203 matches
-
în parte. Față de copii și față de soț. Bărbații români sunt în general educați în sensul trecerii de la o mamă la alta, de la mamele lor, la soția care prestează activități materne pentru ei. Eu numesc „bărbatul românesc” tipic (scuze pentru limbajul esențialist!) bărbatul mioritic. Bărbatul mioritic este învățat că problema corpului său nu-l privește. El trebuie hrănit, rufele sale trebuie spălate, călcate, eventual cumpărate. Iar de progeniturile personale, statisticile ne arată că bărbații se ocupă timp de maximum 7 minute pe
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
Noica). Probabil iarăși va spune vreun intelectual de mare succes că feminismul este „un denunț”. Misoginismul în schimb este absolut onorabil dacă este asezonat cu talent și este foarte zgomotos public. Cât despre antifeminismul preventiv al „intelectualului românesc” (ce limbaj esențialist folosesc!), ce să mai spun?... Notă la zi: Despre ce mișcare intelectuală feministă poate să fie vorba când marii guru ai neamului, oameni cu toate canalele mediatice deschise și cu mare succes de public au rămas neclintiți în antifeminismul lor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2085_a_3410]
-
din 1916 („Anticipări“) prefigura deja acest text programatic. În opoziție ca prima parte a manifestului, cel de-al doilea palier al său, „afirmativ”, indică intențiile grupării. Ieri - întuneric, azi - și mai ales, mîine - lumină... Citadinism, industrialism, non-figurativism, abstracționism purist și esențialist (ca expresie a unui „nou clasicism”), neo-primitivism, activism antipoliticianist, vitalism antiromantic și antisentimental, artă colectivă — sînt deziderate constructiviste, din care nu lipsesc însă (a observat în studiul său și Ov. S. Crohmălniceanu...) ingredientele expresioniste („economia formelor primitive”, „teatrul de pură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
și o afirmare a unei esențe înnăscute care determină substanța individului în vreme ce pentru alții, identitatea reprezintă un construct și o creație din materialul și rolurile sociale disponibile la un moment dat. Gîndirea postmodernă contemporană a respins, în general vorbind, noțiunea esențialistă și raționalistă de identitate și se bazează mai degrabă pe noțiuni constructiviste pe care le problematizează. În consecință, unul dintre obiectivele acestui capitol va fi să explice modul în care este formulată noțiunea de identitate de către teoria postmodernă și cum
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
de imagine, de producție și de acordare a imaginilor, dar și de încercare de a șterge imaginile negative atunci cînd apar. 15 În anii '70, diverșii colaboratori ai publicației Screen, urmînd post-structuralismul francez, au dus o polemică susținută împotriva concepțiilor esențialiste cu privire la un subiect unificat și au declarat, preluînd teoria asupra ideologiei a lui Althusser, că cinematografia a construit roluri iluzorii de subiecți, "determinîndu-i" pe indivizi să se privească drept subiecți. Și aceasta este probabil o iluzie, căci pare mai rezonabil
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
importantă. Scopul lor este să critice pretențiile neorealiste privind "realitatea cognoscibilă" a relațiilor internaționale. Postmoderniștii, de exemplu, susțin că "realitatea" este produsă discursiv (adică, este construită prin intermediul discursului): ea "nu este niciodată "ceva" complet, total coerent, accesibil unei înțelegeri universalizate, esențialiste sau totalizante..., [ea] este mereu caracterizată de ambiguitate, lipsă de unitate, discrepanță, contradicție și diferență" (George 1994:11). Attfel spus, nu poate fi limitată la o singură mare teorie sau redusă la un singur set de forțe, considerate a fi
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
a fost unul din motivele dezvoltării literaturii feministe. Totuși, perspectivele feministe nu au fost mai omogene decât alte puncte de vedere teoretice. Unii feminiști, precum Christine Sylvester (1994a, 2002) au folosit abordări postmoderne pentru a pune sub semnul întrebării descrieri "esențialiste" ale femeilor, ale drepturilor și intereselor lor. Una din preocupări a fost să se pună sub semnul întrebării enunțul potrivit căruia concepțiile dominante occidentale privind "femeia" sunt valide pentru femeile de pretutindeni. Alți feminiști, precum Steans (1998), au fost influențați
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
cultura, în acest sens lărgit, pe agenda internațională, creând o deschidere și o obligație pentru constructiviști. Teza "ciocnirii civilizațiilor" a lui Samuel Huntington a căpătat un nou suflu de viață, comentatorii de pe diverse paliere nemaifiind inhibați în atribuirea unor caracteristici esențialiste "Occidentului" și "Islamului". Puțini mai neagă astăzi importanța culturii în politica mondială, dar tendința copleșitoare este de a naturaliza și a reifica cultura, săpând în piatră linii definite etic și rasial de-a lungul globului. Nevoia unei voci constructiviste este
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
anarhic, trebuie să fie subordonată celei superioare, reprezentată de bărbați, de mintea rațională și de autoritatea de stat. Jean Elshtain (1992) susține că perspectiva realistă asupra relațiilor internaționale se sprijină mai ales pe această distincție public-privat și pe construcția sa esențialistă a feminității și masculinității drept cauze ale dezordinii și, respectiv, ale reinstaurării ordinii. Pentru școala feministă, independența politicii interne față de cea internațională, precum și separarea sferei publice de cea privată, nu pot sta la baza unei frontiere disciplinare, din moment ce anarhia din
by Scott Burchill, Richard Devetak, Jacqui True [Corola-publishinghouse/Science/1081_a_2589]
-
să specificăm În ce decupaj operăm cu acest instrument, pentru că nu există o definiție transculturală a vreunui instrument cultural. Nu putem, apoi, opune, atunci cînd vorbim de literatură, modernismul postmodernismului decît cu intenții didactice și numai În absența vreunui criteriu esențialist. și aceasta dintr-un motiv inspirat de un text de-al lui Rorty despre Foucault: “Foucault a Încercat să slujească libertatea umană, Însă, În interesul autonomiei sale personale, el a Încercat de asemenea să fie pentru umanitate și istorie un
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
antiprogresiviste (31, pp. 32-42, 148-163). 14.4.2. Esențialismul Tot în deceniul al patrulea prinde contur o altă orientare pedagogică antiprogresivistă, care va cunoaște o largă răspîndire după cel de-al doilea război mondial. În 1938 a luat ființă Comitetul esențialist pentru dezvoltarea educației americane (The Essentialist Committee for the Advancement of American Education), constituit din cîteva personalități de prestigiu ale pedagogiei americane, dintre care amintim pe: ISSAC L. KANDEL, MICHAEL J. DEMIASHKIEVICH, WILLIAM C. BAGLEY. Cu trecerea anilor, numărul adepților
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
of American Education), constituit din cîteva personalități de prestigiu ale pedagogiei americane, dintre care amintim pe: ISSAC L. KANDEL, MICHAEL J. DEMIASHKIEVICH, WILLIAM C. BAGLEY. Cu trecerea anilor, numărul adepților acestei noi direcții în pedagogia americană a crescut foarte mult. Esențialiștii se opun cîtorva din tezele fundamentale ale progresivismului: extinderea funcțiilor școlii, pentru ca aceasta să poată asigura pregătirea profesională și integrarea socială; realizarea procesului instructiv prin organizarea și reorganizarea experienței, prin rezolvarea de probleme, pornindu-se de la interesele elevilor. Potrivit concepției
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
cîtorva din tezele fundamentale ale progresivismului: extinderea funcțiilor școlii, pentru ca aceasta să poată asigura pregătirea profesională și integrarea socială; realizarea procesului instructiv prin organizarea și reorganizarea experienței, prin rezolvarea de probleme, pornindu-se de la interesele elevilor. Potrivit concepției promovate de esențialiști, sarcina școlii o constituie pregătirea intelectuală a tineretului; celelalte funcții cu care a investit-o progresivismul (pregătirea pentru activitatea profesională și integrarea în societate) nu-i sînt proprii, ele aparținînd altor instituții sociale. Chiar dacă avem rezerve asupra modului în care
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
progresiviștii să realizeze aceste două funcții ale școlii, nu putem să nu apreciem că ei au înțeles mai bine realitățile lumii contemporane, cînd școala nu se mai poate limita la funcția ce-i era specifică înaintea secolului XX. În concepția esențialistă, sarcina fundamentală a școlii se asigură prin transmiterea moștenirii culturale. Elevii se vor instrui, așadar, nu pe o cale indirectă, prin organizarea și reorganizarea experienței, nu "făcînd", ci direct, prin "învățămînt teoretic". Școala are datoria să-i pună pe elevi
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
în valorile trecutului o expresie a permanenței, ci o sursă de cunoaștere care poate căpăta forme noi prin raportarea la problemele contemporane (31, p. 44). Dacă progresiviștii apreciau avantajele unei instrucții întemeiate pe contactul elevilor cu situații complexe, cu probleme, esențialiștii insistă asupra păstrării sistemului de instruire prin obiectele de învățămînt. Pînă la vîrsta adolescenței, învățămîntul trebuie să aibă un caracter analitic care permite o mai ușoară pătrundere în cunoașterea lumii înconjurătoare; pe această bază se va putea organiza un învățămînt
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
la vîrsta adolescenței, învățămîntul trebuie să aibă un caracter analitic care permite o mai ușoară pătrundere în cunoașterea lumii înconjurătoare; pe această bază se va putea organiza un învățămînt integrativ. Spre deosebire de progresiviști care propuneau un învățămînt întemeiat pe interesele elevului, esențialiștii apreciază că antrenarea acestuia în activitatea instructivă o realizează profesorul; el este acela care îl obligă pe elev la efort. În sfîrșit, în concepția esențialismului, școala nu trebuie să aspire spre integrarea ei totală în viață, pentru a deveni "viața
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
cea mai sensibilă la nou. Este adevărat, se manifestă încă tendința așa cum s-a văzut de a considera această instituție ca avînd, în primul rînd, un rol stabilizator, într-o societate dominată de schimbare. O astfel de poziție au adoptat esențialiștii, dar ea este criticată de cele mai multe din tendințele contemporane. Dacă societatea se schimbă într-un ritm alert, înseamnă că generația care se educă acum trebuie să fie pregătită pentru schimbările ce vor veni; rezultă deci că școala nu mai poate
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
indică trăsături ale vieții naturale și modele ale comportamentului social, lumile virtuale ale creaturilor informatizate nu cunosc nici trăirea, nici cultura umană așa cum sunt acestea constituite de-a lungul timpului. Rămânând, din acest punct de vedere, paradigme tehnobiologice deterministe și esențialiste, ființele sintetice sunt private de pasiune și de emoție, de complexitatea afectivității și a cunoașterii, de grija pentru celălalt. Așadar, cyborgul înglobează numeroase accepții, de la inteligență la viața artificială, întruchipări aflate la limita „regimului nocturn” al imaginarului și întrupări contingente
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
simulațională este amplasată, alterând pentru totdeauna condițiile în care identitatea eului este formată (Poster, 1995Ă. Preluând un punct de vedere poststructuralist (și/sau deconstructivistă, acești cercetători ai spațiului virtual teoretizează identitatea în accepția de construct social, deconstruind identitatea în înțelesul esențialist al unui dat. Intersectând teoriile postmoderniste cu privire la eul instabil și fracționat și teoriile cyberculturale ale identității imateriale și permutabile, studiile acestora culminează într-un idealism al vieții electronice. Acest idealism este echivalat, la antipod, atât cu desființarea unității individului, cât
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
zona minată a cercetărilor ingineriei genetice, a nanotehnologiei și a roboticii, consideră că ființele umane sunt „bune” așa cum sunt acestea în prezent și în mod natural și vrea să impună o barieră ambiției umane de evoluție prin tehnologie. Perspectiva sa esențialistă și distopică se opune perspectivelor tehnoutopice care celebrează, de pildă, eliberarea umanului de limitele ADN-ului. Astfel, criticul nu poate decât să considere programarea și alterarea genetică a celulelor viitorilor copii drept procese ale transformării umanului într-un automat, într-
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
își poate articula perspectivele alternative ale subiectivității sociale și politice: diferența ca deviere sau ca amenințare, ca opoziție la orice formă de dominare, o diferență în aspectul de calitate pozitivă. Chiar dacă recunoaște că accentuarea diferenței feminine poate conduce la aserțiuni esențialiste, autoarea acceptă asumarea acestui risc în vederea adoptării unei strategii politice de către femei. Feminista reușește să racordeze proiectul politic al subiectivității nomadice la dimensiunea diferenței sexuale și să propună o contrapoziție pozitivă și constructivă la discursul „falogocentric”. Dacă discursul teoreticienei suferă
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
masculin. Astfel, aceste autoare doresc să evidențieze modul în care relațiile puterii și ale hegemoniei sunt duplicate în contextele cyberculturale, atribuind anumitor categorii umane statutul invizibilității, al tăcerii sau al nonreprezentării. În același timp în care demontează caracterul universal și esențialist al constructului femeii occidentale, după mulajul tiparului masculin hegemonic, subliniază potențialul contestării locale care emerge din condiția marginalității. Procesul de accentuare a diferenței dintre bărbați și femei, de la diferitele moduri de cunoaștere până la variile modalități de comunicare și de interacțiune
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
după mulajul tiparului masculin hegemonic, subliniază potențialul contestării locale care emerge din condiția marginalității. Procesul de accentuare a diferenței dintre bărbați și femei, de la diferitele moduri de cunoaștere până la variile modalități de comunicare și de interacțiune online este socotit unul esențialist și exclusivist (promovând punctul de vedere al femeii universaleă și periculos în tentativa de impunere a unor noi bipolarități și scheme comportamentale. Chiar dacă instrumentarul terminologic și imaginarul postcolonialist este identic, până la un anumit punct, cu discursul feminismului, lucrurile se complică
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
este socotit a fi divizarea lumii în „bogații informatici” și „săracii informatici”, categoria din urmă incluzând și oamenii de culoare, slab vizibili sau reprezentabili în lumea cibernetică. În acest sens, discursul cyberfeminist este criticat el însuși de adoptarea unei viziuni esențialiste a femeii occidentale, în sensul că femeile de culoare rămân categoriile defavorizate prin privilegierea viziunii occidentale asupra femeii, o perspectivă stereotipă, fără problematizări de locație, rasă, clasă sau sexualitate și fără acceptarea Celuilalt și a Celeilalte. Identificarea problemelor unilaterale de
[Corola-publishinghouse/Science/1913_a_3238]
-
Culturale Române, București, 1995. Ontologia etnică este un concept pe care îl folosesc pentru a descrie discursul ce autohtonizează categorii fundamentale, cum ar fi timpul și spațiul, îndeobște considerate universale. Inventarea (de către poeți, filozofi, etnografi etc. a) unui „specific național” esențialist este echivalentul radical, pe verticală, al geografiei simbolice, o spațializare orizontală a identității naționale. Pentru o aplicație a acestui model teoretic, vezi studiul meu „Romania and the Balkans. From Geocultural Bovarism to Ethnic Ontology”, Transit (versiunea online), februarie 2002, apărut
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]