168 matches
-
SENTIMENTE CARE NU SUNT NICI VIZIBIL RELE, NICI EXALTATE ÎN FELUL URÂT AL UNUI SPECTACOL. Aceasta era cel puțin părerea doctorului Rieux atunci când citea în ziare sau asculta la radio chemările și încurajările pe care lumea exterioară le trimitea orașului ciumat. O dată cu ajutoarele trimise pe calea aerului sau pe uscat, în fiecare seară, pe calea undelor sau prin presă, comentarii înduioșătoare sau admirative se abăteau asupra orașului de aici înainte singuratic. Și de fiecare dată tonul de epopee sau de discurs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
Asta depinde de el și de ciumă, spune Tarrou. Cu toate astea, la ora unsprezece seara, Rieux și Tarrou au intrat în barul mic și îngust. Vreo treizeci de inși stăteau înghesuiți și vorbeau foarte tare. Veniți din liniștea orașului ciumat, cei doi s-au oprit, puțin zăpăciți. Au înțeles această gălăgie văzând că se mai serveau încă băuturi alcoolice. Rambert stătea la una din marginile tejghelei și le făcea semn de pe taburetul lui înalt. S-au așezat alături de el, Tarrou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
căldurii și al bolii, situația noastră generală și, cu titlu de exemplu, violențele concetățenilor rămași în viață, înmormântările celor morți și suferințele îndrăgostiților despărțiți. Spre mijlocul acestui an vântul se pornise și a suflat timp de câteva zile, peste orașul ciumat. Vântul este temut în mod deosebit de locuitorii Oranului, deoarece nu întâlnește nici un obstacol natural pe podișul pe care este construit orașul, și se năpustește așadar cu toată violența pe străzi. După aceste nesfârșite luni în care nici un strop de apă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
urma urmei, tocmai pentru asta merită el mai mult decât alții să încerci să-l înțelegi." ÎN SFÂRȘIT, PAGINILE LUI TARROU SE TERMINĂ CU O POVESTIRE CARE ILUSTREAZĂ ACEASTĂ CONȘTIINȚĂ CIUDATĂ LA CARE AJUNGEAU ÎN ACELAȘI TIMP ȘI COTTARD, ȘI CIUMAȚII. ACEASTĂ POVESTIRE REDĂ OARECUM ATMOSFERA GREA A ACESTEI EPOCI ȘI DE ACEEA POVESTITORUL ÎI ACORDĂ IMPORTANȚĂ. Se duseseră la Opera Municipală unde se cânta Orfeu și Euridice. Cottard îl invitase pe Tarrou. Era vorba de o trupă care venise primăvara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
termenului, dacă i se va permite numai să adauge la el adjectivul "activ". Desigur, și încă o dată, nu trebuie să-i imităm pe creștinii din Abisinia despre care el vorbise. Nu trebuia nici să ne gândim să ne asemănăm cu ciumații persani care își zvârleau zdrențele asupra pichetelor sanitare creștine, invocând cu glas tare cerul pentru a-l ruga să-i lovească cu ciuma pe acești necredincioși care voiau să combată răul trimis de Dumnezeu. Și nici, dimpotrivă, să fie imitați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
trimis de Dumnezeu. Și nici, dimpotrivă, să fie imitați călugării din Cairo care, în timpul epidemiilor din secolul trecut, dădeau împărtășania ținând azima cu un clește spre a evita contactul cu gurile umede și calde în care putea să zacă microbul. Ciumații persani și călugării păcătuiau în mod egal. Căci pentru cei dintâi, suferința unui copil nu valora nimic, și pentru cei din urmă, dimpotrivă, teama foarte omenească de suferință năpădise totul. În ambele cazuri problema era ocolită. Toți rămâneau surzi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
care trebuie să ne apropiem. Trebuie să ajungem până la această imagine înfricoșătoare. Pe această culme totul se va amesteca și se va egaliza, adevărul va țâșni din aparenta nedreptate. Astfel s-a întâmplat că, în multe biserici din sudul Franței, ciumații dorm de secole sub lespezile corului și preoții vorbesc pe deasupra mormintelor lor și spiritul pe care ei îl propagă izvorăște din această cenușă în care copiii și-au adus totuși partea lor." Când Rieux a ieșit, un vânt violent a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
felul de meserii pentru ca să-mi câștig existența. Nu mi-a ieșit prea rău. Dar ceea ce mă interesa era condamnarea la moarte. Voiam să mă achit față de bufnita roșcată. Drept care, am făcut politică, cum se spune. Nu voiam să fiu un ciumat, iată totul. Am crezut că societatea în care trăiam era cea care se sprijinea pe condamnarea la moarte și combătând-o, credeam că pot să combat asasinatul. Așa am crezut, așa mi-au spus alții și, de fapt, era în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
scurtă distanță, soldații își concentrează tirul asupra regiunii inimii și că toți, împreună cu gloanțele lor mari, fac acolo o gaură în care ai putea să bagi pumnul ? Nu, nu știi, pentru că astea sunt amănunte despre care nu se vorbește. Pentru ciumați, somnul oamenilor este mai sfânt decât viața. Nu trebuie împiedicați oamenii cumsecade să doarmă. Ar însemna să dai dovadă de prost-gust, și gustul constă în a nu insista, toată lumea știe asta. Dar eu, de-atunci, n-am mai dormit bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
Dar eu, de-atunci, n-am mai dormit bine. Gustul amar mi-a rămas în gură și n-am încetat să insist, adică să gândesc asupra acestui lucru. Am înțeles atunci că eu, cel puțin, nu încetasem să fiu un ciumat, în tot timpul acestor lungi ani, ani în care credeam că lupt împotriva ciumei. Am aflat că subscrisesem indirect la moartea a mii de oameni, că provocasem chiar această moarte găsind bune acțiunile și principiile care în mod fatal o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
se întâmpla să-mi exprim scrupulele, îmi spuneau că trebuie să reflectez la ceea ce este în joc și îmi dădeau argumente adesea impresionante ca să mă facă să înghit ceea ce nu-mi aluneca pe gât. Și eu le răspundeam că marii ciumați, cei care își pun robe roșii, au și ei argumente excelente în aceste cazuri și că, dacă admiteam argumentele de forță majoră și necesitățile invocate de micii ciumați, nu mai puteam să le resping pe cele ale celor mari. Ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
ceea ce nu-mi aluneca pe gât. Și eu le răspundeam că marii ciumați, cei care își pun robe roșii, au și ei argumente excelente în aceste cazuri și că, dacă admiteam argumentele de forță majoră și necesitățile invocate de micii ciumați, nu mai puteam să le resping pe cele ale celor mari. Ei mă făceau să observ că felul cel mai potrivit de a da dreptate robelor roșii era de a le lăsa exclusivitatea condamnării. Și eu îmi spuneam atunci că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
astăzi se întrec toți cine să omoare mai mult. Sunt toți cuprinși de furia uciderii și nu pot să facă altfel. Ceea ce mă interesa în orice caz, nu era raționamentul. Era bufnița roșcată, această murdară aventură în care murdare guri ciumate anunțau un om în lanțuri că o să moară și aranjau tot ce trebuia ca el să moară cu adevărat după nopți și nopți de agonie în timpul cărora aștepta cu ochii deschiși să fie asasinat. Ceea ce mă interesa era gaura din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
ciumă, și mi-am pierdut liniștea. O mai caut și astăzi, încercând să-i înțeleg pe toți și să nu fiu dușmanul de moarte al nimănui. Știu numai că avem datoria să facem ce trebuie pentru a nu mai fi ciumați și că numai asta poate să ne facă să sperăm să ne regăsim pacea interioară, sau cel puțin, în lipsa ei, o moarte onorabilă. Numai asta poate să aducă ușurare oamenilor și dacă nu să-i salveze, barem să le facă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
se oprească niciodată. Om cinstit, cel care nu infectează aproape pe nimeni, este acela a cărui neatenție este cea mai mică posibil, și trebuie voință și încordare pentru a nu fi niciodată neatent. Da, Rieux, este foarte obositor să fii ciumat. Dar este încă și mai obositor de a nu voi să fii. Din pricina asta arată toata lumea obosită, fiindcă toată lumea, astăzi, e puțin ciumată. Dar de aceea unii, care încearcă să nu fie, simt o oboseală extremă de care nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
voință și încordare pentru a nu fi niciodată neatent. Da, Rieux, este foarte obositor să fii ciumat. Dar este încă și mai obositor de a nu voi să fii. Din pricina asta arată toata lumea obosită, fiindcă toată lumea, astăzi, e puțin ciumată. Dar de aceea unii, care încearcă să nu fie, simt o oboseală extremă de care nimic nu-i va mai mântui în afară de moarte. Până atunci, eu știu că nu mai valorez nimic pentru lumea asta și că, din clipa când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
duri și banali să se instaleze atât de repede blândețea. Dar deveniseră mai neguroși, pierduseră duritatea lor metalică. Bineînțeles, spune Rieux, o să mă ocup de asta, din moment ce doriți acest lucru. Și doctorul s-a ocupat într-adevăr, iar viața cetății ciumate și-a reluat cursul obișnuit, până la Crăciun. Tarrou continua să se arate peste tot cu felul lui liniștit și eficace. Rambert îi mărturisea doctorului că stabilise, datorită ajutorului celor doi tineri paznici, un sistem de corespondență clandestină cu soția lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
care, în cea mai mare parte a timpului, el le simțea în mod confuz. La drept vorbind, acest efort de rațiune nu l-a costat nimic. Când se simțea ispitit să amestece direct destăinuirea lui cu miile de voci ale ciumaților, era oprit de gândul că dintre suferințele lui nu exista nici una care să nu fie și a celorlalți și că, într-o lume în care durerea este atât de adesea singuratică, acesta este un avantaj. Hotărât, el trebuia să vorbească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
terasei, pe măsură ce jerbele multicolore se ridicau și mai numeroase pe cer, doctorul Rieux s-a hotărât atunci să redacteze această povestire care se sfârșește aci, ca să nu facă parte dintre cei care tac, pentru a depune mărturie de partea acestor ciumați, ca să lase cel puțin o amintire a nedreptății și a violenței care li s-a făcut, și ca să afirme doar ceea ce se învață în timpul unui flagel, că există în oameni mai multe lucruri de admirat decât de disprețuit. Dar el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
și Hlincea au fost îngrijiți răniții. „În timpul războaielor din 1788-1792 și 1806-1812, precum și în primul război mondial 1916-1918 la Cetățuia și la Hlincea s-au înființat spitale pentru îngrijirea răniților și bolnavilor. La Hlincea documentele atestă existența unui spital de ciumați”<footnote Dosar 47/ 1807 footnote>. În anul 1807, „egumenul Arsenie raportează postelnicului din Iași despre cheltuielile făcute cu reparația spitalului de ciumați de la Hlincea, iar egumenul Leontie printr-o adresă trimisă, arată ce bani sunt necesari pentru întreținerea acestui spital
etăţuia lui Gheorghe Duca Istorie, cultură şi spiritualitate ortodoxă by Daniel Jitaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/503_a_738]
-
Hlincea s-au înființat spitale pentru îngrijirea răniților și bolnavilor. La Hlincea documentele atestă existența unui spital de ciumați”<footnote Dosar 47/ 1807 footnote>. În anul 1807, „egumenul Arsenie raportează postelnicului din Iași despre cheltuielile făcute cu reparația spitalului de ciumați de la Hlincea, iar egumenul Leontie printr-o adresă trimisă, arată ce bani sunt necesari pentru întreținerea acestui spital, propunând ca banii să fie dați de către mănăstirile din Moldova închinate Sfântului Mormânt”<footnote Dosar 2 și 24/ 1807 footnote>. Prin aceste
etăţuia lui Gheorghe Duca Istorie, cultură şi spiritualitate ortodoxă by Daniel Jitaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/503_a_738]
-
era foarte alarmată, pe mine nu m-ați lăsat să ies din casă câteva zile bune și mă puneați să beau apă fiartă. Toți fugeau unii de alții și dacă-l vedeai pe cineva în doliu, parcă ar fi fost ciumat. Ei bine: la vreo cinci, șase zile după ce-a rămas văduv, bietul don Emeterio a trebuit să iasă din casă, în doliu, desigur, și s-a-ntâlnit nas în nas cu bădăranul ăla de Martín. Ăsta, văzându-l în doliu, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
arăți. Așa se educă tânăra generație? Te pomenești că ai și păduchi! Ce să mai fi zis Mircea când medicul m-a anunțat că am păduchi? Că a avut dreptate madam Charbonier (toașa C.)? Zile în șir m-am simțit ciumată. Ai mei și au petrecut o noapte cu pieptenele de os în capul meu, strivind gângănii. Îmi arsesem pielea capului cu litri întregi de petrol. Umblam înfășurată, cât mai pe lângă ziduri, n-am mai făcut vizite. Îmi ardea creștetul și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
puțin respect față de colegi. Ne-am adunat aici nu pentru că am vrut noi, ci pentru că așa s-a hotărât și fiecare ne dăm silința să ascultăm ce prezintă ceilalți chiar dacă nu ne interesează, iar dumnealui citește! De parcă aș fi fost ciumat, toți ochii s-au îndreptat ca la comandă spre mine, unii, mai puțini, cu dezaprobare, iar alții doar așa ca să nu se zică despre ei că nu-i interesează problema. - Crezi că ne-am adunat aici ca să te admirăm pe
Privind înapoi fără mânie by Gheorghe Bălăceanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91574_a_93568]
-
mai cu seamă cele două capitale, este încă atât de mare, încît la apariția ei la Slatina, cea mai mare parte a locuitorilor, înglobînd și autoritățile administrative și judiciare, au luat-o la fugă în împrejurimi. Bolnavii mureau ca niște ciumați, fără nici un ajutor. Domnitorul [Alexandru Dimitrie Ghica], pus la curent cu această stare de lucruri de către medicii care fuseseră trimiși la fața locului, a plecat deîndată la Slatina. A mustrat strașnic autoritățile fugare, a ridicat moralul locuitorilor și chiar al
Biciul holerei pe pământ românesc by Gheorghe Brătescu și Paul Cernovodeanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295567_a_296896]