15,624 matches
-
una-s gata. Să facem cum face ei la gazetă cu propriu’ director, care le e mai scump ca lumina ochilor din cap. Da’ m-am supărat foarte tare cînd l-am Întrebat pe directoru’ meu Țeposu ce Înseamnă „În triste vremuri de epurare”, eu credeam că-i ceva În versuri, cu vremurile, cu iubita, care-i normal să fie epurată, da’ nici vorbă, cică Înseamnă să-l dea afară pe domnul nostru Păunescu, care dacă face cineva asta, eu Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
noastră trudă neuitându-o pururea. Amin. COLET CU CAP DE FEMEIE E sîmbătă, plouă mărunt, „mîinile tale sînt mai micuțe decît ploaia” (E. E. Cumings) și-ți vine să arunci pe cineva pe fereastră. „Era o zi ploioasă, gri și tristă” povestește Sviatoslav Richter În timp ce pe ecran apar clădiri dărîmate și un difuzor În prim-plan suspendat pe un stîlp. „N-am să uit niciodată ziua aceea, fusese bombardament, orașul ardea, și la difuzoarele de pe străzi a-nceput să se audă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
ai secolului XX nu se zărește pe pelicula cu subtitlul Creator and Destroyer. Se-arată de ce destroyer, nu se-arată de ce creator. Că nu se văd nici pînzele, măcar să rămîi dracului cu ceva după două ore și jumătate de femei triste. În schimb, Picasso apare la fereastră c-o floare-n gură și se strîmbă, ca să fie grotesc. Adică un satir bătrîn care se juca de-a pictura ca orice cretin, asta-i concluzia după ce vezi filmul și nu știi nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
sîngera supravegheată, cînd a-nceput calvarul și „n-a mai putut rezista șantajului abject al academicienei acceptînd (Înfrîntă) căsătoria cu Nicu”. Și Încă un lucru, pediatric: „O Întrista faptul că nu putea Împiedica folosirea copiilor ca instrumente de cult”. E tristă și acum. Da’ noi! Deschid televizorul să văd un meteo. Din buletinul meteorologic Vremea aflu că și domnul nostru Păunescu e bîntuit de nouri, deznădejde, spaime și Întristare. „Ura s-a intensificat. Mirii fug unul de altul În ziua logodnei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
departe Însuflețit de o nouă speranță În ce privește repunerea În drepturi a locului acela: „Acum... s-a dus iubirea. Bărbații trebuie să Învețe să cîștige din ce În ce mai mulți bani, iar femeile să-i cucerească eventual pe cîștigătorii economiei de piață”. Aflăm lucruri triste, eventuale, chiar tragice. Totuși: de ce să-i cucerească eventual? Unde e nădejdea, sutienul? Suspin. Mai ales că „de la o zi la alta se Întîlnesc tot mai rar”. Bănuiesc că-i vorba de femei și bărbați. Nu e bine că se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
de miracole, relatînd ultima călătorie a vasului fantomă. Odată cu asemenea făpturi televizate se duce de rîpă orice realitate. Și orice mister adevărat. Și poate că n-a fost nimeni internat abuziv. Abuzivă este doar Încrederea spectatorilor candizi și fantastica și trista poveste a candidei Erndira și-a nesăbuitei sale bunici. De fapt nu atît nesăbuită, cît vădit tulburată comportamental. Tot din domeniul psihiatriei a fost și apariția României Mari În formă de om. Nu Îmbrăcase cămașa morții, așa cum promisese, dar ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
fi pus pioneze pe scaun, În sens negativ, ca să nu mai afirme cum a făcut-o În urmă cu cîteva luni, ca un adevărat ministru de externe, că n-avem nevoie de monarhie, uite, nici Belgia n-are. Cel mai trist articol din Săptămîna se cheamă „Vata noastră unde e?” De la Nistru pîn’ la Tisa, vata noastră dusu-ni-s-a. În Socialistul cetim ceva În sfîrșit mai altfel din punct de vedere zoologic: „Vă Îngrășați ca niște căpușe din sudoarea poporului”. Să precizăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
și s-a prăpădit În șase luni. Era muzician. Prin urmare groparii n-au Înțeles de ce-am pus un casetofon pe mormînt și-a Început să se audă un cîntec de Dylan. Eram toți foarte tineri. Eram toți foarte triști, Riaba, găinușa mea, as I lay, in my bed, once again. Friedrich Gulda interpretînd sonatele pentru pian de Beethoven, Gainsborough, Gagarin și omulețul lui Gopo. Frații Grimm și Grieg. Galați. Galsworthy miercuri seara la televizor, Galileo Galilei zilnic, Gauss aplicînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
rezistăm? R.P. Pentru că, În general, scrisul este o activitate rușinoasă, cum zice Bitov. Așa rezistăm, ne place enorm să facem lucruri rușinoase. I.M. Am o Întrebare pe care am părăsit-o de ceva vreme. Ce Înseamnă fenomenul Coelho? Un lucru trist, o superficialitate oarecare transformată Într-o superficialitate planetară? R.P. Am vorbit puțin mai Înainte despre publicul care contează numeric. Despre cît e de idiot. Însă nu mi se pare prea inteligent nici să-l numești pe Coelho un rebut, un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
s-o dărîme. A rupt chingile. Și a murit. N-am moștenit nimic de la el, nici o trăsătură, era În ’85. Pe prima mea bunică din partea mamei am văzut-o Într-un tablou. Avea un păr splendid, arămiu, și părea oarecum tristă, pentru că murise demult. Bunica următoare a fost cea mai neplauzibilă femeie pe care-am cunoscut-o. Uluitor de generoasă, iubea pe toată lumea, chiar și pe mine. Poate din pricina pianului de familie, poate din pricina iubirii a țipat și și-a sfîșiat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
fata aceasta poate gândi probleme atât de responsabile. Repetam prostit: esența frumosului... Când am auzit mașina oprindu-se în fața casei, peste vreo două ceasuri, am ieșit într-adins pe verandă ca să-i întîmpin. Maitreyi mi s-a părut puțin cam tristă. ― Cum a fost? întreb eu, adresîndu-mă amîndorora. ― Nu prea au înțeles-o toți, răspunse inginerul. A fost prea profundă, a vorbit de lucruri prea intime: despre creațiune și emoție, despre interiorizarea frumosului, și publicul n-a putut-o urmări întotdeauna
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
ca la Puri nu cred că mai există în alte mări. Cât casa asta... Îmi închipui! valurile cât casa și, alături, pe Maitreyi conferențiind despre esența frumosului. Nu-mi putui stă-pîni un zâmbet superior, de luciditate. ― De ce rîzi? mă întrebă tristă. ― Mi se părea că exagerezi. ― Și atunci trebuia să rîzi? Bunicul meu a exagerat mai mult ca mine: a făcut unsprezece copii... Se întoarse iar pe balcon. Crezui că am supărat-o și mormăii o scuză oarecare. ― Degeaba, acum nu
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
le petrecusem ascuns în fața casei lor, spionând lumina în odaia Maitreyiei. A fost tot timpul întunerec. Chabù a murit în aceeași zi. XIV Lunile pe care le-am petrecut în Himalaya, într-un bungalow dintre Almora și Ranikhet, sunt prea triste și prea senine pentru a le putea povesti, ca o urmare nefirească la dragostea și despărțirea mea de Maitreyi. Am ajuns aici după ce am fugit rând pe rând din Delhi, Simla, Naini-Tal, unde întîlneam prea mulți oameni, și mai ales
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
sufere (nu înțelegeam ce poale însemna aceasta, dar era o frază care suna frumos, și i-am spus-o; mai ales că, surprinzător pentru sinceritatea mea de cele mai multe ori stupidă, în seara aceea jucasem chiar puțin teatru), Jenia a rămas tristă, tăcută, cu o lacrimă la colțul genelor. Am întrebat-o, într-o doară, de ce plânge. N-a răspuns. M-am apropiat de ea, i-am luat mlinile, am întrebat-o din nou, i-am strâns brațul. Tăcea întruna. Și atunci
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
acele locuri, apoi mi-e peste putință să-i aud compătimindu-mă sau comentând dragostea noastră. Știu, acum, că s-au aflat multe. Dar la ce bun dacă s-au aflat? ― Nu, nu, stărui el, am să-ți spun lucruri triste. ― Nu cumva a murit? mă înspăimîntai eu. (Deși nu puteam crede în moartea ei, căci știu că am să simt ceasul acela, dacă se va întîmpla ca Maitreyi să moară înainte de mine.) ― Ar fi fost mai bine să moară, adaogă
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
a văzut-o. Nu i-a văzut adevăratul ei zâmbet, vreau să spun. Căci, altminteri, Leana zâmbește întruna, și zâmbește în atâtea feluri - când tace, când te privește în ochi și te ascultă, chiar când cântă cântecele ei cele mai triste... Dar începusem să-ți vorbesc de "Floarea-soarelui" pentru că, pe atunci, Leana cânta acompaniindu-se cu vioara. Da, cu o vioară, pe care o sprijinea într-un chip ciudat, așa cum n-am văzut pe nimeni altcineva, o sprijinea când de sân
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
ani, dar nu cred că se poate vorbi de tristețe, de o tristețe tragică. E pur și simplu o chestiune de stil. A izbutit, adică, să-și controleze comportamentul, să-l transfigureze în expresie artistică. Nu mi se pare deloc tristă, nici tragică. Își domină însă melancolia, și melancolia ei este într-adevăr reală, autentică, face parte din ființa ei, poate din destinul ei. În ceea ce privește legenda cu poetul invizibil, Adrian, nu e decât o foarte frumoasă, și destul de abilă, legendă. Că
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
citi mesagiile, întreabă la răstimpuri, cum a făcut cu d-ta, în ce an suntem - sperând că într-o bună zi să întîlnească pe cineva care cunoaște codul și-i poate comunica mesagiile... Dacă îl întîlnești, adăugă cu un zâmbet trist, să-i spui că a avut dreptate: majoritatea mesagiilor sunt extrase din Evanghelii, în primul rând Fericirile. - Fericirile? întrebă Pantelimon. Adică...? - Nu ai auzit niciodată de Fericirile proclamate de Isus? Fericiți cei înfometați, căci se vor îndestula. Fericiți cei ce
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
și-ar fi concentrat focul pe șosea, dincolo de crâng. Ridică brațul și-mi arătă crângul. E foarte frumoasă, spuse, Ilaria, parcă așa o cheamă. - Da, Ilaria. - Ilaria, repetă el zâmbind. E nume frumos. Dar nu i se potrivește. E prea tristă. M-am prefăcut că nu înțeleg și mi-am întors din nou privirile spre camion. - Când vă retrageți? l-am întrebat deodată. Voiam să-l ducem în biserică. Până la noapte coșciugul e gata, și vrem să-l ducem în biserică
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
și și-o păstră așa, fără nici cea mai mică tresărire, ascultând ultimele întrebări: "Etes-vous Jesus-Christ? Voulez-vous jouer du piano? Ce matin, avez-vous bu du champagne?"' Acea noapte, toți cu paharele de șampanie în mână, înconjurîndu-i și strigîndu-le cu o tristă, mediocră lipsă de pudoare care îi surprinse pe amîndoi: "Pînă la Veneția să nu mai beți șampanie, că vi se face rău!" " Mi-e teamă că ei au băut mai multă șampanie decât ar fi trebuit", spuse Laura după ce pornise
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
veteris vestigia flammae... - Cu dumneata, cucoane Dominic, n-o scoate nimeni la capăt: treci de la o carte la alta, de la o limbă la alta, de la o știință la alta. Poate că de aceea v-ați despărțit, adăugă cu un zâmbet trist. Atunci nu se supărase. Îi plăcea Nicodim, era un moldovean bun, cinstit și molcom. - Nu, domnule Nicodim, manualul de limbă japoneză n-are nici o legătură cu despărțirea noastră... - Dar de ce manualul de japoneză? îl întrebă surprins Nicodim. - Credeam că la
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
De-abia când se apropie de el și-l întrebă: "Nu te simți bine? Ai avut cumva o noapte proastă?" își reveni. Dar de atunci viziunea îl urmărea necontenit. Când doctorul Bernard îi spuse: "Am să-ți dau o veste tristă", era gata să răspundă: "Știu, a murit Profesorul..." Doctorul Bernard venea să-l vadă cel puțin o dată pe lună. Rămâneau aproape toată ziua împreună. Uneori, după ce-l ascultase răspunzând la anumite întrebări, apropia magnetofonul și îl ruga să repete. Din
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
meu, când va avea vârsta pe care o am eu acum. Am îndrăznit s-o întreb: "Și dacă nu voi avea un băiat?..." Atunci taina aceasta va muri o dată cu tine", mi-a răspuns. Iartă-mă, Oncle Vania, a adăugat zîmbund trist. Am jurat!... Dar nu renunțase și, în acei doi ani cât Ieronim continuase să locuiască aici, cu ei (nu murise încă Luchian), de mai multe ori, serile, încerca să-l descoasă. - Înțeleg foarte bine că, dacă ai jurat, trebuie să
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
abia atunci o văzu cât este de frumoasă, ce lumină neobișnuită îi însuflețea figura. - Maria Daria, începu el emoționat, te-ai făcut deodată foarte frumoasă. Ce s-a întîmplat? Fata continua sa-l privească, adânc, în ochi, cu același zâmbet trist uitat pe buze. - Nu mă mai recunoști, Maestre, spuse foarte încet. E adevărat, a trecut atâta timp, adăugă. Tăcu o clipă, apoi începu să recite: Manole, Manole, Meștere Manole... - Melania! exclamă Antim. Ce e cu tine? De ce-ai venit
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]
-
mâna în mâinile lui, îi spusese: Ti voglio bene, Laetitia. E adesso, je dirai le reste en roumain: Vrei să ne logodim? Acum? Chiar acum, în grădina asta? Împlinise chiar în seara aceea nouăsprezece ani. Îl privea cu același zâmbet trist pe care-l avusese Maria Daria și Melania. - Trebuie să ne grăbim, îi spuse, că ne așteaptă. Atunci începură să se audă aplauzele, și după câteva clipe sala întreagă amuți, într-o tăcere reculeasă. Emoționat, Antim auzi bagheta lovind de
Maitreyi și alte proze by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295580_a_296909]