2,172 matches
-
de curățenia din biroul ei, ca și cum ar fi dorit să caute În cuvinte pacea și siguranța pe care viața nu voise să i le Îngăduie. NURIA MONFORT: AMINTIRI CU FANTOME — 1933-1955 1 Nicăieri nu există o a doua ocazie, cu excepția remușcării. Julián Carax și cu mine ne-am cunoscut În toamna anului 1933. Pe atunci lucram pentru editorul Josep Cabestany. Domnul Cabestany Îl descoperise În 1927, În timpul uneia dintre călătoriile sale „de prospecție editorială“ la Paris. Julián Își cîștiga existența cîntînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
să dea piept singur cu lumea și cu dispoziția testamentară a lui Ricardo Aldaya, o luptă pentru care el n-a avut niciodată nici armele, nici aplombul tatălui său. Ajunsese la Buenos Aires cu inima golită și cu sufletul ros de remușcări. America, avea să spună mai tîrziu, ca scuză ori ca epitaf, e un miraj, o țară de prădători și de mîncători de hoituri, iar el fusese educat pentru privilegiile și nazurile nesăbuite ale vechii Europe, un cadavru ce abia se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Înțeles prea tîrziu că petele acelea de pe mîneci erau de sînge. Am chemat un medic care, de cum l-a consultat, m-a Întrebat de ce nu-l chemasem mai devreme. Miquel avea tuberculoză. Ruinat și bolnav, trăia din amintiri și din remușcări. Era omul cel mai amabil și mai fragil pe care Îl cunoscusem, singurul meu prieten. Ne-am căsătorit Într-o dimineață de februarie, la un tribunal municipal. Călătoria noastră de nuntă s-a limitat la funicularul de pe Tibidabo, cu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
restul vieții mele. Dacă, Într-o bună zi, aceste pagini vor ajunge În mîinile tale și mă vei judeca, așa cum am făcut și eu atunci cînd le-am scris și m-am privit În această oglindă de blesteme și de remușcări, așa să-ți aduci aminte de mine, Daniel. Manuscrisul ultimului roman al lui Julián a sosit spre sfîrșitul anului 1935. Nu știu dacă din ciudă sau din teamă, l-am predat tipografului fără măcar să-l citesc. Din ultimele economii ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
pași, de-acum irecuperabili. M-am ridicat, ros de neliniște, și am Început să mă Învîrt prin cameră ca o fiară În cușcă. Toate reținerile, toate șovăielile și toate temerile mele se prefăceau acum În scrum, neînsemnate. Mă copleșeau oboseala, remușcarea și frica, Însă m-am simțit incapabil să rămîn acolo, ascunzîndu-mă de urmările faptelor mele. Mi-am pus pardesiul, am Îndoit manuscrisul și l-am vîrÎt În buzunarul interior și am coborît scările În goană. Începuse să ningă cînd am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
degete. Atunci am simțit focul acela teribil, ca un suflu de tăciuni devorîndu-mi măruntaiele. Un strigăt a vrut să mi se desprindă de pe buze, dar a ieșit Înecat În sînge călduț. Am recunoscut chipul lui Palacios lîngă mine, doborît de remușcare. Mi-am ridicat privirea și atunci am văzut-o. Bea Înainta Încet dinspre ușa bibliotecii, cu groaza Întipărită pe chip și cu mîinile tremurînde pe buze. Tăgăduia În tăcere. Am vrut s-o previn, Însă un frig mușcător Îmi străbătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mai bun cu putință, desigur. E absolut ca mine. „Desigur, nu-i prea frumos că m-a luat gura pe dinainte și le-am pomenit de portret, se gândea prințul în sinea lui, intrând în birou și simțind o oarecare remușcare. Dar... poate că am făcut bine, lăsând să mă ia gura pe dinainte...“ Începuse să-i dea ghes o idee ciudată, de altfel încă insuficient de clară. Gavrila Ardalionovici încă mai era în birou, cufundat în hârtiile sale. Se vede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
trimis în Caucaz; a ieșit un adevărat roman! Până la urmă, a fost omorât în Crimeea. Pe atunci, fratele lui, Stepan Vorhovskoi, încă mai era comandant de regiment, în luptele acelea s-a distins. Mărturisesc că mulți ani m-au chinuit remușcările: de ce, la ce bun i-am dat o lovitură atât de necruțătoare? Mai treacă-meargă dacă aș fi fost și eu îndrăgostit. Însă la mijloc n-a fost decât o ștrengărie, un simplu crailâc și nimic altceva. Și poate că, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
reușit să fac cunoștință cu câțiva criminali și inculpați. Există chiar criminali mai mari decât acesta, care au ucis câte zece oameni, fără să se căiască deloc. Dar iată ce am remarcat: ucigașul cel mai înrăit și mai lipsit de remușcări știe totuși că este criminal, adică îi șoptește conștiința că a făcut o faptă rea, deși nu se căiește câtuși de puțin. Și așa sunt toți; însă cei despre care a adus vorba Evgheni Pavlovici nici măcar nu vor să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
fie iubite, iar ea tocmai această fire o are! Iar firea ta și dragostea ta trebuie s-o uluiască! Știi doar că femeia e în stare să-l chinuiască pe bărbat cu cruzimi și batjocuri și să nu aibă niciodată remușcări, deoarece de fiecare dată își zice în sinea ei, privindu-l: „Uite, acum îl chinuiesc de moarte, însă apoi o să-l fac, cu dragostea mea, să uite chinurile...“. Ascultându-l pe prinț, Rogojin izbucni în râs. — Prințe, nu cumva chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a se căi și renunță la cler. Asta o vedem clar din fapte: se amintește că el, totuși, a mâncat cinci sau șase prunci, o cifră relativ neînsemnată, dar semnificativă, în schimb, în altă privință. Se vede că, muncit de remușcări grozave (căci clientul meu e un om religios și scrupulos, lucru pe care îl voi demonstra) și ca să-și micșoreze pe cât posibil păcatul, el, ca probă, și-a schimbat de șase ori alimentația călugărească cu cea laică. Că a făcut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Iau jumătate la jumătate.) Dar dacă n-a fost decât sub formă de probă, numai din disperare față de frica de sacrilegiu și insultă a bisericii, atunci cifra șase devine prea ușor de înțeles; căci șase probe, pentru a da satisfacție remușcărilor, sunt prea suficiente, întrucât probele nu puteau fi reușite. Și, în primul rând, după părerea mea, pruncul este prea mic, adică nu-i masiv, așa că în perioada știută ar fi avut nevoie de copii mireni de trei, de cinci ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aveți de ce rânji la mine; cât despre dumneata, generale, e chiar cu totul indecent. În al doilea rând, un prunc, după părerea mea personală, e nehrănitor, poate e chiar prea dulce și insipid, așa că, nesatisfăcând necesitățile, lasă în urmă doar remușcări. Acum, concluzia, finalul, domnilor, finalul în care este conținută dezlegarea uneia dintre cele mai mărețe probleme ale vremii de atunci și de acum! Criminalul sfârșește prin a se duce și a se autodenunța clerului și se predă în mâinile guvernului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
ce vreau să-ți spun, Lukian Timofeici? Nu te supăra pe mine, dar mă mir de naivitatea dumitale! De fapt, nu numai de a dumitale. Aștepți cu atâta naivitate ceva de la mine, chiar acum, în clipa asta, încât chiar am remușcări și mi-e rușine de dumneata că n-am ce-ți destăinui ca să-ți fac pe plac. Jur că n-am nimic, dacă-ți poți închipui una ca asta! Prințul râse din nou. Lebedev își luă o înfățișare plină de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
împărtășească punctul său de vedere asupra celor întâmplate, adăugând că, după părerea lui, poate că și moartea bătrânului este pe cale să se producă în primul rând din pricina groazei rămase în sufletul lui după fapta aceea reprobabilă și că de asemenea remușcări nu este capabil oricine. Ochii lui Kolea începură să strălucească după ce îl ascultă pe prinț. — Ganka, Varia și Ptițân sunt niște netrebnici! N-o să mă cert cu ei, dar avem drumuri diferite din acest moment! Ah, prințe, de ieri am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
mai poate fi salvat Socrate... Dacă ar prinde glas agitația surdă din mine, fiecare gest ar fi o îngenunchere la un zid al plângerii. Port un doliu din naștere - doliul acestei lumi. Tot ce nu-i uitare ne uzează substanța; remușcarea este la antipodul uitării. De aceea se ridică ea amenințătoare ca un monstru străvechi ce te răpune din privire sau îți umple clipele cu senzații de plumb topit în sânge. Oamenii simpli simt remușcări în urma unui act oarecare; ei știu
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
nu-i uitare ne uzează substanța; remușcarea este la antipodul uitării. De aceea se ridică ea amenințătoare ca un monstru străvechi ce te răpune din privire sau îți umple clipele cu senzații de plumb topit în sânge. Oamenii simpli simt remușcări în urma unui act oarecare; ei știu de ce le au, fiindcă motivele le sânt sub ochi. În zadar le-am vorbi de "accese", ei n-ar putea înțelege tăria unui chin inutil. Remușcarea metafizică este o tulburare fără cauză, o neliniște
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
de plumb topit în sânge. Oamenii simpli simt remușcări în urma unui act oarecare; ei știu de ce le au, fiindcă motivele le sânt sub ochi. În zadar le-am vorbi de "accese", ei n-ar putea înțelege tăria unui chin inutil. Remușcarea metafizică este o tulburare fără cauză, o neliniște etică pe marginea vieții. N-ai nici o vină pe care s-o regreți, și totuși simți remușcări. Nu-ți aduci aminte de nimic, dar te năpădește un infinit dureros al trecutului. N-
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
zadar le-am vorbi de "accese", ei n-ar putea înțelege tăria unui chin inutil. Remușcarea metafizică este o tulburare fără cauză, o neliniște etică pe marginea vieții. N-ai nici o vină pe care s-o regreți, și totuși simți remușcări. Nu-ți aduci aminte de nimic, dar te năpădește un infinit dureros al trecutului. N-ai făcut nici o faptă rea, dar te simți responsabil de răul universului. Senzații de Satană în delir de scrupul. Principiul Răului în mrejele problemelor etice
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
rea, dar te simți responsabil de răul universului. Senzații de Satană în delir de scrupul. Principiul Răului în mrejele problemelor etice și-n teroarea imediată a soluțiilor. Cu cât ești mai puțin indiferent în fața răului, cu atât ești mai aproape de remușcarea esențială. Aceasta-i uneori tulbure și echivocă: atunci porți povara absenței Binelui. Violetul e culoarea remușcării. (Ceea ce e straniu în el pleacă din lupta dintre frivolitate și melancolie, cu triumful ultimei.) Remușcarea este forma etică a regretului. (Părerile de rău
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
Răului în mrejele problemelor etice și-n teroarea imediată a soluțiilor. Cu cât ești mai puțin indiferent în fața răului, cu atât ești mai aproape de remușcarea esențială. Aceasta-i uneori tulbure și echivocă: atunci porți povara absenței Binelui. Violetul e culoarea remușcării. (Ceea ce e straniu în el pleacă din lupta dintre frivolitate și melancolie, cu triumful ultimei.) Remușcarea este forma etică a regretului. (Părerile de rău devin probleme, iar nu tristeți.) Un regret ridicat la rangul de suferință. Ea nu rezolvă nimic
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
indiferent în fața răului, cu atât ești mai aproape de remușcarea esențială. Aceasta-i uneori tulbure și echivocă: atunci porți povara absenței Binelui. Violetul e culoarea remușcării. (Ceea ce e straniu în el pleacă din lupta dintre frivolitate și melancolie, cu triumful ultimei.) Remușcarea este forma etică a regretului. (Părerile de rău devin probleme, iar nu tristeți.) Un regret ridicat la rangul de suferință. Ea nu rezolvă nimic, dar începe totul. Apariția moralei este identică întîiului freamăt de remușcare. Un dinamism dureros face din
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
și melancolie, cu triumful ultimei.) Remușcarea este forma etică a regretului. (Părerile de rău devin probleme, iar nu tristeți.) Un regret ridicat la rangul de suferință. Ea nu rezolvă nimic, dar începe totul. Apariția moralei este identică întîiului freamăt de remușcare. Un dinamism dureros face din ea o risipă somptuoasă și zadarnică a sufletului. - Numai marea - și fumul de țigară - ne dau imaginea ei. Păcatul este expresia religioasă a remușcării, precum regretul expresia ei poetică. Primul este o limită superioară; ultimul
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
nimic, dar începe totul. Apariția moralei este identică întîiului freamăt de remușcare. Un dinamism dureros face din ea o risipă somptuoasă și zadarnică a sufletului. - Numai marea - și fumul de țigară - ne dau imaginea ei. Păcatul este expresia religioasă a remușcării, precum regretul expresia ei poetică. Primul este o limită superioară; ultimul, una inferioară. Te căiești de ceva ce s-a întîmplat sub tine... Erai liber să dispui alt curs lucrurilor, dar atracția răului sau a vulgarității a învins reflecția etică
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]
-
ultimul, una inferioară. Te căiești de ceva ce s-a întîmplat sub tine... Erai liber să dispui alt curs lucrurilor, dar atracția răului sau a vulgarității a învins reflecția etică. Ambiguitatea pleacă din amestecul de teologie și vulgaritate din orice remușcare. În nimic nu simți mai dureros ireversibilitatea timpului ca în ea. Ireparabilul nu-i decât interpretarea morală a acestei ireversibilități. Răul ne dezvăluie substanța demonică a timpului; binele, potențialul de veșnicie al devenirii. Răul este abandonare; binele, un calcul inspirat
Amurgul gânduri by Emil Cioran [Corola-publishinghouse/Imaginative/295576_a_296905]