19,653 matches
-
și a nimănui dacă nu o ataci cu o idee. El rămâne în istoria problemei și în inteligența goală. De altminteri este ciudat să constat o dată mai mult că Apusul începe să trăiască cultural în marginalitate, de unde până acum ne obișnuise cu clasicitatea. Până și câte o nebunie ca fauvismul sau suprarealismul erau trecute în clasicitate. Or, constat acum, cultura apuseană nu mai are forța asta. Nebuniile unui Déleuze, de pildă, sau performanțele de acribie ale lui Foucault din câte o
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
anglo-saxon lipsit de "fior metafizic", cum de altfel cu onestitate declară din capul locului. Nu m-am putut însă împiedica să nu mă gândesc la ce ar fi făcut Heidegger din problema autorității. Ar fi mers fără îndoială îndărăt, așa cum obișnuiește să facă. Și bine ar fi făcut, pentru că tendința firească a culturii de astăzi este să progreseze prin regresie, așa cum inițial promitea și logica matematică, care și-a propus să meargă "îndărătul matematicii", dar care, în practica de astăzi, a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și poza în ziar, să nu cumva să-i uite posteritatea mutra!" Cititorul de astăzi trebuie să știe că în acele vremuri povestea cu poza avea un subtext. Exista o educație comunistă a privirii și retina omului de pe stradă se obișnuise să vadă două tipuri de figuri umane: cele ale conducătorilor comuniști (singurele care puteau evada din paginile ziarelor sau din manuale pentru a fi expuse în public sau plimbate, sub formă de pancarde, la "manifestații") și cele oarecum "simbolice", care
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
răzbun scurt: "Monica, îi spun pe un ton îngrijorat, am uitat să vă spun că "Zuluful" are uneori efectul ăsta secundar: persoanele din anturajul celui care îl ia au amețeli în primele zile de administrare. Însă pe măsură ce Virgil o să se obișnuiască cu Zuluful, o să vă dispară și dumneavoastră amețelile. Rezistați câteva zile!" Moment mai lung de tăcere: "Auzi, Virjil, ce spune prietenul dumitale? Că din cauza Zulufului tău eu am amețeli." ― "Posibil", răspunde Virgil laconic. ―- "Gabriel, îți bați joc de mine?" ― Nu
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
fals al Istoriei. vineri, 21 iunie La Institutul de filozofie, în anii '70, aveam un coleg care, înainte de a deveni "logician", fusese croitor la Apaca. Avea în el o mitocănie rabelaisiană, deturnată și domolită de voluptatea și inocența cu care obișnuia să relateze scene al căror erou era și pe care, oricine în locul lui, le-ar fi păstrat pentru sine. Totul, în spectacolul pe care îl oferea acest om, era sporit de o fizionomie extraordinară: avea structura unui jucător de rugby
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
lui Blaga". Unde mai pui că iubea și jazz-ul, pe care de altminteri îl practicase în tinerețe, ca baterist în nu știu ce orchestră de restaurant bucureștean. Gulian, groparul oficial al filozofiei românești, care ajunsese să îl deteste în scurtă vreme, obișnuia, când vorbea de Wald, să-și exprime disprețul (el, care cânta la vioară) spunînd: "Ce vreți, a rămas și în filozofie tot un baterist", ceea ce într-un fel era adevărat, numai că te lăsa să crezi că el, Gulian, atunci când
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
printre care desigur Pipo și Rafaelito, neisprăviții ăștia, scoteau din buzunare țevi de trestie și Împroșcau lichidul rece În obrazul musafirilor, țintind mai ales În ochi. Guvernantele dădeau fuga Îngrijorate și-i despărțeau pe micuții care se Încăieraseră, dar Victor, obișnuit cu toate acestea după atîția ani de slujbă În casa Lastarria, nu-și pierdea demnitatea și continua să-i servească, străbătînd grădina dintr-un capăt Într-altul, fără să verse nici un pahar, știind să se ferească de ștrengarii care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
agenției Panagra, covîrșit de admirație, cînd Juan Lucas spuse: „Semnează hîrtiile astea, Susan“, Întinzîndu-i un stilou de aur cum nu mai văzuse niciodată, nici măcar la anunțurile de publicitate; i-l Întinse ținîndu-l ca pe o țigară, numai cu două degete, obișnuite fără Îndoială cu stilouri de aur și pahare de cristal. Biata Susan semnă pînă la urmă cele trei hîrtii pe care trebuia să le semneze și descoperi că pe fiecare dintre ele Își mîzgălise numele altfel decît pe celelalte. „Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
dinainte. Orice amintire tristă trebuia să dispară, toiul era pregătit pentru o viață nouă și ei se grăbeau să-l slujească pe noul stăpîn. De atîta gătit, de atîta călcat, ceruit parchetele, măturat, spălat, de atîta frecat și lustruit se obișnuiseră cu gîndul că Cinthia nu mai exista. În ziua sosirii s-au sculat dis-de-dimineață. Nilda umplu cămara de provizii, Vilma aranjă cu grijă În șifonier hăinuțele băiatului și Carlos lustrui cu zel automobilele. Lui Julius i-au spus nu care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
privea pe ea, era bărbatul doamnei, nu al ei. Se Întoarse din nou și observă că Santiaguito continua să se uite lung la ea. Nilda se spălase bine ca să nu-i mai miroasă mîinile a usturoi și scotea strigătele ei obișnuite de bucurie, Întrerupte de data asta de privirea aspră a domnului, ce-i cu exaltarea asta femeiască?, de ce nu plecau odată?, să fie totul instalat În mașini cît mai repede, nu puteau să bea și ei un gin and tonic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
majordomul-casier Îl ținea de mîini, silindu-l să facă niște pași mărunți aproape În aer cu piciorușele lui strîmbe. Era pentru prima dată cînd micuțul monstru făcea și altceva decît să zbiere, toți s-au bucurat și prînzul căpătă Înfățișarea obișnuită de fiecare zi. Celso și Daniel Începură să discute despre fotbal. Unul voia să-l facă pe Julius suporter al echipei Municipal, iar celălalt, al echipei Sporting Tabaco. Nilda intervenea strigînd să nu-l influențeze, fiindcă-l zăpăceau de cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
ca și cum simpla dorință de a o vedea dispărînd fusese suficientă pentru ca metisa să se evaporeze. N-a fost așa. De aceea Juan Lucas conducea acum destul de iritat, ba chiar furios. Conflictul cu servitorii Îl indispusese foarte tare; el nu era obișnuit să concedieze pe nimeni, Întotdeauna se descotorosise de cîte cineva, concediase chiar zeci de oameni deodată, dar altfel, semnînd o hîrtie, ca atîtea altele În ziua aceea și alții se Însărcinau să-i execute ordinele. O singură dată În viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
tare drăgălași, soseau plîngînd În hohote și țipînd ca din gură de șarpe că nu voiau să se despartă de mama pentru nimic În lume. Atunci mamele le arătau alți copii la fel de mici care veneau singuri la școală și se obișnuiau cu ceilalți În cîteva minute. Plîngăcioșii se uitau la acomodabili, Își asumau primul lor complex de inferioritate și se agățau din nou de fusta mamelor, zgîriindu-le În disperarea lor, căci nu voiau să se despartă În ruptul capului și erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
rotofeiul Își primește fericit premiul, se Întoarce apoi cu paharul lui Juan Lucas În mînă și se duce să-l caute. Străbate living-ul unde e primit cu urale, cu exclamații admirative și e Înconjurat de prieteni, cum s-a obișnuit de o viață Întreagă, pășește fericit rotofeiul, cu obrajii săi trandafirii, dosul mare și sînii ca de femeie, dar e octombrie și el poartă un bluzon de un alb strălucitor și-a redobîndit aspectul caracteristic, care le face atîta plăcere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
fără poreclă stabilită. — Dă-i găleata ta lui Julius, s-o ducă și el puțin, spuse Agheasmă și fu cuprins de un acces de tuse. — Slăbănogul naibii! Nu-mi tuși În mîncare! Pleacă de-aici, mă ofticosule! Dar Agheasmă era obișnuit cu asemenea vorbe și tuși mai departe fără să-i pese de insulte, stînd În picioare lîngă grupul care mînca strîns roată. CÎnd Îi trecu accesul pentru cîteva clipe, slobozi un scuipat enorm care se lipi pe fațada casei. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
bani n-o să ducă lipsă, o să-și găsească de lucru, deși avea un copil de trei ani, doamna ar putea să-i dea desigur certificate și s-o recomande la cîteva familii, iar cînd o găsi de lucru o să se obișnuiască ea și printre străini, nu avea prea multă importanță la urma urmei și ce dacă n-o să-l iubească pe copilul ei, totul e să știi să te faci plăcută, doamnă și să nu spui că ai un copil bolnav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
fierbinte, Îl pune pe masă și se duce după cești; trecînd pe lîngă Guadalupe, o Întreabă dacă vrea și ea și Julius crede că Guadalupe Îl urăște de moarte, fiindcă nici măcar nu răspunde. Arminda nu stăruie, cumătra Guadalupe nu e obișnuită să bea ceai după masă, e din ce În ce mai surdă. „Ia să gustăm, poate că ceaiul ăsta ne prinde bine pentru drumul de Întoarcere“, spune Carlos, pufăind din țigară, În timp ce Arminda așază cele trei cești, niște cești grosolane și ciobite și Julius
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Înțeles, deși se uită din cînd În cînd la el și soarbe cu un zgomot Îngrozitor, ca un om din topor, cu un zîmbet zeflemist văzînd că Arminda se apropie cu trei chifle, iar Julius ar vrea să se poată obișnui, să poată bea ceaiul așa și acum. În tăcerea Armindei, care s-a așezat În sfîrșit și ea și-și bea ceaiul nemișcată, ca o moartă, printre plescăiturile lui Carlos, care-și soarbe ceaiul Înghițind odată cu lichidul și bucățile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de zile, ținea mult la ea, dintotdeauna. Dintotdeauna ținuse mult la ea, trebuia să se apropie și s-o salute. „Susan cea frumoasă, frumoasa Susan, Susan cea frumoasă“, spunea Într-una premierul, Înaintînd cu sucul de grepfrut și invitații se obișnuiau Încet-Încet cu prezența lui și ultima lege În realitate nu le aducea nici un prejudiciu; invitații Îl vedeau cum străbate curtea, Lastarria se umfla În pene de mîndru ce era și arhitectul la modă ar fi vrut să-i facă o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Îi tremură, fiindcă, privind peste umărul lui Altamira, Îl văzu pe Juan Lucas stînd de vorbă Înflăcărat cu suedeza, care-l asculta fericită, povestindu-i probabil călătoriile lui cu jeepul de-a lungul Braziliei, Îl cunoștea bine, avea expresia lui obișnuită la Începutul petrecerilor, Susan văzuse de multe ori expresia asta, dar adresată ei, nu altei femei. „Juan Lucas se poartă Îngrozitor, Ernesto: nu știu cît mai are de gînd să stea de vorbă cu fata asta.“ De Altamira, care pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Întîi...? — Nu. Desertul. Băiatul pică de somn. — Și domnul e foarte grăbit... Julius ridică ochii pentru a se uita la Juan Lucas: grăbit? Doi chelneri munciseră din greu ca să transforme masa murdară după plecarea lui Lalo Bello Într-o masă obișnuită de la Acvarium. Tocmai terminau cînd intră domnul ăsta la care se uita acum Julius, un domn fără nevastă și cu doi domni exact la fel cu el, dar mai tineri, băieții lui fără Îndoială și Împreună cu ei intrară două fete
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
trimită pe Julius să le ceară o țigară băieților. De cîteva zile Cecilia Începuse să stea de vorbă cu Julius cînd Îl Întîlnea În bazin. La Început lui Manolo nu-i prea plăcuse treaba asta, dar pe urmă s-a obișnuit și acum Îi făcea chiar plăcere. Era atît de drăguță Cecilia cînd vorbea cu puștiul, ce fericită era, se destindea complet și era grozav cînd se așezau toți trei alături, departe de cei din cartier și stăteau de vorbă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Trec niște femei pe cinste pe Arequipa, Îi spuse și adăugă: hai s-o căutăm pe Merceditas pe care am parcat-o În colț. Domnia lui Sánchez Concha n-a ținut mai mult decît ține o floare. Încă nu se obișnuise bietul de el cu gîndul că e cel mai mare și mai puternic dintre toți, cînd Într-o dimineață, În mijlocul orei de engleză, se deschise ușa clasei și apăru maica stareță Însoțită de un băiat nou care se uită la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
-o ea pe Susan. Sosi o metisă zdravănă și rumenă la față și intră vorbind mult prea tare față de cum se cuvenea să vorbească o fată de condiția ei Într-un palat. În realitate, metisa vorbea Întotdeauna tare și era obișnuită să se impună. Nu era o fată rea, dar Îi plăcea să aibă dreptate și pentru asta cel mai bun lucru era să țipe. Așa se face că În dimineața aceea intră țipînd În noul palat, țipînd străbătu grădina și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Abraham să prindă curaj și să-și dea drumul la gură, spunînd verzi și uscate despre iubitele pe care le avusese Juan Lucas Înaintea ei. — Ei, ascultă, majordomul o să te conducă la bucătărie, ca să vezi cum arată și să te obișnuiești cu ea. Altceva nimic, don Juan? — Nimic. Acuma du-te. Condu-l, te rog, Celso. Abraham făcu stînga-mprejur nervos chiar În clipa cînd Julius și Bobby veneau de la școală ca să stea la masă. Amîndoi putură vedea stîrpitura aceea cu niște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]