16,386 matches
-
de o confirmare din afară ca să știi cine ești pe dinăuntru. Mihai: (încet, mușcat) O să-ți pară rău, ține minte! Irina: La asta te pricepi bine, tata. Să ameninți, să hotărăști ce să fim, ce să nu fim, să fim dependenți... să ne fie frică... Mihai: Va să zică asta zace în capul tău. Marie, tu vezi unde au ajuns copii ăștia? Tu vezi încotro se îndreaptă odraslele noastre scumpe? Irina: Să nu te sprijini pe ce spune mama. Pentru că ea o să vorbească
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
În centrul discursurilor artistice. Excentricii zilelor noastre nu mai sînt aristocrații dandy de pe vremuri. Nu, ei sînt frondeurii al căror Îndepărtat strămoș este Lafcadio al lui Gide, dar nici măcar atît: ei reprezintă generația societății de “hiper-consumație” (Gilles Lipovetsky), copiii excesului, dependenți de violență&drog&sex, a căror umanitate răzbate rar și parcimonios, ale căror acte “gratuite” venite din libertatea fără Dumnezeu și-au pierdut majestatea. Una dintre eroinele din Baise-moi ucide cu sînge rece un copil, dar crima comisă este relatată
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
care le poate potența mesajul. Influențată probabil de editor, ea a renunțat la poezie și a reușit o nouă succesiune, tot aleatorie, de schițe Întinse pe cîteva pagini, unde cupluri de personaje - tată-fiu, soț-soție, frate-soră, etc. - duc vieți rapide, monotone, dependente de o serie de meserii transistorice, În locuri transistorice, vieți care de cele mai multe ori sfîrșesc tragic. Tragicul apare Însă atenuat de mecanismul diegetic, acționat artificial, care funcționează dintr-o formidabilă inerție: personajele fiecărei schițe au numele monosilabice și paronime (de
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
obligată să renunțe la canale de transmisie a mesajului prea sofisticate, prea lungi ori prea Înalte - de unde, și În cazul ei, cuvîntul de ordine este autenticitatea ca echivalent estetic al noțiunii televizuale de live. Pentru Olivier Mongin, supraviețuirea culturii este dependentă de posibilitatea experienței. În literatură, constată directorul revistei Esprit, două au rămas imaginile concurente ale experienței: cea a trecutului expusă ca mumie Într-un mare muzeu istoric (un trecut exterior experienței anamnezice) și cea a unor suculente și rudimentare felii
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
psihologie senzualistă Într-un secol materialist, al XVIII-lea, urmată de cea a lui Edmund Burke, cel care echivalează sublimul cu terifiantul și anticipează astfel prescripția unei literaturi care trebuie să șocheze, alcătuiește Însă un set de principii laxe, pentru că dependente de senzorial; estetica este o „știință” a trupului În mult mai mare măsură decît a intelectului; apare, În același timp, ca un lanț de prescripții cultural, pentru că, știm astăzi, felul În care simțim nu este inocent și depinde de felul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
piramidei sociale, făcea apel la curtenii manierați, „slujitori voluntari”, Rosenkrantz și Guildenstern, pentru a-l ține sub observație pe prințul suspect. În teatru, practica supravegherii se bazează tocmai pe această „diviziune a muncii”: decidenții sus-puși și executanții întotdeauna subordonați și dependenți, financiar sau politic, de șefii care le solicită serviciile. Liderii recunosc și admit necesitatea supravegherii pentru buna exercitare a prerogativelor lor, dar lasă acțiunea propriu-zisă de supraveghere în seama agenților de rând, ușor de corupt și de folosit în activități
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
echipament, în pofida anumitor grefe tehnologice mai mult sau mai puțin stridente. Aici, supravegherea se practică între oameni vii și vizează oameni vii. Indivizii sunt cei pândiți, trădați sau denunțați, și nu colectivitatea. Supravegherea este personalizată, intimă, imediată. Nefiind atât de dependentă de performanțele tehnologice, ea rămâne fizică și concretă: o supraveghere exercitată de unii semeni de-ai noștri, de oameni apropiați nouă, pe teritoriul unor „insulițe” omogene, refractare la maleabilitatea indistinctă proprie societăților de control. Odată în plus, teatrul face parte
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
unei excrescențe derivate din bază, printr-o mișcare în afară și ascendentă, se evidențiază un anumit efect al turnului. Mărimea și volumul galeriei turnului stabilesc un raport perfect care le echilibrează în contextul ansamblului clădirii. Percepând galeria drept centru secundar dependent de masa primordială a clădirii, aceasta dobândește greutate vizuală datorită distanței sale față de centrul principal de dedesubt. „Efectul de elastic” creează tensiunea sau energia potențială, având ca rezultat creșterea în greutate. Schimbând însă locul de ancorare al percepției noastre de la
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
putere excentrică în existența noastră terestră. Am observat că, atât fizic, cât și perceptiv, spațiul experienței noastre este anizotropic, adică unul în care direcția ascendentă diferă fundamental de direcția descendentă. Am mai observat că mijloacele artelor vizuale nu sunt egal dependente de centrul exterior din pământ. O pictură înrămată pe perete are un mare grad de independență - din două motive. În primul rând, cel mai adesea tablourile au un spațiu de percepție al lor, separat prin ramă de spațiul înconjurător. Această
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
nici un pod și nici un scuar nu sunt complete fără utilizatorii acestora. Este totuși adevărat că formele arhitecturale sunt mai puțin direct determinate de contactul cu corpurile umane decât scaunele și foarfecele. În mod corespunzător, funcția lor este mult mai puțin dependentă de judecata artistică. Se poate spune că Muzeul Guggenheim al lui Frank Lloyd Wright are nevoie de fluxul de vizitatori care să coboare pe spirala sa, dar, chiar ca o cochilie goală, el posedă o frumusețe în sine. Numai sculptura
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
excentrică spre centrul mai puternic median, pentru a-i uzurpa acestuia locul privilegiat. Astfel, o trăsătură secundară a compoziției poate fi greșit interpretată ca fiind cea principală. De exemplu, am mai observat că atât timp cât un obiect vizual este văzut ca dependent de atracția centrului primar, greutatea sa va crește odată cu creșterea distanței față de acel centru. Dacă, dimpotrivă, privitorul își fixează atenția pe respectivul obiect vizual, acesta va arăta tot mai independent de atracția centrului exterior și posedat doar de propria-i
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
care le despart de ceea ce le înconjoară? O rațiune este aceea că natura percepută a lucrurilor vizuale este puternic determinată de ceea ce le înconjoară, astfel încât atât timp cât cele înconjurătoare rămân nedefinite, orice lucru poate fi subiectul unui număr neverificabil de semnificații, dependent de relațiile cu alți centri. O pasăre rămasă în cuib nu-i același lucru cu pasărea ce-și are cuibul în copac; iar în timp ce copacul devine parte a peisajului, caracterele și funcțiile ponderilor vizuale se schimbă iarăși. Un mic peisaj
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
acest sens, mâna deține superioritatea dansatorului. Deși îi lipsesc conotațiile fizionomice ale feței - referitor la privire, strâmbături și zâmbet -, jocul foarte diferențiat al degetelor poate genera o bogată pantomimă. De asemenea, în comparație cu mișcarea corpului în ansamblu, mâinile sunt mai puțin dependente de atracția gravitațională. Știm că mâinile pot să cadă pasiv sau să se ridice activ, dar, fiind susținute de brațe, ele se mai pot mișca în spațiu aproape imponderal. Jocul mâinilor este îmbogățit mai ales atunci când acționează împreună. Mâinile unei
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
vorbele lui Constantin Noica: sensul existenței este a-ți căuta sensul existenței. Nu unul sau altul din sensurile existenței proprii, propuse de lume și asumate în mod individual, ne lipsesc, ci angoasa sensului propriei existențe. Văd posibilitatea unei noi morale dependentă de acest context interogativ, ca mod al omului de-a fi. Orice critică, pentru a-și atinge sensul tare, trebuie să înceapă cu propria persoană; altminteri ea nu este decât o formă camuflată de scuză pentru ceea ce ești. Vânătorii de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
Abia după aceea putem tenta evaluarea altora. Bunătatea constituie una din posibilitățile noastre genetice; la fel însă și răutatea, derivată din competiție. Putem spera că alegerea ne aparține, însă preferințele noastre vor depinde întotdeauna de mediu. Libertatea noastră este profund dependentă de contextul în care ne situăm. * Competența politică a cetățeanului este o prezumție obligatorie pentru ca întreg edificiul democratic să poată rezista. Altfel ar intra în disoluție toată legitimitatea construită pe alegeri. Fundamentarea societății și a persoanei pe raționalitatea umană, întreprinsă
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
discuție asupra legitimității puterii. În prima instanță aș tinde să merg pe intuiția lui Marx: capitalul. Însă și el depinde de jocul convențiilor sociale (pe care, e drept, acționează să le permanentizeze în sensul dorit). Cred însă că puterea este dependentă de dorința de putere (Nietzsche). Deslușirea structurilor acestui impersonal poate să ne ducă mai aproape de anatomia puterii. * Camuflarea în impersonal ca strategie de manipulare. * Discursul oficial este unul de mijloc: el nu ajunge la cei situați "mai jos" într-o
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
văzut ce noi sentimente au luat naștere în contextul tehnologiei. * Mă întreb dacă teoria selecției speciilor ar mai fost posibilă în afara importanței pe care Thomas Hobbes și filosofia politică liberală l-au acordat instinctului de conservare. Dacă această teorie este dependentă într-un grad mare de contextul istoric în care a apărut atunci regândirea ei depinde de diferența pe care a adus-o cu sine actualul context socio-mental. * Ceea ce aduce nou modernitatea este schimbarea sursei adevărului, locul teologilor fiind luat de
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
definitiv orice lectură tinde să stea sub semnul orientării personale, care depinde de însăși structura eului. De aceea, nu contează cât a citit cineva, ci structura receptivă ce stă în spatele lecturii. Cu mențiunea că această structură este la rându-i dependentă de lectură și ar trebui formată de un maestru. Văzându-l pe T. P. îmi vine să cred că omul este o ființă care amână. În definitiv pentru amânarea morții se desfășoară cea mai mare parte a eforturilor noastre. Orice
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
când la el. Acesta era numărul șapte, pe care l-am și iubit mult pentru că gătea dumnezeiește. Îi spun extraterestru pentru a nu strica seria, dar să știți că numai asta nu era. Nu știu ce punea în cratiță, dar parcă devenisem dependentă de tocănițele lui. Și el chiar gătea, nu ca numărul șase. L-am cunoscut într-un restaurant; intrase alene, flancat de doi colegi masivi, cu figuri sinistre, și ceruse apă cu o voce moale, dar autoritară. Aflat în amurgul celei
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
este cu o persoană, ci cu un grup. Ea este mult mai difuză, mai incertă. Ea mă dizolvă În mulțime, Îmi dezvoltă un conflict interior, o stare de revoltă. Eu doresc să evadez, dar știu că nu am unde, fiind dependent de acest grup. Cele trei tipuri de relații dintre mine și altul, sau alții, Îmi anulează libertatea exterioară și interioară, mă Închid, Îmi relevează faptul că ceilalți sunt pentru mine Infernul, așa cum susține J.P. Sartre. Spre deosebire de acest punct de vedere
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
pulsiuni instinctuale primare care nu sunt dublate de valori morale. De regulă, persoanele care constituie aceste cupluri sunt fie personalități frustrate, cu carențe afective sau educaționale, persoane imature afectiv, personalități narcisiste, care nu și-au putut fixa identitatea, sau personalități dependente de părinți, care nu și-au putut rezolva sau depăși situația oedipiană. Cele mai caracteristice În sensul acesta sunt cuplurile de homosexuali. Homosexualii sunt personalități imature afectiv. Acești indivizi nu-și pot găsi propria identitate decât prin și În cadrul unei
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
va duce la formarea unor tipuri psihomorale defectuase, personalități cu o structură nevrotică, instabile sau impulsive, deviante sau de tip violent. În egală măsură, acceptarea necondiționată, fără rezerve, a oricărui model oferit la Întâmplare va duce la tipuri psihomorale deformate, dependente, de dependență, regresive etc. Asupra acestora vom mai reveni. În ceea ce privește modelul ales, trebuie să adăugăm faptul că este necesar să se facă diferența Între modelul personal și modelul de lucru (I. Gobryă. Modelul personal corespunde normelor de dezvoltare și formare
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
cazuri, supraeul este bolnav, dar cel care suferă este eul. În toate cazurile, cel care refuză să dăruiască, asemenea celui care fură, sunt persoane Încărcate nevrotic, cu un trecut psihobiologic traumatizat sufletește și moral. Ele sunt persoane frustrate, structuri narcisistice, dependente de ceilalți, incapabile de a acționa singure, de a putea duce la capăt o acțiune, de a se putea fixa Într-un loc, cu probleme serioase de identitate cu o situație oedipiană nerezolvată, cu carențe afective și educaționale. Această categorie
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
viața acestuia, reprezintă o situație Închisă de viață, care va aduce o schimbare importantă a naturii acestuia, a conduitelor și acțiunilor sale, a modului de a simți și de a gândi. Este o situație care-l va face să devină dependent de ajutorul celorlalți. Starea de dependență constă În primul rând În pierderea capacității de a mai fi o persoană liberă, autonomă, capabilă de a lua pentru sine decizii, de a se susține singură, de a fi ea Însăși. Dependența se
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
necesită măsuri de asistență permanentă, specializată În funcție de natura handicapului (orbi, surdomuți, deficienți neuromotori, deficienți de intelect etc.Ă. O categorie specială o reprezintă persoanele cu polihandicap, pentru care măsurile de asistență sunt diferențiate. bă Copiii reprezintă o categorie de persoane dependente, care ridică probleme serioase de asistență, educație și ocrotire specială. În această categorie sunt incluși: copiii orfani sau abandonați de părinți provenind din familii dezorganizate, copiii maltratați, copiii vagabonzi, cei cu tulburări de comportament, cu intelect limitat, imaturi din punct
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]