2,992 matches
-
atrași de o icoană pe care nu o mai văzuse până atunci, o reprezentare a lui Hristos acoperită de bujuterii. Cercul de perle, din jurul capului Mântuitorului, era brăzdat cu încrustări de safire și lazulit, toate pe un suport de argint. Uimită, simțea cum își pierde răsuflarea și încerca să nu se lase impresionată numai de frumusețea și băgăția bijuteriilor și a metalului prețios, înțelegând că aceastea erau menite să reprezinte splendoare lui Hristos. Însă sufeltul său înțelegea deasemenea neputința oricărei bogății
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
aici și simțea că îi molestează prin simplul fapt de a se uita la ei. Dar pentru a trece peste aceste gânduri rele, cât și pentru a-și continua investigația, Porfiri strigă la copii: ă Hei! Veniți încoace! Cu fețele uimite, dar fără frică, copii se uitară la el. Cine știe să ma ducă la apartamentul Zoiei Nicolaevna? Cel care știe va primi o monedă strălucitoare de cinci copeici! Fugiră cu toții spre el, cu brațele întinse, luptându-se pentru bani. Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
pe Zoia, micuțo? ă Ea este bunica mea! ă și care este numele tău? ă Vera. ă Bună Vera. Ești drăguță să mă conduci acasă la bunica Zoia? Porfiri se aplecă și ținu moneda de cinci copeici în fața ochilor săi uimiți. Îndepărtă protestele celorlalți copii cu dosul mâinii. ă Dar nu-i acasă, spuse Vera simplu. Porfiri tresări la inocența sa încrezătoare. ă Va să zică nu e nimeni acasă? ă Mama-i acasă! rostit Vera cu indulgența jovială pe care copii o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Porfiri. Dar nu contează. Se poate spune că sunt polițist. ă Ce se întâmplă aici? Zoia strânse pachetul cu putere, temându-se să nu i-l ia. ă Investighez dispariția unui bărbat pe nume Alexei Spiridonovici Rataziaiev. Deși Lilia păru uimită de răspuns, Zoia fu ușurată, însă zâmbetul să ușor nu-i scăpă lui Porfiri. ă Nu știu pe nimeni cu numele ăsta. O observă pe Lilia încruntându-se la el cu îndoială, ca și cum deodată și-ar fi pierdut încrederea în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Portarul se încruntă și apoi strigă răcni 'Dim' fără să-și ia ochii de la Porfiri. Într-un aparte lui Salitov, Porfiri murmură: ă Te rog, Ilia Petrovici. Ține minte că este doar un copil. Salitov slobozi o privire de insultă uimită. Nu avem ce cîștiga dacă îl speriem, adăugă el. Salitov scutură din cap a nerăbdător. ă Ați pomenit de un premiu, spuse portarul, cu o înflăcărare deplasată în ochi. ă Pentru Dmitri, da, insistă Porfiri. ă Dați-mi-l mie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
îndoială logic imposibilă. ă Ești de acord? Liputin părea mai surpins de acest fapt decât de orice alt aspect al cazului în discuție. Cu sigurnață așa ceva trebuia confirmat. Ești de acord? întrebă el din nou. ă Sunt de acord. Firele uimite ale sprâncenelor sale tufoase se adunară într-o privire încruntată. ă În cazul ăsta, cum de îți explici...? ă Cele două voci din apartament? Prokurorul Liputin încuviință nerăbdător. ă Govorov era actor și mim înzestrat. Sunt de părere că își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
apoi schimbă bisturiul cu foarfecele de tăiat coaste. Tăia metodic coastele la fiecare capăt cu concentrarea urâtă cu care un om își taie unghiile de la picioare. De fiecare dată, păcăitul metalic al lamelor apăsate împreună prin cartilajul costal sporea hotărârea uimită a unghiului dintre sprâncenele doctorului. În sfârșit secționarea fu terminată iar doctorul schimbă din nou foarfecele pe bisturiu. Diener-ul, îndemnat de un semn din partea doctorului Pervoiedov, așeză foarfecele pe masa cealaltă. Apoi se înclină asupra pieptului deschis și își băgă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
tânărul bărbat, luând o postură complicată și arogantă. ă Unde mergem astăzi, înălțimea voastră? întrebă Nikita, în timp ce apucă frâiele. Ulitin avu impresia că detectă un ton ironic în politețea țăranului. ă La Optina Pustin. ă Optina Pustin? Nikita repetă numele uimit. Lăsă din nou frâiele jos. ă Da. ă E cale lungă. ă știu. De aceea nu trebuie să mai zăbovim nicio clipă. ă S-ar putea să nu ajungem până la lăsarea serii. ă Eu cred că vom ajunge. ă Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
lui Goriancikov ne oferă încă un motiv. Virginski poate să spună cât vrea el că nu crede în suflet, dar nu trebuie să uităm că și el este rus. ă și atunci de ce ați venit aici? întrebă Osip Maximovici sincer uimit. ă Fiindcă nu pot să accept că Virginski este criminal. Nu pot permite așa ceva. ă Dar de ce a recunoscut crimele dacă el însuși nu este criminalul? ă Aceasta este chiar întrebarea pe care mi-o pun și eu, spuse Porfiri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
spune prietenului său: „Soția mea mă Înșală. - A, da! Și prietenul Îl sfătuiește: „Fă dragoste cu ea În fiecare zi. Cel puțin o dată pe zi. Și fix Într‑un an ai s‑o vezi moartă.” „Nu mai spune! răspunde soțul uimit, ăsta‑i procedeul?” „O dată pe zi, cel puțin. În ritmul ăsta Într‑un an o dai gata...” Pe urmă apare pe scenă o pancartă. Ții minte cum era? Un ușier cu o tichie rotundă și două rânduri de nasturi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2144_a_3469]
-
ducea pachetele expediate, doar până la intersecțiile cu șoseaua principală, iar când trecea cineva pe acolo, le ducea până în localitatea de destinație. Jurnalistul român a întrebat dacă nu ia cineva pe nedrept pachetul, la care norvegianul care-l însoțea a reacționat uimit: „Cum să-l ia, când are adresa scrisă pe el?” Pentru un norvegian era de mirare ca un individ să-și însușească bunul altuia, ceea ce era un lucru și mai de mirare pentru un român care este obișnuit exact pe
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
bătută. Coborî înfrântă și se încuie în camera ei. Așezată pe covor, cu genunchii la gură, plânse în voie până când se întoarse mama acasă. În momentul în care aceasta o luă în brațe și-o copleși cu mângâieri, fetița constată, uimită, că nu simțea nici un resentiment față de femeia care o lovise. Dimpotrivă. O admira pe bunica. Cum fugise ea, cu toată bătrânețea, s-o ajungă din urmă, cu ce hotărâre o lovise și cu ce inimă de piatră o lăsase să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
ea, se așeză pe un scaun și începu să cânte. Era în vogă Cenaclul Flacăra și întregul tineret fredona cântecele acestuia. Băiatul cânta încet, acordându-și chitara. Luana se apropie de el: Mai știi și alte melodii? Tânărul o privi uimit. Ea își trase un scaun lângă el și îi propuse să cânte ceva împreună. Nu pot, veni răspunsul. Eu acompaniez grupul folk al liceului. Luana începu să râdă. N-am spus să cântăm pe scenă ci acum, aici. Va trece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
preț de câteva minute, timp în care îl tot atinse, ba pe ici, ba pe colo, spre exasperarea doamnei Escu. Când Ștefan urcă în cameră și se apropie de ea, Luana izbi ligheanul cu rufe și se încuie în baie. Uimit, bărbatul nu știu încotro s-o apuce. Ce-i cu tine? Fetiță, ce s-a întâmplat? Luana hohotea și baia răsuna de plânsul ei jalnic. Convins că se întâmplase ceva grav, Ștefan amenință că sparge ușa. Ea ieși țeapănă, străduindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
ei și ea îi mângâie părul, începând să se scuze pentru toate întâmplările nefericite din trecut, încercând să-l convingă cât de mult suferise din pricina lui. La rându-i, Rosti îi șterse lacrimile și își lipi fruntea de fruntea ei, uimit și fericit că-i poate spune, fără teamă, ce simte pentru ea. Își amestecară lacrimile, trăirile și sufletele și buzele lor se găsiră cu surprindere, fierbinți, dezlănțuite și zăpăcite de emoție. Se lipiră unul de altul năuciți, căutând cu frenezie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
ultimul drum. Au curs râuri de lacrimi. Soția lui Rosti a frânt inimile tuturor cu disperarea pe care n-a reușit să și-o ascundă. Ținea de mână pe băiețelul cel mai mare care, în neștiința celor trei anișori, privea uimit somnul nemișcat al părintelui său și se întreba de ce această tihnită adormire a adunat și întristat atâta lume. Întoarsă de la cimitir, cu sufletul cernit în veșmântul negru, fata constată că îi este interzis să intre în curte. Lipiți de poartă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
fărâme dar se abținu să detalieze. Ei bine, ai ocazia să cunoști exemplarul cel mai performant în materie. Ți-o prezint pe Nuța Cordel. Ferește-te de creatura asta, continuă femeia, cu ochii ațintiți asupra chipului din față. Luana rămase uimită să audă astfel de vorbe. Consideră că nu era cazul să le ia ca atare, atâta timp cât doamna Cordel nu-i făcuse nimic care să justifice o așa impresie. În aceeași zi, Nuța intră la registratură și se opri în fața șefului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
familie, să am copii. Nu e vina mea că, mai înainte de tine, l-am întâlnit pe Ștefan. Noia se zburli, cu o gelozie oarbă. Nu vreau să-i aud numele. În casa mea acest bărbat e mort. Ea îl privi uimită și surâse. Ce să înțeleg de-aici? Tânărul se repezi la calendarul din bucătărie și înțepă cu degetul într-un punct. Că asta e data cununiei noastre. O cerere în căsătorie originală, de om practic, cu studii tehnice, care-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
Liga o repezi într-un moment când încercase să se plângă de anumite probleme. Cordel coborî din biroul directorului cu pumnii strânși. Îl găsi pe contabilul-șef lângă calculatorul Luanei. Se rățoi la el: Ce căutați aici? Bărbatul o privi uimit. Tânăr, proaspăt ieșit de pe băncile facultății, el nu știu cum să ia interpelarea brutală a femeii. Am venit la doamna să mă ajute cu un document. Domnule Popescu, aici nu e punct de prim-ajutor. Nu intră fiecare cum îi place. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
lângă ea. Dumnezeu întorsese roata pe neașteptate și el era acum acela care aștepta cuminte, săptămână de săptămână, ca ea să-și facă timp și pentru el. Discutau despre afaceri și managementul resurselor umane, despre invențiile de ultimă oră, rămânea uimit s-o vadă cum își schimbă modul de gândire, să realizeze cât de ușor ideile noi schimbă mentalități vechi de când lumea. Obsedată de telefonul pe care-l primise, neștiind ce urma să se mai întâmple, Luana îi ceru s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1548_a_2846]
-
de la dreapta lui Faroald, un bărbat spătos, și-a șters mustățile cu dosul mâinii, și-a netezit barba și s-a uitat la mine. Se numea Ariald și era căpetenia unei centurii. M-a întrebat: - Ești cumva castrat? Mai mult uimit decât ofensat, am murmurat: - Nu, domnule, sunt un om liber. Numele meu e Stiliano Sirianul și sunt notar ducal. - Atunci, de ce te-mbraci și-ți ondulezi părul ca o curvă romană? Numai Rotari n-a râs. Ba chiar, surprinzător, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
cascade, amestecată cu grindină, părând că vrea să smulgă ușile, să ia pe sus acoperișul. A durat mai puțin de o jumătate de oră și a încetat brusc, așa cum începuse. Am ieșit afară ca să vedem stricăciunile provocate și am rămas uimiți: peste tot, printre băltoacele în care deja strălucea soarele, erau crengi rupte și frunze smulse, dar nici curtea și nici casele familiei nu păreau să fi suferit pagube însemnate. Și nici măcar plantele, cu excepția stejarului sacru. Un fulger rupsese una dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
de corp sfârtecate. Apa nemișcată din canale și din șanțuri răsfrângea acele trofee. După această priveliște s-au ivit zidurile masive și numeroasele turnuri ale cetății, cu greu ascunse de zăgazul ridicat în contra capriciilor lagunei. Am fost pur și simplu uimiți: nici măcar Pavia nu se putea lăuda cu asemenea fortificații. Cu cât ne apropiam de porți, cu atât lumea din jurul nostru devenea mai numeroasă. Intra și ieșea din strada principală printr-o seamă de ulițe, roind într-un du-te-vino colorat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
împărtășise, în timp ce papa Martino dorea să-l nimicească. Așa că eu urmam calea pe care mă îndrumase duhovnicul meu, chiar dacă nedumerit, cu mari îndoieli și rămânând arian. Așa cum am spus, fiul meu a venit după mine la mănăstire. M-a privit uimit, și, când l-am întrebat de ce, mi-a spus: - Tată, ai încărunțit și mi se pare că ai slăbit. De ce ești îmbrăcat în haine de călugăr? De luni bune, ca să nu-i deranjez pe tovarășii mei de viață, începusem să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2044_a_3369]
-
plăcea slujba ei... mai mult sau mai puțin... —Și te și pricepi, încuviință Anna. Te înțelegi bine cu toată lumea. Doar că nu ești... nu ești... Nu sunt ce? întrebă Darcey. —Nu ești apropiată de nimeni. — Ce Dumnezeu vorbești? exclamă ea uimită. Doar sunt apropiată de tine, ce naiba! Știu, știu. Anna și-ar fi dorit să-i poată vorbi mai cu ușurință. Atâta doar că uneori pari puțin distantă, Darcey. —Și tu ai fi distantă dacă ți-ai petrece tot timpul hoinărind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]