19,653 matches
-
elemente specifice păpușeriei, Între care personajele măști, funcționarea mecanică a personajelor, bastonadele, elementele carnavalești, schematizarea caricaturală, panto mima, costumul comic, incită la abordarea celor patru comedii din perspectiva limbajului teatrului de animație” .[...] Flegmaticul Spiridon este rotofei, roșcovan, zburlit și, fiind obișnuit să asculte pe la uși, are În consecință urechile foarte mari” (pp.1-2). În Justiție, judele are ochii Închiși, precum statuia care-o reprezintă pe Patroana sa. Zița poartă cartea ei de căpătîi (Misterele Parisului) peste tot, ca pe un diplomat
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
i-am zis lui tata că trebuie să fi fost beat. Și tot timpul tata făcea doar îhîm, îhîm. Și noaptea îi auzeam pe el și pe mama cum se ceartă în camera lor. Dar, până am început școala, încă obișnuiam să petrec mult timp cu tanti Mae. Ea nu mergea cu noi la biserică duminica, dar după-amiaza mă scotea la plimbare pe Main Street, și ne uitam la toate vitrinele, și cu toate că era suficient de bătrână să-mi fie bunică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
se mai ducea nici măcar după colț, la farmacie, ci mă trimitea pe mine să cumpăr ce-i trebuia. Tata și mama nu prea și-au mai chemat prietenii pe la ei sau poate că ei nu voiau să mai vină. Mă obișnuisem să stau în grădină și începusem să inventez adevărate povești cu mașinuțele mele. Acum tanti Mae era cea care conducea prea încet. Uneori se uita pur și simplu o vreme la vârfurile copacilor, și eu trebuia s-o fac atentă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
aveai ce să faci, iar dacă se întâmpla să cad, cenușa îmi intra în piele și trebuia s-o spăl cu săpun. Nu puteam să mă joc nici în spate, pe deal, fiindcă era plin de șerpi, așa că m-am obișnuit să mă joc pe verandă și în casă. Cenușa era distractivă numai când ploua. Atunci puteai s-o aduni în bulgări ca pe ciment și să construiești diguri, lucru ușor de făcut, cu toată apa care cobora de pe dealuri când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
o mulțime de terenuri virane de-a lungul străzii, ca în tot orașul, de altfel. Singura diferență era că nimeni nu le curăța ca pe cele din oraș. Creșteau pe ele buruieni gigantice, și floarea soarelui, și violete sălbatice. Mecanicii obișnuiau să arunce acolo cutii goale de ulei și piese auto, când nu mai aveau loc pe alei sau prin canale. Lângă bar era unul plin de scaune putrede și cutii goale de bere, unde trăiau vreo zece pisici maidaneze. Bineînțeles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
putut usca mai repede, până la piele. Erau două ferestre în cameră, dar una nu avea geam. Venea puțin aer prin el, am încercat să-l deschid și pe celălalt, dar nu am reușit. După o vreme am început să mă obișnuiesc cu mirosul dinăuntru, deși inițial nu puteam să-mi dau seama ce era. M-am uitat în jur și am văzut câteva sticle vechi de vin într-un colț. Am ridicat una ca să-i simt mirosul puternic și dulce. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
de la biserică, dar ea avea genul acela de voce înaltă care nu plăcea la nimeni. Flora, femeia care dansase cu tanti Mae, s-a suit și ea pe scenă și a zis că doamna Gebler, organizatoarea, i-a mărturisit că obișnuise să cânte. Toată lumea s-a uitat în direcția noastră. Tanti Mae a spus că nu, nu mai cântase de ani de zile și că o să-i facă pe toți s-o urască, însă toată lumea a început să-i zică să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
și, uneori, mergeau în reședința districtului sau chiar în capitală. Când tanti Mae se întorcea seara de la fabrică, își punea rochia de concert și o tulea. Bătrânul o aștepta la poalele dealului în camionul lui, cu violoncelul în spate. Eu obișnuiam să stau pe verandă la apus, pe când păsările de noapte începeau să cânte, și o priveam pe tanti Mae cum coboară în rochia ei bună, dispărând când dealul se făcea mai abrupt și n-o mai puteam vedea. A apărut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
care luau lecții de muzică de la celălalt bărbat spuneau că era foarte frumos la ei în casă și că aveau numai lucruri în culori deschise și multe plante în ghivece. Grădina domnului Farney era cea mai frumoasă din oraș. Femeile obișnuiau să-l întrebe cum să crească una-alta, iar el le ajuta mereu pentru că era un om foarte bun. Domnul Farney i-a spus celuilalt “dragule“, odată când erau la farmacie împreună. Mai devreme sau mai târziu, toți au aflat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
care le făceau, ce le plăcea și ce urau. Dacă cineva începea să urască ceva și era persoana potrivită, toți trebuiau să se apuce să urască același lucru, altfel începeau să-i urască pe cei care nu urau lucrul respectiv. Obișnuiau să ne spună la școală să gândim pe cont propriu, dar nu puteai să faci asta în oraș. Trebuia să ai aceleași păreri cu cele în care a crezut tatăl tău toată viața lui și asta era convingerea tuturor. Știam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
pielea întinsă pe care o pun pe tobe și cu părul ei de sârmă albă. Mi-am amintit de ochii ei, care aveau privirea aceea ciudată, dar apoi m-am gândit la momentele când era drăguță și fină și eu obișnuiam să o pup și să mă agăț de ea, dar acum îmi era frică de ea și nu voiam deloc să mă apropii de ea. Tanti Mae mi-a făcut semn să ies din bucătărie, ca mama să poată mânca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
zonă de câmpie. Nu e nici un deal pe aici despre care să vorbesc, din câte văd. Nu am mai fost niciodată într-o zonă de câmpie și mă întreb cum o fi să trăiești pe aici. Cred că eu sunt obișnuit cu dealurile, și cu pinii, dar aici nu au copaci de genul ăsta, doar unii scunzi și plați, care par că nu s-ar mișca pe nici un fel de vânt. Nu l-am întrebat pe conductor încotro merge trenul ăsta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
D ebutul editorial al lui Horia Gârbea (1993) este de o precocitate teoretică mai puțin obișnuită în dramaturgia română. Precedat de o prefațămanifest intitulată Un spectator de școală nouă, volumul (Doamna Bovary sînt ceilalți) teoretizează celebrul intertextualism: totul sa spus, nimic nou sub soare, nici o șansă pentru autorul sfîrșitului de mileniu decît să repete ce au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
Emma își rectifică ținuta, aranjează cîteva obiecte, apoi deschide, intră un bărbat același cu Ion, Toreadorul, Hoțul etc. care-i oferă un mare buchet de flori.) BĂRBATUL: Omagiile mele! EMMA: În frac?! Vai, cîtă eleganță! Credeam că nu se mai obișnuiește! BĂRBATUL: Cum să nu? E un prilej special... EMMA: Știți... mă gîndeam că n-am făcut o impresie prea bună... BĂRBATUL: Cum se poate? EMMA: Știți, anunțul meu... Adevărul e că, deși am ținut mult la bietul meu soț, mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1557_a_2855]
-
ridica din bancă fără să-și mascheze erecția cu un caiet. Toate fetele care-i ies în cale (ține-te bine) se dovedesc a fi purtătoare, jos, între craci, ale câte unei pizde adevărate! Uimitor! Uluitor! Încă nu se poate obișnui cu formidabila idee că atunci când te uiți la o fată, te uiți la cineva care, hotărât lucru, are asupra ei - da, o pizdă! Toate au pizde! Chiar sub rochie! Pizde numai bune de futut! Și, domnule doctor, excelență, sau cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
noapte a urmat! Nu că Maimuța s-ar fi zvârcolit și și-ar fi scuturat părul și-ar fi făcut vocalize pasionale mai dihai ca de obicei - nu, drama se consuma în același registru wagnerian cu care începeam să mă obișnuiesc: era un flux de simțăminte inedit și formidabil. Ah, nu mă mai satur de tine! striga ea. Oi fi eu nimfomană sau verigheta asta o fi de vină? — Mă gândeam că de vină o fi ilegalitatea unui „han“. — Ah, trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
în mediu de praf de var. Am ajuns la concluzia că este un mare lux, să trăiești în curățenie. Acest lux se plătește scump, cu bani și muncă fizică, de aceea unii renunță la el și se complac și se obișnuiesc cu condiții subumane. TRATAMENTUL CU ABURI DE MUȘEȚEL ȘI CIMBRIȘOR După ce s-a terminat cu praful, am reluat tratamentul cu aburi de mușețel și cimbrișor. Am făcut inhalații cu aburi. Într-o oală emailată, am pus apă la fiert și
Războiul cu întunericul by Ivone Narih () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91642_a_93256]
-
pe vorbitor, gândurile lui care răbufnesc. De aceea se recomandă să-l lași pe om să vorbească, pentru a-i cunoaște gândurile, frământările, intențiile. Prin comportamentul nostru, noi trebuie să nu-i deranjăm pe ceilalți, în nici un fel. Să ne obișnuim să folosim în limbajul nostru, numai cuvinte frumoase. Să nu utilizăm niciodată cuvinte urâte, jignitoare, insulte și ocări la adresa celorlalți. Utilizând cuvinte urâte, ele se înscriu în subconștientul nostru și vor produce efecte negative în viața noastră. Cine utilizează cuvinte
Războiul cu întunericul by Ivone Narih () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91642_a_93256]
-
Oricum, se strâmtase și se subțiase și se rărise, Mirelo, nu mai era ce fusese pe vremea când lucra la cantină și avea banul ei și nu depindea de nimeni. Păi, Velicu, deh, ce să-i faci dacă s-a obișnuit cu ea și ține la ea ca și la o nevastă? Păi, dacă aia de-acasă nu e în stare... atâta că nu vrea să divorțeze. De câte ori nu se certaseră la cuțite și pe chestia asta? De câte ori nu i-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
țină-n loc lângă el, de cât de mult o iubește, și mai ales acum, după ce a turnat bere și coniac cu nemiluita în el, după ce i-a dat ei peste mână să nu mai bea... Noi nu prea suntem obișnuiți cu băutura, se scuză Mirela musafirilor așezați turcește pe lângă măsuță. Mirela se învârte în jurul mesei, adunând sticlele goale și golind scrumierele, și spune c-o să mai facă o cafea, că acum se luminează de ziuă. E trei dimineața abia, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
cu vedere deschisă larg spre Podul Izvor și cheiul Dâmboviței. Azi ningea, mâine ploua și îngheța bocnă, Rafaele, vreme amestecată, de sfârșit de februarie. S-ar fi cuvenit să te bucuri, dar uite că-ți venea peste mână să te obișnuiești cu gândul: Mirela născuse, iar lui îi pica greu să se știe tată al unui singur copil care-i al lui, mai mult decât al atâtor orfani care-s ai tuturor și ai nimănui. Își rumega boala asta difuză, uitându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2084_a_3409]
-
memoria ei decât spaima permanentă că Marius nu va mai găsi loc în suflet lui, inevitabil ars de ororile frontului, pentru ea. Este ciudat, spune deodată Marius. Ce anume? Liniștea, calmul. În definitiv, totul. Nici până acum nu m-am obișnuit. Încă nu reușesc să scap de sentimentul că ultimii doi ani am trăit viața confuză a unui amnezic și nici acum nu-mi vine a crede că sunt acasă. Și acolo... cum...? întreabă Smaranda într-un oftat. Pentru câteva clipe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
scuipe, dar gura uscată nu mai are salivă. "Ăsta să fie sfârșitul? Îngropat de viu ca un șobolan neputincios?". Val după val bombardierele continuă să lanseze torpile și bombe, lăsând în urmă durere, moarte... Și deodată, tăcerea izbește dureros timpanele. Obișnuiți cu infernul bombardamentului, liniștea grea torturează nervii zdruncinați ai celor din beci până în apropierea unei izbucniri demente. Cât au stat așa, înghețați ca niște statui, încătușați de întunericul ce năștea fantasme înfiorătoare? O clipă? Un minut? Un ceas? Creierele lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
Ah, Dumnezeule, puțină morfină! Tonul ridicat de la început se transformă într-un urlet disperat. Pe fața lui galbenă, ochii îi intraseră adânc în orbite și tremură din tot corpul ca într-un acces de friguri. Nervii bietului doctor, mai puțin obișnuiți cu asemenea priveliști, cedaseră. În zgomot asurzitor de sirene își fac apariția nenumărate mașini cu însemnele Crucii Roșii. Locul începe să mișune cu cei de la Apărarea Civilă, brancardieri, sanitari care fac intervenții direct pe caldarâm nenorociților scoși de sub grinzile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]
-
nou apărută despre care are tot dreptul să știe." Închide ochii, doborâtă de oboseală. Nu are de unde să știe că pentru ei soarta deja se pronunțase. Exact în aceeași zi, 20 iulie 1944, un dispozitiv exploziv mascat într-o servietă obișnuită din piele, introdus în sala de consiliu a cartierului general al lui Hitler din Prusia Orientală, Rastenburg, de colonelul Claus von Stauffenberg, detona la ora locală 12.40. Ținta vizată, Führer-ul, a scăpat miraculos, dar, dinspre Wolfschanze 94, unda de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1514_a_2812]