1,948 matches
-
o ridica defel 43. Atunci, ce fel de chip îmi putea ieși? Ce să desenezi, niște zăbrele? Un anonim? — Nu pricep despre ce zăbrele vorbești! se enervă generăleasa care începuse să înțeleagă prea bine în sinea ei cine este „cavalerul sărman“ desemnat de această expresie (probabil de mult stabilită). Dar cel mai mult o scotea din sărite că și prințul Lev Nikolaevici se fâstâcise și, în cele din urmă, se rușinase ca un copilandru de zece ani. Nu mai terminați odată cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mai mult o scotea din sărite că și prințul Lev Nikolaevici se fâstâcise și, în cele din urmă, se rușinase ca un copilandru de zece ani. Nu mai terminați odată cu prostia asta? Nu-mi zice nimeni ce-i cu „cavalerul sărman“? O fi vreun secret atât de grozav, încât nici nu mă pot apropia de el? Însă toți continuau să râdă. — Pur și simplu, e vorba de o poezie rusească ciudată, interveni, în sfârșit, prințul Ș., dorind probabil să mușamalizeze totul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pot apropia de el? Însă toți continuau să râdă. — Pur și simplu, e vorba de o poezie rusească ciudată, interveni, în sfârșit, prințul Ș., dorind probabil să mușamalizeze totul mai repede și să schimbe discuția. Poezia este despre un „cavaler sărman“, e un fragment fără început și fără sfârșit. Acum vreo lună râdeam cu toții după masa de prânz și, ca de obicei, ne-am apucat să căutăm un subiect pentru viitorul tablou al Adelaidei Ivanovna. Știți doar că distracția noastră comună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de prânz și, ca de obicei, ne-am apucat să căutăm un subiect pentru viitorul tablou al Adelaidei Ivanovna. Știți doar că distracția noastră comună e să găsim un subiect ca să-l picteze Adelaida Ivanovna. Așa am dat peste „cavalerul sărman“, nu știu cine a fost primul... — Aglaia Ivanovna! strigă Kolea. — Poate, de acord, numai că nu-mi amintesc, continuă prințul Ș. Unii au râs de subiect, alții au declarat că nu poate fi nimic mai sublim, însă, ca să-l reprezinți pe „cavalerul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu știu cine a fost primul... — Aglaia Ivanovna! strigă Kolea. — Poate, de acord, numai că nu-mi amintesc, continuă prințul Ș. Unii au râs de subiect, alții au declarat că nu poate fi nimic mai sublim, însă, ca să-l reprezinți pe „cavalerul sărman“, acesta trebuie să aibă măcar un chip; am început să trecem în revistă chipurile tuturor cunoscuților, nici unul nu s-a potrivit, așa că ne-am lăsat păgubași; asta-i tot; nu înțeleg de ce Nikolai Ardalionovici s-a gândit să ne aducă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și-a fixat un ideal, e capabil să creadă în el și, crezând, poate să-și dedice lui orbește toată viața. Așa ceva nu se întâmplă foarte des în secolul nostru. Versurile nu spun, de fapt, în ce consta idealul „cavalerului sărman“, dar se vede că acesta era o imagine luminoasă, imaginea „purei frumuseți“, și cavalerul îndrăgostit, în loc de fular, își legase chiar un șirag de mătănii la gât. Ce-i drept, mai există o deviză enigmatică, vagă, adică literele A.N.B., pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
enigmatică, vagă, adică literele A.N.B., pe care și le-a încrustat pe scut... — A.N.D., o corectă Kolea. — Spun că A.N.B., asta înseamnă că așa vreau eu, i-o reteză înciudată Aglaia. Oricum, e clar că acestui cavaler sărman îi era deja indiferent cine era și ce făcea această doamnă. Era de-ajuns că o alesese și crezuse în „pura ei frumusețe“, după care i-a și acordat admirația lui eternă; meritul lui e că, chiar dacă ea mai apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
frumusețe. Mi se pare că poetul a vrut să contopească într-o imagine extraordinară întregul sens uriaș al dragostei medievale platonice pe care o avea un cavaler pur și distins; firește, toate acestea sunt un ideal. Iar în persoana „cavalerului sărman“ totul a fost împins deja până la limita extremă, până la ascetism; trebuie să recunosc că vocația acestui sentiment înseamnă mult și că aceste sentimente, prin ele însele, sunt semnul unui caracter profund și, pe de o parte, foarte lăudabil, ca să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
până la limita extremă, până la ascetism; trebuie să recunosc că vocația acestui sentiment înseamnă mult și că aceste sentimente, prin ele însele, sunt semnul unui caracter profund și, pe de o parte, foarte lăudabil, ca să nu mai vorbim de Don Quijote. „Cavalerul sărman“ este același Don Quijote, însă unul serios, nu comic. La început nu am înțeles și am râs, dar acum îmi place „cavalerul sărman“ și, ceea ce e mai important, îi stimez faptele de vitejie. Așa încheie Aglaia și, privind-o, era greu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
semnul unui caracter profund și, pe de o parte, foarte lăudabil, ca să nu mai vorbim de Don Quijote. „Cavalerul sărman“ este același Don Quijote, însă unul serios, nu comic. La început nu am înțeles și am râs, dar acum îmi place „cavalerul sărman“ și, ceea ce e mai important, îi stimez faptele de vitejie. Așa încheie Aglaia și, privind-o, era greu să-ți dai seama dacă vorbește serios sau în derâdere. — Aș, e un prost și prostești îi sunt faptele de vitejie! conchise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
destule și la care se gândise adeseori. Îl deruta doar costumul civil al acestuia; auzise că Evgheni Pavlovici era ofițer. Un zâmbet ironic rătăcea pe buzele noului musafir în timpul recitării poeziei, de parcă acesta ar fi auzit deja câte ceva despre „cavalerul sărman“. „Poate chiar el a scornit povestea“, se gândi prințul în sinea lui. Însă cu totul altceva i se întâmpla Aglaiei. Toată afectarea și grandilocvența cu care își începuse recitarea se acopereau acum cu atâta seriozitate, cu atâta pătrundere în spiritul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
acum doar imensitatea și, poate, naivitatea respectului ei față de ceea ce se apucase să transmită. Ochii îi străluceau, pe chipul ei frumos trecură de vreo două ori fiori abia vizibili de inspirație și încântare. Recită: A trecut cândva prin viață, Trist, sărman, un cavaler, Palid, încruntat la față, Curajos, tăcut, stingher. O vedenie-avusese Imposibil de-nțeles, Care-n inimă-i pusese O pecete de neșters. De atunci, priviri deșarte Spre femei n-a mai întors Și se spune: pân’ la moarte Nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
D. cu N.F.B. Că nu era o greșeală și că auzise bine - nu se putea îndoi (ulterior acest lucru a fost confirmat). În orice caz, ieșirea Aglaiei - desigur, o glumă, deși prea vehementă și prea ușuratică - fusese premeditată. Despre „cavalerul sărman“ vorbiseră toți (și „râseseră“) cu o lună mai înainte. Însă, după cum își amintea prințul, Aglaia rostise aceste litere fără vreo umbră de glumă sau de ironie, nici măcar nu le accentuase câtuși de puțin, ca să le reliefeze sensul secret, ci, dimpotrivă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
moșiile? Chiar dumneavoastră m-ați sfătuit; pe deasupra, vreau și să călătoresc în străinătate... De altminteri, schimbară curând subiectul; însă, după cum remarcă prințul, neliniștea deosebită, care persista încă, întrecea totuși măsura, semn că aici exista cu siguranță ceva neobișnuit. — Deci „cavalerul sărman“ a intrat iarăși în scenă? întrebă Evgheni Pavlovici, apropiindu-se de Aglaia. Spre marea surprindere a prințului, fata îi aruncă o privire nedumerită, întrebătoare, ca și cum i-ar fi dat a înțelege că între ei nici nu putuse fi vorba vreodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
iarăși în scenă? întrebă Evgheni Pavlovici, apropiindu-se de Aglaia. Spre marea surprindere a prințului, fata îi aruncă o privire nedumerită, întrebătoare, ca și cum i-ar fi dat a înțelege că între ei nici nu putuse fi vorba vreodată de „cavalerul sărman“, așa că ea nici măcar nu-i înțelege întrebarea. — E târziu, e prea târziu acum să trimiteți pe cineva în oraș după versurile lui Pușkin! se contrazicea Kolea cu Lizaveta Prokofievna, depunând toate eforturile s-o lămurească. V-am spus-o de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
celebru avocat; afacerea i-a fost încredințată de un tânăr; vine, deci, în numele acestuia. Acest tânăr nu este, nici mai mult, nici mai puțin, decât fiul răposatului P., deși poartă alt nume. Senzualul P., seducând în tinerețe o fată cinstită, sărmană, care slujea la curtea lui boierească, dar care fusese educată în stil european (se înțelege, s-au amestecat aici și drepturile baronului din fosta orânduire iobăgistă), și dându-și seama de consecința inevitabilă, dar foarte apropiată a relației dintre ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ajunge, ești băiat bun, Dumnezeu o să te ierte, căci ești neștiutor; hai, gata, fii bărbat... Pe deasupra, o să-ți fie rușine... — Am acolo, spuse Ippolit, încercând să-și ridice puțin capul, am un frate și niște surori, care-s copii mici, sărmani, nevinovați... Ea o să-i depraveze! Sunteți sfântă, sunteți... un copil... salvați-i! Smulgeți-i din mâinile acestei... ea... rușine! O, ajutați-i, ajutați-i, Dumnezeu o să vă răsplătească însutit pentru asta, făceți-o, pentru numele lui Dumnezeu, întru Hristos!... Ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
băiatul, ci Nikolai Ardalionovici, îi răspunse, în sfârșit, prințul ferm, deși destul de încet. — Bine, scumpule, bine! Asta am să ți-o pun la socoteală. Timp de-un minut ea își potoli tulburarea și își trase sufletul. — Dar ce înseamnă „Cavalerul sărman“? — Nu știu nimic; l-au scornit în absența mea; trebuie să fie o glumă. — Îmi face plăcere să aflu așa deodată! Numai că e oare posibil ca tu să-i fi stârnit interesul? Doar cu gura ei te-a gratulat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
pe maică-sa? De ce, de trei zile, ne dă bătăi de cap? Ce să caute aici Gavrila Ivolghin? De ce ieri și astăzi s-a apucat să-l laude pe Gavrila Ivolghin și a izbucnit în plâns? De ce blestematul de «cavaler sărman» e pomenit în scrisoarea anonimă, în timp ce scrisoarea prințului nici măcar surorilor nu le-a arătat-o? Și de ce... la ce bun, la ce bun, ca o pisică smintită, am dat fuga la el și l-am adus aici? Doamne, mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
scăpat-o acum... De ce te umilești și te consideri mai prejos decât ei? De ce ai schimonosit totul în ființa dumitale, de ce nu ai pic de mândrie? — Doamne, cine s-ar fi gândit la asta? plesni din palme Lizaveta Prokofievna. — Cavalerul sărman! Ura! strigă frenetic Kolea. — Taci!... Cum de îndrăznește cineva să mă jignească aici, în casa ta? se repezi deodată Aglaia la Lizaveta Prokofievna, fiind de-acum în acea stare de isterie, când omul nu mai ține cont de nici o limită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Subit, Aglaia șopti mânioasă ca pentru sine: — Idiotul! — Dumnezeule! Chiar o ia razna fata... chiar se țicnește de tot? se întrebă încet Lizaveta Prokofievna, scrâșnind din dinți. — E o glumă! E aceeași glumă ca și cea de atunci, cu „cavalerul sărman“, îi șopti la ureche Alexandra, sigură pe ea. Nimic mai mult! L-a luat iarăși peste picior în felul ei. Numai că gluma a fost împinsă prea departe; trebuie să-i punem capăt, maman! Mai înainte a făcut grimase ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
stânci abrupte, cel puțin la înălțimea de o jumătate de verstă pe verticală (asta înseamnă câteva verste pe poteci). Se știe ce e un castel: un munte întreg de pietre. O muncă teribilă, imposibilă! Și, desigur, castelele le clădeau oamenii sărmani, vasalii. Pe deasupra, erau obligați să plătească felurite biruri și să întrețină clerul. Cum să te mai hrănești tu însuți și să-ți lucrezi pământul? Erau pe-atunci puțini, probabil că sufereau groaznic de foame și într-adevăr n-aveau ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mă interesam de orice zvonuri, încât, mi se pare, am ajuns un bârfitor. De pildă, nu înțelegeam cum acești oameni, având atâta viață dinainte, nu se pricep să ajungă bogătași (de altfel, nici acum nu înțeleg). Am cunoscut un om sărman, despre care mai apoi mi s-a povestit că a murit de foame și, îmi amintesc, acest lucru m-a scos din fire; dacă ar fi fost posibil ca acest om sărman să fie înviat, eu, poate, l-aș fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nici acum nu înțeleg). Am cunoscut un om sărman, despre care mai apoi mi s-a povestit că a murit de foame și, îmi amintesc, acest lucru m-a scos din fire; dacă ar fi fost posibil ca acest om sărman să fie înviat, eu, poate, l-aș fi decapitat. Uneori mă simțeam mai bine câteva săptămâni la rând și aș fi putut ieși din casă; dar strada a ajuns până la urmă să mă îndârjească într-atât, că stăteam zile întregi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
clădire cu noi, deasupra noastră-, veșnic rupt în coate, cu nasturii rupți, comisionar pentru feluriți inși, care-i încredințează fel de fel de treburi, pentru care se zbate din zori și până-n noapte. Ia intrați în vorbă cu el: «Sunt sărman, gol și nenorocit, mi-a murit soția, medicamente n-am avut cu ce să-i cumpăr, iar astă-iarnă un copil mi s-a congelat; fiică-mea cea mai mare a ajuns țiitoareea cuiva...» - veșnic se smiorcăie, veșnic se plânge! Ah
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]