19,653 matches
-
de mine, îmbrățișându-mă. Corpul ei fierbinte se lipise de mine, atingându-mă în partea de jos a burții, buzele ei se subțiară, se deschiseră și lăsară să treacă în gura mea limba ei umedă, rece și tremurătoare. Încercând sentimentul, obișnuit în asemenea momente, că tot pământul se prăbușește în afara peticului pe care stăteam, ca să nu cad, m-am sprijinit de ea, îmbrățișând-o la rândul meu. Mai departe, totul a fost îngrozitor de simplu. Mai întâi, echipajul care sălta, dar parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
simțeam eu) nu ar fi favorizat deloc acea apropiere spirituală de Sonia care era adevărata cauză care mă îndemna la sinceritate. Toate acestea mă chinuiau. Și nu pentru că m-aș fi consacrat singurătății spirituale cu care, chipurile, m-aș fi obișnuit prea mult pentru a-i mai simți și povara, Mă făcea să sufăr sărăcia temei în discuție prin care m-aș fi apropiat de Sonia și prin care ar fi sporit și intensitatea sentimentelor noastre. Înțelegeam că dragostea este un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
că realizarea tuturor faptelor exterioare spre care năzuiam nu merită această imensă cantitate de timp și de efort; nu merită, pentru că, de fapt, senzația de fericire crește în intensitate doar odată cu viteza și cu ineditul evenimentelor care o provoacă. Mă obișnuisem ca și în visurile fericirii să mă gândesc nu la senzația de fericire, ci la fapta care (odată săvârșită) trezește în mine această senzație; nu eram, deci, în stare să separ aceste două elemente unul de celălalt. Chiar și în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
veranda cu vederea spre livadă, cu balansoarele cumpărate special pentru ele. Ce veselie le cuprinse! Ajunse și el sus. Ana era cea mai tăcută. Alice râdea tot timpul. Și cum merge cu cartea, domnișoara doctor? Merge bine, tată, m-am obișnuit cu toate. La început a fost mai greu, dar a trecut. Arăți foarte bine, subțirică, drăguță. Mi te închipui în halat alb. Ai picioare frumoase, ca maică-ta. Și s-ar putea să te măriți cam repede. Vezi, pe aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
afle de ce-l chemase. La aperitive, domnul Friederich deschise discuția: Domnule Vlaicu, în afaceri fiecare parte trebuie să fie mulțumită. Când unu-i mulțumit și altul nu, nu-i afacere, e înșelătorie și noi, de sute de ani, ne-am obișnuit cu afaceri cinstite. Am găsit, la Linz, o firmă care se ocupă cu comercializarea de produse alimentare "eco". E o firmă mare, solidă, care aprovizionează multe magazine din Austria, Germania, Elveția... Patronul mi-e bun prieten, am discutat cu el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
se pregătea de începerea facultății... Camelia, care își terminase de mult săptămânile de concediu, își începu serviciul la Policlinică, dar și pe cel de gospodină. Ana era deja, din nou, școlăriță și, în afară de școală și lecții, se ocupa să-l obișnuiască pe Pic cel mic cu viața de orășean, respectiv program, disciplină și în general "bune maniere", ceea ce, pentru bietul de el, era cam mult, regretând libertatea de la Bucura. După câteva zile, în care se mai văzu cu domnul Friederich și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1564_a_2862]
-
a intrat în istorie pentru tristul fapt că, din vina lui, democrația nu reușise să se instaureze definitiv în țară, dar a intrat, de asemenea, în legenda poporului Kel-Talgimus - „Poporul Vălului“ -, pentru că dovedise în mod neîndoielnic că un imohag - cum obișnuiau să-și spună tuaregii - singur și fără nici o armă în afară de istețimea, curajul și rezistența aproape supraomenească, a fost în stare să învingă trupele cele mai bine înarmate, datorită unei extraordinare cunoașteri a deșertului unde se născuse și unde-și petrecuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Saharei și făceau speculații cu privire la cauza pentru care, dintr-o teribilă și inexplicabilă eroare, îl omorâse, fără să vrea, pe omul pentru care își riscase viața de atâtea ori și care devenise cel mai bun prieten al său. — Insh’ Allah, obișnuiau să spună. Dar pentru marea majoritate a celor care își aminteau de acea întâmplare nu fusese vorba de voința lui Allah, ci de un absurd capriciu al destinului sau de o farsă cumplită a neastâmpăratelor duhuri ale nisipurilor, care deveniseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
puț foarte adânc, remarcă Laila. — O să săpăm cât va fi nevoie, răspunse calm Suleiman, care devenise un flăcău lat în spate. O să fie foarte greu, dar, dacă găsim apă, ăsta pare un loc perfect. O veche zicală spune că „palmierii obișnuiesc să-și țină capul în foc și picioarele în apă,“ de aceea socotiră că modul cel mai logic de a ajunge la apă era să urmeze calea pe care le-o indicau rădăcinile celui mai mare palmier. Prin urmare, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
trăda niciodată, n-ar fi reușit să învingă toată armata trimisă în urmărirea lui. Spiritul neîmblânzitului inmouchar care veghea tot timpul asupra taberei familiei sale reușise să pătrundă în sufletele membrilor ei, și atât soția, cât și copiii lui se obișnuiseră de multă vreme cu ideea că fuseseră aleși să păstreze vii principiile etice și morale aflate la temelia întregii lor existențe. Trăiau cu convingerea că, din paradisul unde ajunsese în momentul morții sale, ochii lui Gacel Sayah continuau să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
îngropat de viu, dacă nu scăpa la timp din capcană. Puțurile tuarege sunt botezate de obicei cu numele primului om care moare în timpul construcției lor, iar dacă prin vreun miracol sunt terminate fără nici un accident, în semn de mulțumire se obișnuiește să i se pună numele sihastrului înmormântat în apropierea locului respectiv. Acesta avea să fie de acum înainte puțul Ajamuk, și nici un alt nume nu i s-ar fi potrivit, fiindcă niciodată nu fusese îngropat vreun pustnic în ținuturi atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
De lup, dar în mașină avem întotdeauna provizii pentru o eventuală întâmplare neprevăzută și am impresia că prin locurile acestea lipsesc supermarketurile. V-ați supăra dacă ne-am permite să vă invităm? Eu mă consider un excelent bucătar. — Nu se obișnuiește... Nici eu nu obișnuiesc să mă rătăcesc în mijlocul deșertului... Vă rog! Gacel îi aruncă mamei sale o privire întrebătoare; ea avu un moment de șovăială și, în cele din urmă, ridică din umeri. — Adevărul e că de ani de zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
mașină avem întotdeauna provizii pentru o eventuală întâmplare neprevăzută și am impresia că prin locurile acestea lipsesc supermarketurile. V-ați supăra dacă ne-am permite să vă invităm? Eu mă consider un excelent bucătar. — Nu se obișnuiește... Nici eu nu obișnuiesc să mă rătăcesc în mijlocul deșertului... Vă rog! Gacel îi aruncă mamei sale o privire întrebătoare; ea avu un moment de șovăială și, în cele din urmă, ridică din umeri. — Adevărul e că de ani de zile n-am mai mâncat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
un mare târg ce se organizează la Al-Raia, cam la șapte zile de mers spre vest. Acolo se adună păstori, vânători, traficanți de vite și comercianți care schimbă animale și piei pe sare, ceai, zahăr, semințe, cărți sau gloanțe. Noi obișnuim să mergem când avem cămile de vânzare, și așa ne aprovizionăm. Odată chiar am fost chiar la târgul din Kano, dar ăsta e destul de departe. — Cât de departe? — La trei săptămâni de mers. — Nu-mi pot imagina un european călătorind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
din oameni și animale dispăru în spatele stâncilor ce protejau tabăra de temutul harmattan care de multe ori sufla săptămâni la rând, Gacel Sayah se așeză la rădăcina palmierului său preferat și se pregăti să aștepte cu răbdare, așa cum numai oamenii obișnuiți cu vânătoarea în nisipuri și întinderi pietroase sunt în stare s-o facă. Tatăl său, marele inmouchar căruia toți îi spuneau Vânătorul, îl învățase de mic copil să stea îngropat câte o zi întreagă, doar cu nasul și urechile descoperise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
doar dinăuntru, în ultimul moment. Odată astupată, era imposibil de găsit; o crăpătură îngustă le permitea celor din interior să urmărească tot ce se petrecea în afară. Căldura era sufocantă și aerul aproape de nerespirat, dar un locuitor al Saharei era obișnuit de mic copil cu așa ceva. Se așeză și așteptă. Din nou, răbdarea puse stăpânire pe toată ființa lui. Soarele lumina tabăra pustie. Se scurseră mai multe ore. Căldura era tot mai mare. În cele din urmă, auzi un zumzet îndepărtat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Habaja. Și nu genul ăsta de tuaregi. Le-am oferit bani și ne-au refuzat. — Poate că vor altceva. — Desigur! Vor mâna dreaptă a nenorocitului ăluia. — Și e clar că nu putem să le-o dăm... Mătăhălosul șef al securității, obișnuit de ani de zile să rezolve tot felul de probleme, scoase dintr-o cutie de argint o țigară groasă de foi și o aprinse cu un calm exagerat, vrând parcă să-și acorde un timp de gândire în legătură cu noua situație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
de coloniști ce se văzuseră obligați să se întoarcă la oraș când vastul imperiu francez se dezmembrase definitiv, continua să păstreze în suflet dragostea pentru continentul negru pe care i-o insuflase familia sa și, de aceea, luna pe care obișnuia s-o dedice competiției nu era doar o slujbă, ci și un mod de a fi din nou aproape de o lume pe care o iubea. Să pilotezi un elicopter este o activitate foarte plăcută, dar să pilotezi în singurătatea africană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Urăsc aerul condiționat! — Și eu, cămilele. Hai să mergem! Turki Al-Aidieri, cunoscut în popor cu numele de Ghepardul, era considerat, pe bună dreptate, cel mai înțelept și mai respectat dintre amenokali, șefii și patriarhii nobilului popor Kel-Talgimus; în tabăra lui obișnuiau să vină majoritatea imohagilor din zonă, pentru a-i cere sfatul. Avea faima unui om prudent și cumpătat, știa să asculte problemele celorlalți și, când hotăra ceva, nimeni nu îndrăznea să pună la îndoială părerea sa, întrucât era unul dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
Nené Dupré cu un ușor zâmbet amar. Dar, după atâția ani la datorie, trebuie să recunosc că există un strop de adevăr în tot ce spui... Își făcu vânt cu șapca de căpitan de navă, murdară și decolorată pe care obișnuia să o poarte când zbura. Ceea ce a început ca o romantică aventură a unor trăsniți dornici de noi emoții s-a transformat cu timpul într-o afacere murdară care, pe zi ce trece, pretinde tot mai mult, și nimeni nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
infern. Niciodată n-am să înțeleg cum reușește cineva să supraviețuiască într-un loc ca ăsta... - murmură. Niciodată! — Nimeni, niciodată nu reușește să supraviețuiască într-un loc ca ăsta - spuse Gacel zâmbind ușor. Nici măcar tuaregii, care se presupune că sunt obișnuiți. De aceea, când te vei întoarce în țara ta, dacă te vei întoarce, ar trebui să-i sfătuiești pe toți să nu mai accepte riscul uneia dintre cele mai cumplite morți, făcând jocul unor șarlatani care profită de ei, așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
acolo unde poate chiar el ar fi ajuns dacă s-ar fi născut în alt loc și în alte împrejurări. Cu fiecare zi ce trecea se simțea mai sărac - dar nu era vorba de o sărăcie materială, cu care era obișnuit dintotdeauna, ci o sărăcie intelectuală; și asta devenise un nou motiv de neputință și amărăciune. — E rău să nu ai... - murmură ca pentru sine. Dar să nu știi e și mai rău. Când, în sfârșit, italianul deconectă complicatul aparat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
știi asta? — Se vede după felul cum vorbește și se mișcă. Se arată agresiv pentru că, probabil, are senzația că ceilalți vor fi agresivi față de el, și ăsta e un indiciu clar că se simte vinovat. Cine are conștiința liniștită nu obișnuiește să atace înainte de a fi atacat. — Filozofia deșertului? întrebă italianul ușor ironic. — Te surprinde? răspunse celălalt. Poate că poporul meu nu are mijloacele necesare ca să producă instrumente sofisticate, dar asta nu înseamnă că e stupid; pentru că, având mult timp la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
îl uimi îndrăzneala celor ce sfidau deșertul necruțător încredințându-se capriciilor unei mașini. Se apropie să le vadă mai de aproape și chiar intră în una dintre ele, dar imediat se văzu obligat să iasă, deoarece nici măcar el, care era obișnuit de mic copil cu cele mai ridicate temperaturi, nu putu suporta căldura ce se acumulase înăuntru. Îl sperie nebunia celor care, fără să fie obligați s-o facă, sunt în stare să se închidă în habitacle atât de minuscule cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
râu cu apă multă care a săpat în piatră... Și de fiecare dată când va trebui să urcăm și să coborâm într-un asemenea defileu vom risca să fim împușcați, fiindcă puii ăștia de curvă nu greșesc niciodată ținta și obișnuiesc să se ascundă în cele mai nebănuite locuri. — Dacă nu te-aș cunoaște aș zice că ești cam speriat. Cine e obligat să se înfrunte cu un tuareg pe propriul său teritoriu și nu e speriat e un cretin care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]