15,624 matches
-
accentul pe dacism, ca în toate miturile izolaționiste, mitul unității, ce ocupă un loc important și în cartea clasică a lui Raoul Girardet, mitul "cetății asediate", victimizarea românilor, supuși adversităților celorlalți etc.) se vor vărsa din paginile unor publicații de tristă amintire (gen Săptămîna și România Mare), din cenaclul "Flacăra", din sărbătorile festiviste ale "Cîntării României" în gihdirea colectivă, într-o lecție de artificialitate și prost gust cu îndelungi urmări. Din acestea este de așteptat să se iasă treptat, prin "mituri
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
s-o luăm de la cel mai ilustru dintre rivalii lui Eugène Sue, de la AlexAndré Dumas. Primele pagini din Joseph Balsamo ne poartă departe de zilele cenușii, de misterele Parisului din vremea lui Ludovic Filip. În Germania, în 1770, sub lumina tristă a unui asfințit de primăvară, în mijlocul acelor masive forestiere întunecate de pe malul stîng al Rinului, un călător misterios este introdus în imensa sală subterană a unui castel părăsit. Acolo erau adunați zeci de oameni mascați, în fața lor călătorul acceptă să
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
unui rege prea credul...". Spiritul polițienesc și delator", acesta este însă, potrivit lui Michelet, principiul în baza căruia acționează redutabila putere a Companiei: "Trădarea din familie, soția își spionează soțul, copilul își spionează mama... E tăcere, se aude doar un murmur trist, doar șoaptele prin care sînt mărturisite păcatele celorlalți, aceștia înfricoșîndu-se și sfiindu-se unii de alții... Poliție și contrapoliție. Însuși cel care ascultă spovedania este spionat de cel care se spovedește și căruia îi pune întrebări insidioase..." De asemenea, marele
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
părinților lor, care nu vor altceva decît să-și facă mănos ogorul, să-și îndesească turmele, să-și întemeieze familia"55... Dar această imagine a unui trecut fericit care s-a păstrat e prezentată doar pentru a i se opune tristul spectacol oferit de evoluția precipitată a moravurilor: uitarea "excepționalei demnități a celui sărac", a ceea ce a fost "măreția sărăciei", dorința furibundă de agoniseală, înverșunarea cu care "se acumulează și se păstrează", obsesia reușitei materiale și a ascensiunii sociale, aprecierea doar
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
acum se văd lipsiți de orice plăcere." E vorba deci de o pură ficțiune, de fantasmele vîrstei pe care aceste imagini glorioase, ale fericirii sau ale inocenței le alătură evocării unui trecut dispărut. Se întîmplă ca, fiind copleșiți de gînduri triste și înșelați de o reprezentare inexactă a lucrurilor, ei să-și închipuie că buna-credință și prietenia între oameni au dispărut și, ca și cum s-ar întoarce dintr-o călătorie fericită prin aceste vremuri fericite, ei încep să vorbească de Vîrsta de
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
și scoate în evidență comuniunea inimilor și a sufletelor. Să nu vă fi gîndit niciodată [se întreabă Maistre] la importanța pe care oamenii au acordat-o meselor luate împreuna? Nu există tratate, înțelegeri, sărbători, ceremonii, chiar și dintre cele mai triste, fără masă [...]. Coborîți de la palatul monarhului pînă la coliba indianului; treceți de la cea mai avansată civilizație la o societate rudimentară; studiați toate rangurile, toate condițiile, toate caracterele, pretutindeni veți vedea că masa e un fel de religie, de procesiune, e
by RAOUL GIRARDET [Corola-publishinghouse/Science/1114_a_2622]
-
Există o culpabilitate a omului, a istoriei, a lumii, un complot al indiferenței generale? Cine este vinovat de eșecul unui individ care făcuse un act de eroism? Există un capitol în Intrusul în care protagonistul încearcă să-și explice această tristă înlănțuire pe deasupra voinței și înțelegerii oamenilor. E un fel de parabolă a posibilităților de existență. Ca un nou Candide (un Candide al epocii industriale), Călin Surupăceanu reface în fantezie istoria societății omenești și în această utopică derulare vrea să afle
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289000_a_290329]
-
poate mult mai emoționantă cînd apărea astfel fără biserică. Și, fără îndoială, văzute în acest fel, sînt multe altele mai frumoase, și eu am în minte desene de clopotnițe, depășind acoperișurile, cu altă valoare artistică decît acelea care alcătuiau străzile triste ale Combrayului. Nu voi uita niciodată, într-un oraș ciudat din Normandia, vecin cu Balbec, două grandioase locuințe încîntătoare, din secolul al XVIII-lea, care îmi sînt în multe privințe scumpe și venerabile, fiindcă între ele, văzută din frumoasa grădină
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
nimic, care nu se întîlnește decît în cartierul Saint-Marcel, între Bourbe și Salpêtrière, și de la care numai doamna Couture era exceptată, arată că acești clienți trebuiau să se afle sub povara unor suferințe mai mult sau mai puțin vădite. Priveliștea tristă pe care o înfățișa interiorul acestei case se repeta în îmbrăcămintea obișnuiților ei, deopotrivă de zdrențăroasă. Bărbații purtau redingote a căror culoare ajunsese cu totul îndoielnică, ghete care în cartierele elegante se aruncă la gunoi, rufe ponosite, veșminte care își
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
cu siguranță, prin aluzia metonimică la sezonul hibernal, dar poate fi înțeleasă și ca o reprezentare metaforică a depresiei pe care o trăiește Emma. (71) Viitorul era un coridor întunecat de tot și cu ușa din fund bine încuiată. [...]. Ce tristă era, duminica, la ceasul cînd suna de vecernie! [...] În zilele cînd era frumos cobora în grădină. Bruma lăsase pe verze horbote de argint cu lungi fire străvezii, care se întindeau de la una la alta. Nu se auzea nici o pasăre, totul
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
24) Însă, la nivelul pămîntului, o altă priveliște îi atrăsese tocmai luarea-aminte. Era o masă enormă, un morman de construcții prăbușite, în mijlocul căruia se deslușea silueta unui coș de fabrică; rare licăriri porneau din ferestrele murdare, cinci sau șase lanterne triste spînzurau, afară, pe niște schele, al căror lemn înnegrit desena nedeslușit profilul unei estacade uriașe; și din această fantastică apariție, înecată în noapte și fum, se înălța doar un singur glas, răsuflarea puternică și prelungă a unui eșapament de aburi
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
tineri" galanți, cam pe la șaizeci de ani care arată siguranță în mișcări, dar restul, ceilalți, se vede pe ei de departe senilitatea, cu toată gama de tremurături, cuperoze și alte stări febrile mergînd chiar pînă la acea stare de absență tristă și fără culoare. (p 5) Sare în ochi minoritatea celor care se țin încă bine: au în priviri o strălucire mîndră și se plimbă de colo colo într-o caldă convivialitate, și ei cu probleme de colesterol și de sînge
by Jean-Michel Adam, André Petitjean în colaborare cu F. Revaz [Corola-publishinghouse/Science/1084_a_2592]
-
de femei”, el alcătuiește o adevărată galerie de eroine sublime, completată cu povești de dragoste, nelipsite în proza sa, dar devenite subiecte în sine în mai multe romane. Unele sunt tragice (Romanul căsniciei, 1898, A fost un vis..., 1920), altele triste, dar terminate cu bine (Gelozie, 1890, Puterea destinului, 1914), câteva au finaluri eclatante, după traversarea unor momente de criză (Jertfă, 1890, Două dureri, 1921), mai toate sunt convenționale, desfășurate pueril, maniheist. De altfel, multe volume ale lui R.-N. sunt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289111_a_290440]
-
creației. Nimeni nu a introdus pe acest tărâm atât de numeroase tehnici noi de construcție dramatică. Peste treizeci de piese, precedate și urmate de altele rămase în periodice, cum se va întâmpla și după culegerea selectivă de debut Acești îngeri triști (1970), sunt extrem de inegale valoric. Autorul prelucrează material din surse foarte variate, de la mitologie și basm la realitatea socială și viața contemporană, de la războaiele getice la al doilea război mondial, experimentând modalități literare divergente, ultramoderne și tradiționale, inclusiv folclorice, prozastice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288929_a_290258]
-
altul al socialului, mai vast sau mai restrâns, livrează materia constitutivă și pieselor următoare: Vara imposibilei iubiri (reprezentată în 1967 la Teatrul Național din Cluj), unde simțăminte tandre sunt zdrobite, în timpul războiului, de un ins fără suflet, bestial, Acești îngeri triști (pusă în scenă în 1969 la Teatrul de Stat din Târgu Mureș, distinsă cu Premiul Academiei), ale cărei personaje sunt tineri muncitori pe un șantier - o fată lilială, Silvia, și un băiat, Ion, aspru, mereu zbârlit, susceptibil, marcat de traume
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288929_a_290258]
-
scoți la suprafață sensurile. Lipsa transparenței, tendința de a încifra și a ascunde semnificațiile aparține realității înseși. Problemele de conștiință nu sunt simple, principiile morale nu rezolvă totul, unu plus unu fac cu mare dificultate doi, o sumă totuși neomogenă, tristă și problematică. Romanul e o gură de vărsare a realității, ca o deltă; de aici, caracterul său aluvionar: el se formează prin depuneri succesive de straturi din cea mai diversă și îndepărtată provenineță. În peisajul de stuf, mlaștini și ape
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288929_a_290258]
-
de soare, București, 1962; Fata de la miazăzi, București, 1964; Vara oltenilor, București, 1964; Somnul pământului, București, 1965; Dor, București, 1966; Duios Anastasia trecea, București, 1967; F, București, 1969; Prea mic pentru un război atât de mare, București, 1969; Acești îngeri triști, Cluj, 1970; Ploaia albă, București, 1971; Cei doi din dreptul Țebei, Cluj, 1973; Piticul din grădina de vară, București, 1973; Vânătoarea regală, București, 1973; Căruța cu mere, București, 1974; O bere pentru calul meu, Craiova, 1974; Teatru, București, 1974; Acești
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288929_a_290258]
-
1970; Ploaia albă, București, 1971; Cei doi din dreptul Țebei, Cluj, 1973; Piticul din grădina de vară, București, 1973; Vânătoarea regală, București, 1973; Căruța cu mere, București, 1974; O bere pentru calul meu, Craiova, 1974; Teatru, București, 1974; Acești îngeri triști, București, 1976; Împăratul norilor, București, 1976; Ploile de dincolo de vreme, Cluj-Napoca, 1976; Virgule, Cluj-Napoca, 1978; Viața și opera lui Tiron B., vol. I: Iepurele șchiop, București, 1980, vol. II: Podul de gheață, Cluj-Napoca, 1982; Leul albastru, pref. Cornel Ungureanu, București
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288929_a_290258]
-
apropiere de Poarta Brandenburg, clădirea Reichstag-ului se înălța ca un spectru de piatră, sfredelit și devastat, al de-mocrației asasinate. Era o vreme blîndă de tot, cerul era albastru, nu se zărea nici țipenie de om, piețele și bulevardele erau triste și pustii. Mă aflam în apropierea a ceea ce rămăsese din ambasada Franței, cu liniile sale clasice, care privea către cele o mie de ferestre oarbe ale hotelului Adlon, distrus de flăcări. Ceva mai încolo, ruinele ambasadelor și reședințelor particulare aveau
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
încărcată, ce amintea de Palmira. Drapelul roșu, sfîșiat, mai degrabă atîrna decît plutea deasupra Porții Brandenburg, arc de triumf știrbit de tirurile artileriei. Pietrele sale, smălțate de nuanțele cenușii roșiatice ale apusului, păreau a fi niște ruine nespus de vechi, triste și senine. Ajunsesem pe altă planetă. Asupra orașului domnea o tăcere extraordinară. Deodată, un cînt sublim de vioară, pur și sfîșietor, necuprins, abia străbătut de un firav acompaniament de pian, țîșni de nicăieri și de foarte aproape. M-am simțit
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
un preț grozav. Ne-am regăsit însă și trebuie să facem astfel ca asemenea experimente să nu mai poată avea loc niciodată. Cerul ne surâde iarăși, acum când se încheie nu doar un ciclu calendaristic, ci o întreagă epocă de tristă memorie. Convorbiri literare, ed. specială, 12/ dec. 1989, p. 2 DIALOG ȘI RECONSTRUCȚIE Dacă revista Dialog a fost, până acum, prin titlu, mai mult o promisiune, o voință de uvertură tinerească spre orizonturile lumii, ea poate deveni de aici înainte
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
țărani etc.) s-au opus, cu modestele mijloace de care dispuneau, iar rezultatul se cunoaște. Cei mai mulți au fost distruși, în luptă (rezistența din munți), prin închisori și lagăre de muncă, prin marginalizare bruscă, ireductibilă. Ana Pauker, una dintre figurile de tristă amintire ale noului regim, a și declarat deschis că, în fond, canalul Dunăre-Marea Neagră a fost conceput ca mormânt al burgheziei românești. Forța brută, pusă la lucru pe seama unei ideologii primitive, reducționiste și intolerante, ținea loc de orice legitimitate. Exploziile
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
Amin Dada, Che Guevara, N. Ceaușescu, Mohammad Kadhafi, Khomeiny, iată seria întreagă a portretelor cuprinse în volum. Paginile dedicate dictatorului de la București, mai puțin consistente decât altele, conturează totuși destul de bine tabloul epocii căreia Ceaușescu i-a conferit o prea tristă faimă. Simple presupuneri în privința stării fizice, aproape nimic despre tarele morale, despre funesta megalomanie a paranoicului. Interogația pe care o alimentează Accoce și Rentcknick în noul volum privește totodată istoria și etica, mai ales etica medicală. O asemenea preocupare nu
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
el sfârșește prin a fi condamnat la tăcere, dacă nu consimte a-și adapta discursul la exigențele puterii. S-a întâmplat la fel îndeobște cu istoricii trăitori sub dictaturile secolului nostru. Nicăieri însă ei n-au avut o soartă mai tristă decât în Moldova de peste Prut, unde o politică de asimilare forțată, de deznaționalizare a elementului românesc a fost dusă după raptul din 1812 și mai ales după noul mare rapt din 1940. Această ultimă perioadă, cea mai dramatică, face obiectul
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
Și totuși, ar trebui să suferim de 10 ori mai mult atunci când aflăm de moartea a 10 persoane, decât de cea a uneia singure. Se pare că lucrurile nu stau chiar așa. Nu suntem de o mie de ori mai triști dacă aflăm de moartea a zeci de mii de persoane într-o inundație, decât citind relatarea dramatică a morții a zece pasageri ai unui autocar răsturnat într-o prăpastie. Această situație a fost demonstrată de următorul experiment: Psihologul Elisabeth Dunn
[Corola-publishinghouse/Science/1849_a_3174]