19,069 matches
-
dintr- un roman, astfel încât cititorul are impresia că autorul nu le-a inclus din greșeală în romane. Și procesul invers e posibil, și anume extragerea unor fragmente de sine stătătoare din romane, ca o consecință a sărăciei epicului. Anton Holban mărturisește că preferă nuvelele dintr-un viciu temperamental și consideră că tot ce a scris mai valoros e reprezentat de nuvelele Icoane la mormântul Irinei, Halucinații, Preludiu sentimental, Scatiul și stăpânul său și, mai ales, Conversații cu o moartă. Autorul recunoaște
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
marii nuveliști sunt rari, în timp ce romancierii valoroși sunt mulți. Cărțile pe care le preferă Anton Holban sunt niște „nuvele mai lungi”: Dominique de Fromentin, Princesse de Clèves de M-me de Lafayette, Deux ou trois Graces de Huxley. În nuvele, prozatorul mărturisește că se renunță la orice complezență față de public și într-un spațiu restrâns, se poate ajunge la „cea mai perfectă puritate”. Cele mai multe nuvele dezvăluie cunoașterea nuanțată a tehnici analizei, a mecanismului vieții interioare fundamentale ale scriitorului. 2. Autoficțiunea în nuvele
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
iată un gest greu de făcut (...) E mai normal să profiți de literatură pentru a-ți face portretul interior și a căuta să-ți prelungești existența” <footnote Anton Holban, Discuții literare în Testament literar, „Azi” VI, 27, februarie-martie 1937 footnote>, mărturisește autorul. Într-o scrisoare către Octav Șuluțiu această idee este și mai vizibilă, căci e mult mai ușor să te examinezi singur, pentru că e ceva practic. Pompiliu Constantinescu a afirmat că arta holbaniană constă în transcrierea transfigurată a acelorași neliniști
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
o numește ca în romanul O moarte care nu dovedește nimic, Irina: „(...) după un an și jumătate de ezitări am reușit să merg la mormântul Irinei. A fost o călătorie halucinantă, pe care o voi pune-o iarăși pe hârtie. Mărturisesc că la un moment dat pierdusem noțiunea eternității căci ne separa și [începusem] să fiu iarăși gelos din pricina ei. Dealtfel, ceva ciudat: după ce m-a părăsit, din orgoliu probabil și din spaima unei suferințe nu m-am gândit la
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
de bunica lui de 81 de ani. La fel scrie autorul și despre Cavarna, peisajul din romanul Ioana. Holban vorbește despre procesul de creație ca despre o transcriere a realității. Vorbind despre o posibilă nouă nuvelă Inițierea Daniei în dragoste..., mărturisește că nu ar face un mare efort, că el transcrie materialul pe care i-l oferă viața. Mai mult decât atât, prozatorul se gândește că s-ar putea face o transcriere pentru un roman din existența sa care îi pare
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
analizele, în lumina cărora evenimentele și oamenii apar în continuă schimbare, altfel spus notarea stărilor de conștiință. Se poate observa, în acest context, consecvența cu sine a lui Anton Holban, care disociază, în Testament literar, romanul dinamic de cel static, mărturisindu-și opțiunea pentru cel de-al doilea: “o carte dinamică presupune că te ocupi de lucrurile exterioare ale oamenilor, căci numai întâmplările se pot petrece în salturi. O carte statică te obligă a rămâne înnăuntrul oamenilor.”<footnote Anton Holban, Testament
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
Mihai Zamfir, op. cit., p. 117 footnote> Cel mai analitic roman al curentului își îndreaptă atenția spre fervoarea insatisfacției ca o boală exemplară a începutului de secol al XIX-lea, și nu spre dinamica individuală a conștiinței și afectivității. Benjamin Constant mărturisește în prefața romanului său că a vrut să zugrăvească în Adolphe una din principalele maladii morale ale secolului: acea oboseală, acea incertitudine, acea lipsă de forță, acea analiză perpetuă care dublează orice sentiment cu un gând ascuns și care, prin
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
a unor evenimente trecute ce capătă noi dimensiuni în vis și una prospectivă, prin valoarea premonitorie ce anticipă evenimente. Visul lui Sandu este unul complex, iubita sa apare mai întâi ca mireasă a altuia, apoi ca fiind moartă. Autorul visului mărturisește că „la un moment dat” le-a văzut pe amândouă simultan: ”Una roșie dizgrațioasă, cealaltă neagră, înțepenită.” Visurile reflectă gândurile și sentimentele din subconștientul personajului. Astfel, nu apare fără legătură cu discursul oniric faptul că mariajul, cu toate obligațiile care
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
prozator de respirație scurtă, care nu are suficientă răbdare să construiască personaje complexe. Iar monotonia temelor din care cel puțin două revin obsesiv: gelozia și moartea, afectează construcția muzicală a romanelor sale, variațiuni infinite pe aceleași câteva teme. Anton Holban mărturisește în Pseudojurnal ideile sale referitoare la stilul propriu și la motivul scriiturii ce determină și forma. „Cred că chinurile sufletești trebuiesc exprimate cât mai mult și imaginile sunt uneori o profanare. Și ca să revin la modestele mele încercări: țipătul care
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
de estetism prețios, bombastic și gongoric, de ecritură și meserie. - Autenticitatea este eminamente spontană. Ea nu studiază și nu respectă manualul de retorică - (...) răspândirea și consolidarea unei stări de spirit declarat antiliterare.”<footnote Adrian Marino, op. cit., p. 74 footnote> Holban mărturisește că Ioana este o carte, ezită să o numească roman pentru că acest termen denotă arhitectură. Scriitorul afirmă că între Ioana și O moarte care nu dovedește nimic există legături de atmosferă și consideră că renunțarea la orice ornamente agreabile e
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
se jucau în pod.” <footnote Anton Holban, op. cit., p. 193 footnote> Holban consideră Ioana drept un poem în proză din care a căutat să elimine adjectivul inutil. Subiectul este redus la maximum, fiind alcătuit dintr-o îmbinare de emoții. Autorul mărturisește că a scris dintr-o mulțime de sentimente, dintre care nu lipsea decât sentimentul estetic, adică din imitație, din orgoliu, din răzbunare. Peste tot există un motiv personal pe care s-a chinuit să-l mistifice. Autoflagelarea este un mijloc
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
are și o dorință de automistificare pentru a poza într-o eternă victimă, găsind în orice întâmplare insignifiantă germenele unui dezastru. Alexandru Călinescu observă că lamentarea continuă nu înseamnă luciditate ci este „un viciu, o manie, un instinct bolnav”, după cum mărturisește peronajul. „Luciditatea - ea există totuși - constă în aceea că el este conștient de forța destructivă și de caracterul pernicios al acestei manii, că o analizează și o condamnă, fără însă a se putea elibera de sub tirania ei: o luciditate sterilă
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
temperamentul meu.” Autoanaliza alimentează suferința și peronajul se complace în starea de nefericire pentru a putea continua analiza proprie și a celor mai apropiate ființe. Orice poate deveni sursă de întristare, iar moartea Irinei e o astfel de sursă, după cum mărturisește cinic eroul: „E drept că de n-ar fi pretextul Irinei, melancolia mea s-ar folosi de un fapt mai umil, de o pasăre moartă, de câteva frunze galbene sau de un stâlp de telegraf strâmb!” Anton Holban mărturisește că
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
după cum mărturisește cinic eroul: „E drept că de n-ar fi pretextul Irinei, melancolia mea s-ar folosi de un fapt mai umil, de o pasăre moartă, de câteva frunze galbene sau de un stâlp de telegraf strâmb!” Anton Holban mărturisește că a început să scrie la persoana întâi, fiind încurajat de opinia lui Aderca despre personajele din Romanul lui Mirel, narațiune la persoana a treia în care autorul a urmărit să creeze un tip: Tololoi. Faptul că pentru critic personajul
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
crezut obligat să nu lipsească.” În romanul Ioana e accentuată teama naratorului de ceilalți, de alteritate prin existența reală sau imaginară a rivalului. Femeia sugerează la un moment dat că prezența celuilalt ar fi imaginară, iar cu altă ocazie îi mărturisește lui Sandu un adevăr crud: „Vă iubesc pe amîndoi, sunteți complet diferiți, dar egali.” Naratorul are spaimă de privirea ironică a Celuilalt și din această frică vine angoasa, boala și, în final, moartea. În romanul O moarte care nu dovedește
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
face fericită și că nu-i pretinde să-l alunge pe celălalt din mintea ei. Sandu își închipuie în detaliu toate momentele care se petrec între cei doi, până și cum se dezbracă tânăra după ezitări și tatonări. Personajul masculin mărturisește în Conversații cu o moartă, că “păcatul lucidității te face să întrevezi dinainte toate posibilitățile celor ce se vor întâmpla cu tine, e prezent în momentele cele mai grave și îți răpește orice spontaneitate sufletească. Nu ai emoții decât în
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
întretaie, nu semai știe cine vorbește, se pune accentul mai mult pe imagine și deloc pe limbaj. 3. Călătoria, muzica. Efectele unei formații livrești În Melancolii de Sfîntul Dumitru, Anton Holban prezintă jurnalul unui Don Juan burlac. Deși vocea narativă mărturisește că satisfacția cea mai mare o avea atunci când dormea singur, chipurile feminine sunt surprinse în mijlocul celei mai profunde voluptăți. Ela, ca majoritatea femeilor din literatura lui Holban, are momente lungi, când „în capul ei nu se găsește nici un gând
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
dinamic și cel static al experiențelor interioare, cu adeziunea declarată pentru cel de-al doilea. Capitolul „Structuri narative” urmărește caracteristicile narațiunii holbaniene, începând cu preferința declarată a naratorului pentru nuvele, autoficțiunea din proză, și terminând cu stilul scriiturii. Anton Holban mărturisește că preferă nuvelele dintr-un viciu temperamental și consideră că tot ce a scris mai valoros e reprezentat de nuvelele Icoane la mormântul Irinei, Halucinații, Preludiu sentimental, Scatiul și stăpânul său și, mai ales, Conversații cu o moartă. Autorul recunoaște
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
dialogic și conține un element polemic intern, un dialogism ce modifică printr-o comunicare stilistică relația dintre microtext și întregul acestuia. Opusă artificialității excesive, autenticitatea se manifestă la nivelul scriiturii, ca reacție anticalofică, naratorul renunțând la orice ornamente agreabile. Autorul mărturisește că a scris dintr-o mulțime de sentimente, dintre care nu lipsea decât sentimentul estetic, căci peste tot există un motiv personal pe care s-a chinuit să-l mistifice. Stilul său este concis, sintetic, nediluat și se pliază pe
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
infrastructurii sibiene: străzi asfaltate, hoteluri noi, fațade refăcute, spații redescoperite și reamenajate. S-ar putea ca asta să conteze în viitor“. Așteptări depășite Sceptic la început de an, scriitorul Cornel Mihai Ungureanu, jurnalist și redactor-șef al revistei „Prăvălia culturală“, mărturisește acum că așteptările i-au fost depășite. „Programul «Sibiu - Capitală Culturală Europeană» îmi pare cuprinzător și îmi depășește prudentele așteptări. Din păcate, nu am ajuns încă la locul faptei, dar nădăjduiesc să fac acest lucru în toamnă, când, presupun, efervescența
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
de yoga fără să știu ce-i aia, nu făceam gălăgie, mă lăsau în pace. Majoritatea ieșeau la pensie și nu prea se omorau cu predatul. Iftinchi, profesorul de Română, simțise că scriu, dar nu am avut curajul să-i mărturisesc, mi-era rușine ca de-o boală venerică, ascunsă lumii bârfitoare. Mă proteja fiindcă citisem din Sadoveanu mai mult decât cerea programa! Da, mă ridicasem și declarasem mândru: „Zodia Cancerului sau Vremea Ducăi Vodă“! M-a pus să repet tare
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
anul la un plan de manipulare în masă - i-am convinge pe toți cunoscuții că ziua noastră nu e pe 6, ci pe 7, și-apoi, când ne-ar trimite urările prea târziu, noi ne-am ofusca. Sau am putea mărturisi pur și simplu că nu ne place toată povestea asta festivă, că suntem mai cinici din fire și ne-am asuma liniștiți condiția de ne-simpatici, de broaște țestoase pe care nu le suportă nimeni. Nici o problemă - măcar o zi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
mai voalată, până devine calmă și retrasă. În unele situații, ajunge de-a dreptul diafană, enigmatică. Astfel, se spune despre Diogene, excentricul filozof din Sinope, că își scandaliza contemporanii cu gesturile sale neobișnuit de libere. Printre altele, . Cum singur va mărturisi, dacă a le face ca atare nu-i absurd, nu-i absurd nici a le face în piață (Diogenes Laertios, Despre viețile și doctrinele filozofilor, VI, 69). Ca nu cumva să credem că este vorba de unele gesturi simbolice, comentatorii
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
agresată Se uită la mine cu multă atenție distributivă un june hip-hop și-mi spune mai multe vorbe clare pe când își mângîie absent cercelul din urechea dreaptă. Zice așa: "ascultă, tataie, poetul național al românilor este Bacovia". Îl privesc zăpăcit, mărturisesc sincer că nu mă așteptam la asemenea provocare, așa că bâigui intimidat: "june de cartier, pe ce te bazezi?" Nici nu isprăvesc eu bine să-mi duc până la capăt întrebarea că preopinentul meu scotocește prin buzunările largi ale nădragilor, din aceia
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]
-
lui Jakobson. "Măi, măi", zic și pe dată mi se arată neputința omenească întrupată de sora Sânziana, cea de peste optzeci de ani bine viețuiți, la care mergeam eu, sîmbăta, din porunci gospodărești matriarhale ca să cer împrumut mașina de măcinat mac. Mărturisesc cu toată convingerea cum trecea sora duminica după masă pe când stăteam noi pe banca din fața casei, era vară și ne împărtășeam din bucuriile lumești ale umblatului desculț, și sora trecea vădit abstrasă din cele imanente, cu totul răpită în transcendentul
Comisia de împăciuire: marafeturi epice, tăieturi din ziare by Daniel Vighi [Corola-publishinghouse/Imaginative/917_a_2425]