5,330 matches
-
intestine, adică întreaga grozăvie de organe ude și musculoase, afară, la lumina zilei. Asta era tot ce ofeream oamenilor din jur: un abator ambulant. Puteau să se servească. Vorbeam cu ei, ne strângeam mâinile, făceam sex, ne priveam în ochi; habar n-aveau unde mă aflam. În realitate, viața mea pulsa liberă, ferită de-atingerea lor. Îmi găsisem spațiul potrivit, refugiul prin care nu se putea tropăi. Să torni apă în sanctuarul ăsta părea o grozăvie, dacă nu de-a dreptul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ridici salariul, dar nu-l mai luai de la casierie. Băgai cardul în aparat la data stabilită, și te trezeai ba că n-au intrat banii, ba că mașina n-are bancnote potrivite, ba că-ți rămâne cardul blocat înăuntru. Oricum, habar n-aveai câți bani sunt, nu-i primeai pe toți odată (nu existau hârtii mai mici de-o sută de mii, așa că așteptai până luna viitoare, să ți se rotunjească suma). Ți se făcea un serviciu (deși nu-l ceruseși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
să opereze cu Z-3, un anume Arnold Fast: primul programator din lume, pe-un computer programabil operațional. Ei bine, Arnold Fast ăsta era orb.“ „Cum orb?! Adică nu vedea nimic din ce face? Programa în alb?“ „Da. Primul programator mondial habar n-avea ce bagă acolo-n mașinăria care i se dăduse pe mână. Interesant, nu? Habar n-avea sau se făcea că habar n-are. Depinde cum vrei să iei lucrurile.“ „Fascinant! Și ce s-a întâmplat cu el?“ „Asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
operațional. Ei bine, Arnold Fast ăsta era orb.“ „Cum orb?! Adică nu vedea nimic din ce face? Programa în alb?“ „Da. Primul programator mondial habar n-avea ce bagă acolo-n mașinăria care i se dăduse pe mână. Interesant, nu? Habar n-avea sau se făcea că habar n-are. Depinde cum vrei să iei lucrurile.“ „Fascinant! Și ce s-a întâmplat cu el?“ „Asta aș vrea să aflu și eu. Tipul a dispărut în 1943. De-atunci, nimeni n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
orb.“ „Cum orb?! Adică nu vedea nimic din ce face? Programa în alb?“ „Da. Primul programator mondial habar n-avea ce bagă acolo-n mașinăria care i se dăduse pe mână. Interesant, nu? Habar n-avea sau se făcea că habar n-are. Depinde cum vrei să iei lucrurile.“ „Fascinant! Și ce s-a întâmplat cu el?“ „Asta aș vrea să aflu și eu. Tipul a dispărut în 1943. De-atunci, nimeni n-a mai auzit nimic de el. Unii zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Adică am luat poza făcută la muzeu, am tras-o pe scanner și m-am apucat s-o prelucrez în photoshop. Nu știu cum lucrează alți restauratori, dar eu am avut grijă să-mi instalez un Adobe 8.0 interactiv, modelul 2004. Habar n-ai câte poate face progrămelul ăsta! Dacă îl combini și cu un zoom de textură, găsești și bacteriile care-au rămas prinse în pânza tabloului. Așa am dat de cod.“ „Și pe urmă, ai fixat imaginea cu detaliul nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
8, ca și-al meu. Nu pot să scap așa ușor de ei.“ Maria s-a încruntat. Știa că-i ascund ceva. O zi frumoasă, rece, cu un soare splendid și mort. O începeam cum se cuvine: cu-o minciună. „Habar n-am ce vor de la noi.“ Nici eu nu credeam ce spuneam. Maria mi-a zâmbit: subțire, ironic, cum meritam. Apoi mi-a întors-o: „Tu ești șoferul. Scapă de ei, dacă ești atât de priceput.“ „Am o idee mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
unde ești acum, la kilometru. Vii de pe E60, nu?“ „Exact.“ „Bun. Bagă-mi datele și te sun eu în două minute.“ Am făcut-o. Andrei a închis, iar Maria a început să râdă. Știam amândoi de ce, doar cei din spate habar n-aveau. Se mai apropiaseră puțin. Am călcat pedala: 170. Mai rămăseseră vreo zece-doișpe kilometri până la Urziceni. Linie dreaptă. Ăia, tot după noi. După vreo doi kilometri, a sunat telefonul. „Robane? Te-am rezolvat. Te-așteaptă băieții la ieșirea de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
din 1001 de nopți - drăcușorii mi-au cerut-o ei, îngerește: „Haideți dom’ profesor, vă rugăm dom’ profesor, ne-ați promis, dom’ profesor!“), ne-am despărțit greu și cu lacrimi în ochi (sau, cel puțin, așa mi s-a părut). Habar n-am ce s-a ales din copiii speriați și frumoși, cărora eu le maltratam gramatica limbii române. Probabil că, totuși, au crescut. Majoritatea au șters-o în Germania, unii lucrează la firme prin București (multinaționalele care mă calcă pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
da. Spune-mi dacă ies pe centură.“ „Nu. Ține-o peste pod, o tăiem direct spre-Agigea, nu mai ocolim. Mergi încet, ai radare la Petrom și după postul de poliție.“ „S-a făcut. Toată lumea-i OK?“ Toată lumea nu era OK. Habar n-aveam unde mergem. Ploua cu găleata, farurile abia reușeau să taie drumul prin beznă, nu știai ce urmează, ca într-un roman cu fascicole. Maria nu încerca să zâmbească, dar nevroza pândea. Tânărul Lupu strângea la piept sacoșa cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
la mare și mi-a dat și cheile. Oricum, aici n-o să ne deranjeze nimeni. Bavaru și Ciupină ne cred în Mamaia. Rapotan se-agită într-un beci din Constanța. Și el, și Penciu sunt scoși din joc. Frații «Brothers» habar n-au pe ce lume trăiesc, o să treacă o lună până să-și dea seama ce caută.“ „Chiar, ce caută?“, a intervenit Maria. „Și noi, mai ales, ce căutăm aici? Și cum ai aflat de accident? Și tot nu ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
găinațul. De băgat, bagă doar pietriș.“ „Bineînțeles că-l spală înainte...“, am avansat o explicație. „Bineînțeles!“, a confirmat Mihnea. Maria mi-a întins sticla cu precauție. Am lăsat-o lângă pat. „Măcar dacă era de Tulcea...“, a protestat tânărul Lupu, habar n-având ce spune. Căzuse singur în capcană. „Mă, da’ ești deștept tare!“, s-a enervat Mihnea. „Unde-ai auzit tu de țuică la Tulcea?“ „La lipoveni...“, a mormăit Lupu o explicație. „Pe naiba. Ăia beau o votcă dublu distilată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
el.“ „Dar ce e globalmind?“, s-a interesat Maria, „Un site, o firmă, o organizație-fantomă? Și cum ai dat de ei?“ „Nu știu exact.“, s-a scuzat Mihnea. „Programele mele de căutare aleatorie au nimerit cuvântul, scotocind prin niște mail-uri.“ Habar n-aveam dacă improviza. „Bidileanu!“, mi-am amintit. „Adresa lui! De-aici îmi suna mie cunoscut cuvântul: bidilov@globalmind.com!“ „Exact. Vecinul tău zgubilitic. Algoritmii mei i-au prins adresa și-au stocat-o într-un fișier.“ „Se pare că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
băgai de seamă ceva deosebit, doar culoarea părea puțin mai deschisă și pâlpâia, ca becurile românești de 40 de wați. Lupu mi-a făcut semn să-i las fotografia. Am ezitat o fracțiune de secundă. Ce se putea întâmpla? Oricum, habar n-aveam cum funcționează drăcia lui Camil. Penciulescu mort, Cibănoiu îngropat; rămăsese doar tânărul Lupu. Până la urmă, i-am întins poza. A apucat-o cu delicatețe, ca un adevărat colecționar de ceasuri, fără să-i atingă pelicula. Apoi a întors
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mai departe. Pijamaua cu fluturi curăță ochiul de orice impurități, bumbacul îmbracă strânsoarea și zgârieturile-ntr-un roz optimist și etanș. E bine. Nimic nu se interpune-ntre tine și drepturile egale ale femeii. „Drepturile femeii...“, a pufnit Mihnea. „Ăsta habar n-are cu ce se mănâncă femeile. Și nici ce trebuie să faci cu ele. Nu așa se procedează.“ „Da’ cum?“, m-am interesat. „Fără poezie, Robane. Liristul ăsta al tău freacă menta pe calculator, în timp ce pipița lui dă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
amintiri variabile. S-a ajuns atât de departe cu schimburile de mărfuri, încât te culci seara cu un rând de produse-n minte și te trezești dimineața cu altul, complet nou și modificat. Tranzacțiile de memorie se perfectează fără urme. Habar n-ai cine ești și ce-ai făcut.“ „Stai să văd dacă te-am înțeles bine: Paul și Bidileanu nu există, sunt o iluzie, un produs al imaginației mele sau, în termenii tăi, un reziduu al unor operațiuni de comerț
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Mai devreme sau mai târziu, cineva se va trezi dimineața și se va prinde că i s-a umblat prin viață.“ „Te contrazici.“, am remarcat, „Parcă spuneai mai devreme că așa ceva nu-i posibil... Că dimpotrivă, te trezești dimineața și habar n-ai ce ți s-a întâmplat. Asta dacă teoria ta cu marfa cerebrală e corectă.“ „O teorie care-și conține propriile contradicții e-ntotdeauna corectă. Principiul lui Hofstadter.“ „Ceva îmi scapă aici...“, a intervenit Maria. „În ce constă posibilitatea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
cu jumătatea de poveste a altcuiva. Să mă explic. Am convenit că textele lui Paul și Bidileanu sunt scrise de una și-aceeași persoană, care lucrează pentru globalmind. Nu știm ce-i globalmind ăsta, încercăm să-i dăm de capăt. Habar n-avem nici cine sau ce e-n spatele ei: un impostor, un geniu, o organizație-fantomă. Oricum, cineva care se-ascunde de ochii lumii, și nu așa, de fațadă, ci bine de tot. În principiu, oricine se-ascunde se ferește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Proust al tău era mic copil, pe lângă individul ăsta: în căutarea timpului pierdut s-a transformat în căutarea timpului trăit. Suntem sincronizați cu un tip care nu ne urmărește, ci ne descrie fiecare pas, minut cu minut, mișcare după mișcare. Habar n-am cum o face, dar procedează al dracului de bine; în viața mea n-am văzut așa ceva! Suntem pe mâna cuiva care știe ceva fizică, ceva matematică, și ceva literatură. Și nu știu de ce, tare-mi vine să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Mă numisem și prim-ministru sau dictator peste teritoriul al cărui singur cetățean, locatar și vizitator eram. Îl populasem cu flora și fauna minții mele, după placul și dispoziția cuvintelor care îmi treceau prin cap. Maria, Mihnea și tânărul Lupu habar n-aveau. Păreau ocupați, fiecare cu hobby-urile lui, cu micile motorașe iluzorii care îi țineau în viață: Lupu cu ceasurile de colecție; Mihnea cu-algoritmii genetici; Maria cu crema ei de față perfectă, care ar fi salvat omenirea de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
despre viitor, încăpeam cu toții în vocea caldă a profesoarei. Nu știai ce meserie să alegi, oferta curgea melodios și variat: miner, paznic, filatoare, chimist, șofer de basculantă, bobinatoare, tipograf, vânzător la „Alimentara“. Eu căutam să ajung pompier, vesel și dezinteresat (habar n-aveam atunci de fantasma cu uniforma care le excită pe fete). Îmi plăcea să fiu plesnit de vânt pe-un camion mare și roșu, de-o mie de ori mai mare decât microbuzul chinezesc de tablă cu pasagerii pictați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ambalajului, în pete vii și cărnoase), bucuria de-a trage cuvertura transparentă pe cap (ca perechea de chiloți a femeii iubite, uitată lângă pat), impregnându-mă de zeci de mirosuri reale sau posibile, deveneau insuportabile. Dacă Freud ar fi avut habar ce-mi trecea prin cap, și-ar fi rescris Știința viselor. Dar nu de-aici a început totul. Chiar dacă, în buna tradiție a profesorilor de literatură (care iubesc în exces când cărțile, când femeile), manifestam o disponibilitate precoce și evidentă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
urmăream în pauze cum se ciupeau de-obraji în fața oglinzii sau își aranjau câte-o șuviță neascultătoare, rotind-o între degete. Altele se-așezau într-o doară pe masa de lângă geam, fremătând pe carourile de faianță rece. Asistentele de la Policlinică habar n-aveau de gesturile lor, ce valoare optică purtau pe piața privirilor clandestine. Când năvăleau în pantaloni, se schimba treaba. Splendorile medicinei de întreținere se transformau în niște hoteliere amorfe și plictisitoare, îmbrăcate aseptic, în craci tubulari, albi, de dispensar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ați luat ziarele de dimineață, mă abțin să-mi dezvolt ideea; suntem între inițiați!“ Băieții nu luaseră ziarele din dimineața aceea, nu pentru că nu s-ar fi găsit sau n-ar fi fost interesați, ci dintr-un motiv mai simplu: habar n-aveau să citească. Trei sferturi din Moroieni nu știa carte; celălalt sfert, care știa Abecedarul, plecase demult la oraș. Așa că băieții s-au uitat unul la altul, scărpinându-se în ceafă, după care și-au văzut mai departe de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
îl numea pe bunică-meu bunic, iar în cealaltă unchi, începeai să bănuiești că la mijloc e o lucrătură. Cu Securitatea, nu glumeai, ăștia nu încurcau fișierele cum încurcăm noi astăzi la cursuri epocile și numele de autori. În plus, habar n-aveam că bunică-meu ar fi jucat vreodată șeptic cu tovarășul Ceaușescu (în 1946, nici eu nu scosesem capul pe lume, nici nea’ Nicu nu era încă tovarăș cu-adevărat), iar dacă ar fi făcut-o, din acte nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]