1,640 matches
-
său profesor de filosofic, fost lector la Academia Militară. Era ora 11. Cafeneaua gării era aproape pustie. Profesorul Își aștepta paharul cu coniac. Răsfoia ziarul local În spatele unei stive de cărți cumpărate pe sub mână de la Lola. Răspunse cu „Salve!” salutului politicos al fostului său elev, celebru pentru a fi urmat liceul minier când cel mai bun liceu al orașului Îi era accesibil fără nici o emoție, după care se Întoarse la lectura indiferentă a ziarului local. Cu adevărat Îl interesa doar Mica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
ani de spleen Împliniți. În caz că treci prin Paris, fais-moi signe, mai scria În Încheiere. Urma un număr de telefon cu multe cifre. Și cam atât. Îi promise În gând o vizită, când va sosi momentul. O invitație rece, mai degrabă politicoasă, fără urmă de afecțiune, sau cu o afecțiune diluată pe distanța celor două mii de kilometri care Îi despărțeau și pe care i-ar fi străbătut mai ușor decât cei câțiva metri de iarbă care se Întindeau acum Între ei Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
fi modificat aerul În structura sa chimică, În esența lui... Dacă nu aerul, atunci altceva, la fel de puțin vizibil, dar care a reușit să țină atât de bine Împreună lucruri care, În altă parte, nu ar fi trecut de pragul unei politicoase coabitări... Fiecare lucru Își avea locul său În memoria sensibilă a casei, Într-o ordine nicicând contestată... Ascultând-o, Petru regreta că nu era el În locul casei, sau, cel puțin, al tablourilor, pentru a se bucura din nou de atenție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
despre prinderea ciorditorului de genți, iar eu spre Secția Centrală și spre o nouă zi la datorie. Consiliul Municipal a scos în afara legii costumele zoot strâmte purtate de șmecherașii mexicani, iar Blanchard și cu mine am revenit la conversațiile noastre politicoase purtate în timpul încolonării pentru apel. Fiecare afirmație pe care a făcut în seara aceea în casa părăsită, cu o siguranță atât de enervantă, s-a adeverit. Blanchard a fost avansat la gradul de sergent și transferat la începutul lui august
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
să vorbească în timp ce bărbații își adresau unul altuia cuvântul. Rahela pe vine, urzind gânduri otrăvite la despre sora ei mai mare, cioara asta asupritoare, capra cu ochii încrucișați. Vorbele spuse de Iacob despre ospitalitatea lui Laban erau doar o minciună politicoasă, iar Laban nu era deloc impresionat de aspectul nepotului său. Nu erau multe lucruri care să-i facă plăcere bătrânului, iar străinii flămânzi se numărau printre surprizele cele mai puțin plăcute. Dar nu mai era nimic de făcut; trebuia să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
vorbească cu ea? O fi văzut cum îi tremură mâinile când îi toarnă în pahar? Zilpa nu suporta să fie în preajma lor când erau împreună. - Era ca și cum ai fi fost lângă un țap stârnit, zicea ea. Și erau așa de politicoși. Aproape se aplecau ca să nu se uite unul la altul, deși dădeau unul peste altul ca niște câini în călduri. Lea încerca să-și ignore dorința din propriul corp, iar pe Rahela n-o interesa nimic în afară de pregătirile de nuntă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
buza de iepure, dar așa ceva era de necrezut, pentru că dacă ar fi avut buză de iepure, ar fi fost aruncată la naștere. Când venea la Mamre, Esau trecea mai întâi pe la mama lui și vedea ce trebuințe avea ea. Era politicos și drăgăstos chiar, dar se grăbea apoi să-l întâlnească pe Bunicul și-l însoțea înapoi la Arba, unde cei doi se bucurau în liniște și savurau vinul de seară. Stăteau până târziu în noapte, povestind și râzând, serviți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
o familie, a zis el, cu un gest mic de lehamite. Poate că într-o zi se va îmbunătăți situația și o să-ți dăruiesc niște micuți pe care să-i legeni pe genunchi. Dar asta nu era altceva decât conversație politicoasă, care plutea în aer și mirosea a fals. Prăpastia dintre noi era prea mare pentru asemenea familiarități. Dacă și când aș fi devenit bunică, mi-aș fi cunoscut nepoții doar prin intermediul mesajelor scrise pe plăcuțe de cretă care se aruncă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ne serveau cu aceeași supunere ca pe Zafenat și pe cei doi fii ai lui și restul suitei. Tinerii erau destul de mari ca să le fie lăsat părul lung și erau băieți buni, curioși față de oaspeții tatălui său, dar suficient de politicoși încât să nu pună întrebări. Benia i-a încântat cioplindu-le mici figurine de lemn și punându-le nume la fiecare. M-a surprins cum mă uitam la el și zâmbetul său trist mi-a spus că făcuse la fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
simt bine în preajma lui. Avea o inteligență la fel de fină ca forma mâinilor, pe care i le priveam totdeauna cu ciudă, dar complexele îl sileau să fie cât mai șters, pentru a nu atrage atenția asupra lui. Firea lui șovăitoare, moale, politicoasă mă lăsa să ies în evidență, să mă impun, să exagerez, să iau foc, pe scurt să mă comport ca un tiran, ispită extrem de plăcută după ce dusesem o existență îmbâcsită, măruntă, de ratat. „Oare ce crede acum despre mine? m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mai tare decât mi-am imaginat”, m-am gândit cu oarecare invidie, ferindu-mă să-mi trădez în vreun fel surescitarea care, pe măsură ce traversam balta, punea stăpânire pe mine. Nu țineam să-l aud întrebându-mă cu vocea lui calmă, politicoasă: „Nu te simți bine, Daniel? Dacă n-o să suporți, nu ne silește nimeni să mai venim”. Am strâns mâinile pe vâsle, hotărât: „Te voi sili să mă admiri, domnule Dinu”. După ce-am legat barca și am străbătut o bucată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
apere, chipurile, de lumina care pătrundea de-afară prin geamuri și m-a invitat, tot jovial, să iau loc în fotoliul din fața mesei. Bănuiam că din spatele ochelarilor fumurii mă privea batjocoritor și asta mă enerva. Dar limbajul, gesturile, tonul erau politicoase, binevoitoare. „Fumezi?” m-a întrebat. În fața lui era o scrumieră plină de cenușă și țigări stinse. Alături, un calendar de birou și multe creioane. Fără să aștepte să-i răspund dacă fumez sau nu a intrat în subiect. Mă invitase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mediocritatea ta valorează mai mult: e vie, respiră. În plus, nimeni nu-ți strigă că nu ești bun de nimic, deși într-un cimitir sunt mai numeroși oameni decât pe stradă. Cu morții nu riști niciodată nimic. Ei sunt foarte politicoși și discreți; singurul pericol e să te plictisești de atâta discreție. Cutreierând printre scaieți, uitându-mă la stâncile care străluceau în lumină, eram hotărât să-mi dau toată silința la cimitirul cel nou, să acopăr prin râvnă lipsa mea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
moară, nici să învie. Se aud zgomote, murmure, voci răzlețe, unele cunoscute, altele nu. Uneori disting propria mea voce. Și când se așterne liniștea, cineva (diavolul?) râde, amintindu-mi că sunt aici și că nu-mi pot îngădui luxul confesiunilor politicoase; sinceritatea mea nu poate fi decât brutală; aceeași voce îmi șoptește că mila e hidoasă și că pentru unele lucruri nu există iertare. 13 (Din caietul de vise) - Am o treabă pentru tine, mi-a zis directorul închisorii, preocupat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
spre el străduindu-mă să par cât mai degajat. Spre marea mea bucurie, când m-am apropiat, namila s-a dat la o parte fără să mă întrebe nimic, făcându-mi loc. Apoi a pornit după mine ca un însoțitor politicos. Eram uimit, totul se întâmpla ca și cum eram așteptat. Întorcând capul, m-am uitat de câteva ori la Francisc, dar pe mutra lui placidă nu se putea citi altceva decât o înfricoșătoare lipsă de gânduri. Mi-am amintit că nici prima
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
la loc cum am putut și m-am dus s-o anunț. Ea m-a ascultat cu atenție, dar am simțit din privirea ei că denunțul meu nu-mi mai era de mare folos. „Bine, domnule sculptor, mi-a zis politicoasă. Îți mulțumesc că m-ai anunțat”. Și m-a lăsat să înțeleg că avea treabă. Nici un semn care să-mi îngăduie să sper în revenirea frumoaselor timpuri de odinioară. A doua zi când m-am dus în bălării, manechinul dispăruse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Du Maurier. Amiciția lor luase naștere cu mult Înainte - ba chiar, În ce Îl privea pe Henry, ea se născuse Încă Înainte ca cei doi să se cunoască, după cum Îi plăcea să le relateze copiilor lui Du Maurier, care ascultau politicoși elucidarea acestui paradox. Un prieten comun Îi arătase Încă din 1862, când era student la facultatea de drept a Universității Harvard, câteva ilustrații realizate de tatăl lor În revista Once a Week. Îi plăcuseră mult și urmărise cu interes acut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
zâmbind și chiar râzând tare pe alocuri, dar, pe măsură ce piesa se desfășura, rămaseră tăcuți. Textul, desigur, devenea din ce În ce mai sumbru, și fără Îndoială acesta era motivul tăcerii. Când Încheie, epuizat și răgușit de efort, se auziră aplauze răzlețe, Însoțite de zâmbete politicoase și mulțumiri murmurate din partea actorilor, care Însă săriră de pe scaune și dispărură cu o viteză deconcertantă. — Unde au plecat toți? se Întrebă el cu glas tare, În timp ce Compton Îl ajuta să Îmbrace paltonul. — S-au dus la cină, Îi răspunse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Wolcot avea mult respect pentru dumneavoastră, Îi spuse ea cu toată seriozitatea. Vă privea cu admirație, ca pe un tată. Nu mă pot gândi la cineva mai potrivit. În situația dată, plină de Încărcătură emoțională, Henry nu găsi o modalitate politicoasă de a refuza, dar Îndeplinirea acestei sarcini nu Îi făcea prea multă plăcere, chiar dacă fata Îl asigură că nunta avea să fie restrânsă, În familie. Citise povestirile și poeziile lui Kipling despre India, armată și imperiu, și le recunoștea forța
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
răspunzi că nu era scris prea bine. Dar fluxul de amintiri și anecdote nostalgice, pline de culoare locală, Îmbogățite cu fragmente de cântece, cu vresuri din poezii și replici din dialoguri În câteva registre diferite ale limbilor engleză și franceză - politicos, colocvial, dialectal, literar, parodic și „păsărește“ - era irezistibil pentru orice cititor căruia tema Îi făcea plăcere, prin felul În care se dispensa de chichițele și scrupulele critice, cu o energie și un élan carnavalesc. Trebuise să admire Îndrăzneala cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
care o iscălea „Cécile“, și una de recenzii literare, semnată „Barbara“. Acesta era profilul revistei, trebuia să fii flexibil ca să lucrezi pentru ea. Walter Slaughter Încheie uvertura cu o Înfloritură și se Întoarse, cu o plecăciune zâmbitoare, să primească aplauzele politicoase ale publicului. Luminile din sală se stinseră treptat. Electrificarea făcuse ușor de obținut un asemenea efect, deși pe Alexander nu Îl tenta să imite moda din ce În ce mai răspândită de a arunca auditoriul Într-un Întuneric aproape total pe timpul spectacolului. Știa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Arthur Benson, acasă la tatăl acestuia, Edward White Benson, arhiepiscopul de Canterbury. Îl cunoscuse pe Arthur Benson, care era director de colegiu la Eton, În casa lui Frederick Myers de la Cambridge, și Îl adăugase rapid micii confrerii de tineri inteligenți, politicoși și citiți a căror companie o prețuia. Edward, fratele mai mic al lui Arthur, care avea la rândul său interese de natură literară, se afla și el acasă, pentru vacanța de Crăciun. Reședința arhiepiscopului de la Addington, În Kent, era frumos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
romane, căci erau complet lipsite de orice fel de aer distinctiv. Henry le compara mental cu ceștile de ceai fiert Într-un ceainic În care, din greșeală, cineva uitase să pună frunzele, dar care erau servite unor persoane fie prea politicoase pentru a comenta, fie necunoscătoare Într-ale ceaiului. Ceainicul și ceștile aveau un model excepțional, apa era exact la temperatura potrivită și curgea frumos din ceainic, dar băutura era absolut transparentă și fără gust. Erau romane pentru oameni cărora le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
tocmai faptul că narațiunea rămânea nedecisă până la final Întreținea mai mult decât orice altceva suspansul. Câțiva Îi scriseseră implorând să fie iertați de chin printr-o explicație auctorială asupra naturii „reale“ a cazului, cereri pe care le eludase În mod politicos. Anticipa alte asemenea pledoarii odată cu publicarea În volum, luna viitoare, Împreună cu altă povestire amplă, Covering End, pentru completarea și rotunjirea cărții. Era reciclarea piesei intitulate Summersoft, pe care Ellen Terry o ținea de trei ani, fără a da vreun semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
ca nimeni altul. Zilnic, cădea mort de oboseală. De-abia supă doua săptămâni programul său deveni mai lejer, el se simți mai bine și mai cu chef de viață. Cu Amanda vorbea mai rar și totdeauna utilizând termenii cei mai politicoși, dar care să nu pară prea rigizi. Se ocupase personal de găsirea atacatorilor lui Dănuț, dar nu era nicăieri nici un semn de ei. Într-o zi, când se uita prin niște documente la arhivă pentru a ajuta populația cu găsirea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1508_a_2806]