19,653 matches
-
treizeci și doi de ani, iar omul acela părea mai În vîrstă. Avea părul cărunt și o expresie de tristețe sau de oboseală. Prea palid și prea slab, ori poate că erau la mijloc doar ceața și osteneala drumului. Mă obișnuisem să-mi imaginez un Julián adolescent. M-am apropiat de acel necunoscut și l-am privit În ochi. — Julián? Străinul mi-a zîmbit și a Încuviințat. Julián Carax avea cel mai frumos zîmbet din lume. Era singurul lucru care mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
a Înțeles că nu va mai apuca să vadă uscatul. Uneori, așezat la pupa, observa șirul de rechini care urmărise nava la puțin după escala din Tenerife. L-a auzit pe unul dintre ofițeri spunînd că acel cortegiu funest era obișnuit pentru croazierele transoceanice. Bestiile se hrăneau din hoiturile pe care vaporul le tot lăsa În urmă. Însă don Ricardo Aldaya nu-l credea. Era convins că demonii aceia Îl urmăreau pe el. „Mă așteptați“, se gîndea, văzînd În ei adevăratul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
i-a atras expulzarea din armată. Chiar și atunci, reputația Îi depășea rangul și atribuțiile. Despre el se spuneau multe, Însă, Într-o și mai mare măsură, lumea se temea de el. Francisco Javier Fumero, băiatul sfios și dezechilibrat care obișnuia să strîngă frunzele uscate În curtea interioară a colegiului San Gabriel, era acum un asasin. Se zvonea că Fumero lichida personaje notorii pentru bani, că elimina figuri politice din Însărcinarea diferitor mîini negre și că era moartea personificată. Aldaya și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
mai rămăsese decît o rubrică zilnică În Diario de Barcelona, pe care o semna cu numele Adrián Maltés. Fantoma războiului plutea deja ]n văzduh. Țara duhnea a frică. Fără serviciu și prea slăbit chiar și pentru a se plînge, Miquel obișnuia să coboare În piață ori să meargă pînă la bulevardul Catedralei, luînd mereu cu sine una din cărțile lui Julián, de parcă ar fi fost o amuletă. Ultima oară cînd Îl cîntărise doctorul avea mai puțin de șaizeci de kilograme. Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
-i accept oferta. I-am spus smintitului că Laín Coubert nu exista, că era un personaj dintr-un roman al lui Carax. Că nu avea nici un interes să-i cumpere cărțile; voia să afle doar unde se aflau. Domnul Cabestany obișnuia să păstreze cîte un exemplar din titlurile publicate de editură În biblioteca de la sediu, inclusiv operele lui Julián Carax. M-am strecurat În biroul lui și le-am luat cu mine. Chiar În după-amiaza aceea l-am vizitat pe tata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
să ardă cartea. Julián vorbea cu acea luciditate fermă și tranșantă a nebunilor care s-au eliberat de ipocrizia de a se conforma unei realități necorespunzătoare. — Cine e băiatul ăsta? — Îl cheamă Daniel. E fiul unui librar pe care Miquel obișnuia să-l frecventeze, pe strada Santa Ana. Locuiește cu tatăl lui Într-un apartament deasupra prăvăliei. Și-a pierdut mama cînd era foarte mic. Parcă ai vorbi despre tine. — Poate că așa și este. Băiatul ăsta Îmi amintește de mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
Într-o negură deasă. VÎntul spulbera zăpada În rafale. M-am dus pînă la stația de metrou de la Spitalul Clinic și m-am cufundat În tunelele de abur și de căldură la mîna a doua. Hoarde Întregi de barcelonezi, care obișnuiau să confunde zăpada cu miracolele, comentau caracterul neobișnuit al intemperiei. Ziarele de seară plasau știrea pe prima pagină, cu fotografii cu Las Ramblas acoperite de zăpadă și cu izvorul de la Canaletas Înțesat de stalactite. „Ninsoarea secolului“, promiteau titlurile. M-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
blană de miel, acoperită cu postav negru, așa că peste noapte nu-i păsase de frig, în timp ce vecinul său fusese nevoit să simtă pe propria spinare zgribulită toată dulceața umedei nopți de noiembrie cu care, după cum se putea vedea, nu era obișnuit. Acesta avea pe el o pelerină destul de largă și groasă, fără mâneci, cu o glugă imensă, exact ca acelea pe care le poartă adeseori călătorii în timpul iernii undeva, departe, prin străinătate, în Elveția sau de pildă în Italia de Nord
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
atunci când ia prima gustare. — Iarna, camerele de-aici sunt mai bine încălzite decât în străinătate, remarcă prințul, în schimb acolo, afară, e mai cald decât la noi, iar în casele lor rusul nostru nici nu poate trăi, pentru că nu-i obișnuit. Nu fac focul? — Da, dar și casele sunt altfel clădite, adică sobele și ferestrele. — Hm! Și multă vreme ați binevoit să călătoriți? — Doar patru ani. De altfel, n-am stat decât aproape într-un singur loc, la țară. — V-ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
că Afanasi Ivanovici continuă să fie speriat. În acest moment, i se adresă lui Ivan Feodorovici și, arătându-i cel mai profund respect, îl încredință că a auzit de mult numai lucruri bune despre fetele lui și că s-a obișnuit de mult să le respecte profund și sincer. Numai gândul că le-ar putea fi cu ceva de folos ar fi pentru ea, se pare, o fericire și o mândrie. Ce-i drept, acum îi e într-adevăr greu și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
bijuterii. În ajunul zilei de naștere a Nastasiei Filippovna fusese foarte agitat, deși ascunsese cu dibăcie această stare. Tocmai despre acest colier aflase ceva generăleasa Epancina. E adevărat că Elizaveta Prokofievna începuse de mult să simtă frivolitatea soțului ei, chiar obișnuindu-se în parte cu ea; însă era imposibil să rateze acest prilej; zvonul despre perle o interesa extrem de mult. Generalul își dăduse seama din timp de asta; încă din ajun fuseseră rostite niște cuvinte; presimțea că va trebui să aibă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
a pus în mișcare, au strigat cu toții: „Ura!“ și au rămas mult timp pe loc, până când trenul s-a îndepărtat. Și eu m-am uitat spre ei... Știți, când adineaori am intrat aici și v-am privit chipurile simpatice- acum obișnuiesc să studiez chipurile cu atenție -, când v-am auzit primele cuvinte, pentru prima dată de la despărțirea de copii, mi-am simțit sufletul ușor. Chiar m-am gândit, tot atunci, că, poate, într-adevăr sunt un norocos; doar știu că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Chiar astăzi!“ Ajunseseră de-acum în dreptul casei lui. VIIItc "VIII" Apartamentul lui Ganea se afla la etajul al doilea, spre el ducea o scară foarte curată, luminoasă și largă, și era alcătuit din șase sau șapte camere și cămăruțe, foarte obișnuite de altminteri, dar în tot cazul prea scumpe pentru buzunarul unui funcționar familist, chiar dacă ar fi avut el și o leafă de două mii de ruble. Însă apartamentul era destinat chiriașilor, cărora li se asigura masa și menajul, și fusese ocupat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
Ardalionovna, care doriseră la rândul lor să fie utile și să sporească măcar cât de cât veniturile familiei. Ganea se încrunta și spunea că închirierea e ceva revoltător; după aceea parcă începuse să-i fie rușine în societate, unde era obișnuit să apară ca un tânăr cu oarecare distincție și de viitor. Toate aceste concesii făcute sorții și toată această strâmtorare erau rănile lui profunde. De la un timp, orice fleac începuse să-l irite nemărginit, disproporționat de mult față de importanța pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
va deranja prea mult; până și prânzul îl ia singur. Fiți de acord cu mine că fiecare are lipsurile și... trăsăturile lui deosebite și poate că unii le au într-o măsură mai mare decât cei pe care ne-am obișnuit să-i arătăm cu degetul. Vreau să vă rog un lucru: dacă soțul meu vă va cere banii de chirie, spuneți-i că mi i-ați dat mie. Adică și cei dați, eventual, lui Ardalion Alexandrovici ar fi socotiți în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-s o persoană originală. Țineți cont, stimate prinț, că pentru un om al vremii și seminției noastre nu există jignire mai mare decât atunci când îi spui că e neoriginal, slab de caracter, fără talente deosebite și cât se poate de obișnuit. Nu mi-ați făcut nici măcar onoarea de a mă considera un ticălos veritabil și, știți, mai adineaori eram în stare să vă sfâșii pentru asta! M-ați jignit mai tare decât Epancin, care mă crede capabil (și, notați, fără nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
niște discuții serioase. Dar, dacă Epancin se vedea cu prințul, nu și-a pus la curent familia asupra acestor întrevederi. De fapt, în primele zile, adică timp de aproape o lună de la plecarea lui, în casa familiei Epancin nu se obișnuia să se aducă vorba despre el. Numai generăleasa, Lizaveta Prokofievna, s-a exprimat chiar în primul moment „că s-a înșelat amarnic asupra prințului“. Apoi, peste două sau trei zile, a adăugat, fără să-l pomenească pe prinț, ci așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
acum și-ar fi făcut apariția printre cei care îl cunoșteau, ar fi picat parcă din cer. Însă vom mai relata un fapt, ca să punem astfel capăt introducerii noastre. Kolea Ivolghin, după plecarea prințului, și-a continuat câtva timp modul obișnuit de viață: mergea la gimnaziu, îl vizita pe prietenul său Ippolit, îl supraveghea pe general și o ajuta pe Varia în gospodărie, adică era pentru soră-sa băiat bun la toate. Dar curând chiriașii dispărură: Ferdâșcenko plecă undeva, la vreo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întinse iute prințului ziarul și, fără să scoată o vorbă, se repezi într-un ungher, se înghesui acolo și-și acoperi fața cu palmele. Îi era insuportabil de rușine și sensibilitatea lui de copil, care nu apucase încă să se obișnuiască cu murdăria, era chiar peste măsură de lezată. I se părea că s-a întâmplat ceva neobișnuit, care a distrus totul dintr-odată și că el ar fi vinovatul principal, fie numai și pentru că a citit cu voce tare toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
și el o vorbă și de aceea acum se simțea plăcut înviorat (se putea bănui că asupra lui acționa vizibil și puternic prezența doamnelor), în privința articolului, recunosc că într-adevăr eu sunt autorul, cu toate că prietenul meu suferind, căruia m-am obișnuit să-i iert totul, având în vedere șubrezenia lui, l-a criticat acum câteva clipe. Numai versurile nu sunt ale mele, ci aparțin într-adevăr condeiului unui umorist cunoscut. Lui Burdovski doar i l-am citit, nici măcar în întregime și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
aceste cești, începu el să vorbească cu o grabă stranie, aceste cești de porțelan, de un porțelan, cred eu, excelent, pe care Lebedev le ține întotdeauna în scrin, sub sticlă, încuiate; niciodată nu se servește ceaiul în ele... cum se obișnuiește, le are din zestrea neveste-sii... la asemenea oameni, așa se obișnuiește... și iată că acum le-a scos, desigur, în onoarea dumneavoastră, atât de mult s-a bucurat... Voi să mai adauge ceva, dar nu găsi ce. A ajuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
de porțelan, de un porțelan, cred eu, excelent, pe care Lebedev le ține întotdeauna în scrin, sub sticlă, încuiate; niciodată nu se servește ceaiul în ele... cum se obișnuiește, le are din zestrea neveste-sii... la asemenea oameni, așa se obișnuiește... și iată că acum le-a scos, desigur, în onoarea dumneavoastră, atât de mult s-a bucurat... Voi să mai adauge ceva, dar nu găsi ce. A ajuns să se simtă penibil, mă așteptam la asta! îi șopti deodată Evgheni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
întâmplător, în parc. — Ei, n-am avut atunci dreptate spunând că sunteți îndrăgostit? începu el, apropiindu-se de prinț și oprindu-l. Acesta îi întinse mâna și-l felicită deoarece „arată bine“. Bolnavul părea într-adevăr înviorat, lucru atât de obișnuit la ftizici. Ippolit îl abordase pe prinț ca să-i spună ceva caustic despre aerul lui fericit, dar imediat se zăpăci și începu să vorbească despre el însuși. Începu să se plângă, se plânse mult timp și destul de incoerent. — N-o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
-și dorească neapărat și cât mai repede această nuntă, că ea și nu prințul avusese ideea cu nunta; dar prințul acceptase nesilit de nimeni, chiar cu un aer distrat, de parcă i s-ar fi cerut ceva cât se poate de obișnuit. Avem în fața noastră foarte multe asemenea fapte ciudate, dar, oricât am apela la ele, nu numai că nu elucidează ci, după părerea noastră, chiar complică înțelegerea lucrurilor; totuși, vom mai da un exemplu. Astfel, știm cu siguranță că în cursul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
nu se bucură de un prestigiu social deosebit în rândul multor alegători. A afirma că „elitele” (intelectuale, inclusiv cei ce lucrează în sectoarele high-tech ale industriei) sunt mai importante decât „masa muncitoare” pare a contrazice mentalitățile cu care ne-am obișnuit (în vechiul regim) și de care este greu (sau „riscant”) să ne rupem. În fapt, se cere să se recunoască și să se practice o politică care să asigure realizarea cerinței societății conduse prin cunoaștere, și anume rolul de „pivot
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2349_a_3674]