2,316 matches
-
sub paza Ta păstorii și turmele lor. Cruță oștirile noastre. Dă-ne sănătate și putere, apără Cetatea ce-ți înalță rugi. Își duc toți trei palma dreaptă la gură, apoi se rotesc cu tot corpul spre dreapta. Tiberius Nero răsuflă ușurat. Acesta este gestul final de adorare. Augustus cere cu un gest scurt ca ofrandele să fie așezate pe altar, alături de vin. Aerul a devenit parcă și mai înmiresmat. Să fi stropit cumva tămâia cu vin? se întreabă Nero. Dacă da
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
apare clar, cu litere de foc, în minte. Acest dialog religios este matricea care ține împreună elementele disparate ale societății unui imperiu universal. Evident, nu presupune și sinceritate teologică. Oricum, nu are nici o importanță. Dialogul este cel care contează. Răsuflă ușurat, de parcă i s-ar fi luat o piatră de pe inimă. Poate acum să urmărească în liniște desfășurarea ceremoniei. S-a ajuns la momentul când măruntaiele trebuie pregătite în diferite feluri pentru a fi oferite altarului. O parte dintre ele fierb
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
reintrat În clădire, făcându-mi loc prin mulțime, am mers la bufet, am luat o răcoritoare, temându-mă să nu conțină cine știe ce filtru. Am căutat o toaletă ca să-mi răcoresc tâmplele și ceafa. Am găsit-o și m-am simțit ușurat. Dar, cum am ieșit, m-a făcut curios o scară În spirală și n-am putut să renunț la noua aventură. Poate că, deși mi se părea că mă simt mai bine, o căutam În continuare pe Lorenza. 60 Biet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
ei foanfă: — Ce ți-a dat, Duncan? Adresa lui? Îți dau cinci lovele pe ea! — Eu Îți dau șase! spuse fata de lîngă ea. Împreună cu altă fată Încercară să-i smulgă hîrtia. El le dădu la o parte și rîse - ușurat că aleseseră să ia toată această problemă așa, și nu altfel. Len comentă despre Fraser: — Vezi cum te-a nimerit, Duncan? A auzit c-o să fii promovat. De unde-l cunoști? Duncan Încă se lupta să le dea pe fete la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cartofi prăjiți dintr-o pungă. Femeia căsca, bătîndu-și ușor gura cu o mînă albă și grăsulie. Ceilalți vorbeau Între ei, priveau Îndărăt spre bar sau spre apă - de fapt se uitau În toate direcțiile, dar nu la Duncan. Duncan respiră ușurat și-și lăsă umerii să-i cadă. Nu mai știa ce să creadă. După toate aparențele, se putea să-și fi imaginat totul. Nu-i păsa. Panica Îl istovise, Îl golise. Își șterse fața din nou și zise cu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
toate aceste gesturi Înainte de a-și scoate pardesiul și, cînd constată că hainele Juliei erau tot acolo, că nici una dintre valize nu lipsea, că peria, bijuteriile și cosmeticele ei erau Împrăștiate pe toaletă, se așeză stînjenită pe pat și răsuflă ușurată. Cretină afurisită, Își zise, aproape izbucnind În rîs. Dar, unde era Julia? Helen se duse Încă o dată la garderob. După un calcul scurt, Își dădu seama că Julia ieșise Îmbrăcată În cea mai elegantă rochie și cel mai frumos pardesiu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
brusc, minunată. Reggie se coborî deasupra ei și ea Își desfăcu picioarele, cedînd greutății lui, dar mișcîndu-și În continuare coapsele. Uită de taică-său, de frate-său, și de război; simți cum apăsarea o făcea să-și iasă din sine, ușurată. Așteptatul, se gîndi Kay, era partea cea mai neplăcută; nu se obișnuise deloc cu asta. CÎnd se dădea Alarma, la cîteva minute după ora zece, se simțea mai bine. Se Întinse În scaun și căscă din plin. — Aș vrea doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Încăpere, descuie un dulap și scoase un clopoțel. Scutură clopotul fără tragere de inimă și amestecul de voci se auzi și mai tare. Scaunele fură trase Înapoi. După aceea oamenii se ridicară iute, de parcă - la fel ca Duncan - se simțeau ușurați. Copilașul se smuci din brațele mamei și Începu să plîngă din nou. Tatăl lui Duncan se sculă În picioare cu o expresie Îndîrjită și-și puse pălăria. Viv Îl privi pe Duncan de parcă ar fi vrut să zică Bună treabă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
de Viv și-și Împreunase mîinile; le răsuci o clipă, apoi scoase un mic cerc din aur. Se mișcase atît de rapid și de imperceptibil, de parcă ar fi făcut un număr de iluzionism. — O aveai, deci? Întrebă Viv uluită și ușurată, iar Kay dădu din cap. — Da. Ridică mîna lui Viv și făcu verigheta să-i lunece pe deget. — Parcă e alta. — Ți se pare-așa pentru că ești bolnavă. — Așa? — Bineînțeles. Acum, nu uita de celelalte. Ia-mă de umeri. Ține
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
care-i arunca ocheade, cu ofițerul asmatic și fata Înnebunită după cai. — Bine, spuse ea În cele din urmă. Dă-mi o țigară, dar numai un minut. Totuși, trebuie să-mi pun gîndurile În ordine! El zîmbi și mai mult, ușurat, iar dinții Îi erau mai derutanți ca oricînd, se gîndi ea, cînd Îi vedea pe toți ca acum. Aprinse un chibrit, iar ea se aplecă spre flacără, apoi se retrase și stătu În gardă, cu un braț peste piept, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
o petrecere la alta, mutîndu-se pe la prieteni și iubiți după cum se ivește ocazia. Of, nu mai știu. Poate că asta le stă În fire oamenilor cu spirit creativ. Cheia se Învîrti În broasca ușii de la intrare, iar eu am răsuflat ușurată. Una era să mă Împrietenesc cu mama iubitului meu și cu totul alta să o ascult plîngîndu-se de ceilalți copii ai ei. Nu eram dispusă să mă confrunt cu așa ceva acum, cînd abia Începusem să le cunosc familia. — Mami! Chipul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
glume pe care nici unul dintre adulți n-ar visa măcar să le priceapă. Fran și Marcus rîd, se ciondănesc și se contrazic, iar eu stau și mă bucur de toate astea, fericită că mă aflu din nou aici, peste măsură de ușurată că prînzurile din casa lor nu s-au schimbat În absența mea, și-mi dau seama că nu am mai rîs atîta de ani de zile. Charlie Încearcă să se alăture conversației noastre, deși e din ce În ce mai acaparat de Sally. Mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
și-a ținut-o strîns, În timp ce Mary s-a retras, ca să ne lase singuri. Îmi pare atît de rău că nu am fost alături de tine. Iar eu nu am știut ce să răspund, așa că nu am spus nimic, răsuflînd doar ușurată cînd cineva m-a luat pe sus ca să mă ducă la Încă o ședință foto. Mai tîrziu, după ce s-au ținut discursurile, toată lumea a amuțit la vederea unui bărbat Între două vîrste, aproape chel, Într-un costum care se vedea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
minute, sîntem iarăși prietene, iar relația noastră e tot atît de aproape de aceea pe care o au o mamă și fiica sa, pe cît ne Îngăduie rolurile de soacră și noră. Ne Întoarcem la Michael și Dan, care sînt evident ușurați să constate aparent cît de repede ne-am rezolvat diferendele. Și reiese că am venit tocmai la timp, căci nici bine nu ne așezăm, că soneria Îi anunță pe Fran și Marcus (primii noștri invitați). După aceea, toată lumea sosește parcă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
o conversație privată sau e liber orișicine să vi se alăture? — Tocmai spuneam că Andy e foarte chipeș, spun eu În gura mare. — Știu, confirmă ea din cap. E trăsnet, nu? Deși e cam nesimțit. Trish și cu mine răsuflăm ușurate. — O, Doamne, zic, de fapt, spuneam că nu ne vine să credem că vorbește așa cu tine. — Știu. Din ce cauză a murit ultima lui sclavă? De epuizare? E veche poanta, dar, În contextul ăsta, ne face pe amîndouă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Ba sigur că știu. Știu exact cît urăște să intre pe ușă, să vadă că am avut o zi proastă și să aștepte să-mi vărs nervii pe el. Același lucru Îmi spune și că e nespus de fericit și ușurat cînd am avut o zi bună, cînd Linda nu a izbutit să-mi invadeze liniștea. Atunci sînt caldă și iubitoare cu soțul meu. Sărmanul meu soț. CÎnd reușim să discutăm lucrurile cu calm, Dan recunoaște că mama lui poate fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
În ultima clipă, apăruse o slujbă care coincidea cu perioada vacanței. Îi părea nespus de rău, dar oferta era atît de generoasă Încît nu putuse refuza. Munca trebuia să treacă pe primul plan. Nu știu sigur cine a fost mai ușurat, noi sau Lisa. Trish și cu mine eram superîncîntate, deși, firește, nu-i puteam spune asta Lisei, cu toate că recunoscuse cu gura ei că lucrurile nu merseseră prea bine În ultima vreme și că probabil va fi mai cîștigată să facă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
priceapă. — Ei bine, un lucru știm sigur, spune În sfîrșit doctorul, apropiindu-se de colțul de cameră În care stăm. Anume, că plămînii nu-i sînt afectați, precizează el și zîmbește, iar eu, pentru prima dată de la accident, mă simt ușurată. Ușurarea vine din faptul că, brusc, zăresc o luminiță la capătul tunelului, că doctorul acesta, care pînă acum a fost atît de serios și de precaut, găsește nimerit să facă o glumă, ceea ce Înseamnă că e Încrezător, sau măcar optimist
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
și mînia. Mi-am imaginat că mi-aș urla Întreaga ură, descărcîndu-mi veninul și bucurîndu-mă de expresia șocată de pe chipul ei și de incapacitatea ei de a răspunde. Dar, acum, nu simt nimic din toate astea. SÎnt doar obosită. Și ușurată. Dar mai ales obosită. — Te rog, lasă-mă să-l văd, spune Linda blînd, cu lacrimile curgîndu-i deja pe obraji. Doar atît, să-l văd. Pentru prima dată, chiar mă opresc locului și-o privesc drept În ochi.. — Nu, spun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
distantă. De Îndată ce Îmi dau seama că el e, inima Începe să-mi bată cu putere. SÎnt emoționată, agitată, am sentimentul că am pierdut ceva, dar și că mai sper. Pentru că, deși știu că s-a terminat și că mă simt ușurată pentru că, În sfîrșit, certurile, ura și atmosfera Îngrozitoare din casă au dispărut, vocea lui Îmi amintește de zilele de Început, cînd eram fericiți, cînd Îl iubeam nespus și, pentru cîteva clipe, mă trezesc că-mi doresc să fi sunat ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
spargă pieptul. Știu că o să vadă că e numărul meu și va putea să hotărască dacă să răspundă sau nu. Dar nu răspunde, iar telefonul continuă să sune. În cele din urmă, intră mesageria vocală. Într-un fel, mă simt ușurată. E mai ușor să lași un mesaj decît să vorbești. Iar asta nu Înseamnă neapărat că Dan mă evită. Ca de obicei, mobilul e probabil Îndesat bine Într-un buzunar sau pe fundul unei genți, undeva de unde nu are cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
a se lega În felul În care se leagă cînd sîntem doar eu și ei doi. Nu e vorba că Dan nu Îi suferă. A afirmat Întotdeauna că sînt drăguți, dar atmosfera era diferită, cumva prea politicoasă, așa că sînt oarecum ușurată să-i văd fără să fie și el de față. Pe la jumătatea celei de-a doua sticle de vin (pe care trebuie să recunosc că eu și Fran o golim aproape de unele singure), mă ridic să mă duc la toaletă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Întreb eu plină de speranță, În timp ce el Îmi eliberează mîna și se ridică. Știu că e gata de plecare, căci nu mai are nici un motiv să stea. Ar trebui să mă simt vinovată, dar nu reușesc decît să mă simt ușurată. Îmi zîmbește și dă din umeri. Îi zîmbesc și eu trist, știind că răspunsul e nu. Poate cu altă ocazie, Într-alt loc, Într-o altă viață, dar nu acum, nu aici și nu cu mine. 28 Luni dimineață, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
fost! — Și, dacă ții musai să știi, continuă ea, mi-am dat seama că avea o aventură, pentru că, În ultima vreme, a fost foarte retrasă. Mă Îngrozea ideea că ar fi putut fi Dan. Oricît de oribil ar suna, sînt ușurată că e vorba de Michael. — Chiar așa ai crezut? Întreb eu șocată. De ce n-ai zis nimic? — Ce-aș fi putut spune? zice ea cu tristețe. M-ai fi urît și pentru că gîndeam asta. Și nu voiam să te pierd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
prima oară, Flowers îl aduce pe maiorul Privett-Clampe și închide ușa. Pran îl privește năucit din pat, maiorul se îndreaptă amețit spre el, rostește "Băiatul meu frumos!", se încruntă și cade beat pe podea. Se lasă o tăcere apăsătoare. Răsuflând ușurat, Pran își pierde cunoștința. Este trezit de fotograf, care scoate capul prin fantă și-i strigă să-i scoată pantalonii maiorului. Auzind zgomotul, maiorul se trezește și-l surprinde pe fotograf, înainte ca acesta să închidă fanta pe care scosese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]