3,245 matches
-
refuzăm materiei proprietatea de a fi fundamental autonomă în toate manifestările ei. Pentru George Manu, lumea a fost creată cu legi imuabile pe care nici o ființă nu le calcă. Ordinea universală nu se modifică, deși totul este într-o mișcare perpetuuă. Singura creatură care are vocația luciferică de a schimba ceea ce a zidit sau a hotărât Dumnezeu, este omul. Având liberul arbitru, omul poate greși sau nu, adică se poate supune normelor prestabilite sau le poate încălca, așa cum a făcut-o
[Corola-publishinghouse/Science/84936_a_85721]
-
Asemănătoare până la un punct, așa cum s-a remarcat, cu romanele lui Camil Petrescu și Anton Holban, această carte descrie drama morală a sculptorului Emil, care, pornind de la premise false în privința femeii iubite, suferă că acestea nu se confirmă. Într-o perpetuă stare de suspiciune, el își inventează argumente pentru a-și întreține gelozia, dar faptele, puține câte sunt, par a contrazice sau în orice caz a diminua dimensiunea halucinantă pe care el le-o dă, astfel încât impresia ultimă este că eroul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286665_a_287994]
-
înspăimântat niciodată și nu văd altul care să fie la fel de simplu și consolator. Toate celelalte sisteme sunt lucrarea orgoliului, acesta este numai al rațiunii. De aceea nu este nici odios, nici absolut; nu am poate în fața ochilor generarea și regenerarea perpetuă a naturii? Nimic nu piere, prietene, nimic nu se distruge în lume (...) Cum poți pretinde ca așa-zisul tău Dumnezeu să fie bun cu un astfel de sistem?39. Sade pune la punct "sistemul nimicului" în Filozofia în budoar, redactată
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
de cuvinte care vor face acest stil ininteligibil pentru generațiile viitoare. Peste cincizeci de ani, de exemplu, limba fraților Goncourt nu va fi înțeleasă decât de specialiști. Ce contează? Poate că rostul scriitorului este să se prezinte ca un candidat perpetuu la sufragiul universal al secolelor? Noi ne delectăm cu ceea ce voi numiți coruperile noastre stilistice și îi delectăm împreună cu noi pe rafinații rasei noastre și ai vremii noastre. Problema este de a ști dacă excepția noastră nu este o aristocrație
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
după bunul plac"228. Pentru Gehlen această dimensiune "post-istorică" ne implică deja în mod parțial prezentul și va determina complet civilizația viitorului: dinamica dezvoltării tehnologico-industriale, chiar dacă alternează accelerări și opriri, progrese și regrese, a condus la o "stare de motilitate perpetuă" care se reproduce și se repetă la nesfârșit. Apare atunci o "stază a istoriei" în care societatea și cultura se "cristalizează". Aceasta este situația pe care Gehlen o numește posthistoire sau după cum spune în mod explicit într-unul dintre studiile
by FRANCO VOLPI [Corola-publishinghouse/Science/1116_a_2624]
-
următoarele trei niveluri: mobilizare energetică pentru reacția de răspuns imediat, care poate produce în timp tulburări fiziologice; îngustarea percepției, alterarea gândirii logice, rigidizarea, diminuarea creativității și utilizarea mecanismelor de apărare; dispariția bucuriei de a trăi, anxietatea menținând o stare de perpetuă îngrijorare, a cărei consecință este incapacitatea individului de a face față evenimentelor cotidiene. Din cauza caracteristicilor aparte ale etapelor de viață (prescripții și așteptări de rol, status și experiență), în fiecare vârstă cronologică este învestită energetic preponderent una dintre cele trei
[Corola-publishinghouse/Science/2159_a_3484]
-
1977 - vezi și capitolul următor), contează, desigur, valoarea interacțională a modelului. La copiii mici, familia și, în particular, părinții sunt cei care, pe de o parte, împart recompense și pedepse și, pe de altă parte, servesc drept modele concrete și perpetue. Relevanța celor „șapte ani de acasă” a fost confirmată prin studii riguroase și pentru comportamentul prosocial. Astfel, într-o lucrare consacrată inteligenței morale la copii, R. Coles (1997) arată importanța conduitelor concrete din partea părinților față de propriii copii (și față de alte
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
conducătorului sunt însă limitate și controlate, iar comportamentul lui, atent monitorizat și interpretat de membrii grupurilor și colectivităților. Astfel încât relația șef - subaltern nu este doar una de sus în jos, ci cu determinări reciproce. În mare măsură, conducerea este o perpetuă tranzacție între lider și colectiv, abordare consacrată (Hollander, 1985) ca model tranzacțional. După cum sugerează denumirea, în acest model de analiză se are în vedere o permanentă tranzacție ce are loc între nevoile și aspirațiile membrilor grupului și oferta de aptitudini
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
ce-l privește, Platon propovăduiește ideile, conceptele pure evoluând într-o lume celestă; el se închină unei puteri demiurgice și dă zeilor puterea arhitectonică asupra lumii, ne învață să întoarcem spatele sensibilului în favoarea inteligibilului, în sfârșit transformă existența într-o perpetuă ocazie de renunțare. Doi oameni, două lumi, două tradiții care se opun punct cu punct. Aceste două feluri de a fi în lume, de a o vedea și a o gândi sunt absolut ireductibile și produc două curente impermeabile, cel
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
ea face mai mult decât dacă ar fi lungă și plină de inocență. A trăi bine duce și la a muri bine. Iar sarcina filosofului constă nu atât în a parazita cotidianul cu pulsiunea de moarte, cât a organiza o perpetuă celebrare a pulsiunii de viață. Pe cei care se plâng de neajunsul de a se fi născut, Epicur îi învață că depinde numai de ei să pună capăt calvarului. Sinuciderea astfel sugerată și justificată ca un mod de a scăpa
[Corola-publishinghouse/Science/2095_a_3420]
-
încarcerați este minimă sau inexistentă. Fără îndoială că anumiți arestați au un interes crescut pentru sporirea nivelului de instrucție școlară, făcînd eforturi pentru învățarea în condiții total inadecvate (cu 20-30 sau chiar 100 de colegi de celulă, într-un zgomot perpetuu, corupți de discuțiile permanente și variate). Refugiul în educație are rațiuni multiple: înlăturarea sentimentelor de vinovăție, căutarea unei gratificații imediate, sporirea accesului la poziții instituționale ridicate etc. După unii specialiști, "educația este un instrument de putere"218, căci urmărește modelarea
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
același timp instituția și din mîinile autorităților judiciare. Prin această independență carcerală, detenția a ajuns să excedeze justiția, instituindu-și reguli proprii care nu au nimic de-a face cu dreptatea (programul zilnic, pedepsele interne suplimentare generalizate, munca forțată, precaritatea perpetuă a sistemului medical și educațional, dreptul de a lua decizii în privința tratamentului fiecărui arestat etc.). Mai mult decît atît, închisoarea ajunge să controleze justiția, devenind o adevărată întreprindere de făcut delincvenți. Se spune că închisoarea fabrică delincvenți; este adevărat că
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
adeverit în cel Nou, dacă putem observa înrudirea chipului cu adevărul și superioritatea adevărului față de chip, dacă am văzut în Vechiul Testament că Dumnezeu Și-a respectat făgăduințele cu privire la salvarea credincioșilor Săi cu toată familia lor, cu certitudine Și le respectă perpetuu și în Cel Nou. „Am botezat și casa lui Ștefana” Noul Testament nu oferă date exacte despre botezul copiilor, în sensul de a recomanda sau a descrie în mod clar botezarea lor. Ținând cont de faptul că Botezul era legat de
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
Cărui poruncă și sub a Cărui făgăduință sunt botezați și nu-și arată credința lor ca fiind lucrătoare prin iubire? Prin urmare, necesară nu este abolirea botezului nou-născutului, ci sporirea credinței baptismale, ca ea să se mențină ca o credință perpetuu nouă care se bazează pe începutul făcut de Iisus Hristos cu noi”<footnote Heinrich Vogel, op. cit., p. 57. footnote>. Nașii - garanți ai creșterii în credință a pruncilor O altă interogație adresată anabaptiștilor ar putea fi și aceasta: voi cum îi
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/133_a_425]
-
a controla și de a administra în timp dezechilibrele de natură economică și financiară. În această perspectivă, diagnosticul financiar are ca obiectiv identificarea elementelor acestor dezechilibre și aprecierea dacă acestea sunt tolerabile pentru societate în raport cu obiectivul său fundamental, existența sa perpetuă. Una dintre metodele utilizate aici pentru această analiză este determinarea ratei de creștere sustenabilă, ținând cont de obiectivele și constrângerile financiare ale societății. 3.2.1. Analiza creșterii Sub presiunea ratei de rentabilitate financiară, impusă de acționari, creșterea a devenit
PERFORMANŢA GRUPURILOR.Modele de analiză by Ioana VIAŞU () [Corola-publishinghouse/Science/201_a_434]
-
axiale ale poeziei lui G.: celebrarea unei lumi mirifice și sentimentul elegiac, adesea sumbru, al timpului devastator. Glas de ceară (1972) continuă evocarea cu prohodirea tatălui dispărut (prezență tutelară și în alte cărți), a mamei, a tuturor „rădăcinilor”, într-un perpetuu balans între viața mirabilă, în armonie cu cosmosul, și amenințarea morții. În Masa de mire (1975) predomină starea de comuniune cu universul: „A fi prieten cu un arbore, / Mirele unei flori. / A avea întâlniri secrete cu sorii.” Poetul se „aburește
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287321_a_288650]
-
este instinctul de conservare spiritualizat, așa cum se poate desprinde din cele de mai sus. Omul se descoperă pe sine ca valoare umană, devenind prin aceasta persoană. Existența umană este o experiență a cunoașterii de sine a autoformării. Este o Îmbogățire perpetuă care transformă omul. Nu putem și nu trebuie să separăm Omul de persoană. Omul, ca individ, este materialul din care se construiește persoana. O persoană completă, autentică, originală, valoroasă, provine dintr-o ființă umană care dispune de toate potențialitățile pe
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
faptul că persoana umană trăiește o dublă experiență temporală, experiența vieții, În cursul căreia prezentul se scurge ca timp, și care este inseparabilă de individ, și experiența morții, care, abolind scurgerea temporală, este o experiență a unui prezent continuu sau perpetuu, a eternității. În plus, sufletul nu trebuie confundat cu spiritul. Spiritul nu este determinat, Întrucât el nu ține de o cauză exterioară lui. Spiritul este creator prin el și din el Însuși. Spiritul se autoreproduce sau se creează permanent pe
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
acesteia. Se poate desprinde din cele de mai sus faptul că, indiferent de formele sale sau de situațiile În care apare, chinul este forma limitativă absolută care Închide complet existența umană, fără nici o posibilitate de evadare. Este condamnarea la suferința perpetuă. Viața chinuită este o viață condamnată, lipsită de sens, iar cel care este obligat să o suporte nu se gândește decât la felul În care ar putea ieși din această situație, fără Însă a reuși. Există o Întreagă mitologie a
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
social. Nomadismul este „refuzul cetății”. El este o formă de manifestare colectivă care ar putea fi eventual asimilată cu „claustrofobia socială”, pe care o impune În cetate. Este gustul, chemarea pentru spațiile deschise care oferă perspectiva largă, nelimitată a unei perpetue libertăți. Ea reprezintă o incompletă desprindere de natură, de condiția physis-ului primordial, originar. Este repulsia sau teama de „situațiile Închise” ale vieții, specifică unor comunități umane cu o marcată notă psihomorală de factură emoțional-pasională. Semnificația nomadismului este legată de identificarea
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
Este o concentrare a lumii, dar totodată și o dilatare a omului În lume. În felul acesta, doctrina umanistă unifică, În planul valorilor sufletești și morale, omul cu lumea, anulând astfel contradicția dintre ele. Persoana este Însă dinamică, Într-o perpetuă afirmare ca devenire. Acesta este Însăși destinul ei, de Împlinire. Spațiul În care persoana există și se afirmă este lumea, dar ea aspiră permanent dincolo de aceasta. Tendința persoanei este de a se integra În lumea spiritului. Prin aceasta ea Își
[Corola-publishinghouse/Science/2265_a_3590]
-
în doi, 1988, Întoarcerea lui Traian, 1990), inspirate din viața și problemele tineretului și axate pe simbol, pe situații-limită sau romantice, realul fiind perceput aici prin prisma visului și utopiei. SCRIERI: Ispita înfloririi, Chișinău, 1970; Culegători în amurg, Chișinău, 1976; Perpetuele bucurii, Chișinău, 1977; Primăvara în doi, Chișinău, 1988; Întoarcerea lui Traian, Chișinău, 1990; Orizont vertical, Chișinău, 1998. Repere bibliografice: Eliza Botezatu, Ispita înfloririi și ispita unui debut, „Cultura”, 1972, 1 aprilie; Grigore Vieru, Răbdare și frumoasă trudă, LA, 1988, 25
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285950_a_287279]
-
justiție decît sugerînd apropieri sau opoziții, reactualizînd concepte neglijate sau utilizîndu-le în contra-curent. Ei deschid deci, și nu închid dogmatic, discuțiile în jurul jusiției. Criticii comunitarieni ai lui Rawls, cei liber-tarieni sau marxiști ai lui Nozick, sunt exemple ale acestei mișcări perpetue care este interogația normativă în economia politică, ținînd seama în egală măsură de dezvoltările recente, mai ales de lucrările "ressource"-iștilor (Dwurkin) sau de ale susținătorilor alocației universale (Van Parijs). Mai bun decît un lung discurs asupra pertinenței filosofiei economice
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
lungi și cicluri scurte care, cu ajutorul matematicii și al astronomiei, au dat naștere cronologici. O prefigurare a modelelor ciclice pe care le cunoaștem în economie a apărut încă acum aproximativ 6000 de ani în Egipt, care dispunea de un calendar perpetuu, organizat după imaginea Nilului, care le regla viața, subzistența. Imaginea cercului, a ciclului, servește în numeroase tradiții și civilizații drept figură de reprezentare a timpului, așa cum pătratul ilus-tra spațiul. Vechii chinezi utilizau frecvent modelul inelului, fără început și fără sfîrșit
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]
-
șapte cercuri concentrice. Visul cosmic al autorului prevede revenirea vîrstei de aur și, o dată cu ea, sfîrșitul producției, al muncii și al servituților. Perspectiva sa temporală este organizată după un ritm ciclic, dar în forma unei spirale ascendente asigurînd un renovation perpetuu al lumii. Iată, așadar, cîteva figuri de pionierat ale teoriilor ciclicității evoluțiilor umane și, în particular, ale celor economice, "cavaleri ai mesei rotunde", campioni ai ideii-spirală. 7. NOUL HERMETISM NOUA GNOZĂ, ÎN ȘTIINȚĂ Așa cum am sugerat și în capitolul precedent
[Corola-publishinghouse/Science/1513_a_2811]