6,028 matches
-
spun asta, dar dacă vreți să schimbați sau să anulați ceva În acest moment, Înseamnă să pierdeți Întregul avans care, apropo, reprezintă 100% din costul călătoriei din moment ce ne aflăm la numai câteva zile de data plecării. —Dumnezeule mare, e scandalos! exclamă Harry. —Și cum rămâne cu asigurarea de călătorie? spuse Marlena. Ar trebui să acopere totul. Deces neașteptat. Îmi pare rău să vă spun, dar Bibi nu a făcut nici o asigurare de călătorie. De ce-și cerea scuze Vera pentru mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
În final nu am mai făcut nici un fel de asigurare de călătorie, am adus acest subiect În discuție cel puțin de două ori. Îmi amintesc exact că le-am spus cât ar veni de persoană, moment În care Harry a exclamat, după obicei: „Dumnezeule mare, e scandalos!“. Ce voia să spună cu „scandalos“? Voia să cumpăr asigurarea aia nenorocită sau nu? Eu nu sunt unul dintre câinii lui și nu mă poate dresa spunându-mi: „Bravo, Bibi, ssst, Bibi“, până Înțeleg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
mamei ei. Marlena clătină din cap. —Dumnezeule mare! zise Bennie. Nu ar trebui să-i deranjăm dacă sunt În doliu. — Nu, nu, e În regulă, Îl asigură Lulu. Era foarte bătrână, peste 104 ani și bolnavă mult mult timp. —104? exclamă Dwight. Imposibil. Și de ce, mă rog? spuse Vera. El dădu din umeri. Ar fi trebuit s-o lase baltă, dar pur și simplu nu putea. —Uită-te În ce condiții trăiesc. —Da, și? continuă Vera pe același ton. Totul pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
poziții contorsionate, cu picioarele În China și capul și umerii În Myanmar sau mai era câte un cuplu care se despărțea și stătea față-n față, fiecare În țara aleasă, privindu-se prin binoclu de la zece centimetri depărtare. —Priviți acolo, exclama ea În fața fiecărui nou grup de turiști, arătând spre o casă din apropiere. Acolo locuiește o familie, bucătărie În China, dormitor În Myanmar. Astfel, familia mănâncă Într-o țară și doarme În cealaltă. Cred că această casă aici de multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
nimeni din Vest nu are habar ce Înseamnă aceste nume. E adevărat. Întrebați-i pe zece dintre prietenii voștri ce și unde este Myanmar, și pun pariu că nouă din ei habar nu au. Dar dacă veți spune Birmania, vor exclama: „O, Birmania!“ - amintindu-și vag ce Înseamnă, la fel cum spunem: „O, Barbara - ce mai face?“. La fel ca și disidenții birmanezi care au dispărut fără urmă, țara numită cândva Birmania este invizibilă pentru cei mai mulți vestici, o iluzie. Ei bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
gros de bancnote birmaneze. Wendy Îi șopti. Nu sunt Mona, dar pot totuși să te ajut. Vrea să schimbe bani, spuse Wyatt. —Ce? —Mona Chen. Money change. Vezi? Are bani de schimbat. Wyatt se Întoarse spre femeie. —Cât? —Ce faci? exclamă Wendy. Pot să te aresteze pentru asta! —Sunt doar curios... Doi polițiști care trecuseră pe lângă ei se Întoarseră și Îi priveau. Asta, spuse Wendy arătând spre pălăria conică a femeii. Cât vrei pe pălărie? Și scoase la Întâmplare o bancnotă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de pe capul mic și un zâmbet mare care aproape Îi Înghițea bărbia. Câteva rotocoale pentru napi și frunzele de muștar și câteva linii ondulate pentru cele din planul secund. După un minut și ceva, Îi arătă femeii schița. —O, Doamne, exclamă ea Într-o limbă pe care el nu o Înțelegea, m-ai făcut mai frumoasă. Mulțumesc. Femeia se Întinse să-i dea desenul Înapoi, dar Bennie o opri. — Pentru tine, spuse el. Ea Îi oferi din nou unul din acele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
chestie verzuie. Mulți aveau și herpesuri la gură. Wyatt Își porni aparatul digital și-i făcu o poză unuia dintre micii călugări. Îi chemă să vadă poza pe ecranul aparatului. Băieții se arătară cu degetul unii pe ceilalți, râseră și exclamară În limba lor: —Uită-te ce urât ești! Ba nu, tu ești urât! Cei doi Îndrăgostiți Își continuară plimbarea prin pădure. Era răcoare și umbră. Trecură pe lângă cercuri negre pe pământ. Ce-o fi aia, se mirară ei cu voce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
se uitau, Doamne-Dumnezeule, din toate lucrurile pe care le poți găsi Într-o junglă, la un televizor! Se uitau la un canal de știri unde o femeie comenta un incendiu imens dintr-un club de noapte din China. Un televizor! exclamă Wendy. Ce chestie! Și e un post În engleză. Știrile continuară să se deruleze. Prietenii mei erau hipnotizați. —Global News Network, se auzi vocea groasă a unui bărbat după câteva minute. Unde felul În care comentăm știrea face știrea. Familiarul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
echipei de căutare izbucniseră În râs. Saskia le spusese atunci să sape lângă copac, În locul cel mai ferit vederii. Și, Într-adevăr, au dat peste oase, iar după ce Saskia le-a explicat de ce câinii detectează mirosul la trunchiul copacului, ceilalți exclamaseră: —Doamne-Dumnezeule! Un copac băutor de sânge și carnivor. Dar era o problemă cu câinii căutători de cadavre În Birmania. Câinii ar fi Într-o stare de agitație continuă din cauza numărului excesiv de cadavre Îngropate În taină. Lush risca să-și distrugă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
ne folosim de această atenție mediatică gratuită pentru a prezenta frumusețile țării noastre, minunile și locuitorii ei prietenoși - da, și de ce nu și guvernul ei grijuliu și prietenos? Generalii au fost luați pe neașteptate, dar zece secunde mai târziu toți exclamau pe rând: da, de ce nu?! Acum că ideea fusese unanim și entuziast Îmbrățișată, trebuiau făcute câteva pregătiri, desigur, să aranjeze un pic totul și să se asigure că imaginea transmisă e perfectă. În primul rând, cum sugeraseră și liderii ASEAN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
atât? spuse Gus Larsen. Iar Saskia Hawley era bucuroasă că cei doi câini trecuseră la vamă fără carantină sau fără măcar a li se verifica certificatele de sănătate. —Sunt câini salvatori, Îi explicase ea interpretului, iar ministrul adjunct al Informației exclamase: —Salvatori! Da, vrem să căutați În minunatele noastre peisaje rustice. Căutați peste tot. O să vă ajutăm. Și scoase imediat broșuri cu cele mai pitorești locuri din Myanmar, În fiecare dintre ele aflându-se deja câte o echipă de filmare gata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
iar cățelușa mereu o amuzase. Într-o zi, Esmé Îi spuse lui Rupert: —Uite! apoi o privi cu seriozitate pe Cuțu-Cuțu: Închină-te stăpânului. Cățelul se lăsă În jos, fundul Îi era nemișcat În aer, coada Îi flutura. Ce tare! exclamă Rupert. Esmé se Înfioră de plăcere. Lui i se părea că e tare. —Închină-te stăpânului! Îi ordonă Rupert câinelui, iar și iar. În apropiere, câțiva copii stăteau pe vine și priveau. Loot și Bootie erau printre ei. Când lecția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
cu ajutorul companiilor americane. Heidi privi planta mai Îndeaproape: — Astea sunt rare, nu? S-ar putea. E un soi de parazit care face floare. Vezi cum a strangulat rădăcina copacului? S-a hrănit direct din rădăcină. Câte lucruri știi despre plante! exclamă Heidi. Eu abia deosebesc boscheții de copaci. E util, când ai o pepinieră de două-trei hectare, răspunse Moff cu modestie. Îmi câștig existența cultivând chestii care cresc În pădurile tropicale. Bambus, palmieri imenși. Își șterse fruntea umedă cu dosul palmei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Târgu-Neamț, a studiat teologia la București. "Teologie?", am întrebat. "Cu ce folos?" "Fără niciun folos", mi-a răspuns, "ci din pur interes intelectual", iar după terminarea facultății a venit la Roma, în urmă cu zece ani. Israelieni peste tot, am exclamat adineaori? Iată că și românii au început să fie prezenți peste tot... În orice caz, am lăsat în mâinile Janinei coordonatele mele din Ierusalim și i-am promis, când vine, să-i fiu călăuză în Orașul Sfânt. Universitățile mele36 La
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
spre țara de jos toate bogățiile munților. Atâta merita Iașul? Bahluiul acesta infect. (Mai târziu, când am știut ce mincinos e cântecul "Dâmboviță, apă dulce", sau care poate fi sensul real al cuvintelor "cine bea nu se mai duce", am exclamat: Atâta merită Capitala?) De aceea Bahluiul e printre puținele râuri pe care nu le-a cântat nici un poet, care n-a inspirat pe nici un pictor, care n-a încântat pe nici un compozitor. Căci pe câte știu, singurul poet care a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
lucru) prin asemenea cartiere și asemenea străzi. Mașinele noastre înaintau cu greu prin gropi și noroaie, ca niște biete bărci pe o mare agitată. Peste tot, locuințe sărace, oameni zdrențăroși și murdari, femei desculțe, copii anemici și palizi... Tiens, tiens! exclamă, la un moment dat, soția unui deputat francez, care zărise pe aproape un porc bălăcindu-se într-o băltoacă verzuie... Uite, uite... exclamă ea, adresându-se pe cât de uimită pe atât și de amuzată soțului său. N-ai crede că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
agitată. Peste tot, locuințe sărace, oameni zdrențăroși și murdari, femei desculțe, copii anemici și palizi... Tiens, tiens! exclamă, la un moment dat, soția unui deputat francez, care zărise pe aproape un porc bălăcindu-se într-o băltoacă verzuie... Uite, uite... exclamă ea, adresându-se pe cât de uimită pe atât și de amuzată soțului său. N-ai crede că ne găsim la...? Și rosti numele, pe care nu mi-l mai amintesc, al unei localități neînsemnate din Nordul Africei: Mazagran, Meligrah, Gemilah
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
semnatarul lor, nu exprimau decât omagiul pe care-l datoram celor care-mi respectaseră opiniunea și independența, căci nimeni nu mi le ceruse. Evocând luminosul epizod din domnia lui Mircea, pentru a-l opune, prin contrast, timpurilor de față, Eminescu exclamă: "De-așa vremi ne-nvredniciră cronicarii și rapsozii..." Evocând la rândul meu, cu lucrurile pe care le-am povestit, moravurile și libertățile de acum câteva decenii, am impresia că distanța care ne separă de ele e mai mare decât cea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
pe interlocutorul său, om fin, pretențios și susceptibil de altfel, să-l impresioneze în mod deosebit prin ideile, prin vederile, prin constatările sale. Căci înainte de a se separa, strângându-i mâna, "Conu Matei" nu se putu opri de a nu exclama cu entuziasm: Bravo Bădărău! Ce minte frumoasă ai! Ce spirit clar... Câte n-ai putea face în țara aceasta, săracă în oameni! Păcat numai că ești așa de rău înconjurat... O săptămână mai târziu la Iași, la Jokey-Club (unde-și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
ședință a senatului roman spusese uimit "am sentimentul c-am luat parte la o adunare de regi", orice străin ar fi avut ocaziunea de a petrece o seară într-o așa societate nu s-ar fi putut opri să nu exclame cu încântare "cred c-am asistat la o adunare de regine". Quantum mutatus ab illo! Pe urma pașilor mei proprii Toamna trecută, într-o seară veneam din nordul Moldovei. Drumul meu trecea prin Iași, unde nu se putea să nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
să mai caut acolo. Am ieșit în curte. În aceeași clipă (nu mă întrebați de oră; de data asta, n-am verificat), s-a auzit un sunet slab, ca o văicăreală, și m-am trezit călcat pe picioare. „Brutus!“, am exclamat, de-a dreptul bucuros că nu sunt singur. Motanul s-a frecat omenește de pantalonii mei, apoi a început să toarcă, interesat, previzibil, ca orice semen de-al lui. N-avea rost să-l întreb dacă plătise chiria; fusese deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
o găsești pe toate mărfurile.“ „Un code-bar!“, am zis, uluit. „Exact. Lipsesc doar cifrele de dedesubt, în rest totul e-acolo. Atâta doar că avem o mică problemă; încă o problemă, printre multe altele...“ „În 1943, nu existau code-bar-uri!“, am exclamat. „Categoric, nu. Și nici aparate cu care să le citești.“ O luam de la capăt, cu poze, inscripții, date, minuni. Încă un fir, încă o încurcătură, numai bune să-ți facă dezordine prin creier și-n viață. Era ultimul lucru de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
scaun în locul sacoșei. Apoi, cu un gest simplu, exact, a deschis și cutiuța, apăsând pe-o clapetă. Înăuntru, turnat în învelișul de lemn, un paralelipiped metalic, mic, rafinat, cu taste de lemn și geam verzui. „Nanocomputerul lui Camil Petrescu!“, am exclamat. „Nano...ce?“, s-a mirat Maria. Am privit-o cu surprindere. Mai auzise cuvântul, și nu reacționase; sau poate nu-mi aminteam eu bine? „Nanocomputerul este un computer miniatural, care funcționează la nivel atomic.“, a explicat Lupu. „1 nano ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
uite ce-a ieșit.“ Mihnea a deschis un fișier nou și ne-a pus arătătorul pe ecran. Bătea într-un singur loc, unde erau copiate două cuvinte lângă două numere: Neptun globalmind/15 11 „E-un loc de întâlnire!“, a exclamat Maria, înaintea mea. „Și-o dată...“, am întărit eu. „Absolut.“, a recunoscut Mihnea. „Atâta doar că nu știm cine se-ntâlnește cu cine, acolo.“ „Cred că vă pot fi eu de folos, în această privință.“, a ridicat vocea tânărul Lupu. Vorbise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]