15,674 matches
-
și centro-asiatice. Școala din Mathură a impus anumite reguli iconografice în ceea ce privește reprezentarea lui Buddha: umărul drept descoperit, pliurile abia vizibile ale mantiei monahale și principalele semne ale sfințeniei: protuberanța craniană (ushnīsha), excrescența acoperită cu păr între ochi (ūrna) și roata sacră (ćakra) gravată în palmă. Iluminatul este reprezentat în poziția „lotus”, iar gesturile sale (mudră ) inspiră absența fricii, bunăvoința, meditația și dorința de a-și transmite altora învățătura. Arta de la Gandhăra este „de un suprem rafinament și vorbește mai de-a
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
și în Occident. La fel în cazul creștinismului: chiar Noul Testament include recomandarea ca noua doctrină să fie răspândită și în rândul neevreilor. Din acest motiv, Sfântul Toma ajunge până în India, iar Sfântul Pavel devine „apostolul neamurilor”. Ambele religii au scrieri sacre considerate canonice precum Tipitaka, respectiv Vechiul și Noul Testament, dar și scrieri necanonice însă reprezentative precum cronicile din Ceylon, Milinda-Pañha, Nettipakarana, Visuddhimagga și Abhidharmakośa, respectiv cărțile deuterocanonice și Evangheliile apocrife. Istoria buddhistă înregistrează patru concilii, care au avut loc pentru a
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
21: * relativitate personală (realitate subiectivă); * relativitate culturală; * castă, clasă, sex, vârstă, ca bariere în exprimarea și dezvoltarea liberă; * valoarea individualismului și a realizării de sine; * mijloace raționale de obținere a adevărului, mai eficace decât a apela la autorități politice sau sacre; * concentrarea spre percepțiile comune reprezintă cea mai bună soluție pentru a ne înțelege cu cei care sunt diferiți; * etici care depind de situații; * criterii paradigmatice ale succesului (nu teoretice, religioase, filosofice sau estetice). Condon subliniază faptul că majoritatea cercetării științelor
Comunicarea interculturală. Paradigmă pentru managementul diversităţii by Silvia Popescu [Corola-publishinghouse/Science/923_a_2431]
-
a se uni sub autoritatea unor guvernanți ce corespund idealurilor lor. Acest deziderat, relativ nou, datează din a doua jumătate a secolului al XVIII-lea și se datorează revoluțiilor, mai întîi americană și apoi franceză, triumfului legitimității democratice asupra celor sacre, ereditare, aristocratice, etnice sau obținute pur și simplu prin luptă. În al doilea rînd însă devine semnificativă nelămurirea cu privire la ceea ce este indezirabil. Sentimentul național ar trebui considerat drept suport indispensabil al guvernării reprezentative și apoi democratice. Întrucît puterea, în accepția
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
Să dai Cezarului ce-i al Cezarului" și "Lui Dumnezeu ce-i al lui Dumnezeu" Biserica preconiza un împărat supus supremației divine. În realitate, după cum bine a observat istoricul german Otto Hintze, Biserica va tinde să-și asume "magicul și sacrul" în propriul folos, eliberînd astfel societățile occidentale de limitări care "opreau drumul raționalității și al intensificării activităților economice și sociale".76 Dincolo de aceasta, printr-un efect pervers al tacticii sale, care consta în a afișa o oarecare complezență față de consolidarea
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
de alți monarhi erau lăsați să creadă la rîndul lor că erau privilegiați ai grației divine, în calitate de popor ales, asemenea poporului lui Israel. Nu e important să știm dacă acest soi de incitare era sau nu fondată pe vreun argument sacru. În epocă, a apela la supranatural reprezenta singura posibilitate rezonabilă, fiindcă, în mod evident, nu putea fi vorba încă de contract social sau de orice altă formulă ce ar fi putut reclama o legitimitate mai terestră. Identități fără teritoriu Voința
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
conflict de neispășit, cum s-a întîm-plat în Spania sau în zonele de contact dintre catolicism și ortodoxism. În ceea ce privește limbile naționale acestea rămîneau atît de distruse adesea, încît nu puteau constitui o bază pentru purificarea popoarelor. În consecință, numai identificarea sacră cu "ființa regelui" putea întreține un soi de comuniune mistică, și politică totodată, a poporului cu monarhia. Însă acest procedeu era folosit foarte rar, în momente extrem de critice: un exemplu este cel petrecut între anii 1563-1565 cînd Caterina de Medici
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
regi-lor crease o atmosferă de deteriorare, de abandonare a prince-piului monarhic propriu Vechiului Regim. Sigur, englezii, ce inauguraseră seria regicidelor moderne decapitîndu-l pe Charles I în 1649, au putut să amortizeze progresiv această transgresie ireversibilă a unei ascultări, pînă atunci sacre. Dar către sfîrșitul secolului al XVIII-lea, asemenea asasinate s-au multiplicat într-atît, încît n-au mai lăsat timpul necesar unei tranziții blînde între cele două ordini politice: Gustave III al Suediei a fost asasinat în 1792, Louis XVI a
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
altceva decît rezultatul unui compromis în-tre acest model și cel al guvernării reprezentative. Aceasta nu împiedică faptul ca doctrina democrației na-ționale să transpară deja în ultimul articol al Declarației Drepturilor omului și ale cetățeanului care prevede că, deși "inviolabil și sacru", dreptul de proprietate poate fi nerecunoscut dacă "voința publică [...] o cere". Transgresiunea va fi aproape imediată prin sechestrarea unor domenii "naționale", care nu erau altceva decît bunuri ale Bisericii și ale nobilimii considerate drept străine de ideea de Națiune, desigur
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
ca suveran pe Victor-Emanuel II, rege al Italiei "prin grația lui Dumnezeu și voința Naținunii". Nu-i mai lipsește decît orașul Roma protejat de francezi: însă războiul franco-prusian va surveni la momentul oportun pentru a-i permite să ocupe orașul sacru în 1877. Parcursul unității naționale italiene a fost mai puțin premeditat și mai susținut decît în Germania. Nici Italia nu a făcut excepție de la regula vremii, înscriindu-se în rîndul națiunilor care exploatează identitatea națională a societăților lor pentru a
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
înlocuit de către Maurice Barrès în fruntea Ligii patriotice. Pentru a da evenimentelor o notă solemnă acesta exclamase în timpul unei manifestări ce avusese loc în strada Piramidelor: "Glorie Jeannei d'Arc! Trăiască Franța!" Explicația este de la sine înțeleasă: patria franceză este sacră în timp ce aceea a germanilor este barbară. Necazul este că și germanii întrețineau, la rîndul lor, un sentiment asemănător și, în aceste condiții, socialiștii din ambele țări nu-și puteau reține mult timp impulsurile belicoase. Tra-diția socialiștilor își are originea în
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
a) se recoltează probe de stern și │a) se recoltează probe de stern și │a) se recoltează probe de stern și │ │organe de la porcii morți și cei │organe de la porcii morți și cei sacri- │organe de la porcii morți și cei sacri │ │sacrificați de necesitate pentru │ficați de necesitate pentru efectuarea │ficați de necesitate pentru efectuarea │ │efectuarea de teste IFD și, după │de teste IFD și, după caz, PCR; │de teste IFD și, după caz, PCR; │ │caz, PCR; b) se recoltează sânge
EUR-Lex () [Corola-website/Law/234545_a_235874]
-
al eticii sexuale din diversele epoci istorice! Astfel că omul occidental "și-a problematizat" sexul, încă din Evul Mediu. Pe Foucault l-a preocupat modul cum europenii și-au problematizat sexul. De ce această plăcere devine putere? De ce această practică "e sacră", creează, dezvoltă, incită, excită, provoacă, aduce la suprafață ceea ce e "mai ascuns" în firea omului? Pe această direcție, Foucault a considerat că nebunia, sexualitatea vorbesc "limba adevărului", dar nu adevărul concret al faptelor, nu adevărul empiric al istoricilor, ci adevărul
Foucault, cunoaşterea şi istoria by Lucian-Mircea Popescu [Corola-publishinghouse/Science/1446_a_2688]
-
și articole critice la săptămânalul „Cultura” și la revista „Nistru”. Editorial, debutează în 1968 cu micromonografia Mirajul copilăriei, un studiu dens despre poezia pentru copii a lui Grigore Vieru. Au urmat culegerile de articole Disocieri (1969), Alte disocieri (1971), Focul sacru (1975), care învederează un critic cu vocație, cultivat, deschis spre literatura autentică și spre orientările ei moderne, exigent în evaluarea acesteia din perspectiva modelelor universale. În contextul anilor 1960-1970, C. statornicește în Republica Moldova un nou tip de critică, aceea estetico-eseistică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286228_a_287557]
-
complexă de critică culturală, în care amestecă informația cu o estetică dominată de conceptele arhetipale și de acelea [...] luate de la trăiriști (Noica, în primul rând). EUGEN SIMION SCRIERI: Mirajul copilăriei, Chișinău, 1968; Disocieri, Chișinău, 1969; Alte disocieri, Chișinău, 1971; Focul sacru, Chișinău, 1975; Narcis și Hyperion. Eseu despre poetica și personalitatea lui Eminescu, Chișinău, 1979; Cicatricea lui Ulysse. Eseuri duminicale, Chișinău, 1982; ed. Iași, 1994; Întoarcerea la izvoare, Chișinău, 1985; Creația lui Ion Druță în școală, Chișinău, 1986; Creația scriitorilor moldoveni
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286228_a_287557]
-
Aprecierile se întemeiază pe factori de ordin estetic și urmăresc să afle „dominante” și permanențe, pentru a surprinde „o dinamică globală a valorilor”. Particularitățile fundamentale ale literaturii române sunt definite prin investigarea modului în care creatorii concep spațiul și timpul, sacrul, natura, alteritatea, coincidența contrariilor, voința de a trăi, capacitatea de a cunoaște, dorul, solarul și nocturnul, tragicul. La scriitori din diferite perioade sunt analizate modalitatea de construire a epicului, tipologia personajelor, raporturile dintre tradiție și inovație, tehnica artistică și cunoaștere
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286265_a_287594]
-
poporul evreu întotdeauna morții? Era înmormântarea importantă pentru ei? Erau în stare să-i lase neîngropați pe unii dintre semeni precum ucigașii osândiți? Necesitatea înmormântării În universul mediteranean al antichității târzii, îngroparea corespunzătoare a morților era privită ca o datorie sacră, în special în cultura și religia poporului evreu. Primul motiv îl constituia chiar prețuirea celui mort. Însemnătatea grijii față de morți și îngroparea lor cuviincioasă este confirmată din plin în Scriptură prin interesul deosebit arătat față de unele evenimente precum episodul în
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
nu mai are cum să-l îngroape (26-27). Cu greu cineva putea să fie mai expresiv, descriind sensibilitatea evreilor față de respectul pentru o înmormântarea corespunzătoare. Preocuparea aceasta continuă și după primul secol. Pentru rabini, îngroparea celui mort era o datorie sacră (cf. Talmudul babilonian, tratatul Megillah 3b), având întâietate asupra studiului Legii, circumciziei propriului fiu sau jertfei mielului de Paște. Chiar și un mare preot sau un nazireu avea obligația de a îngropa „cadavrul abandonat”, dacă nimeni nu o făcuse deja
Ultimele zile din viaţa lui Isus : ce s-a întâmplat cu adevărat by Craig A. Evans, N. T. Wright () [Corola-publishinghouse/Science/101017_a_102309]
-
mixtă, eclectică, [...] proprietatea socială, caracterul ei fiind [...] determinat de considerațiuni de utilitate socială, de dreptate socială". D. Drăghicescu, Evoluția ideilor liberale, București, 1921, p 29; În domeniul proprietății, liberalismul român a plecat da la ideea clasică a proprietății quiritare romane, sacră și inviolabilă, și a ajuns la formula proprietății funcțiune socială din care a ieșit expropierea și naționalizarea subsolului". I.G. Duca, op. cit., în Doctrinele partidelor politice, București, Editura Garamond, f.a, p. 151. 335 "...neoliberalismul recunoaște caracterul evolutiv al proprietății și
by GABRIELA GRUBER [Corola-publishinghouse/Science/943_a_2451]
-
institut la care a predat, mai apoi, printre altele, și Științe biblice. În cadrul Universității și în afara acesteia, Monica Broșteanu a studiat și limbile ebraica și greacă, asigurând, în felul acesta, solide temeiuri studierii Bibliei, precum și activității de traducere a textelor sacre pe care o desfășoară și în prezent. La toate acestea se adaugă și un stagiu de cercetare, în anul 2001, la Institutul Pontifical de Studii Arabe și Islamologie de la Romă, de care a știut să profite pentru a-și definitivă
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
despre paralelism, procedeu propriu poeziei biblice, ale cărui efecte se pot păstra în întregime în traducere. Menționam și faptul că autoarea nu a cedat tentației de a propune propria traducere că ideală, tentație care îi încearcă adesea pe exegeții textelor sacre care sunt și traducători. Monica Broșteanu cunoaște un numar apreciabil de traduceri ale Bibliei și Coranului în limbi europene vechi și moderne, ceea ce îi dă posibilitatea să lărgească sfera comparației și să relativizeze opțiunile. Importantă lucrării pentru teoria traducerii ni
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
Gesenius aș translated by Edward Robinson, Oxford University Press, 1987. Organizat pe rădăcini și semnalând locurile unde apare fiecare cuvânt în Biblia ebraică, în el se găsesc și numele divine ce derivă clar dintr-o rădăcina; nu apare însă tetragrama sacra YHWH. Echivalarea în engleză a cuvintelor și expresiilor este realizată cu multă finețe, cu variații în funcție de contexte. Cand se prezintă prima dată o rădăcină verbală, îi sunt indicate și echivalenții asirian, arab, aramaic și uneori chiar fenician. • Walter Bauer, Griechisch-Deutsches
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
o mare distanță în timp poate fi uneori chiar mai dificilă decât traducerea interlinguală: „obstacolul-timp poate fi mai irezolvabil decât acela reprezentat de diferența lingvistică”42. Exegeza numelor divine vădește limpede acest lucru: timpul este uneori, si pentru înțelegerea cărților sacre, un obstacol redutabil. Pe de altă parte, nu există sinonime perfecte nici la nivel intralingual și nici la nivel interlingual. Sferele lor nu sunt identice, iar conotațiile diferă întotdeauna. Se pune problema găsirii unor echivalente relativ apropiate. Este o chestiune
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
o soluție medie între două extreme: traducerea literala și traducerea ideii esențiale.”50 Ea trebuie dublată de firescul expresiei și de echivalentă stilistica. Unele limbi, printre care și română, au un stil literar specializat pentru subiecte religioase. În traducerea cărților sacre, el trebuie însă folosit cu discernământ, pentru a nu face traducerea ininteligibila pentru majoritatea destinatarilor. Nida atrage pe bună dreptate atenția asupra faptului că Noul Testament a fost scris în forma unei limbi vorbite de omul mediu analfabet din lumea elenistica
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]
-
o carte despre problematică traducerii Coranului în limba română 163, carte foarte utilă celui care incearca traducerea sau evaluarea traducerii unui pasaj coranic. Autorul evocă în ea problemele complexe ale oricărei traduceri literare și mai ales ale traducerii unui text sacru într-o limbă ce nu este impregnata de Weltanschauung-ul islamic. Începând cu dificultățile de transpunere ale informației gramaticale și semantice, continuând cu problemele cvasi-insurmontabile de ordin prozodic și stilistic și ținând seama de influență informațiilor extratextuale asupra traducerii, autorul
[Corola-publishinghouse/Science/2091_a_3416]