19,653 matches
-
Știma ce face? - Bine. Da’ Ștama? - Bine. Pa Știme. - Pa Ștame. Vă rog să mă credeți că nici măcar nu am clipit când i-am auzit vorbind. Era o chestie pe care o învățasem nu cu mult timp în urmă: te obișnuiești repede cu miracolele. Mai ales la vârsta aia. Problema este întotdeauna cu frații mai mari. Nu că ei ar avea ceva cu minunile noastre, le-ar privi câș sau mai știu eu ce, ci, pur și simplu, le vine mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
să le explici totul frumos și clar, astfel încât, pe viitor, să eviți orice surpriză. Așadar, fie ce-o fi, trebuie să fac o pauză. Un ocol. O digresiune, o divagație, o deviere de la subiect. Chestia aia pe care ne-am obișnuit s-o numim paranteză. În fine, iată niște puncte (7): frații mici au realitatea lor distinctă și inviolabilă; dincolo de meritul indiscutabil de a fi privit burta mamei crescând (cu tine înăuntru), de a te fi plimbat cu căruciorul, de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
o va chema pe mama drept martor) că nu ei, Știm și Ștam, erau cei care se auzeau vorbind, ci mai degrabă eu? Ce-o să mă fac atunci când mai degrabă o să devină cu siguranță? Am să repet: cu miracolele te obișnuiești repede. Și, ca să vedeți că nu zic asta de chichi-de michi-de trei lei ridichi, am să vă povestesc cum s-a născut convingerea asta: a fost de-ajuns să se lase noaptea, acolo, printre blocuri, printre copacii desfrunziți și câini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
poate să facă minuni, iar în felul ăsta, dacă ți-a dispărut bâzdâcul, s-ar putea ca unele lucruri să se milostivească de tine și să se întoarcă așa cum le-ai lăsat altădată. Și s-ar mai putea să te obișnuiești atât de bine cu ele, încât nici să nu le mai numești miracole sau minuni. Luna se ține după tine. Punct. Dacă nu sunteți convinși, asta e, îmi pare rău. Sau: Știm și Ștam vorbesc. Oriunde, oricât, oricum. Oricum, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
mama și Matei s-au culcat, în apartamentul 40 s-a întins liniștea țiuitoare dinaintea bătăliei și inima mea s-a făcut cât un purice fiindcă trupele (ambele sub steaguri alb-roșii) nu aveau să se înfrunte în zori, cum se obișnuise secole de-a rândul, ci peste o jumătate de ceas, la fluierul unui tip în șort și tricou negru, nu la semnalul trompeților și gorniștilor. Și cum să nu fi țiuit liniștea în momentele alea, cum să nu fi bâzâit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
nu mai e nevoie de nici un cuvânt, e de ajuns să existe o mână, un braț, să se desfacă o palmă, iar degetul mare și cel arătător să-l înșface pe general, să-l rotească de jur împrejur, să-l obișnuiască cu lumina difuză, cu împrejurimile, cu el însuși, să-l facă să înțeleagă rostul lui în acel loc straniu, să-l învețe să privească, va fi menirea lui, singurul scop pentru care i-a fost îngăduit să se afle acolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
sfârșitul războiului, își împărțise copiii cu fosta nevastă și, ținând un băiețel de patru ani de mână (tata), începuse să colinde prin țară, pe unde se găsea de lucru și se câștiga mai bine. Băiatul nici nu apuca să se obișnuiască într-o școală și pleca la alta, așa încât a terminat fiecare clasă în alt oraș, iar prieteni nu și-a făcut nicăieri. În plus, de câte ori sub bolta palatină a lui tata-mare se ciocneau nori plumburii, plini de refulări și frustrări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
să orbecăi, să mergi cu băgare de seamă, să ai grijă să nu stârnești Bau-Bai sau alte spirite care-și au culcușul acolo în ceață (nu atât înfricoșătoare, cât necunoscute și, tocmai de-asta, cu mult mai înfricoșătoare), să-ți obișnuiești ochii cu lumina difuză, lăptoasă, grea, să reciți vreo strofă dintr-o poezie cu șoimi ai patriei ca să prinzi puțin curaj: „Noi suntem viitorul/ Și-n țara ce-o clădim/ În zborul către mâine/ Ca șoimii o să fim“. Ciudat. Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
cu ciocolățelele pentru mine, cum are el grijă până și de-un ditamai copacul, stropindu-l cu un jet gălbui, lucitor, ca o limonadă. Încet, încet, ascensiune după ascensiune, traseu după traseu, anotimp după anotimp, descoperire după descoperire, m-am obișnuit cu ritualul lui montan și i-am devenit un discipol dăruit. Pe coastele noroioase sau înghețate, unde alunecam și cădeam pe rând, cântam din tot pieptul (Dăăăm cu fuuundul de pămââânt/ Văleeeleuuu/ Văleleu!); pe culmile de unde zarea putea fi pipăită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
că Migu și Pipiță nu locuiau acolo, etajul patru se preschimbase într-un fel de pod mucegăit, nu înțelegeam de ce mai trebuie să ciocăn, știam că nu-mi va răspunde nimeni, am intrat în apartamentul 40, ochii mi s-au obișnuit greu cu lumina egală, nemișcată, coclită, altcineva, nevăzut, se afla acum aici, lucrurile noastre fuseseră înlocuite de chestii bizare, necunoscute, de șifoniere și carpete, de fructe de plastic și borcane cu murături, încercam să pricep, s-o chem pe mama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
nu e rouă și lacrimile diamante...?". La fel de evidentă este intenția ironică a poetului, prin uzitarea unor meta-fore-clișeu (plâns-rouă, lacrimi-diamante), care aruncă în desuet și pulverizează în deplorabil întreg universul. Limbajul obiectelor provoacă o "ruptură de sistem" (Carlos Bousoño), transgresând codurile obișnuite pentru a ajunge la un alt limbaj, etern, al poeziei lor imanente. Lucrurile au culoarea eternității" este un vers emblematic din poezia Episod. Alăturat versului " Lucrurile s-au îmbătat cu nectarul plictiselii" (Un domn bine) ajungem să ne întrebăm dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
într-una silabisesc amar Cuvântul Des-pe-ra-re. (Eres) Această silabisire a cuvântului trădează o concentrare asupra sunetului, vrând să imprime o mișcare în afara sensului. Imaginea poetică devine o ființă nouă a limbajului, mult mai fragilă și mai diafană decât am fost obișnuiți. Această fragilitate născătoare de sensuri prin ea însăși este, în genere, caracteristică marii poezii. În opera lui Botta, fâlfâirea de aripi, miraculoasă, deschide ochii unei noi sensibilități, care acționează din interior, cu puteri sporite, vindecătoare. Mișcarea în interior coincide cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
desigur, creierul lui pendulează În diplomație pentru ca bolnavul să nu realizeze starea de fapt? Ce era de făcut...? La cine putea să se adreseze când toate ușile deschise i se Închideau repede, iar nimeni nu-i da atenția cuvenită! Se obișnuise, ba putem afirma, de fiecare dată bolnavul preântâmpina fazele radioactive luând toate măsurile ca vibrațiile electrice să le suporte cât mai ușor, În patul și locuința lui. De fapt se resemnase. Un specialist dela un institut de energie atomică Îl
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
pe drum, să mergem.” Bravo, inginerule. Ai imaginație, nu glumă...” Ieșiră În partea dreaptă a șantierului, direct În Piața Matache Măcelaru, unde avea să constate În tot perimetrul pieții, nu se afla țipenie de om. Desamăgit, Șeful Șantierului care era obișnuit să abordeze orice cunoscut și necunoscut făcând paradă oratorică și declamând unele bancuri pe care Tony Pavone le auzise de sute de ori avându-le tipărite În memorie, Șeful Șantierului Îi făcu semn să-l urmeze. Pe Bulevardul Dinicu Golescu
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
arestarea, redându-i locul ocupat anterior În societate cu scuzele cuvenite...! Tremurând de emoție, Tony Pavone Întrezări o Înfricoșetoare speranță, o speranță mai mare decât ce-a pătimită cu peștele otrăvit, o iluzie de Libertate...! VIII DREPTATEA CELUI PUTERNIC Se obișnuia În penetenciar cu o seară Înainte de ora de culcare a deținuților, să se strige de către un Liber, numele celor care vor trebui să rămână a doua zi În Închisoare pentru a fi distribuiți. Unii către alte Închisori din țară, grav
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
Îmbrăcămintea oferită de penetenciar care era aproape nouă și o primise de curând dela gardieni, schimbând cu hainele cele mai dezastruase ale unora ce nu aveau o altă sursă de a primi echipament oarecum mai posibil să fie purtat.. Se obișnuia În penetenciar, pentru a nu produce agitație la poarta Închisorii, cei eliberați fiind nevoiți să se urce În dubele Închisorii, iar gardianul respectiv Îi debarca unul câte unul În diferite zone a orașului, urmând ca fiecare norocos să se descurce
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
gropițele din craniul său, palparea sistematică a tigvei proprii - cu ajutorul lăbuței din față - mi-a dezvăluit niște protuberanțe uriașe (aproape niște diformități), exact acolo unde te-ai fi așteptat să se afle. Umflătura de pe fruntea mea - o gîlmă pe care obișnuiesc să mă scarpin cînd mă nedumerește ceva - indică, spune Gall, capacități lingvistice prodigioase, În vreme ce șănțulețele adînci, de melancolie cronică, de sub arcadele ochilor, sînt semne ale unui temperament spiritual „elevat”. Am descoperit, de asemenea, la baza craniului, alte umflături care sînt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
ore și chiar zile Întregi pe care ar fi trebuit să mi le dedic cărților doar pentru a le putea privi mai mult. Îmi scot din nou telescopul. Aștept, cu nerăbdare abia ținută În frîu, ca ochii să mi se obișnuiască iar cu Întunericul ca de smoală. Îmi fixez obiectivul asupra acelui Rialto din vis și din amintiri și-mi balansez telescopul Într-o parte și Într-alta pînă mă găsesc pe mine cel tînăr, pe strămoșul lipsit de griji al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
mi-am făcut o gaură În podeaua ta și am plecat la o mică plimbare. Iartă-mă și nu te Îngrijora. Cu drag, Ernie.” Sau poate că m-aș fi semnat „Ernie al tău”. Sub podea, am găsit canioanele prăfuite obișnuite dintre grinzi, Însă nici un semn, nici o amprentă dentară sau un tunel, care să indice faptul că strămoșii mei se aventuraseră vreodată pînă aici. Am urmat panta țevii de scurgere prin podea, spre locul În care era conectată de o țeavă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
mică reflectându-se în Lumea cea mare. Este obiect sfânt în sine, induce ideea de sfințenie. Maica Domnului-Fecioara Maria este un simbol extrem de puternic... Ea întruchipează tot ceea ce e femeiesc și tot ceea ce e sfânt... Visele ne ajută să ne obișnuim cu gândul existenței unei alte dimensiuni, învățăm să ajungem la înțelegerea propriilor emoții; să acceptăm lucrurile care ni se întâmplă cu mai multă stăpânire de sine și calm... Să acceptăm faptul că suntem parte a unui mare întreg. Să ne
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
știm noi despre taina viselor?!... nimic!... murmură Iorgu. Înseamnă că nu ne este îngăduit să știm... rămân enigme! ”- Nu uita, că viața noastră înseamnă mai mult decât existența cotidiană de rutină în care ne complacem... Visele ne ajută să ne obișnuim cu acest gând, al existenței unei alte dimensiuni inaccesibile... învățăm să ajungem la înțelegerea propriilor emoții; să acceptăm lucrurile care ni se întâmplă, cu mai multă stăpânire de sine și calm. Să acceptăm faptul că suntem parte al unui Mare
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
prindeau chipuri reale. Mintea i se împotmoli, ochii i se lipiră... și, aluneca ușor într-un somn adânc. A adormit așa, îmbrăcat, cum l-a prins somnul, mult după miezul nopții... ...S-a trezit strigat, abia șoptit, de Vasilica, așa cum obișnuia ea, ca să nu-l sperie din somn: ”Gogu... Go-gu... Go-gu!”. Glasul ei moale și dulce, venea de departe... de undeva din neant. Iorgu a tresărit auzindu-i vocea, atât de dragă lui, moale și dulce ca miezul de piersică răscoaptă
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
textului. „Cel mai dificil lucru a fost că a trebuit să trec însemnările din caractere gotice în caractere latine și abia apoi să traduc din germană în română. Acum lucrul pentru celelalte volume merge mult mai repede, că m-am obișnuit cu goticele și traduc direct“, i-a explicat istoricul Majestății Sale Regele Mihai I. De altfel, Vasile Docea a notat în studiul introductiv că, în original, „scrisul este foarte mărunt, multe cuvinte sunt prescurtate, iar rândurile, înghesuite, acoperă întreaga suprafață
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2170_a_3495]
-
pură? Passons... Joyce n-a avut multe proiecte literare. A avut proiecte mari, în schimb. Nu terminase Oameni din Dublin, când deja lucra la Portretul artistului la tinerețe, spre sfârșitul căruia deja se apucase să schițeze Ulise... Cât despre Dubliners, obișnuia să spună cu amărăciune că ori n-a găsit editor, ori a găsit editor, dar tipografia nu i-a acceptat cartea, ori a găsit și tipografie, dar în prima zi a sosit un necunoscut, a cumpărat tot tirajul și i-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2170_a_3495]
-
crunte, mai urâte și mai vindicative ființe bolșevice de la noi, cea care, Împreună cu Dej, băgase spaima nu numai În burgheji (cum glăsuia un teribil slogan ce făcuse epocă În primul deceniu comunist), dar și În toată românimea necomunizată. Așa și obișnuia să se prezinte profesorul Corcoțoi: „... din Codăești, satul celebrei Ana Pauker”. Din prea puținele date pe care le mai am În memorie despre regretatul profesor CORCOȚOI Încerc să-l evoc printr-o scurtă schiță portretistică. Era un bărbat scund, dar
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]