1,728 matches
-
Formularea enunțurilor variază oarecum de la un chestionar la altul. Sursa: Müller (2002: 170) Dacă folosim ca indicatori itemii 1, 4 și 6, putem observa că un grup numeros de votanți au constatat în mod evident că FPÖ era un partid populist. Müller (2002: 157-158) demonstrează că succesul electoral al FPÖ a depins în mod absolut de partidocrația austriacă a SPÖ și ÖVP, care au guvernat țara în coaliții de tip cartel din 1987 și până în 2000 și nu au produs altceva
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
la "revoluția culturală" și la "A Treia Republică", să-și declare sprijinul pentru "parteneriatul social" și Uniunea Europeană și să condamne fără echivoc nazismul (vezi Fallend, 2004b: 122-3). Însă politica oficială de marginalizare (Ausgrenzung) l-a făcut din nou un partid populist atrăgător pentru că s-a prezentat ca victimă a sistemului (Mouffe, 2005a: 64). Pe de altă parte, o largă majoritate a votanților nu doreau ca FPÖ să ajungă la guvernare. În 1995, 63% dintre austrieci au fost în favoarea rămânerii la putere
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
revolta ca pe o oportunitate de solicitare a alegerilor anticipate, în cadrul cărora FPÖ a suferit o mare înfrângere (vezi Tabelul 6.1). 6.3.2 Efecte pozitive Conform ipotezei numărul 4 (vezi Capitolul I), se poate susține că FPÖ, partid populist de dreapta, în perioada în care a fost în opoziție, a avut un efect pozitiv asupra calității democrației, prin aceea că a dat glas grupurilor care nu s-au simțit reprezentate de elite. De fapt, în 1999, 36% dintre votanții
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
s-au orientat spre ÖVP. Aceasta a părut să indice că, mai întâi, nu o strategie de excludere, ci "o strategie de cooptare și castrare a partidelor burgheze ar putea fi calea cea mai bună pentru a lupta cu partidele populiste de dreapta" (Luther, 2003: 150), iar, doi, într-un sens mai general, că democrația austriacă a prevăzut mecanisme eficiente pentru a face față "provocării" unui partid radical care acționează fără scrupule împotriva elitelor (celorlalți) și încalcă toate interdicțiile politice. 6
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
rol (e.g. înainte de a fi în poziția de a încălca vreo normă) și fără ca "acuzatul" să fie judecat. Niciun fel de sancțiuni nu au fost adoptate atunci când prim-ministrul Italiei, Silvio Berlusconi, i-a invitat în guvern în 1994 pe populiștii de dreapta din Liga Nordică (NL), împreună cu Alianța Națională (AN) post-fascistă. Se părea că funcționa dublul standard când venea vorba de un stat mare și unul mic al UE (Falkner, 2006: 89-91). Până la urmă, s-a dovedit că rațiuni de
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
fost preocupată de aspectul legal al chestiunilor și nu trebuie considerată o dovadă irefutabilă a modului în care FPÖ a tratat minoritățile, refugiații și imigranții. De fapt, raportul a și criticat FPÖ, pe care l-a catalogat ca un "partid populist de dreapta cu elemente radicale" care au "exploatat și indus sentimente atitudini xenofobe în timpul campaniilor" și astfel "a creat o atmosferă în care afirmațiile pe față împotriva străinilor au devenit ceva acceptabil" (Raport 2000: 110). Încercările politicienilor FPÖ de a
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
până în 2000, considerându-le expresia moralizării discursului politic. Populismul de dreapta nu a fost combătut pe cale politică, ci a fost condamnat din punct de vedere moral și diabolizat. În locul efortului de înțelegere a cauzelor succesului FPÖ (și a altor partide populiste de dreapta), s-a făcut o separație între "noi" - "democrații cei buni" - și "ei" - "extrema dreaptă cea rea". Conform acesteia, democrația nu este pusă în pericol de populiștii de dreapta, ci de un discurs moral care evită confruntarea politică necesară
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
În locul efortului de înțelegere a cauzelor succesului FPÖ (și a altor partide populiste de dreapta), s-a făcut o separație între "noi" - "democrații cei buni" - și "ei" - "extrema dreaptă cea rea". Conform acesteia, democrația nu este pusă în pericol de populiștii de dreapta, ci de un discurs moral care evită confruntarea politică necesară cu aceștia. În privința tratamentului aplicat minorităților naționale, refugiaților și imigranților, evaluarea pozitivă a "înțelepților" trebuie nuanțată în lumina evoluțiilor ulterioare. În Carintia, dreptul constituțional al minorității slovene la
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
față de imigrație a fost tot mai mult susținută cu argumente din sfera securității și a devenit tot mai dură (deși în aliniată la reacția globală de după 11 septembrie și sprijinită de opinia publică). Respectând ipoteza din capitolul introductiv, FPÖ, partidul populist de dreapta, a folosit conceptul de suveranitate populară (de tip "poporul nu dorește acest lucru") pentru a ignora sau limita drepturile minorităților. Suveranitatea populară și argumentele plebiscitare au fost folosite și în cazul inițiativei populare din 2002 îndreptate împotriva instalației
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
al BZÖ) asupra Carintiei prin politici de fațadă, cum ar fi atragerea altor partide politice în propria complicitate, strategii de genul divide et impera, circ și pâine și o imagine politică cosmetizată (Heinisch, 2010: 20-6). Numai în Carintia au fost populiștii de dreapta "în stare să implementeze ceea ce am putea numi guvernare populistă" (ibidem: 27). Prin subvenții direct acordate persoanelor cu venituri mici și prin facilitarea de combustibil ieftin și educație preșcolară gratuită, Haider, într-o manieră cu adevărat populistă, și-
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
altor partide politice în propria complicitate, strategii de genul divide et impera, circ și pâine și o imagine politică cosmetizată (Heinisch, 2010: 20-6). Numai în Carintia au fost populiștii de dreapta "în stare să implementeze ceea ce am putea numi guvernare populistă" (ibidem: 27). Prin subvenții direct acordate persoanelor cu venituri mici și prin facilitarea de combustibil ieftin și educație preșcolară gratuită, Haider, într-o manieră cu adevărat populistă, și-a implementat "modelul carintian" pentru cei excluși. În acest sens, influența sa
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
deși una din cele trei organizații slovene a cerut mai apoi câteva îmbunătățiri, soluția a fost în general bine primită, ca un mare pas înainte (Die Presse, 6 iulie 2011). Concluzii Austria este o democrație consolidată și cele două partide populiste de dreapta, FPÖ și BZÖ, au participat în coaliții guvernamentale - în ambele situații, în parteneriat cu un partid mult mai experimentat, în a doua situație, din punct de vedere numeric, într-o poziție clar inferioară. De aceea, efectele populismului de
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
mari coaliții" schimbarea politică era posibilă. Rămâne o chestiune controversată în ce măsură dimensiunea conflictuală în creștere a politicului, care a dus și la o polarizare mai adâncă între guvern și opoziție, este una pozitivă. Participarea la guvernare a celor două partide populiste de dreapta a avut și efecte negative asupra calității democrației. Drepturile minorităților au fost fie ignorate, fie reduse în timpul coalițiilor ÖVP-FPÖ/BZÖ; nu doar cele ale minorității etnice a slovenilor din provincia Carintia, dar și cele ale imigranților, în special
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
decât atât, partenerul dominant al coaliției nu doar că avea mai multă experiență la guvernare, dar în cea de a doua fază a participării la guvernare (în timpul cabinetului Schüssel II) a fost și mai puternic. Drept urmare, prin participarea la guvernare populiștii (de dreapta) din Austria nu doar că au fost acceptați în "club", dar, cu siguranță, au fost și "îmblânziți". Faptul că și-au demonstrat incapacitatea de a guverna a fost probabil primit cu satisfacție de criticii care se temuseră că
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
considerat perimat, victimă a crizei datoriilor și a măsurilor de austeritate care au subminat modelele de industrializare prin intervenție statală de care populismul a fost atașat din punct de vedere istoric (Dornbusch și Edwards 1991). Deoarece noi lideri cu tendințe populiste și-au făcut totuși apariția în anii 1990, savanții au dezbătut dacă și cum ar putea fi populismul reconciliat cu liberalizarea pieței (vezi Roberts 1995 și Weyland 1996 și 2001 pentru o trecere în revistă a acestor dezbateri conceptuale). Ascensiunea
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
au fost aruncate în lada de gunoi a istoriei; de fapt, ele s-au reîntors cu putere într-o ordine post-liberalizare, marcată de tulburare socială și de o criză a instituțiilor reprezentative tradiționale. Într-adevăr, Chávez a fost probabil personalitatea populistă cea mai reprezentativă pe care America Latină a cunoscut-o de la Juan Perón, legendarul lider argentinian care a fost aproape sinonim cu populismul în regiune. Indiferent cum a fost definit populismul, lui Chávez i-a venit ca o mănușă, deoarece el
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
în linii generale a eclipsat dezbaterea din anii 1990 referitoare la compatibilitatea populismului cu neoliberalismul. Alegerea lui Chávez, de la bun început un adversar înverșunat al "neoliberalismului sălbatic", a fost prima dintr-o serie de victorii electorale fără precedent ale liderilor populiști și de stânga din regiune. Până în 2011, unsprezece țări, reprezentând 2/3 din populația regională, erau guvernate de președinți de centru-stânga. Cei mai mulți dintre acești lideri au fost mult mai prudenți decât Chávez în privința contestării ortodoxiei neoliberalismului; niciunul dintre ei, până la
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
marginalizarea actorilor politici responsabili de aplicarea măsurilor redistributive. Cu toate acestea, populismul lui Chávez promova în mod explicit incluziunea socială și economică a grupurilor defavorizate prin întărirea rolurilor redistributiv, de dezvoltare și de bunăstare socială ale statului. Spre deosebire de alte pesonalități populiste din anii 1990, cum ar fi Alberto Fujimori în Peru, Chávez nu a adresat establishmentului politic nici măcar o provocare tipică marginalului; el a confruntat cea mai mare parte (deși nu în întregime) a comunității de afaceri cu măsurile sale redistributive
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
clasele de jos, spre popor. În al treilea rând, și cel mai important pentru temele abordate în acest volum, chavismul a tradus în termeni neobișnuit de duri diversele tensiuni dintre populism și democrația liberală din America Latină. La fel ca predecesorii populiști precum Fujimori, Chávez este bine cunoscut pentru puterea pe care a concentrat-o în ramura executivă, prin care a subminat instituțiile de control și echilibru și a ținut forțele opoziției departe de instituțiile guvernamentale. Într-adevăr, Chávez a mobilizat în
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
diferențele dintre democrația înțeleasă ca suveranitate populară și cea percepută ca pluralism instituționalizat - reprezintă punctul central al analizei care urmează. 7.1 Criza democrației venezuelene și ascensiunea chavismului Relația contradictorie dintre chavism și democrație poate fi înțeleasă numai dacă fenomenul populist este analizat în contextul în care a apărut - mai precis, cel al crizei profunde a regimului democratic venezuelean, al prăbușirii unui sistem de partid care l-a susținut și al unei puternice reacții negative a populației față de o serie de
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
stânga au dat în anii 2000 președinți în contextul unor regimuri democratice tot mai consolidate și al unor sisteme de partid care nu lăsau prea mult spațiu pentru manevre politice, virarea Venezuelei către stânga s-a produs sub conducerea unui populist venit din afara politicii, care a profitat de criza instituțiilor reprezentative pentru a mobiliza opoziția împotriva establishmentului politic. După cum afirmă cu claritate Panizza (2005: 9), populismul "este limbajul politicii atunci când ea nu poate funcționa ca de obicei: o modalitate de găsire
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
de obicei: o modalitate de găsire a identității specifică perioadelor de dezorganizare și de dezacord, care implică o retrasare radicală a granițelor sociale pe conturul unor linii diferite de cele care alcătuiau înainte structura societății". Nu surprinde, iată, că alternativa populistă din Venezuela își propunea, de la bun început, să refacă ordinea stabilită prin constituție și să recreeze instituțiile democratice - opțiuni care pur și simplu nu existau în viziunea partidelor de stânga care funcționau în cadrul regimurilor democratice și a sistemelor partinice mai
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
și să recreeze instituțiile democratice - opțiuni care pur și simplu nu existau în viziunea partidelor de stânga care funcționau în cadrul regimurilor democratice și a sistemelor partinice mai extinse care nu traversau o criză. De asemenea, caracterul de stânga al alternativei populiste din Venezuela a reflectat eșecul unui sistem de partid decadent în a oferi alternative bine conturate, viabile la liberalizarea pieței (Morgan, 2007), în ciuda opoziției extinse față de reformele neoliberale și față de slabele lor rezultate în ușurarea unei crize economice tot mai
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
adevăr, reformele pieței au fost puse haotic în practică, de o manieră "atrage și înlocuiește"1, de către lideri aleși care au făcut campanie electorală împotriva acestor reforme - un tipar de gestionare al crizei care se pliază perfect pe o mișcare populistă care întrece și atacă establishmentul dinspre stânga spectrului politic. Totuși, la fel ca toate mișcările populiste, chavismul era eclectic și destul de prost definit din punct de vedere ideologic, întrucât amesteca puternicele curente ale naționalismului venezuelean, sau a celui "bolivarian", caracteristic
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]
-
de către lideri aleși care au făcut campanie electorală împotriva acestor reforme - un tipar de gestionare al crizei care se pliază perfect pe o mișcare populistă care întrece și atacă establishmentul dinspre stânga spectrului politic. Totuși, la fel ca toate mișcările populiste, chavismul era eclectic și destul de prost definit din punct de vedere ideologic, întrucât amesteca puternicele curente ale naționalismului venezuelean, sau a celui "bolivarian", caracteristic anumitor regiuni, cu influențe marxiste care au devenit mai pronunțate în decursul guvernării lui Chávez. Mișcarea
[Corola-publishinghouse/Science/84983_a_85768]