1,725 matches
-
de scarlatină, ca și, de bună seamă, a te "topi", cu Craii, "în purpura asfințitului" (s. m.) sau, eventual, "în sânge" (s. m.), cu suta optsprezece, este, aici, a-ți asuma, până la capăt, pr(a)estigiile "culorii imperiale", mistuitorul roșu bizantin. Și, de altminteri, moarta are parte de un prohod într-adevăr domnesc, "ca împărătesele de la Bizanț"... Cu care, acest roșu, "scarlat"-ul matein, va să-și încheie echivoca lui misiune, - după ce alternase, contrapunctic, cu "craii", în concertul marii cărți. II
Cromatici mateine by Șerban Foarță () [Corola-journal/Imaginative/10542_a_11867]
-
însă, că această pe cît de interesantă, pe atât de necesară colecție continuă, din fericire, cu încă două volume (apărute concomitent anul trecut) în ciuda a ceea ce s-a întâmplat cu Editura Minerva. Palia istorică este singura versiune românească a apocrifului bizantin răspândit mai întâi prin intermediar slav și reprezintă o vastă culegere de povestiri canonice și apocrife relative la Vechiul Testament (începând cu facerea lumii), legendele de tradiție iudaică și bizantină organizate în cicluri narative. Circulația lor largă în tot spațiul creștin
Legende pentru toți by Marius Chivu () [Corola-journal/Journalistic/14647_a_15972]
-
însușirea pe care un musulman și-o cultivă cu o hotărîre fermă. Lanțul unor luptători care au plecat din Mecca și s-au refugiat în Medina, pentru ca apoi, încetul cu încetul, să cucerească triburile arabe, imperiul persan și pe cel bizantin, lanțul acesta este certificatul de calitate al oricărui credincios islamic. Tocmai de aceea credința lor nu este o aptitudine teoretică amatoare de subtilități speculative, ci este un sentiment născut din rememorarea ritualică a vieții întemeietorilor islamului. Și cum a rememora
Obsesia genealogiei by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/9403_a_10728]
-
după moartea sa) de către Papa Boniface VIII. Erou nefericit al celor două cruciade, regele a devenit model pentru prinții creștinătății. Pietatea sa s-a împletit perfect cu simțul politic ascuțit, care i-a permis să asigure regatului Franței succesiunea Imperiului Bizantin și să confirme dinastia sa în dreptul divin. Succesorii săi nu au ratat șansa de a îmbogăți tezaurul lui Ludovic IX. Revoluția franceză a dispersat acest tezaur. Dar expoziția de la Muzeul Louvre i-a sporit splendorile cu documente și obiecte prețioase
Agenda2005-13-05-supliment de pasti () [Corola-journal/Journalistic/283543_a_284872]
-
însă și inevitabile incursiuni până dincolo de istoria Bizanțului (1453), urmărind, acolo unde e necesar, inclusiv istoria �creșterii și descreșterii imperiului otoman". Toleranța islamică față de creștini și evrei (ahlu-l kitab, oamenii Cărții - adică ai unei scripturi -) a pus pe gânduri ortodocșii bizantini, care au fost la un moment dat în situația de a �opta" între ocupația turcească și unirea cu catolicii. în ajunul căderii Constantinopolului, trimișii la papalitate ai ultimului împărat au acceptat și semnat formal la Florența unificarea celor două biserici
CARTEA STRĂINĂ by Grete Tartler () [Corola-journal/Journalistic/14913_a_16238]
-
menționare istorică a aromânilor în Balcani are loc după Theopanes și Theophylact Simocatta în anul 579, „vlahii“ acompaniind o armată bizantină care mărșăluia împotriva avarilor pe teritoriul actualei Bulgarii. A doua mențiune sigură urmează în anul 976, când, de la cronicarul bizantin Kedrenos, aflăm despre asasinarea lui David, fratele țarului Samuel al bulgarilor, de către niște „vlahi“ nomazi. În secolul al XI-lea, un alt cronicar bizantin - Kekaumenos - afirma că vlahii din Pind provin din vecinătatea Dunării. După câteva încercări de menținere (în
Agenda2005-03-05-senzational3 () [Corola-journal/Journalistic/283288_a_284617]
-
în deplină comuniune cu Biserica Romană (acompaniată de ieșirea din comuniune cu Biserica Ortodoxă). Bisericile catolice de rit bizantin fac parte din categoria mai mare a bisericilor catolice de rit oriental. Denumirea „greco-catolic” este folosită pentru a face distincția între „bizantinii uniți” (= greco-catolici) și cei neuniți, cunoscuți ca „ortodocși”, „greco-orientali” etc. Cei mai numeroși credincioși catolici de rit bizantin trăiesc în jumătatea vestică a Ucrainei. Importante comunități greco-catolice există în România, Slovacia, Ungaria, precum și în Statele Unite ale Americii. De asemenea greco-catolici
Biserici greco-catolice () [Corola-website/Science/298840_a_300169]
-
ca robi pe piața de sclavi de la Mamre, la Hebron.(Schurer,Millar, Vermes 1973, cit Ieronim in Zachariam 11:5, in Hieremiam 6:18. Chronicon paschale, in Hezser 1006) Ulterior orașul a fost parte a Imperiului Roman de Răsărit sau Bizantin în cadrul provinciei Palaestina Prima din Dioceza Estului. În secolul al V-lea împăratul Iustinian I a ridicat deasupra Peșterii Macpela o biserică creștină, pe care a distrus-o generalul persan Sahrabaz în cursul ocupației scurte a țării de către Imperiul Sasanid
Hebron () [Corola-website/Science/335702_a_337031]
-
împăratul Iustinian I a ridicat deasupra Peșterii Macpela o biserică creștină, pe care a distrus-o generalul persan Sahrabaz în cursul ocupației scurte a țării de către Imperiul Sasanid în anul 614, sub domnia lui Khosrau al II-lea.(Norwich). Sub bizantini stabilirea de evrei la Hebron a fost interzisă (Scharfstein). Persanii au distrus numai biserica, prezervând sanctuarul peșterii, ca semn de bunăvoință fata de evrei, despre care se spune că ar fi avut o prezență importantă în armata sasanidă.(Salaville 1910
Hebron () [Corola-website/Science/335702_a_337031]
-
al XII-lea negustori genovezi ar fi întemeiat aici o factorie, un punct comercial de schimb cu țările străin. Conform istoricului Vasile Spinei din Iași, vadul de la Tighina era protejat de o fortăreață autohtonă românească încă din secolele IX-XI. Împăratul bizantin Constantin Porfirogenetul menționează, în secolul X, un oraș pe locul actualei urbe. Conform istoricului Ion Chirtoagă, în timpul dominației cumane, secolele XI-XIII, orașul se numea deja Tighina, iar „Tighina” însemna în limba cumană „trecătoare” . Totuși, prima atestare documentară a orașului datează
Tighina () [Corola-website/Science/297400_a_298729]
-
de recucerire a Edessei și la gloria ce i-ar fi revenit în cazul unei victorii. Armata franceză era istovită, împuținată numeric, oricine putea să-și dea seama că ea nu ar fi putut susține două războaie grele, unul cu bizantinii, altul cu turcii. De aceea, Ludovic al VII-lea a acceptatt să depună jurământ de vasalitate față de Manuel Comnenul. Împăratul, bucuros să-i vadă pe cruciați plecați i-a transportat în Asia Mică. Nedorind să suporte concentrarea în capitală a
Manuel I Comnen () [Corola-website/Science/315293_a_316622]
-
cal odihnit și a hotărât să scape cu fuga. Auzind acestea, ostașii au început să-l ocărească în gura mare pe împărat, din vina căruia ei au fost prinși în capcană. Comnenul și a venit în fire și a rămas. Bizantinii și au vândut scump viețile: seldjiukizii, cu totul istoviți, nu mai erau în stare să continue lupta. Dimineața, kilidj Arslan a consimțit să încheie pace, cerând doar să fie dărâmate fortificațiile de la Dorylaion și Sublaion. Ziua, Manuel a condus retragerea
Manuel I Comnen () [Corola-website/Science/315293_a_316622]
-
pară grecești, căci și din partea turcilor căzuseră mulți. Nimeni nu trecea fără lacrimi și gemete, plângeau toți, chemându-i pe nume pe prietenii și rudele lor ucise" (cf. Choniates) Dezastrul de la Myriokephalon, care a răpit floarea armatei, a subminat dominația bizantinilor în Asia Mică, astfel cuceririlor primilor 2 Comneni s-au dus de râpă. De acum încolo, la frontierele răsăritene ale Imperiului se punea doar problema apărării. La 29 mai 1176, în bătălia de la Legnano, armata unită a papei, a regelui
Manuel I Comnen () [Corola-website/Science/315293_a_316622]
-
estic ce are în componență o fereastră. Sacristia a fost mutată în partea de sud în continuarea navei laterale. La intrare se mai păstrează doar o arhivoltă romanică. În anul 1575, Eufrosina și Jacob Paleologul, urmașii casei imperiale a Paleologilor bizantini, au donat o placă din marmură localizată pe stâlpul de sud al arcului triumfal, în amintirea fiicei lor, Despina, decedată la Alțâna. Ea este reprezentată ca un prunc înfășat, având capul așezat pe o pernă cu ciucuri, având deasupra crengile
Biserica fortificată din Alțâna () [Corola-website/Science/325106_a_326435]
-
dar spun drept că după ce am isprăvit novela de citit, îmi simțeam mușchii obrazului strîmbați de dezgust". Țîfnos și cu ifose de mare moșier (nu era decît fiu de arendaș), ce-și va căuta, apoi, genealogia într-un inventat Lascarism bizantin, Caragiale simțea plăcerea să-l dezumfle, punîndu-l la punct cu exclamații iritante pentru Zamfirescu: "Băi Duilă" - își exprima, deschis, tot "dzgustul" la lectura marei, totuși, nuvele a lui Caragiale. Maiorescu, care nici el nu înghițea țîfnele lui Duiliu Zamfirescu, i-
Ediția academică I.L. Caragiale by Z. Ornea () [Corola-journal/Journalistic/15627_a_16952]
-
sentimental, la care revelația anulează efortul cunoașterii. La finele secolului VI, Sf. Augustin triumfă. ~n secolul VII se impun Isidor din Sevilia, venerabilul Bede, în Anglia. Urmează secolele VIII și IX cu o regrupare de forțe în cele trei imperii: bizantin, arab, carolingian. Carol cel Mare primește călugării izgoniți de wikingi din Irlanda și Anglia. Cultură se adună în marile mănăstiri: Saint-Gall, Fulda, Reichenau, Corbie... Cele șapte arte liberale servesc teologia (altă semănare cu marxismul). Nisi crediteriris, non inteligetis. Frază pe
"Secolul versatil" by Constantin Țoiu () [Corola-journal/Journalistic/15593_a_16918]
-
întâlnim și cuvinte persane, grecești, slave, maghiare etc. Pentru stabilirea originii cuvântului „rrom“, încetățenit în ultimul timp, se iau în calcul mai multe ipoteze, și anume: „rrom“ ar veni de la „rum“, așa cum îi numeau persanii și arabii pe locuitorii Imperiului Bizantin; poetul persan Firdusi folosește cuvântul „dom“, numind astfel populația de origine indiană, muzicanți și dansatori, ajunsă în Iran în 439. În limba rromani, „rrom“ înseamnă, simplu, „om“. De ce se scrie cu doi „r“? În limba rromani există consoane aspirate, deosebite
Agenda2003-6-03-d () [Corola-journal/Journalistic/280680_a_282009]
-
se celebrează găsirea crucii de către împărăteasa Elena, mama lui Constantin cel Mare, și înălțarea ei în timpul unei ceremonii solemne de către patriarhul Macarie de Ierusalim, la 14 septembrie 335. Sărbătoarea marchează și readucerea Sfintei Cruci de la perși, în 629, pe timpul împăratului bizantin Heraclius, care a depus-o în biserica Sfântului Mormânt din Ierusalim. Cu 14 ani mai înainte, regele persan Cosroe Parviz, cucerind Cetatea Sfântă, luase ca pradă și racla cu o bucată din lemnul Sfintei Cruci, informează . Prima celebrare solemnă a
Creştinii ortodocşi şi catolici prăznuiesc Înălţarea Sfintei Cruci () [Corola-journal/Journalistic/25214_a_26539]
-
a petrecut în secolele trei și patru înainte de Hristos, după care un declin treptat le-a marcat istoria, totuși iradierea spiritului Constantinopolului este chiar veriga de legătură dintre Antichitate și actuala Grecie. Al treilea loc este legat de proveniența termenului "bizantin". Potrivit lui Poukamisas, Bizanțul este un termen sinonim pentru Constantinopol (}arigrad), dar că niciodată locuitorii capitalei sau ai Imperiului Roman de Răsărit nu și-au spus lor înșile bizantini. Termenul este o invenție făcută cu scopul de a distinge între creștinii
Tradiția elenității by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/6731_a_8056]
-
a distinge între creștinii ce se închinau Romei și cei care gravitau în jurul Noii Rome (Constantinopolul). Efectul nociv al acestei noțiuni aparent inofensive este că pune în umbră influența grecească, furînd Imperiului Roman de Răsărit marca definitorie a elenității sale. Bizantinul devine astfel altceva decît omul elen, un fel de cetățean imperial lipsit de rădăcini grecești și de conștiința unui trecut care descinde de mitologia greacă. Mai mult s-a ajuns pînă acolo că occidentalii au introdus distincția dintre Ťromeuť și
Tradiția elenității by Sorin Lavric () [Corola-journal/Journalistic/6731_a_8056]
-
le exprim"), dar mai ales pe truditorul asupra Filocaliei, a operei lui Dionisie Areopagitul sau cea a Sfântului Ioan al Crucii ("Printre cărțile care m-au influențat cel mai tare, care mi-au vorbit despre lumină, se numără cele ale bizantinilor din secolele XII, XIII și XIV, isihaștii, precum și Biserica rusă a lui Arseniev"). Capitolul Les Ťlivres pharesť, les influences littéraires d'Eugčne Ionesco - poate cel mai surprinzător din Ionesquie -, descriind etapele formării spirituale și intelectuale, afinitățile și selecțiile literare ale
Călătorind prin Ionesquie by Monica Joita () [Corola-journal/Journalistic/12144_a_13469]
-
în prima jumătate a secolului, transformați ulterior ireversibil. Formidabilă de-a dreptul mi se pare atmosfera Brașovului cu multe fațete, un fel de Shambala a nostalgiilor autorului, un loc de încrucișare a spiritului teuton cu cel slav și cu cel bizantin, populat de fantome de domnițe bisexuale și înconjurat de culmi neguroase. Întâlnire la Kronstadt este un roman al exilului în toate sensurile, o poveste a jidovului rătăcitor, în cel mai realist mod posibil. Plecat în 1957 din Brașov, prin Ierusalim
Despre evrei și orașe minunate by Iulia Alexa () [Corola-journal/Journalistic/14671_a_15996]
-
El Jem, locuințele berberilor din Matmata, ruinele Cartaginei sunt mărturiile unei culturi de peste 3000 de ani. Țara a fost încă din cele mai vechi timpuri locul de întâlnire al Orientului cu civilizația mediteraneană. A fost martoră trecerii fenicienilor, romanilor, vandalilor, bizantinilor, arabilor, spaniolilor, turcilor și, în final, a francezilor. Au venit ca fugari sau aventurieri, să cucerească sau să pretindă, războinici sau misionari, comercianți sau agricultori, fiecare lăsând o parte din povestea lor în piatră sau mozaic pe dealurile Cartaginei sau
Agenda2006-33-06-01-turistica () [Corola-journal/Journalistic/285134_a_286463]
-
fostul jupan de Rascia îl încoronează pe fiul său Ștefan drept Mare Despot, Stăpân și Autocrat al tuturor regiunilor sârbești, în ziua de Bună Vestire a anului 1196. Chiar a doua zi, Ștefan Nemania și soția sa Ana, fiica împăratului bizantin Roman, se refugiază la Studenica, una din lavrele pe care le ctitoriseră și depun făgăduielile monahale. Nemania devine monahul Simeon, iar regina Ana - monahia Anastasia. Ulterior, Simeon îl urmează pe Sava la mănăstirea Vatopedu pe Sfântul Munte. Legăturile celor doi
Agenda2004-4-04-a () [Corola-journal/Journalistic/281970_a_283299]
-
întrepătruns. Coasta palermitană, cu clima sa blândă și poziția geografică de excepție, constituit o permanentă zonă de atracție pentru numeroși „vizitatori” care au lăsat amprente vizibile și azi. Orașul, întemeiat de fenicieni, cărora le-au succedat grecii, apoi romanii și bizantinii, arabii și normazii, popoarele germane, familiile cuceritoare franceze, spaniole sau austriece, păstrează vestigii bine conservate ale trecerii lor, conferind actualei capitale a Siciliei o caracteristică unică de mixtură de stiluri arhitectonice. În prezent, „Orașul Soarelui”, cu cei peste 750 000
Agenda2005-47-05-turistica () [Corola-journal/Journalistic/284410_a_285739]