5,330 matches
-
adorm. Peste exact un minut și treizeci și opt de secunde, traseele noastre se vor intersecta la patru mii de metri unul deasupra celuilalt. Volumul de cer, metal, pahare de citronadă și urlete se va comprima într-un cub luminos. Habar n-aveți cum e. Eu, da. Desfac centura și mă ridic. Îmi trosnesc degetele; neoprenul din articulații e moale și nu face nici un zgomot. Țin mâinile afară, la vedere. O combinație de stimuli și ace biocibernetice rezolvă treaba în locul lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
-mi dea și mie Zâna Maalox un stomac sănătos; să descarc Pif-uri și manuscrisele lui Macedonski din portbagaj; să fiu lăsat în pace. Am mulțumit frumos, i-am lăudat pe organizatori, după care am coborât. Aplaudau toți, ca la execuție. Habar n-aveau ce e-n sufletul meu. Din colț, de pe Academiei, m-am îndreptat spre „Edgar’s“, încercând să-mi închipui bodogănelile lui Mihnea și să le parez în gând, una după alta. Întâmplarea sau ironia soartei făcuseră ca strada
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
ce s-ar întâmpla dacă s-ar publica versurile?“ Majoritatea oamenilor nici măcar nu auziseră de cele două Scrisori: manualele te-abrutizau cu prima și-a treia, eventual câteva versuri din a cincea. Puținii care-o făcuseră știau că există, dar habar n-aveau unde. Noi le-am citit la Muzeul Literaturii, în arhiva B (imaginați-vă și singuri cum); după alții, ele ar fi fost păstrate la Biblioteca Academiei, în Fondul Secret. În fine, te mai loveai de unii (ca Scurtu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
parte, în moneda națională. De țările socialiste, nu mai vorbesc: Bulgaria, Ungaria, Cehoslovacia, URSS. La noi începuse o adevărată nebunie, îi făceau peste tot reclamă. Îl și tipăreau la Craiova sau la Casa Scânteii, scria uneori pe coperta patru: ILEXIM, habar n-aveam ce-nseamnă asta atunci, era un combinat tipografic.“ „Cum se-ntâmpla și cu mingiile alea tâmpite de fotbal: ARTEX. Cu haxagoane negre și-albe, umflate neuniform. Visul oricărui elev comunist!“ „Alea tumefiate, da. Dar stați să vă zic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
adâncindu-ne liniștiți în perne sau le luam de pe tastatura calculatorului, lipite de degete. Duceam mâna la nas sau la gură și nu vedeam decât unghii, burice și pielițe. Dedesubt, dacă puneai o lupă, colcăiau miliarde de-antene și ochi. Habar n-aveai cine pe cine examinează. Am mai încercat o dată să trag cu urechea. Nu se-auzea nimic. Eram trei vieți decopertate, închise cu-o sticlă de borviz într-un vagon și trântite pe orizontală în paturile incomode. Etajarea asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
șiret. Doctorul Weidle părea simpatic, ciufut, te lua de la gară cu mașina și, la plecare, nu te mai ducea înapoi. La telefon nu suna, dar nici tu: telefonul purta rozetă și, pe cifra 9, un lăcățel care imobiliza discul. Poștașul habar n-avea, vecinii nici atât, le zâmbeai amabil și răspundeai „Grüss Gott!“ indiferent ce-ar fi zis, și totul era în ordine. Oricum, puțini ajungeau la ultimul etaj, scara cotea violent, în rampă și imprudenții se sufocau după primele șaptezeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Erau ele cât un hambar, dar i-au ajutat pe britanici să spargă codul Enigma.“ „Și să câștige războiul.“, am precizat. „Detaliu important.“ „Totuși, nu văd de ce ar trebui să legăm originile fotocainei de mini-programele de calculator pe care Jacquard habar n-avea că le-a inventat?“ „E-o supoziție.“, m-am apărat. „Mă găndeam că imperiile s-au bătut întotdeauna: supremația pentru informație. Cine deține informația, deține puterea.“ „Logic.“, a admis Grosescu. „Și-atunci, de ce să credem că doar unii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
nu mai gândea limpede; dacă n-ar fi fost prost de la început, ai fi jurat că își băgase fotocaina coada și-acolo. Ca o uzină socialistă, țara nu era nici de dat, nici de cumpărat. „Părintele Tuturor“ ținea la emblemă. Habar n-avea că, de fapt, și-ar fi vândut-o tot lui, la viitoarele alegeri democratice pe care, organizându-le, le-ar fi câștigat detașat, cu 85%, în fața lui Iliescu, Rațiu și Câmpeanu. Mi-am frecat obrajii, cu gândul la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
a memoriei sau procese de alterare a amintirilor compromițătoare ori neconvenabile. Anticarii și Editorii, Uniunea și Academia sunt doar niște executanți pe piața intelectuală. Interfața cu oamenii care cred că, dacă scriu sau cumpără o carte, devin importanți, diferiți, contează. Habar n-au că pe noi ne interesează doar gândurile lor; asta e marfa pe care o rulăm, de secole. Globalmind vizează amintirile, pachetele compromițătoare, cele care ar putea lăsa indicii despre trecut sau vreo acțiune murdară. Compania dorește să le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
iubea toată omenirea pe-ascuns: multe femei, o grămadă de fete, câțiva bărbați. Acum a aflat. Vrei să-ți mai povestesc din lucrurile pe care dumneata nu le știi, dar alții da? Mihnea are nevastă și copil. Pun pariu că habar n-aveai de chestia asta! Maria și-a ratat viața. A fost, de fapt, logodită cu un pârțar sau, în cel mai bun caz, cu un obsedat sexual; n-ai fost cinstit cu ea niciodată. Știa că te uiți pe-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
Nici măcar nu mai avem nevoie de cookies. Știm cine și ce gândește, în fibra lui cea mai intimă. Când nu știm, aflăm pe alte căi.“ „Adică?“ „Nu toată lumea ține sau participă la blog-uri. Mai sunt și tâmpiți sau recalcitranți. Primii habar n-au să deschidă un calculator; ceilalți nu vor: se feresc de laptop-uri și rețea ca dracul de tămâie. Vezi colegii dumitale de la facultate.“ „Și? Pe-ăștia cum îi supravegheați? Cum le luați marfa, dacă nu există rulaj?“ „Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pe Rădăuți: Vilaia, Giugula și Frigescu. Nici noi nu suntem proști: cât și-a plictisit scriitorașul nostru audiența la Neptun, am umblat puțin la geografie. Mai nou, Prutul se varsă-n Marea Neagră, pe la Vama-Veche. Dar pun pariu că amicul nostru habar n-avea de-asta?“ Toată lumea știa de echipa lui Vilaia, nici poliția nu se mai atingea de ea. Ți se făcea frig doar când le-auzeai numele. „N-aș vrea să fiu în pielea avocățelului...“, s-a apropiat Mihnea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
pocnească. L-am oprit cu un semn, îndemnându-l să stea deoparte. S-a tras spre ușă, nervos, cu sacoșa bălăbănindu-se. „Serios?“, l-am încurajat, „Cum așa?“ Îi făceam jocul, îl lăsam să se simtă bine. Era chiar amuzant. „Habar n-aveți cum stau lucrurile! Nici nu vă imaginați ce urmează!“ „De ce nu ne spui tu?“ „Dați-mi drumul imediat!“ „Vezi?“, a observat Mihnea, „Ți-am zis că o să-nceapă să se milogească.“ „O pățiți, credeți-mă pe cuvânt! Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
prin amintiri și scrisori, căpitanul Oană i se părea a fi tot mai aproape... Montassini mai rămase o vreme În tavernă după plecarea lui Alexandru, fără a observa nimic. În mod limpede, se Înșelase. Tânărul conte Frassetti era absolut obișnuit, habar n-avea să lupte, nu era protejat de nimeni, dar, ce-i drept, avea curaj. Nu și-l Închipuise În nici un caz ridicând o masă de stejar masiv și aruncând-o În capul unui om Înarmat. Oricum, lucrurile erau mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Scrie versuri frumoase și mai tot timpul pictează. - Mai tot timpul pictează? căscă ochii băiatul. Nu conduce țara? Nu se Întâlnește cu generalii? Fetița nu mai izbucni În râs, dar Întreaga ei față exprima o veselie de nestăpânit. - Copilul Albastru habar n-are! - Midori! se auzi din nou vocea mamei, de data asta cu un Început de enervare. - Gata, trebuie să plec, spuse fetița, cu același zâmbet larg. Poate ne vedem mâine. Trebuie să-mi povestești de unde vii. - Nu ne vedem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Greu de cap... da, e abia mai, dar eu mă simt În iunie... - Calendarul tău e mai ciudat. Și când la noi e octombrie, la tine e martie? E un decalaj progresiv? - E decalajul dintre exterior și interior. Marele luptător habar n-are despre toate acestea. Uneori, e un decalaj mare, alteori mic, alteori nu e nici un decalaj. Ce e afară e și Înăuntru. Și ești un rău. Nu crezi ce-ți spun. - Cred tot ce-mi spui. - Să-ți spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
despre tine... - Despre mine? - Câți tineri Ninja cu ochi albaștri ai văzut În ultimii ani prin Japonia? Tânărul tăcu. - Și acum am să plec, spuse, deodată, Midori. Sunt fericită. Copilul Albastru mi-a dăruit un evantai de jad, despre care habar n-are ce Înseamnă. Am să vin să te iau sâmbătă. Vei primi supă, pește și sake. Vei mânca absolut tot. Înțeles? - Înțeles, spuse Oan-san și, fără să vrea, fața i se lumină Într-un zâmbet. Midori Îi aruncă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
strângă cât mai repede și să fugă. - Dacă aveți Încredere În acest călugăr sosit de la templul Shaolin, Îi veți chema, spuse la fel de calm Ștefănel. Călugărul Îi aruncă o privire furișă, care spunea „ Acum mă scoți În față pe mine, dar habar n-am care e ideea ta!” - E adevărat, spuse călugărul, sperând din suflet că necunoscutul știe ce face. Am sosit de la templul Shaolin. Cei doi negustori se Înclinară cu respect. Contabilul Îi chemă, În grabă, pe negustorii indicați de ciudatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Absolut. - La plăcinte. Alexandru se stăpâni câteva clipe, dar apoi izbucni În hohote de râs. - La... la... plă... - Da. Ce e de râs? N-am mâncat plăcinte de la vârsta de cinci ani. Le făcea mama. - Nu le făcea mama. Mama habar n-avea să facă plăcinte. Mama zicea „Haideți, copii, să vedeți ce plăcinte bune v-am făcut”. Dar plăcintele le făcea Ileana. Fata din casă. - De unde știi? - Știu. Vedeam. Eram băiatul cel mare. Tu erai mic. Habar n-aveai pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
făcea mama. Mama habar n-avea să facă plăcinte. Mama zicea „Haideți, copii, să vedeți ce plăcinte bune v-am făcut”. Dar plăcintele le făcea Ileana. Fata din casă. - De unde știi? - Știu. Vedeam. Eram băiatul cel mare. Tu erai mic. Habar n-aveai pe ce lume te afli. - Pe ce lume mă aflam? Alexandru amână răspunsul. Întrebarea era bună. Îi plăceau Întrebările bune, care deschideau calea spre alte Întrebări, mai profunde. - Cum adică mai profunde? Întrebă, naiv, Ștefănel. - Nu se poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
un moment dat, ne ducem la Petre Roman... nu mai vedeam... ne-am dus cu un material trăsnet, cu liderul de sindicat și Petre Roman ne-a dat, timp de șase luni de zile, la Nicolina. I-am explicat - el habar n-avea cine-i Nicolina - I-am spus: «- Dom’ prim-ministru, eu nu vă spun ca să vă intimidez, da' Nicolina și Ceaușescu avea frică de ea, nu vă spun ca să vă fie frică și dumneavoastră.» [râde] O început să râdă
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
alte subiecte și am terminat, ne-o dat proiect, la proiect am primit 10. Proiectul se scria de mână, deci, tu personal dădeai semnătură cum am dat eu aicea, dacă l-ai scris tu, nu cum o fac ei acuma: habar n-au de unde iau proiectele, trec ca gâștele prin apă și nu se udă deloc [râde]... I. A.: - Plagiază. Ș. B.: - Da, da, da ! Luam tema, tu făceai totul și tu îl scriai. Se cerea ca noi, fiind ingineri, se
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
la școala de ofițeri în rezervă, la Radna, inginer tancuri și auto... după care, directorul care-o fost, care nu știa de noi - culmea, noi am avut contract cu Nicolina -, deci, contract-contract, cum se face acuma. După ce terminam facultatea, eu habar n-aveam de contractul ăla, l-am pus pe-acasă, prin dulap, l-am găsit întâmplător. După ce terminam facultatea, eram obligat să lucrez înapoi 5 ani de zile, că am uitat să spun, am fost ultima promoție cu bursă de
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
de sindicat. Ca ciupercile după ploaie. Dom'le, vă dau cuvântul meu, mă forfeca, cum toci varza. Dimineață, azi erau niște lideri de sindicat, a doua zi se schimbau, îi întreba pe ăia: „- Băi, ce-ați obținut de la director ?”. Noi habar n-aveam ce-i ăla sindicat, cu ce se mănâncă, ce trebuie să spună la sindicat, ce trebuie să negociez cu sindicatele, cu nu știu ce... a doua zi veneau alții. „- Măi - zic - da' voi vă schimbați liderii de..., ca țiganii, caii
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]
-
un moment dat, ne ducem la Petre Roman... nu mai vedeam... ne-am dus cu un material trăsnet, cu liderul de sindicat, și Petre Roman ne-a dat, timp de șase luni de zile, la Nicolina, i-am explicat - el habar n-avea cine-i Nicolina - I-am spus: „- Dom’ Prim-Ministru, eu nu vă spun ca să vă intimidez, da’ de Nicolina și Ceaușescu avea frică de ea, nu vă spun ca să vă fie frică și dumneavoastră.” [râde] O început să
Povestirile uitate ale Nicolinei : o istorie a oamenilor şi a fabricii by Serinela PINTILIE () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100998_a_102290]