2,956 matches
-
provoca o topire bruscă, inevitabilă, a tuturor formelor de viață ce ne înconjoară, care vor sfârși prin a se contopi, curgând în marele fluviu al materiei. Printre aceste valuri arzătoare, nici măcar zeilor nu le va fi îngăduită salvarea. Numai o metamorfoză radicală ar putea să-i dea lumii putința de a-și găsi un nou început. Teroare Sunt un om slab. Adesea, când rămân singur, mă apucă din nou groaza cumplită că va trebui să mor. Așa, deodată, uit toate doctrinele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
și dinții mi se clatină vizibil. De teamă să nu-mi cadă, nu mai vorbesc și nici nu mai mănânc. Trebuie să recunosc, totuși, că stadiul ăsta de degradare mă face curios. Vreau să știu până unde mă va împinge metamorfoza trupului meu. De-acum mi se pare limpede că voi putrezi ca un hoit. Ar fi mai plăcut să mă transform în nămol sau în balegă de capră. Numai Aia mă mai poate salva. Dar ea m-a părăsit deja
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
erotic, efectele lui nu pot fi în nici un fel evitate. E o lege atroce cea care pune în mișcare Erosul. Cine o încalcă va fi pedepsit să coboare în cele mai joase întrupări metamorfice, transformându-se în buruiană sau muscă. Metamorfoze Cântecul Soarele și luna narează tragedia unei fete ce se sinucide, ca să se apere de efectele malefice ale unei posibile legături incestuoase cu fratele ei, soarele, care, cu toate împotrivirile și probele impuse, o cere insistent în căsătorie. Soarele comite
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
ca să fiu alungat din Roma, am recurs la o stratagemă. Am făcut în așa fel ca toți să vadă în mine un poet subversiv, un dușman declarat al lui Augustus. Titlul pe care l-am ales pentru ultima mea carte, Metamorfozele, mi-a ușurat, fără îndoială, sarcina. Augustus nu tolera nici o transformare: el se considera zeu pe pământ și se aștepta ca totul să rămână împietrit, exact așa cum dăduse el dispoziție. Titlul meu submina, evident, veșnicia domniei lui și sfârșea prin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Aș fi vrut să pun capăt acestei lejerități. Îmi lipsea însă imboldul de a exprima actele cele mai profunde ce zăceau înlăuntrul meu. Contactul cu pământul Medeei m-a făcut să pierd ușurința versificării fade și acum, de când am reluat Metamorfozele, simt că poezia nouă pe care o scriu reflectă intuițiile mele cele mai vii. Acum sunt în stare să ating acele reziduuri ale ființei mele care, treptat, se transformă în partea trăită a actului meu poetic. Nu mai simt aceeași
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
e dincolo de orice limbaj: cuvintele, în loc să ne apropie, ne îndepărtează. Ne cheltuim existența în vorbe inutile, care ne fac inautentici, falși. Vreau să tac ca să demonstrez că sunt viu. Când tac, ochiul meu vede prin lucruri. Horror vacui Am scris Metamorfozele cu mânie - cuprins de o grabă frenetică - stârnit și călăuzit de horror vacui. Aceasta a fost starea ce a dat naștere, în mine, nevoii inepuizabile de a călători dincolo de hotarele lumii; am simțit trebuința de a mă alipi de moarte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
nu întâmplător Orfeu a devenit faimos ca poet folosindu-se de sunetele ei. Cultura lor e predominant orală. Preceptele sunt memorate și urmate, tocmai pentru că nu sunt scrise. Dar preoții lor folosesc o scriere secretă. Sunete și cuvinte Rescriindu-mi Metamorfozele, m-am amuzat împreună cu Aia să improvizăm unele expresii noi, descoperind că, în spatele fiecărei schimbări mitice a corpurilor și obiectelor, există în realitate o transformare concomitentă a sunetelor din cuvintele ce le denumesc, care se înlocuiesc unele pe altele, într-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
mi s-a umflat și-am fost furat de un somn treaz. Visam că mă transform într-un fruct uriaș cu care se hrăneau niște făpturi bizare ce aveau capete de cai și trupuri de bărbați. Am observat atent răsturnarea metamorfozei: nu era vorba de imaginea cunoscută a centaurilor, ci de ceva cu mult mai monstruos. Capetele de cal mâncau fructul acesta și se transformau în capete de șerpi, în timp ce trupurile de bărbați deveneau trupuri de femei ce-și unduiau coapsele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
plâng de milă, ca să subliniez situația absurdă în care mă aflu. N-aș fi putut niciodată să-mi închipui că o să ajung în halul ăsta de neputință. Cred că, pentru a atinge finalul dorit, va trebui să sufăr și alte metamorfoze. Nepăsătoare la umorile mele schimbătoare, Aia cântă ceva, îngânându-se cu o melodie suavă. E același cântec ce induce somnul copiilor în fașă. Melodia asta reușește să-mi aducă tihna. Metamorfoză Într-o seară am provocat compasiunea localnicilor, povestindu-le
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
mele schimbătoare, Aia cântă ceva, îngânându-se cu o melodie suavă. E același cântec ce induce somnul copiilor în fașă. Melodia asta reușește să-mi aducă tihna. Metamorfoză Într-o seară am provocat compasiunea localnicilor, povestindu-le emoționat tot procesul metamorfozei ce a făcut din Arachne un păianjen. Narațiunea mea a fost urmată imediat de una de-a lor, despre care, în deosebire de a mea, susțineau că era reală. Mi-au spus despre o tânără femeie închisă de perfida ei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
acced la evenimentele reale, efectiv întâmplate in illo tempore. Cuvintele, versurile pe care le compuneam, oricât erau de perfecte, nu-mi mai erau de ajuns. Limbajul plat decolorează realul până a-l face irecuperabil. Din acest motiv, prima versiune a Metamorfozelor mi s-a părut sărăcită, prin folosirea unui ton iremediabil fals: lipsea viața însăși, autenticitatea. Transferându-mă în locurile în care miturile s-au întrupat, am fost iluminat brusc de o energie extremă, alimentată de o limfă vitală ce mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Ceea ce m-a impresionat, de fapt, cel mai mult, a fost mișcarea „conștientizată” a acestei materii amorfe. Era ca și cum, pe neașteptate ar fi apărut, apărea o conștiință defensivă a locului care comanda totul. Era chiar conștiința proprie a ideii de metamorfoză pură. Monotonie Îi scriu lui Rufius despre arta mea poetică ce nu reprezintă decât o urmare directă a participării la faptele descrise: Nos ea vix avidam vulgo captata per aurem/scripsimus, atque oculi fama fuere mei („Am descris lucruri pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
ești liber. Faci parte din tot. Nu mai ai nevoie de mormânt.” EPILOG Legenda spune că trupul și mormântul nu au putut fi găsite - și nici nu vor fi - deoarece el a ales să moară de bunăvoie. Înainte de această ultimă metamorfoză și-a scris singur epitaful pentru „mortul său, dalbul de pribeag”, căruia apoi i-a fost uitat numele. După geți, conform ritualului, trupul i-a fost tăiat în bucăți și risipit pe câmpuri. Oamenii locului s-au grăbit, pioși, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
lui „fără motiv”, acel mistic ohne warum pe care mai întâi Eckhart și apoi Silesius l-au lăsat moștenire rațiunii occidentale pentru ca ea să-și învețe libertatea de a primi și a da. Deci începutul e chiar moartea ca desprindere, metamorfoză, „iter inițiatic ce reîncepe cu fiece clipă”, economie a cheltuielii și a darului (prin dar înțeleg darul în sens larg, începând cu ieșirea din sine însuși, cu dăruirea de sine cu ajutorul unei bogate fenomenologii a dezgolirii, dar și a celui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
a unui animal”), reducere („O tendință a trupului meu, ca un fel de ceva fluid ce sapă în gingii, în urechi, în nări, în ochi, în toate orificiile mele cele mai intime. Voi deveni oare o formă goală?”). Moartea ca metamorfoză, goliciune și părăsire, indică un proces sacrificial care din nou trimite la experiența scriiturii. Nu întâmplător mă refeream la Kafka și la acel spațiu narativ în care „se tot învârte dus-întors șovăind subiectul ce nu mai poate să se știe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
său Cioran), dacă androginia la care aspiră, în ipostaza lui Ovidiu, nu reprezintă excesul produs de acel pariu ultim, de acel rămășag ce opune lumii acesteia (și, prin urmare, acestui trup, acestui sex, acestui limbaj) radicalitatea unui altundeva. Hotărât că metamorfoza lui Ovidiu apare în cartea aceasta, exact ca în pariul gnostic, ca esențialmente alogenă, în întregime înclinată către o diferență ce nu se mai poate înscrie în așa-zisul discurs, în economia lui Doi, singura pe care o cunoaștem ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
suportă nemurirea, vampirul Nosferatu, care știe că timpul fără moarte e un abis și e cuprins de o puternică nostalgie de ea. Revenind, pentru a încheia, la nemurirea ce pare să fie sfârșitul extrem al morții ca părăsire și ca metamorfoză, ca extază înscrisă pe cifrul simbolic al androginului, îmi permit să mă refer, dincolo de canalele obișnuite, la spusele unui magician ocultist, wagnerian de strictă observanță, pentru mulți un șarlatan, admirat de Anatole France, autor, între altele, al unei mici opere
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
barbar”, și că acestuia îi atribuie noutatea reprezentării sale. Și cu toate acestea, fie că-i place sau nu interpretului, ceea ce impresionează cel mai mult în decurgerea operei nu e hibrida transcendență a românilor străvechi către care se îndreaptă autorul Metamorfozelor, ci tocmai conștiința pământească magmatică ce s-ar voi schimbată sau amendată, ființa omenească încă îndărătnică față de „înălțare”, încă în lumea-de-dincoace, rănită trupește de singurătate și de tristețe. Tuttolibri - supliment al ziarului La Stampa, 7 august 1997 Dario Fertilio Ovidiu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
cu o nouă versiune privitor la motivele exilului. Probabil că ați dori să aflați ce legătură este între Dracula și poetul Ovidiu. Între crudul voievod transilvan, masacrator de turci și pe deasupra presupus vampir, și cântărețul latin al iubirilor, precum și al metamorfozelor, alungat din Roma din ordinul lui Augustus și trimis să moară într-un sat pierdut de lângă Marea Neagră. Ei bine, cred că ați ghicit: îi unește drama fatală a ultimelor lor peripeții, acea zonă danubiană, astăzi românească, iar altădată considerată la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
și matracuce cu experiență veche, s-ar fi exilat de bunăvoie, ca să regăsească în singurătate „ițele obscure ale propriului său destin, chintesența vieții umane”. Sufletul său în schimbul unei răscumpărări pe jumătate mistică, pe jumătate ecologică. O mântuire, aceea a autorului Metamorfozelor, ce se amestecă cu nori încărcați de ploaie, cu albastrul mării, cu riturile sacrificiale (cu moartea-i proprie, inclusiv) sugerate de Aia, misterioasă iubită și mântuitoare, și în plus preoteasă a lui Zalmoxis. Adică a zeului vechilor geți, românii, tăcuți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
nude cu pletele șiroind de apă” au devenit niște „femei-(de la) vaci” fără umbră de mântuire: gândurile lui la „iubirea ce nu-i iartă pe cei leneși” s-au întors către „a aștepta senin sfârșitul”, la „miturile ce curg în metamorfoze nesfârșite”, la „voluptatea morții”. Marin Mincu va fi mâine la orele 18 la Verona, unde își va lansa cartea sa, la Officina d’Arte, prezentat de ziaristul Lorenzo Reggiani. L’Arena, 8 decembrie 1997 Giancarlo Caprettini Ca peștele-n adâncuri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
pedagogice de a începe, de fiecare dată, să explice origini, principii și perspective ale oricărei gândiri și ale oricărei activități consecvente și coerente. În Jurnalul lui Ovidiu, sacralizarea naturii vegetale și animale - situată perfect în linia și în spiritul originarelor Metamorfoze ovidiene - și, pe de altă parte, proiectul de a include omul în limbajul materiei, facându-l să ia act de corporalitate, de suferință, de moarte, dar și de contururile unei metempsihoze (fie și în funcție psihoterapeutică de autoanaliză), capătă profilurile unui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
în el se întrevede deja Ovidiu, în fragmentul intitulat De bello dacico: „Dacă mi s-ar fi întâmplat să fiu poet, n-aș fi dorit să scriu epopei ca acelea ale lui Homer și Virgiliu, ci o operă esoterică precum Metamorfozele lui Publius Ovidius Naso, imitată apoi cu mare meșteșug de Dante. Ovidiu e important și pentru că e primul care scrie în limba «barbară» a geților, dovedindu-se, prin urmare, ca să zicem așa, a fi primul poet valah. Asta datează de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
sine a lui Ovidiu. În oglinda Aiei el dobândește chiar cunoașterea completă a celor diferiți de el, a geților, a culturii lor, a tradițiilor lor, a credințelor religioase, a concepțiilor despre viață, a limbii lor. Astfel, cel care scrisese faimoasele Metamorfoze - în care se reflectă miturile întregii Antichități grecești și latine, de la nașterea lumii din haos și până la transformarea lui Cezar în astru și la apoteoza lui Augustus - iată-l pe acel Ovidiu uimit acum de propria-i metamorfoză, omenească în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
scrisese faimoasele Metamorfoze - în care se reflectă miturile întregii Antichități grecești și latine, de la nașterea lumii din haos și până la transformarea lui Cezar în astru și la apoteoza lui Augustus - iată-l pe acel Ovidiu uimit acum de propria-i metamorfoză, omenească în cel mai înalt grad. Dacă romanul-jurnal al acestei aventuri îl cufundă pe cititor în istoria unui timp îndepărtat, el nu-și pierde nicidecum substanța de contemporaneitate, deoarece și aici, ca și în precedentul Jurnal al lui Dracula, omul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]