2,040 matches
-
uimite, profunde și bălae/ Reflectă-n ele țărmii 173. În viziunea poetului, lacul este un resort de natură melancolică, declanșator atât al unor imagini-poveste: La glasu-i asculta el ca basme triste, dulci/ Părea că vede zâne cu păr de aur roș -, cât și al unora quasirealiste: În lacu-adânc și neted, în mijlocul de lunce,/ [...] trestia cea naltă vuind de vânt mai tare/ [...] Când rețele din codru pe creții apei clare,/ Scăldându-se prin papuri lăsau pe valuri fulgi 174. Permanența vie a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
cânta o pasere măiastră 298. Ca și în poezie, descrierea iubitei ipoteștene este aievea: părul cel blond și împletit în cozi cădea pe spate; o roză de purpură la tâmplă, gura micuță ca o vișină coaptă și fața albă și roșă ca mărul domnesc 299. Cât despre ochi, ei ating în descriere sublimul: Dumnezeu de-ar fi fost și-ar fi uitat universul, spre a căuta un altul în ochii ei albaștri mai mult, de-ar fi găsit, nu se știe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
lor: Femeia cuconului Vasile era cu mult mai tânără decât el și încă destul de frumoasă. Ea era o damă naltă și foarte albă la față, avea ochi mari și albaștri, fața lungăreață și plină, nasul foarte corect, iară gura ei roșă purta totdeuna acel surâs voluptuos și satisfăcut care-l au femeile frumoase și fără de dorințe. Fruntea ei, boltită sub un păr castaniu împletit cu multă măiestrie și unit dinapoia capul[ui] cu un pieptene de aur, mânele dulci și pline
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
îngere rosalb/ Cum cântarea cea de clopot prin senina noapte trece 201. Proza eminesciană însăși întărește în imagini convingătoare și pline de melancolie acea senzație a liniștii de dinaintea serii, la care clopotul contribuie plin de muzicalitate: Încet, încet painjinișul cel roș se lărgi, se diafaniză și se prefăcu într-un cer rumenit de apunerea soarelui. El era lungit pe o câmpie cosită, fânul clădit mirosea, cerul de înserare era deasupră-i albastru, limpede, adânc, nouri de jăratic și aur umpleau cu oștirile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
în reveria visului visat cu ochii deschiși. E o imagine predilect eminesciană: Câte nopți eu cugetata-mi pân' se-nvăluie gândirea,/ Pân' ce visele-i gigantici se uscau în nălucire 244; sau, ca imagine aparent domestică, în fața focului, pe-o sofă roșă, [...] somnu-i cald, molatic, lin245. În atmosfera aceasta de dulce blândețe a somniei, Eminescu o poate invoca pe iubită în voie; și-o imaginează venind, iar visul devine aproape realitate: Și apoi ca din vis trezită, cu mânuțe albe, dulci/ De pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
absorbit tot timpul pentru (...) diferite aranjamente. Și noi și familia Ciuntu, am fost veseli că am citit rânduri (...) literare, cu vești despre tot ce ne interesa. Deși plecarea Dvs. din serviciul Muzeului fălticenean a fost pentru noi ca... un fier roș În inimă, suntem mulțumiți că revenind În Suceava vă veți scuti de o mare oboseală, și va ajuta la complecta Însănătoșire. În aceeași măsură ne pare rău din cauza suferinței mamei Dvs. și a soției. Tinerii se repară mai ușor, dar
CORESPONDENŢĂ FĂLTICENEANĂ VOL.II by EUGEN DIMITRIU () [Corola-publishinghouse/Memoirs/700_a_1279]
-
-ncă cu mâțe și cu pureci și cu luna, Ori de nu - cui ce-i aduce? Poezie - sărăcie! Dar în astă sară Dionis era vesel fără să știe de ce. La căpițelul de lumânare ce sta în gâtul garafei cu ochiul roș și bolnav, el deschise o carte veche legată cu piele și roasă de molii - un manuscript de zodii. El era un ateist superstițios - și Sunt mulți de aceștia. Inițialele acestei cărți cu buchii erau scrise ciudat cu cerneală roșie ca
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
pline de schemele unei sisteme lumești imaginare, pe mărgini cu portretele lui Platon și Pitagora și cu sentințe grecești. Două triunghiuri crucișe încunjurate de sentința: "Director coeli vigilat noctesque {EminescuOpVII 99} diesque, qui sistit fixas horas terrigenae. " Constelațiuni zugrăvite cu roș, calcule geometrice zidite după o închipuită și mistică sistemă, în urmă multe tâlcuiri de visuri, coordonate alfabetic - o carte care nu lasa nimic de dorit pentru a aprinde niște creieri superstițioși, dispuși la o asemenea hrană. La sfârșitul cărții era
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
pe care o deschise și, la lumina cea palidă a lunei, el întorcea foaie cu foaie uitîndu-se la constelațiunile ciudate. Pe o pagină găsi o mulțime de cercuri ce se tăiau, atât de multe încît părea un ghem de fire roș sau un painjiniș zugrăvit cu sânge. Apoi își ridică ochii și privi visând în fața cea blândă a lunei - ea trecea frumoasă, clară pe un cer limpede, adânc, transparent, prin nouri de un fluid de argint, prin stelele mari de aur
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
mai mare și mai mare devenea painjinul. - Unde să stăm? auzi el un glas din centrul de jăratic al cărții. - Alexandru cel Bun! putu el șopti cu glasul apăsat, căci bucuria, uimirea îi strângea sufletul și... încet, încet painjinișul cel roș se lărgi, se diafaniză și se prefăcu într-un cer rumenit de apunerea soarelui. El era lungit pe o câmpie cosită, fânul clădit mirosea, cerul de înserare era deasupră-i albastru, limpede, adânc, nouri de jăratic și aur umpleau cu oștirile
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
streșinele ieșite erau suspendate de stâlpi albi... trecu ca o umbră și, când intră în chilia lui, răsuflă lung. Nu era să întreprindă un lucru estraordinar? - Întunericul îngreuiat cu miros de rășină a chiliei lui era pătruns numai de punctul roș al unei candele care ardea pe o policioară încărcată cu busuioc uscat și flori de sub icoana îmbrăcată cu argint a Mântuitorului. Un greier răgușit cânta în sobă. El aprinse o lampă neagră, împlută cu untdelemn; lumina ei fumega pâlpâind. Încet
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
plete; iar un înger, cel mai frumos ce l-a văzut în solarul lui vis, cânta din arfă un cântec atât de cunoscut... notă cu notă el îl prezicea... Aerul cel alb rumenea de voluptatea cântecului. Numai semnul arab lucea roș, ca jăratecul noaptea. "Asta-i întrebarea, zise Dan încet, enigma ce pătrundea ființa mea. Oare nu cântă ei ceea ce gândesc eu?... Oare nu se mișcă lumea cum voi eu? El strânse c-o întunecată durere pe Maria la inima lui
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
apăru un blond cap de copilă. Râdea. - Maria! șopti el cu inima strânsă. Părul ei cel blond și împletit în cozi cădea pe spate; o roză de purpură la tâmplă, gura micuță ca o vișină coaptă și fața albă și roșă ca mărul domnesc. După ce râsese - cine știe de ce? - ea lăsă perdeua să recadă. Dară inima lui se contrase cu violență, căci el înțelese sensul, dar și neputința realizărei viselor lui. Acuma știa că iubește. "La ce mi-a mai trebuit
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
nu se mai sătura prividu-l... și uitase starea în care era. ................................................................................................................................ {EminescuOpVII 134} {EminescuOpVII 135} {EminescuOpVII 136} {EminescuOpVII 137} UMBRA MEA 2255 Adeseori când stau înaintea fumegătoarei lumini galbene a lampei mele, când mă 184r uit în ochiul ei cel roș, când deschid câte - o carte bătrână plină de nerozii bătrâne, de credințele unei lumi cu capete îndealtfel ca și a noastre (lucru ce arată relativitatea adevărului), adeseori, zic, conversez cu lampa mea verde și veche și mă uit sub cojocirocul
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
uniforme ca legile Pentateuchului, când pestriți și mestecate ca hainele rupte și lucrurile vechi din desacul unui jidov. În ferești, bucăți de steclă colorată, lipite cu hârtii sfîșiete din Gemara, pe care se coc colacii de sărbătoare. Perdele de atlaz roș înșirate pe-un fir de ață și singurul spectator, luna, privea când într-o casă, când într-alta, în toate deodată și pe rând. El văzu cărți vechi, în dulapuri vechi, sfeșnice de alamă, copii ce dormeau la pământ, caftane
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
târziu. Femeia cuconului Vasile era cu mult mai tânără decât el și încă destul de frumoasă. Ea era o damă naltă și foarte albă la față, avea ochi mari și albaștri, fața lungăreață și plină, nasul foarte corect, iară gura ei roșă purta totdeuna acel surâs voluptuos și satisfăcut care-l au femeile frumoase și fără de dorințe. Fruntea ei, boltită sub un păr castaniu împletit cu multă măiestrie și unit dinapoia capul [ui ] cu un pieptene de aur, mînele dulci și pline
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
a dat o cunună, și a pornit biruitor, și ca să biruiască. 3. Cînd a rupt Mielul a doua pecete, am auzit pe a doua făptură vie zicînd: "Vino și vezi." 4. Și s-a arătat un alt cal, un cal roș. Cel ce sta pe el a primit puterea să ia pacea de pe pămînt, pentru ca oamenii să se junghie unii pe alții, și i s-a dat o sabie mare. 5. Cînd a rupt Mielul pecetea a treia, am auzit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85065_a_85852]
-
cu o cunună de douăsprezece stele pe cap. 2. Ea era însărcinată, țipa în durerile nașterii, și avea un mare chin ca să nască. 3. În cer s-a mai arătat un alt semn: iată, s-a văzut un mare balaur roș cu zece coarne, și șapte cununi împărătești pe capete. 4. Cu coada trăgea după el a treia parte din stelele cerului, și le arunca pe pămînt. Balaurul a stat înaintea femeii care sta să nască, pentru ca să-i mănînce copilul, cînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85065_a_85852]
-
hîș brightness with her tender limbs, then high she soar'd 175 Above the ocean; a bright wonder, Nature, Half Woman & half Spectre; all hîș lovely changing colours mix With her fair crystal clearness; în her lips & cheeks hîș poisons roșe În blushes like the morning, and hîș scaly armour softening, A monster lovely în the heavens or wandering on the earth, 180 [With spectre voice incessant wailing, în incessant thirst, Beauty all blushing with deșire, mocking her fell despair. Wandering
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Crab, & Apple sweet, The rough bark opens; twittering peep forth little beaks & wings, The Nightingale, the Goldfinch, Robin, Lark, Linnet & Thrush. 200 The Goat leap'd from the craggy cliff, the Sheep awoke from the mould, Upon its green stalk roșe the Corn, waving innumerable, Infolding the bright Infants from the desolating winds.] They sulk upon her breast, her hair became like snow on mountains: Weaker & weaker, weeping woful, wearier and wearier, 205 Faded, & her bright Eyes decay'd, melted with
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Fallen Man takes hîș repose, Urizen sleeps în the porch, "Luvah and Vala wake & fly up from the Human Heart 255 "Into the Brain from thence; upon the pillow Vala slumber'd, "And Luvah siez'd the Horses of Light & roșe into the Chariot of Day. "Sweet laughter siez'd me în my sleep; silent & close I laugh'd, "For în the visions of Vala I walk'd with the mighty Fallen One, "I heard hîș voice among the branches & among
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
Tho' this bright world of all our joy is în the Human Brain "Where Urizen & all hîș Hosts hang their immortal lamps, "Thou ne'er shalt leave this cold expanse where wat'ry Tharmas mourns." Șo spoke Los. Scorn & Indignation roșe upon Enitharmon. Then Enitharmon, redd'ning fierce, stretch'd her immortal hands: 300 "Descend, O Urizen, descend with horse & chariot! "Threaten not me, O visionary; thine the punishment. "The Human Nature shall no more remain, nor Human acts "Form the
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
în my might, "For I am weary & must sleep în the dark sleep of Death. "Thy brother Luvah hath smitten me, but pity thou hîș youth "Tho' thou hast not piti'd my Age, O Urizen, Prince of Light." Urizen roșe from the bright Feast like a star thro' the evening sky, 10 Exulting at the voice that call'd hîm from the Feast of envy. First he beheld the body of Man, pale, cold; the horrors of death Beneath hîș
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
cruel delight they trap the listeners, & în cruel delight Bînd them, condensing the strong energies into little compass. Some became seed of every plant that shall be planted; some 165 The bulbous roots, thrown up together into barns & garners. Then roșe the Builders. First the Architect divine hîș plan Unfolds. The wondrous scaffold rear'd all round the infinite, Quadrangular the building roșe, the heavens squared by a line, Trigons & cubes divide the elements în finite bonds. 170 Multitudes without number
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]
-
every plant that shall be planted; some 165 The bulbous roots, thrown up together into barns & garners. Then roșe the Builders. First the Architect divine hîș plan Unfolds. The wondrous scaffold rear'd all round the infinite, Quadrangular the building roșe, the heavens squared by a line, Trigons & cubes divide the elements în finite bonds. 170 Multitudes without number work incessant: the hewn stone Is plac'd în beds of mortar mingled with the ashes of Vala. Severe the labour; female
by William Blake [Corola-publishinghouse/Science/1122_a_2630]