15,045 matches
-
se străduiau să facă gesturi față de ceilalți ca să dea impresia că sînt amabili"159. Iorga vizita cu plăcere Iugoslavia, Cehoslovacia și Polonia, țările acestea făcînd parte din Sistemul de la Versailles. El considera Polonia și chiar și Finlanda ca fiind aliați firești în fața amenințării rusești 160. Îl îngrijora Rusia, mai ales din cauza Basarabiei. Iorga a insistat întotdeauna ca România să recunoască Sovietele în schimbul retrocedării Basarabiei 161. Pe lîngă expansionismul rusesc cu care românii erau familiarizați de două sute de ani, mai exista și
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
și a fost relativ înlocuită un an mai tîrziu (în februarie 1934) de Pactul Balcanic 130. Mica Antantă (inclusiv România) a stabilit relații diplomatice cu URSS, arhitectul acestei inițiative fiind Titulescu. Iorga considera restabilirea relațiilor cu Rusia drept un gest firesc, "cu condiția ca rușii să fie sinceri". A salutat vizita la București a ministrului de externe francez, Barthou, în singura tentativă serioasă a Franței de a contracara expansiunea nazismului în Europa de sud-est131. Iorga nu putea în nici un caz să
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
-lea. El nu voia comunism, ci ceva nou pentru țara lui. Românașul acesta se simțea asuprit și inutil, "un obiect inert al unei vieți pe care nu o înțelege". Într-un asemenea vid, Ortodoxia ar fi putut avea un rol firesc, dar (după părerea lui Iorga) credința ortodoxă a Legiunii era o înșelătorie. Iorga considera că acest românaș pierdut ar fi fost fericit chiar și dacă era mințit. Reformele trebuie însă să vină de sus și să fie inspirate de suflete
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
nu se număra printre prietenii lui Iorga) avea dreptate scoțînd în evidență faptul că "D-l Iorga, înzestrat din belșug cu talent și avînd cele mai bune intenții, a devenit (în ciuda tuturor acestora) cel mai serios obstacol în calea evoluției firești a literaturii națiunii sale"109. Intoleranța lui Iorga față de curentele moderne din literatură nu era ceva nou, dar situația s-a înrăutățit în anii '30110. Continua totuși lupta sa de o viață împotriva "vulgarității ambițioase a ultramodernismului" (înțelegînd prin aceasta
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
și în indestructibilitatea acestei "Ființe Gigantice": națiunea. Epictet avertiza: "Nu încercați să schimbați natura lucrurilor!" Analiza lumii noastre făcută de Iorga este simplă: el vedea calea viitoare a unei națiuni nu ca pe o repetare, ci sub forma unei continuări firești a celei din trecut. Pentru Iorga, forțele culturale ascunse venind din trecut erau atotstăpînitoare. Ultimele evenimente i-au dat mare dreptate. Nu-i era necunoscut dictonul lui Saint-Just: Nimeni nu poate domni fără să greșească". Înțelegea și faptul că lumea
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
putea măcar să fie pus în practică, recunoașterea pe plan internațional a naționalismului cultural ar aduce lumii pace și înțelegere! Iorga nu era revoluționar, pentru că, după părerea lui, națiunea era mai presus de societate, iar menținerea ordinii era pe cît de firească, pe atît de esențială. El ura anarhia și revoluțiile (avertizîndu-l pe Kerenski, "care spera să schimbe lumea cu două-trei discursuri"). Discreditate cu multă vreme în urmă, Iorga respingea schimbările sociale deliberate și reformele forțate. Soluția era o transformare organică treptată
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
al doilea război mondial apăsa greu asupra Europei postbelice. Însă nu putea fi acceptată pe deplin. Obnubilarea trecutului recent a fost condiția necesară pentru construcția unui viitor european. Astăzi - după dezbateri publice dureroase În mai toate țările europene - pare cumva firesc (și, În orice caz, inevitabil) ca și germanii să poată interpela deschis canoanele memoriei oficiale bine intenționate. Poate nu ne convine; poate e chiar un semn rău. Dar este un mod de a trage linia. La 60 de ani de la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Europă. Ba chiar pozau ei Înșiși În victime, considerând procesele criminalilor și celelalte confruntări cu ororile naziste o răfuială a aliaților victorioși cu un regim defunct 3. Cu câteva excepții notabile, autoritățile politice și religioase din Germania postbelică și liderii firești ai țării (din profesiile liberale, justiție, administrația publică) erau cei mai compromiși dintre toți. De aceea, chestionarele au fost ridiculizate. Nu făceau decât să scoată basma curată niște indivizi altfel suspecți, procurându-le certificate de bună purtare (poreclite „Persil”, de la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
anticipată și În Occident: la urma urmei, cine ar fi putut să-i stea În cale? Din punctul de vedere al mișcărilor de rezistență, politica postbelică nu putea fi decât o continuare a luptei din timpul războiului, proiecția și extensia firească a existenței lor clandestine. Mulți tineri care s-au remarcat activând ca ilegaliști nu cunoscuseră o altă formă de implicare publică: politica normală dispăruse În Italia din 1924, În Germania, Austria și În cea mai mare parte a Europei de
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În ultima jumătate de secol, iar Rusia ocupa un loc aparte În afecțiunea publică franceză: sondajele de opinie din Franța postbelică indicau o substanțială rezervă de simpatie pentru URSS5. După Înfrângerea Germaniei, diplomații francezi puteau spera, așadar, ca o concordanță firească de interese - teama comună de Germania și suspiciunea față de anglo-americani - să se traducă În sprijin sovietic pentru obiectivele diplomatice franceze. Ca și Churchill, de Gaulle echivala URSS cu „Rusia” și se lăsa antrenat de grandioase analogii istorice: În decembrie 1944
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
concentrare, lucru care i-a afectat sănătatea și i-a scurtat viața. Slăbit și adus de spate, erou și adept neclintit al ideii că Germania avea după război obligația de a-și recunoaște crimele, Kurt Schumacher era nu numai liderul firesc al socialiștilor, ci și singurul politician local din Germania postbelică ce putea servi drept reper moral pentru conaționali. Dar Schumacher, deși plin de calități, nu a Înțeles imediat noul regim internațional din Europa. Născut la Kreisstadt, În Prusia, el nu
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mediteraneană a Africii de Nord: Tunisia, Maroc și Algeria. În cărțile de istorie franțuzești Însă, acestea aveau un statut mai ambiguu decât coloniile britanice, În parte fiindcă Franța era o republică În care dominionul imperial nu-și găsea un loc firesc, În parte pentru că multe din primele cuceriri ale Franței trecuseră de mult În stăpânirea lumii anglofone. În 1950 trăiau Încă milioane de francezi care puteau rememora „incidentul Fashoda” din 1898, când Franța cedase În confruntarea cu Marea Britanie pentru controlul Egiptului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Franța a aprobat modelul viitorului Turn Montparnasse, raportul se Încheia cu următoarele cuvinte: „Parisul nu poate rămâne pierdut În trecut. În anii care vin, Parisul trebuie să sufere metamorfoze spectaculoase”. Rezultatul a fost nu doar Turnul Montparnasse (și vlăstarul său firesc, hidosul complex arhitectural La Défense), ci și o puzderie de noi orășele: grupuri de blocuri Înghesuite (denumite, tipic, grands ensembles), plasate la periferia Parisului și lipsite de oportunități de angajare sau servicii locale. Primul și cel mai cunoscut, Sarcelles, la
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
materie de vestimentație, muzică, fotografie, modeling, publicitate și chiar reviste de mare tiraj erau dictate de gustul londonez. Cum britanicii aveau deja o reputație solidă de design anost și execuție jalnică, aceasta era o surpriză, o inversare tinerească a ordinii firești a lucrurilor, care s-a dovedit efemeră. Însă cu strălucirea ei iluzorie, „Swinging London”, cum o numea revista Time În aprilie 1966, a marcat o epocă. În 1967, În capitala britanică existau peste 2.000 de prăvălii autointitulate boutiques. Majoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
obiect de cult chiar Înainte ca deceniul să ia sfârșit. Dar dacă anii ’60 par să se fi Încheiat În umbră, fără a lăsa multe moșteniri durabile, e tocmai pentru că schimbările aduse de ei erau atât de ample, Încât păreau firești și, la Începutul deceniului următor, deja perfect normale. La Începutul anilor ’60, Europa era condusă de (și aparent pentru) bătrâni. În dormitor, În familie, pe străzi, În instituțiile de Învățământ, la locul de muncă, În media sau În politică, autoritatea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
60 adusese În discuție preocupări complet necunoscute unei culturi politice mai vechi. Dacă Noua Stângă nu avea un program, ea nu ducea lipsă de teme. și, mai ales, a creat noi baze electorale. Fascinația pentru sexualitate a dus În mod firesc la o politică a sexelor: femeile și homosexualii, subordonate, respectiv invizibili, În partidele radicale tradiționale, s-au impus acum ca subiecți istorici legitimi, cu drepturi și solicitări proprii. Tineretul și entuziasmul său au trecut În centrul atenției, mai ales când
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alergic la „stat” ca și thatcheriții cei mai fanatici. Tocmai aceasta este măsura realizărilor doamnei Thatcher. Ea nu numai că a distrus consensul postbelic, dar a creat unul nou. Înainte de ascensiunea ei, premisa standard În politica britanică era că sursa firească a legitimității și inițiativei este statul. Când ea a ieșit din scenă, această concepție devenise minoritară chiar și În Partidul Laburist, altminteri profund atașat de stat. Pentru Întâia oară În două generații, rolul statului fusese pus În discuție și din ce În ce mai
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
45 de ani - cei mai mulți europeni nici nu apucaseră acele vremuri sau nu și le mai aminteau - rezultatul incomod al celui de-al doilea război mondial era neschimbat. Divizarea accidentală a Europei, cu toate consecințele ei, ajunsese să pară un dat firesc. Apoi, deodată, totul s-a spulberat. Deceniile postbelice au căpătat retrospectiv o cu totul altă semnificație. Considerate cândva Începutul unei noi ere de polarizare ideologică permanentă, ele se revelau acum drept un amplu epilog la războiul civil european care Începuse
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
sau uciși la comanda statului În prima jumătate a secolului XX. Apoi, Între 1945 și 1989, războiul dintre state a dispărut de pe continent 1. Două generații de europeni au crescut cu impresia până atunci de neconceput că pacea era ordinea firească a lucrurilor. Ca prelungire a politicii, războiul și confruntarea ideologică au fost exportate În așa-zisa Lume a Treia. Acestea fiind spuse, trebuie amintit că statele comuniste, deși mențineau relații de pace cu vecinii, au practicat războiul permanent cu propriii
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
mai ostili „Europei” decât concetățenii lor cosmopoliți. Această nouă diferență de clasă internațională, care Începea să eclipseze vechile contraste naționale, prezenta două excepții notabile. Pentru meseriașii și muncitorii din Europa de Est, oportunitățile de lucru În Londra, Hamburg sau Barcelona erau continuarea firească a unei tradiții mai vechi: munca nomadă și slujbele sezoniere În străinătate. Dintotdeauna existaseră oameni (bărbați, În cea mai mare parte) care călătoreau În țări Îndepărtate pentru a căuta de lucru: fără habar de limbi străine, priviți cu suspiciune și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
putea fi prelucrată sumar În folosul politicienilor. și nici nu era, În cea mai mare parte. Istoria era amenințată În Europa nu de distorsionarea deliberată a trecutului În scopuri ascunse, ci tocmai de ceea ce, la prima vedere, este un complement firesc al cunoașterii istorice: nostalgia. În ultimele decenii ale secolului, publicul a manifestat o fascinație tot mai mare pentru trecut ca artefact izolat, cuprinzând nu amintirile recente, ci pe cele pierdute: istoria nu reprezenta doar o sursă de Înțelegere a prezentului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
amintiri de nesuportat. Motivul era altul: În afară de câțiva Înalți oficiali naziști, nimeni nu credea că subiectul războiului au fost evreii. Chiar și pentru naziști, exterminarea evreilor făcea parte dintr-un proiect mai ambițios de epurare rasială și strămutare forțată. Tentația firească de a interpreta anii ’40 prin prisma informației și emoțiilor din prezent atrage astfel după sine o rescriere a evenimentelor care plasează antisemitismul În inima istoriei europene. La urma urmei, cum altfel am putea să explicăm cele Întâmplate În Europa
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Saint-Vincent-Sainte-Croix), a cărui domeniu se întindea aproximativ pe teritoriul actual al arondismentelor municipale ale Parisului din secolele al VI-lea și al VII-lea, poseda mai multe vii în Ile-de-France. Călugării însărcinați cu exploatarea acestor vii au trecut în mod firesc sub protecția sfântului ocrotitor al abației lor. Anumiți cercetători afirmă că, motivul pentru care Sfântul Vincențiu a fost ales ca "ocrotitor al viticultorilor din regiunea pariziană a fost următorul: primii coloniști plantatori de vii au lucrat sub dependența directă a
by JEAN-FRANÇOIS GAUTIER [Corola-publishinghouse/Science/973_a_2481]
-
București a fost găzduit în „Grajdurile boierești”, unde era garată odinioară „ambulanța cu cai” a Spitalului „Cantacuzino”. Această situație subliniază încă o dată că marile idei nu au nevoie de condiții prea favorabile pentru a se realiza. Condițiile vin în mod firesc ca o completare și sunt impuse de necesitate (18, 20). 1953 - Iau naștere primele „Centre antidiabetice” înființate la Timișoara și Craiova de elevii lui Ion Pavel: Gh. Băcanu la Timișoara, V. Sfârlează la Craiova, V. Gligore la Cluj (6) și
Tratat de diabet Paulescu by Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92246_a_92741]
-
a fi lângă portretul lui velásquez// [...] încep noile migrări ale popoarelor/ e de așteptat vreme de iarnă/ pe un colț al mesei.” Sedus de abstracțiuni, de livresc și de raționalitate, el abolește descriptivismul și desconsideră pitorescul. Dominantă este obsesia limbajului, firească, poate, la un bilingv și în alt sens, adică la un mânuitor atât al limbajului cotidian, cât și al celui poetic. C. nu ocolește paradoxalul; dimpotrivă, el cultivă îmbinările violent contrastante, doar aparent opoziții dintre înalta gândire și trivialitate, dintre
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286106_a_287435]