19,653 matches
-
să mă obișnuiesc cu Grosse Pointe, cu mamele elegante cu basmale de șifon și cu imobilul Întunecat, Înconjurat de chiparoși, unde locuia singura familie de evrei din zonă (care plătise, ca și noi, cu banul jos). Dar bunicul meu se obișnuia cu o realitate mult mai Înspăimântătoare. Ținându-mă pe mine de mână ca să-și păstreze echilibrul când tufele și copacii făceau mișcări ciudate alunecau la periferia câmpului său vizual, Lefty se confrunta cu posibilitatea ca luciditatea să fie un accident
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
n-am putut să nu băgăm de seamă asta. Plimbându-ne pe faleza largă și ținându-ne de mână, făceam speculații legate de cumpărarea uneia sau alteia dintre vilele vechi, gata să cadă, și despre repararea ei. ― Ne-am putea obișnui cu nudiștii, spuse Julie. ― Am putea să ne luăm un pomeranian, am spus eu. Nu știu ce ne-a apucat cu „noi“-ul acela. Eram risipitori cu folosirea lui, eram nesăbuiți față de implicațiile lui. Artiștii au instincte bune pentru afacerile imobiliare. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
puiule. Ipohondria ei de-o viață nu avusese niciodată un teren mai fertil În care să Încolțească. La Început, când se autocondamnase la Închisoarea de mahon a patului ei cu stâlpi de baldachin, Desdemona se plângea doar de palpitațiile ei obișnuite la inimă. Dar o săptămână mai târziu Începu să aibă amețeli, slăbiciune și probleme de circulație. ― Am În picioare durere. Sângele nu se mișcă. ― E bine, le spuse doctorul Philobosian părinților mei după un consult de o jumătate de oră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
moartea era doar un alt soi de emigrare. În loc să navigheze din Turcia până În America, de data asta avea să călătorească de pe Pământ În Rai, unde Lefty obținuse deja cetățenia și avea un loc și pentru ea. Încetul cu Încetul, ne obișnuirăm cu retragerea Desdemonei din sfera familiei. La vremea aceea, În primăvara lui 1971, Milton era deja ocupat cu un nou „proiect de afacere“. După dezastrul de pe strada Pingree, el jurase să nu mai facă Încă o dată aceeași greșeală. Cum scapi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
mască și apărătoare? De ce urla antrenoarea Stork la ea să apere lovitura? Ca să răspund simplu: nu eram prea bună la sport. Softball, baschet, tenis - eram un dezastru la toate. La hocheiul pe iarbă era și mai rău. Nu mă puteam obișnui cu bețigașele alea ciudate și cu strategiile nebuloase, europene. În criză de jucători, antrenoarea Stork mă punea portar și spera să meargă. Rareori se Întâmpla. Dovedind lipsa spiritului de echipă, unele dintre Wolverete susțineau că n-aveam nici o abilitate de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
pietricică sub pielea moale, rozalie. Întotdeauna Îmi Închipuiam că asta era Începutul a ceva. Dar umflătura și durerea dispăreau iar și iar și nu se alegea nimic din ele. Prin urmare, dintre toate lucrurile cu care a trebuit să mă obișnuiesc la noua mea școală, cel mai dificil a fost cu vestiarul. Chiar și acum, când sezonul se sfârșise, antrenoarea Stork stătea lângă ușă, lătrând: ― Bine, doamnelor, acum la duș! Haideți, fuguța! Văzu că mă apropii și reuși să schițeze un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
bluza și am aruncat prosopul. N-am fost dezbrăcată nici o secundă. Singurul martor al Înșelătoriei mele era mascota școlii. Pe peretele din spatele meu, un drapel decolorat proclama: „Campioanele statului la hochei pe iarbă În 1955“. Sub el, În postura ei obișnuită de indiferență, era Wolvereta B&I. Cu ochii de mărgele, cu dinții ascuțiți și botul țuguiat, stătea sprijinită de crosă, ținând piciorul drept Încrucișat peste glezna stângă. Avea o tunică albastră și o eșarfă roșie. Între urechile blănoase purta o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
erau albe, fără crustă, dar n-aveau castraveți și nici măcriș. Pe pâinea pufoasă era unsă o pastă de culoarea somonului. Făceam multe pauze. Obiectului Îi trebuiau des gustări. Încă nu mă simțeam bine În acea casă. Nu mă puteam obișnui cu ideea de a fi servită. Tot săream să mă servesc singură. Și Beulah mai era și negresă, lucru care nu-mi ușura situația. ― Ce bine că jucăm Împreună În piesa asta, spuse Obiectul, mestecând. N-aș fi vorbit niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
nou subiect de știri. Dar eu nu eram atentă la tensiunile care creșteau. Aveam propriile mele probleme. În plus, eram Îndrăgostită. În taină, rușinată, nu Întru totul conștient, dar totuși Îndrăgostită lulea. Frumosul nostru lac era Înconjurat de jeg: mizeria obișnuită În iunie și norii de musculițe. Mai era și un gard de protecție nou, care-mi dădea o senzație sumbră când treceam cu mașina pe alături. Maxine Grossinger nu era singura fată din școală care murise În acel an. Carol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
la gestul său disperat... În 1956 părintele Mike a fost numit oficial preot la o biserică din Cleveland. În 1958 a devenit preot la Adormirea Maicii Domnului. Zoë s-a bucurat că s-a Întors acasă, dar nu s-a obișnuit niciodată cu poziția ei de presvytera. Nu-i plăcea să fie un exemplu În societate. Îi venea greu să-și țină copiii Îngrijiți și bine Îmbrăcați. ― Din ce bani? țipa ea la soțul ei. Poate că dacă te-ar plăti
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
nas pe cearșafuri, am Încercat să mă calmez și am tras cu urechea. Am auzit pași pe scări, apoi ușa de la dormitor deschizându-se și Închizându-se. Obiectul intră și rămase acolo, pe Întuneric. Probabil că aștepta să i se obișnuiască ochii cu bezna. Stăteam Întinsă pe-o parte, prefăcându-mă că dorm. Podelele au scârțâit și ea a venit pe marginea unde stăteam eu În pat. Am simțit-o oprită deasupra mea, uitându-se În jos. Apoi s-a dus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
când i-o făceam eu altcuiva, și mai ales unui băiat mai mare decât mine. Părul meu lung cădea peste chipul lui Jerome. I-am măturat fața cu el, chinuindu-l. Apoi mi-am amintit un alt lucru, pe care obișnuia să-l facă fratele meu. ― Nu1 strigă Jerome. Te rog! Nu! L-am lăsat să cadă. Ca o picătură de ploaie. Ca o lacrimă. Dar nu semăna nici cu una, nici cu alta. Scuipatul căzu exact Între ochii lui Jerome
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
jaluzelele erau trase. În lumina siropoasă, Luce punea banda de celuloid În rola de ghidare. ― Aveți de gând să-mi arătați din nou filmul lui tata? De când eram mică? ― Astăzi am ceva puțin diferit, spuse Luce. Mi-am luat poziția obișnuită pe șezlong, cu brațele Încrucișate În spatele meu, pe pielea de vacă. Doctorul Luce a stins luminile și curând a Început filmul. Era despre o fată care livra pizza la domiciliu. Titlul era de fapt Annie te servește la ușă. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
cu degetul și râdeau, cu chipurile luminate de o bucurie malițioasă. Într-un acces de teamă, confuz și totuși tremurând, m-am Îmbarcat În autocarul Întunecat. Ca să fiu mai protejat, m-am așezat lângă doamna Între două vârste. Ceilalți pasageri, obișnuiți cu astfel de călătorii nocturne, Își scoteau deja termosurile și despachetau sandvișuri. De pe locurile din spate Începu să adie un miros de pui fript. Dintr-o dată mi se făcu Îngrozitor de foame. Îmi doream să fiu din nou la hotel și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
fost suficientă ca să-l țină treaz. Vorbind despre indieni, și-a amintit de meteoriți. Era un meteorit În Montana despre care indienii credeau că e sacru și apoi m-am trezit că-mi spune despre priveliștile celeste pe care te obișnuiești să le vezi dacă ești camionagiu, stelele căzătoare și cometele și razele verzi. ― Ai văzut vreodată o rază verde? mă Întrebă el. ― Nu. ― Se spune că nu poți fotografia o rază verde, dar eu am pozat una. Întotdeauna am un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
nu era mult mai În vârstă decât mine. Avea părul blond și des. Înfățișarea aceea comună centrului țării. La restaurante Începusem să merg la toaleta bărbaților. Probabil că e lucrul cu care mi-a fost cel mai greu să mă obișnuiesc. Eram scandalizat de mizeria din toaletele bărbaților, de mirosurile râncede și zgomotele porcești, de grohăielile și șuierăturile din cabine. Urina băltea Întotdeauna pe jos. Bucăți de hârtie igienică mânjită erau lipite de closete. Când intrai Într-o cabină, cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
doar ca să scap de el. Apoi m-am Întors și am plecat de parcă aș fi știut Încotro mă duc. ― Ai grijă noaptea În parc! strigă Presto după mine cu vocea lui răsunătoare. E plin de derbedei pe-acolo. Mama mea obișnuia să spună că niciodată cordonul ombilical care o lega de copiii ei nu fusese tăiat de-a binelea. De Îndată ce doctorul Philobosian a tăiat cordonul de carne, o altă conexiune crescuse În locul lui, una spirituală. După ce am dispărut eu, Tessie a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
vindem iarbă. Nu eram noi singurii care trăiau În parc. Instalați În niște tufe din celălalt capăt al câmpului, stăteau niște indivizi fără adăpost, cu bărbi lungi și cu fețele Înnegrite de soare și jeg. Se știa despre ei că obișnuiesc să jefuiască taberele altora, așa că n-o lăsam niciodată pe a noastră nesupravegheată. Cam asta era și singura regulă pe care o aveam. Întotdeauna trebuia să stea cineva de pază. Stăteam pe lângă fanii Dead pentru că mi-era teamă singur. Timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
alteia unde se găsesc fructele și boabele.) De ce bărbații nu găsesc niciodată lucrurile prin casă? Pentru că au un câmp vizual Îngust, folositor În depistarea prăzii.) Cum de găsesc femeile lucrurile atât de ușor? (Din cauză că, pentru a-și proteja cuibul, erau obișnuite să scruteze cu privirea un perimetru larg.) De ce femeile nu sunt În stare să parcheze lateral? (Pentru că nivelul scăzut al testosteronului inhibă capacitatea de orientare În spațiu.) De ce nu cer bărbații indicații pe stradă? (Pentru că a cere indicații e un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
cât am stat acolo, pregătindu-mă pentru Întoarcerea În lume. Viața mea din acele luni a fost la fel de Împărțită cum Îmi era și trupul. Nopțile ni le petreceam la Clubul 69, așteptând pe lângă bazin, plictisiți, drogați, chicotind, nefericiți. Dar te obișnuiai și cu asta. Învățai să iei hapurile potrivite și să-ți scoți grijile din minte. În timpul zilei Zora și cu mine eram tot timpul treji. Ea scrisese deja o sută optsprezece pagini din carte. Erau bătute la mașină pe cea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
ăia, o să pierzi cinci la sută! Tunând și fulgerând la volan, Încetinit de camioanele din față și de petrecăreții din spate, Milton se zvârcolea și zbiera, cuprins de o furie insuportabilă. Claxoanele tatălui meu nu trecuseră Însă neobservate. Vameșii erau obișnuiți cu claxoanele șoferilor nerăbdători. Dar aveau ac de cojocul lor. De Îndată ce Milton se apropie de gheretă, ofițerul Îi făcu semn să tragă pe dreapta. Prin geamul deschis, Milton strigă: ― E un individ care tocmai a trecut. Mi-a furat niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
de lemn. Se uită la mine fără nici o expresie, clipind din ochi. Ăsta era stilul Capitolului Unsprezece. Totul la el se petrecea pe dinăuntru. În cutia lui craniană senzațiile erau verificate și evaluate Înainte să vină orice reacție oficială. Eram obișnuit cu asta, desigur. Ce e mai firesc decât ticurile și obiceiurile rudelor tale apropiate? Cu ani În urmă, Capitolul Unsprezece mă convinsese să-mi dau jos chiloții ca să se uite la mine. Acum se uita la mine În sus, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
puiule? ― Așa a trebuit. ― Nu crezi că ar fi fost mai ușor să rămâi așa cum erai? Mi-am ridicat capul și m-am uitat În ochii mamei. Și i-am spus: ― Așa eram. O să vreți să știți: Cum ne-am obișnuit cu lucrurile? Ce s-a Întâmplat cu amintirile noastre? A trebuit să moară Calliope ca să-i facă loc lui Cal? La toate aceste Întrebări vă răspund cu același truism: e uimitor cu câte lucruri te poți obișnui. După ce m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
Cum ne-am obișnuit cu lucrurile? Ce s-a Întâmplat cu amintirile noastre? A trebuit să moară Calliope ca să-i facă loc lui Cal? La toate aceste Întrebări vă răspund cu același truism: e uimitor cu câte lucruri te poți obișnui. După ce m-am Întors din San Francisco și am Început să trăiesc ca bărbat, familia mea a descoperit, contrar părerii generale, că genul nu e atât de important. Transformarea mea din fată În băiat a fost mult mai puțin dramatică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
comportarea mea și m-au dus la dispensarul de cartier, la veșnica doctoriță care mă știa de mic, care-mi ciuruise de zeci de ori fundul cu baterii de penicilină și streptomicină pentru orice strănut, și care încă nu se obișnuise cu numele mamei: tot doamna Cărtănescu îi zicea... Nu mai țin minte decât că numele doctoriței, cusut cu ață pe buzunarul halatului alb, a făcut atunci asupra mea o impresie cât se poate de neplăcută: era viu, se mișca încoace
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]