19,653 matches
-
Știe fiecare dintre noi cât de mult a suferit În zilele În care zăcuse câinele nostru Bobi, pe care el l-a crescut. Conducerea căminului nostru Își va aminti mereu cu recunoștință de sfaturile Înțelepte, primite de la venerabilul asistat, care obișnuia să spună: „Cum vrea Domnul, nu cum dorește omul.” Erau aceste vorbe de duh nu doar o zicală frumoasă, ci și un crez profund. De aceea Dumnezeu l-a iubit atât de mult Încât i-a scurtat suferința fizică, pricinuită
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
1948 a trebuit să Îndure cel mai perfid experiment ce s-a exercitat pe ființa umană, cu atât mai perfid cu cât călăii neamului românesc veneau ca prieteni, ca eliberatori. Îmi amintesc că pe Valea Frumoasei (defileul râului Sebeș), oierii, obișnuiți din vremuri străvechi să citească În natură semnele unui nou an, primiseră Începutul lui 1948 clătinând din cap cu mare Îngrijorare. Semnele nu erau deloc bune. Într adevăr, pe măsură ce se desfășurau lunile anului, se confirmau profețiile făcute de natură. Mi-
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
gaura din banchetă, dar nu chiar În gară. Sigur, În gară aveau șanse mai mari să fie găsite de călători binevoitori, dar și de agenți ai Siguranței Statului. Locul cel mai indicat era la macazuri, ceferiștii fiind oameni curajoși și obișnuiți cu astfel de lucruri. Cartea poștală era Înfășurată În hârtia oferită tot de vecinele noastre și pe care scrisesem: „Omule bun, te rog trimite scrisoarea la adresa indicată.” Am aruncat astfel câteva cărți poștale, rugându-le pe mamele noastre să Înștiințeze
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
și, Îndeosebi, prin complexitatea caracterială, directoarea temniței Mislea. Se numea Elena Tudor, Însă deținutele au blagoslovit-o cu diminutivul de alint Diri. „După ce a primit raportul gardienilor, ținu să ne facă o primire de pomină. Cu timpul aveam să ne obișnuim cu faimoasele «careuri» și cu discursurile urlate peste ziduri cu voce tunătoare. Destul de repede aveam să le descifrez ambiguitatea, dar atunci, la primul contact, directoarea ni s-a Înfățișat ca prototip al teroristei bolșevice și ne-a Înfiorat. Aveam În fața
Zborul unui Înger Înapoi, la cer by Mihai Stere Derdena () [Corola-publishinghouse/Imaginative/865_a_1495]
-
din care emana parfum, iar eu, trist și tulbure, nebăgat în seamă, recitam mai departe, în gînd: Și plouă-n ora vag crepusculară/ Cînd toate drumurile către zori se-ndreaptă..." Mă simțeam exclus, ca întotdeauna, din lumea colegilor mei. Mă obișnuisem cu gândul că nu putea exista pentru mine decât un singur viitor: o mansardă cu un scaun, o masă și un pat unde aveam să putrezesc toată viața - scurtă, de cel mult patruzeci de ani - scriind un roman nesfârșit și
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
zile întregi îmi măsor timpul după orele de cantină, asemenea pensionarilor din aziluri. Dimineața scriu, după-amiezele urc puțin prin pădurea tăcută, serile răsfoiesc cîte-o carte în singurătatea țiuitoare. Nu știu ce poate urma, dar știu că nu va mai urma viața mea obișnuită din miezul orașului, cu zilnicele certuri cu Delia și zilnicele drumuri cu mașina până la Uniune. N-o să mai apar 114 la televizor la emisiunile literare. N-o să mai scriu nimic, niciodată. Tâmpita trilogie despre Dionisie Rădăuceanu o să rămână doar în
Travesti by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295574_a_296903]
-
ne amintim de ce ne învață, cu gravitate, analiștii și ne indignăm: nu se mai poate așa, suntem o țară europeană, suntem în secolul XXI. Etc. Etc. Dar dacă n-ar fi așa, am suferi. Ne-ar fi greu. Ne-am obișnuit cu atmosfera asta și n-am putea suporta să trăim fără ea prea mult timp. Și-atunci, de ce să ne prefacem că suntem gravi? Să ne distrăm cum numai noi știm s-o facem. Deschideți televizoarele, apăsați butonul de la telecomandă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2211_a_3536]
-
și câinele Vrancea. Mera. La doi pași e muntele Răiuț, de unde cică ar fi pornit în lume balada Miorița. Cel puțin acela ar fi „piciorul de plai“ și „gura de rai“. Mera e tăiată în două de Milcov, astfel încât sătenii obișnuiesc să treacă podul și să spună: „Mă duc să beau o bere-n Moldova“. Sau invers. Spre deosebire de Milcov (pe care oricum l-am putea sorbi dintr-o sorbire), Milcovelul aproape că, în mod normal, nici nu există. Dar să nu
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2206_a_3531]
-
ochelari mari și cu o servietă, dar caraghios rău săracu’. Și stătea cu mașiniștii, o zi, două trei, patru, o săptămână, două săptămâni, o lună, unde se instala echipa de filmare, în 20 de minute era și el. Lumea se obișnuise. Era de-al nostru. Întreba seara unde vor filmui a doua zi, i se spunea unde... La un moment dat, n-a mai venit și unul dintre băieții cu care comunica el mai des ne-a zis: „Dacă ați ști
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2206_a_3531]
-
fără nici o foaie pe dânsa. Scaunele, și ele parcă sunt părăsite definitiv. E clar, acolo nu se mai face corectură. Momentul greu e când încerc să anunț acasă că nu mai am serviciu. Explic (apare și taică-meu!) că mă obișnuisem, că vreau să bat la mașina de scris o carte. Și, uite, tocmai acum mi s-a terminat teancul de file albe. Mă gândesc că voi continua, dar nu am bani pentru colile de hârtie. (Vizualizez foarte distinct mașina mea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2206_a_3531]
-
s-a terminat teancul de file albe. Mă gândesc că voi continua, dar nu am bani pentru colile de hârtie. (Vizualizez foarte distinct mașina mea de scris, cumpărată la Suceava, când eram medic, un Consul, mă costase o leafă!) Mă obișnuisem și cu împrejurimile care, ca și la Dolhasca, sunt păduroase! Parcă ar fi și niște femei, mai ales una anume (nu știu cine e... ) căreia mă tângui de întâmplare. Mă trezesc și îmi zic că, de fapt, de mult nu mai sunt
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2206_a_3531]
-
au întrerupt brutal când am căzut, leșinând printre colegi și profesori. M-am trezit la infirmeria școlii. Reli, infirmiera, mă bătea ușor pe obraji ca să mă trezească. Când am deschis ochii credeam că era mama, numai ea în această lume obișnuia să mă pălmuiască. Reli era cam de aceeași vârstă cu mama, necăsătorită, cu păr blond și ochi iscoditori albaștri. Râdea și am remarcat că râsul ei era ironic și conspirativ. Am înțeles imediat că eram gravidă și că eram în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
o vilă veche acoperită de viță-de-vie de la un pictor plecat în altă parte. Eu și Nunu trăiam în camere separate. El lucra pe terasa mare a vilei, într-un miros de terebentină care venea chiar și în visele mele. Eu obișnuiam să mă duc la plajă să fixez marea și după-amiezile să vagabondez de-a lungul plajei până la Mangalia. La întoarcere beam cu Nunu și prietenii lui pe terasă până în zori. În timpul vagabondărilor la Mangalia l-am întâlnit pe Simon din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
nu-i păsa de nimic. Desena o femeie tânără și subțire cu o gură roșie de atâta sărutat. Dintre picioarele ei ușor răsfirate curgea un șuvoi de copii morți. Imaginea m-a zguduit, era vorba de feminitatea mea sterilă. Serile obișnuiam să mâncăm și să bem împreună într-un restaurant mic, înainte ca Simon să plece la hotelul lui din Mangalia. Mă durea tot corpul din cauza nervilor surescitați - beam prea mult, într-un fum de țigări și un zumzăit de oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
să caute chichițe în persoana celui care i se prezintă, ca în fața unei radiografii severe. Și acum ce bucurie îi mai rămăsese? Fără prieteni, viața părea ca o mare secată. Soția lui, Rita, cu zece ani mai tânără decât el, obișnuia să-l provoace în fiecare dimineață: - Dragă Feifel, te rog, fă ceva bun azi! Ca și cum pământul ar cere ceva în schimb pentru darurile lui. Să facă ceva bun. Hmm. Ce? Feifel încercase toată viața să ghicească ce i se cere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
simpatic, polonezul Sașa, tovarășul ei de afaceri. De obicei, Feifel încerca să scrie articole ziua. Dar mergea al dracului de greu! Ca și cum un demon încerca să-l ademenească, luându-l în răspăr tot timpul. Pentru a-și înviora puțin simțurile, obișnuia să răsfoiască reviste cu femei goale. Dar, constata el de fiecare dată cu amărăciune, aceste frumoase nerușinate nu mai puteau să aprindă nici o scânteie de plăcere în el. Înainte își găsea plăcerea cu ajutorul acestor „fete păcătoase“ și, sub flamura obișnuinței
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Apoi s-a târât spre pat, dar mai întâi s-a uitat în oglindă. Atunci a auzit din nou acel râs ironic. Era el însuși care-și bătea joc de propria nenorocire? Cum ar fi putut să știe că Rita obișnuia să pună bani și hârtii importante în trenciul jegos? La miezul nopții au venit în vizită alte gânduri și mai triste: „Sunt un mare păcătos, de aceea mi-e greu să fac fapte bune! Sau, mai exact, demonii mă împiedică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
mai triste: „Sunt un mare păcătos, de aceea mi-e greu să fac fapte bune! Sau, mai exact, demonii mă împiedică să fac binele! Dar dacă am să mă exersez făcând binele, atunci poate o să mă schimb. Trebuie să mă obișnuiesc cu binele, asta cere timp. Trebuie să tânjesc mereu după ce e bine și poateă până la urmă ceva din stropii mării bunătăți mă vor atinge și pe mine“. Toată noaptea a stat la masa de scris străduindu-se să scrie un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Iordanului, care se întindea de la Pella în nord către munții Makaines, de lângă Marea Moartă. Acolo se găseau multe morminte și printre morții obișnuiți hălăduiau și spirite impure, care eșuaseră în încercarea de a ajunge la un nivel elevat. Aceste spirite obișnuiau să ia în posesie corpuri, torturându-le în feluri de neimaginat. Peste tot apăruseră oameni posedați, dominați de spirite impure, neputând să trăiască în lumină, hrănindu-se din întuneric. Când se apropia lumina, spiritele impure începeau să se neliniștească. Deodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Napoleon într-un buzunar și o pungă de ciocolată Côte d'or în celălalt buzunar, lucruri care-i asigurau buna dispoziție la începutul greu al zilei. Sclipirea din ochii lui albaștri era în același timp răutăcioasă și plină de bunăvoință. Obișnuia să fumeze o țigară într-un muștiuc de argint. Avea cinci copii și o soție credincioasă care-l ajuta mereu în meseria lui de tipograf, de-a lungul unei vieți pline de dificultăți și de utopice momente de fericire. Mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
din Biblie. Plin de o bucurie îngrijorătoare, Noah luă tocul și scrise pe dosul hârtiei: NICI UN PROFET NU E RECUNOSCUT ÎN ȚARA LUI SAU ÎN FAMILIA LUI. Apoi, mulțumit, pusese biletul pe masa din bucătărie, lângă ceasul pe care ea obișnuia să-l privească foarte des. Din acea noapte, Noah începuse să comunice cu soția lui numai prin astfel de bilete, pe care și le lăsau peste tot în bucătărie. Dar, de la un timp, Noah observă că Judit nu prea mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Își construise o colibă de frunze pe malul plin de soare, cu ajutorul localnicilor care-i povesteau istorii vechi cu rechini și alte animale exotice. Erau vădit îngrijorați de faptul că animalele mari ale apei deveneau din ce în ce mai rare, iar ei se obișnuiseră să trăiască din turism. Soarele ardea tare și nici o briză nu traversa plaja plină de oameni. Ceva mai departe, fluturi mari se jucau în ramurile neclintite ale arborilor. Jacopo bea și Beppo începuse să se simtă singur, deși erau atâția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
Beppo începuse să se simtă singur, deși erau atâția oameni în jurul său. Îl privea insistent pe Jacopo, încercând să ghicească de ce-l obligase să vină până aici. Jacopo se simțea obligat să vorbească: - E bine aici, trebuie numai să ne obișnuim cu aerul ăsta uscat. Poți să înnoți. Eu nu pot, oceanul e adânc, nu mai sunt tânăr. Am probleme cu inima și fac cârcei la picioare când intru în apă. Nu știu să înot, spusese el hotărât. Beppo nu știa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
zâmbet ușor care-i lumină toată fața. Din motive necunoscute, un pitic îi trezea mereu simpatia. Încurajat de zâmbetul spontan, Dudu scoase un pachet de țigări și-l servi pe domnul Fischer. După aceea aprinse și el o țigară, cum obișnuiesc să facă bărbații ca să creeze un spațiu de fum între ei, să le fie comunicarea și mai vagă. Dudu făcea inele de fum în aer și urmărea înlănțuirile de fum cu fața ridicată ajungând prin dreptul mâinii domnului Fischer, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
animale ascunse în găuri de pământ, atingându-i ușor timpanul. Din zgomotele lor fine deduse că dimineața ajunsese la prânz cu prospețimea ei obișnuită. UMBRA LUI ZAHAREL Sunt umbra lui Zaharel, adică diavolul din el sau personalitatea lui patologică, cum obișnuiesc să mă numească psihiatrii - cu toate că acești inși glumeți și cultivați nu știu nimic sau știu prea puțin despre noi diavolii, la fel de puțin cum știu despre ei înșiși. Acum am devenit șomer, căci Zaharel a fost scos pe tușă ca „preot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]