427 matches
-
Nu vă rătăciți, încercând să ajungeți înaintea celorlalți. Luați-vă ca semn de reper copacul de plătică din dumbrava Templului Honno! Țintiți marele pâlc de bambuși dintre norii de ceață. Acolo e! ăla e copacul de plătică al Templului Honno! Galopând înainte și agitându-și cu furie mâinile în timp ce dădea instrucțiuni, Toshimitsu părea să-și fi pus chezășie în dimineața aceea glasul de războinic în schimbul vieții. A doua armată, condusă de Akechi Mitsutada, era și ea în mișcare. Acele forțe inundară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
începură să-i încercuiască. Stindardul lui Nobutaka părea să fluture tot mai aproape de Dengo. Chiar în acel moment, un batalion de cinci sute de oameni, inclusiv fiul lui Dengo și fratele său mai mic, porni prompt ca un nor negru, galopând fără teamă spre inamic. Se înnopta. Vântul purta strigătele încleștărilor pe viață și pe moarte și umplea cerul cu miros de sânge. Unitatea lui Nobunaga era respectată ca fiind cea mai puternică dintre diviziile armatei lui Hideyoshi, iar acum era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Castelul Shoryuji cât de repede poate, după care fie să se pregătească pentru apărarea castelului, fie să se retragă spre Omi în timpul nopăii. Până atunci, eu îi voi acoperi spatele. După ce vom primi vestea că Domnia Sa s-a retrase, vom galopa drept în tabăra lui Hideyoshi și vom lupta până la moarte. Mitsuhide continua să tacă. Când termină de raportat, Gyobu căzu la pământ și-și dădu sufletul. După ce se uită mult timp la el, de pe scaunul său, Mitsuhide ridică o privire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cerul fără vânt. Tatewaki era gata să se înapoieze, când Mitsuhide își îndemnă brusc calul înainte și trecu prin fața lui, fără o vorbă. Stătea căzut peste gâtul calului. Lui Tatewaki i se păru ciudat, dar îl urmă totuși, asemenea celorlalți. Galopară astfel pe drum, fără nici un incident, cale de vreo trei sute de metri. După ce-i ajunseră din urmă pe cercetași, cei treisprezece oameni continuară să înainteze, cu Mitsuhide în poziția a șasea din față. Dintr-o dată, calul lui Murakoshi se cabră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îi spuseră că bătălia începuse în zori și era complet neașteptată. Tocmai când văzuseră flăcările de pe Muntele Oiwa, auziseră strigăte de război care răsunau ca niște valuri tsunami. Apoi, niște războinici ai armatei lui Sakima, probabil o grupă de recunoaștere, galopaseră cu caii prin sat, dinspre Yogo. Se zvonea că forțele lui Nakagaba Sebei apărau fortăreața, dar erau doborâte până la ultimul om. Întrebați dacă știau ceva despre oamenii lui Kuwayama din regiunea Shizugatake, țăranii răspunseră că, în urmă cu numai câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
agil de coadă. Nu-și mai încăpea în piele de bucurie. Agitând stindardul un moment, două, strigă ultimele sale cuvinte în direcția lui Katsuie, care se îndepărta: — Cu bine, stăpâne! Katsuie se răsuci în șa, dar calul său continuă să galopeze spre zona montană din Yaganase. Îl îsoțeau numai zece călăreți. Stindardul de comandant fusese aruncat în mâinile lui Shosuke, așa cum ceruse acesta, dar în același moment Katsuie îl părăsise și cu cuvintele: „Du-l în mijlocul luptătorilor mei!” Aceasta fusese cererea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
samurai se grăbi poticnit după el, dar când ajunsese abia la zece metri în fața lui Hideyoshi, purtând stindardul de comandant așa cum i se ordonase, răsunară câteva împușcături, țintind spre tidvele aurii. — Opriți focul! Opriți focul! Răcnind cu glas puternic, Hideyoshi galopă în direcția focului de muschete, ca o săgeată trasă din arc. — Eu sunt! Hideyoshi! Nu mă recunoașteți? În timp ce se apropia de castel, scoase de la cingătoare bastonul auriu de comandă și îl agită spre soldații din castel. — Sunt eu, Hideyoshi! Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aflat faptele, cel mai surprins dintre toți a fost Ieyasu, care se mutase deja din Okazaki la Kiyosu pentru a trece pe picior de război, în așteptarea confruntării cu Hideyoshi. Era dimineața zilei a douăsprezecea. Pe neașteptate, Sakai Tadatsugu apăru galopând spre castel, după ce călătorise toată noaptea, venind din Kuwana. Era neobișnuit ca un comandant din linia întâi să-și părăsească postul de luptă și să vină neanunțat la Kiyosu. Mai mult, Tadatsugu era un veteran în vârstă de șaizeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să-i facă alegerile la Cameră, Senat, consilii județene și primării și astfel administrația României e făcută gata. Unul din relele culturii în străinătate și mai ales a acelei culturi care în doi sau trei ani, adesea în mai puțin, galopează prin facultatea juridică, este că tinerii iau în mod absolut ceea ce li s-a predat în mod relativ numai. Cutare teză e pentru ei absolut adevărată pentru că profesoml a susținut-o, cutare adevăr e absolut statornic, pentru că cutare carte franțuzească
Opere 10 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295588_a_296917]
-
iepurii de deșert, pe care Mehria îi prinsese în cuști, o chema să-i vadă și să-i alinte, dar când îndrăznea să coboare mai mult, toată suflarea bungalourilor de cărămidă năvălea la uși, să o vadă. Își auzea inima galopându-i în piept, în timp ce țâșnea, cu un singur salt, de la rezervorul de apă, până jos, la ocolul păsărilor. Într-o zi, un păianjen de plută o lăsase țintuită în nisip, în plină acrobație. Își freca mușcătura cu palmele, așteptând, sub
Istoria romanțată a unui safari by Daniela Zeca () [Corola-journal/Journalistic/6977_a_8302]
-
viitoare. Capitolul optsprezecetc "Capitolul optsprezece" Timpul se oprise în loc cât fusesem Mama Alcoolică din Iad (și Fiica Alcoolică din Iad și Sora Alcoolică din Iad, ca să fiu foarte exactă). Dar acum că începusem din nou să trăiesc, timpul începuse să galopeze și, înainte să-mi dau seama, o luase deja la sănătoasa. Zilele începuseră să treacă în zbor, așa cum se întâmplă în filme atunci când regizorul vrea să sugereze scurgerea timpului. De exemplu: paginile calendarului succedându-se în secvențe rapide în bătaia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2114_a_3439]
-
din direcția opusă. Colin. —Vino, a zis, foarte agitat. Repede. Fugi! A început să mă împingă în față pe scări în timp ce sus s-au mai auzit cel puțin două împușcături. Eu (gonind pe scări): Detta încearcă să mă omoare. El (galopând după mine): Știu. E foarte geloasă de când a intrat la menopauză. Ea a tras în tine prin geam. Eu: De unde ai știut unde să vii azi? El: Aici îi aduce întotdeauna Detta pe cei cărora vrea să le facă felul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
avantajul surprizei nu mai exista. Intrau, odată cu zorile, În lumea bătăliilor În care se știe aproape totul despre aproape toți, dar cineva este Întotdeauna mai aproape de adevăr cu o lungime de sabie. * Odată cu zorii, Nogodar ajunse la ail-ul spre care galopase Întreaga noapte. Nu erau decât șase corturi de pâslă, destul de sărăcăcioase. Sosirea lui provocă agitație. Un tânăr tătar, care nu părea a avea mai mult de 16 ani, ieși, cu un iatagan În mână, dintr-un cort. Dintr-un alt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
că le Încarcă Într-un cufăr care urma să sosească a doua zi. Să sosească unde? De ce atâta grabă? Puteau fi urmăriți de cine? La Veneția. Mergeau, repede, spre Veneția. Cei patru aduseseră un cal pentru el, Încălecaseră cu toții și galopau spre orașul din lagună. Ajunseseră seara și intraseră Într-o casă cu etaj, de pe o străduță Îngustă, de-a lungul canalului Rio di Francesco. Casa lui Roberto Burri, făurarul de săbii cel mai vestit În Republica Veneția. Cosmin avea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
val de săgeți tătare porni spre voievod, dar se Înfipseră În scuturile venețiene sau se rupseră În zalele cailor. - Să ieșim la luptă! strigă Ștefan, punând mâna pe garda sabiei. - E zid până la moarte, Măria Ta! răspunse stegarul Simion, care galopa În dreapta voievodului. Doar dacă noi toți om muri, atunci vei putea ieși la luptă! Aripile călărimii tătare se strângeau din nou. Proporția era aceeași ca la Începutul luptei. Două sute Împotriva a două mii. Dar, de această dată, căpitanul Oană se afla
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
năpastei. Era o retragere gândită În detaliu la Cetatea de Scaun. Ei plecau, dar În locul lor soseau trupele trimise de Ștefan, conform unui plan. Pribegii mai Întâlniseră, până atunci, șiruri de răzeși mergând spre Vaslui, dar și unități de cavalerie galopând spre munți. Adeseori, drumurile erau blocate de convoaie de căruțe cu arme, iar ei, pribegii, ajutau la scoaterea câte uneia din noroi. O făceau cu inima plină. Acele arme erau sortite apărării lor. Pe măsură ce se apropiau de Suceava, Alexandru observă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
combinate cu lansările de foc ale catapultelor distruseseră În Întregime unitatea de elită a turcilor. Văzut de pe dealul lui Mirenilă, atacul dezlănțuit al voievodului, Înconjurat de Apărători, părea a doua nebunie. Alexandru vedea, acum, micul grup de opt sute de oameni galopând spre garda de aproape cinci mii de luptători a lui Soliman, și nu Înțelegea logica. Nici un manual de strategie nu indica o asemenea manevră, În toiul unei bătălii imense. În stânga lui, În mocirlele de la Trei Ape, rândurile turcești se rupeau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de fierul lor aspru, scoțând scântei. Dar diferența de forțe era prea mare. Una din lame Îi atinse platoșa, iar alta Îi zgârie brațul drept. Alexandru era aproape scos din luptă. Pentru ultima oară dădu pinteni și ieși din Încercuire, galopă doar câteva secunde, se Întoarse și, rotind brațul drept, aruncă unul din buzdugane. Măciulia grea de fier izbi În platoșa unuia din Apărători, răsturnându-l de pe cal. Fără să mai aștepte un nou atac, roti și brațul stâng, proiectând al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
decât retragerea aici și atac simultan dincolo. Să vină aici toți comandanții de oaste! Voievodul transmise ordinele direct, păstrând mesagerii pentru mai târziu. Armata Începu retragerea sub aripa codrilor. Cincisprezece mii de oameni porneau spre Răsărit cu poruncă de a galopa zi și noapte până la primul contact cu tătarii. Un detașament de cincizeci de Apărători, sub comanda căpitanului Bogdan Gâlcă, se Îndrepta spre Suceava, de unde avea să escorteze familia voievodului către Cetatea Neamțului sau, la nevoie, către frontiera cu Transilvania. Un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
tumenului care asigură flancul drept. - Fie, căpitane. Nu acestea au fost poruncile măriei sale, dar ai Întreaga mea Încredere. - Ordin pentru toți oamenii tăi! Arcașii În față, protejați de scuturi! Trei lansări de săgeți Înaintea contactului direct! Spătarul Întoarse calul și galopă spre vânătorii domnești. Erina Își apropie calul de al lui Oană. - Spune-mi Erina... șopti căpitanul. - O singură promisiune... Conduci bătălia de aici, prin semnalele voastre... Nu ai cum să te aperi acolo, În vâltoarea luptei. Abia Îți miști brațul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
dar mai aveau destui ca să continue bătălia. Moldovenii trecuseră la șarjă pe ambele flancuri, spulberând din goana cailor sute de războinici dintre care unii Încercau să reziste, iar alții Întorceau privirile, nedumeriți, spre comandandantul lor care dispărea pe malul rîului, galopând spre sud. Când tătarii auziră semnalul de retragere era deja mult prea târziu. Câmpul de luptă de la Ștefănești devenise deja un loc al victoriei Moldovei. Dar războiul era departe de a se fi Încheiat. Păstrând ca vârf de atac grupul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
poziții opuse... Amir a lovit trei. Cine e În partea cealaltă? - Îl văd pe Pietro. Are tolba de săgeți pusă jos. A descălecat, stă În picioare și ochește. O săgeată... A doua... Achingiii sunt loviți din două părți. - Ritmul? - Amir galopează și trage ridicat În scări. Spahii au Înțeles. Câteva sulițe zboară spre el. Un roi de săgeți Îl caută. - Ceilalți mongoli? - Între ei și Amir se află deja un grup de spahii. Mongolii Își fac drum cu iataganele. Dar Întârzie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
drept... cel care a aruncat-o e lovit de o săgeată... - Pietro. - Pietro. Încearcă să-i apere și pe Alexandru și pe Amir. Nu poate. În jurul lui Alexandru sunt câteva sute de achingii. Vânătorii au căzut. E numai sânge... Amir galopează... aplecat pe coama calului... E rănit... Un grup de achingii... nu știu câți... poate zece, cincisprezece... Îl Înconjoară... unul Îi pune lui Alexandru sulița În piept... altul iataganul la gât... Lasă jos sabia și buzduganul... E luat prizonier... Amir e aproape... spahiii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
atacul Împotriva voievodului. O sută de Apărători conduși de Pietro pornesc la galop spre Alexandru. Trec printre achingii... nu angajează lupta... galop... galop... Alexandru e târât de ambele brațe, În josul luminișului. Amir râmâne nemișcat... Mongolii trec de bariera spahiilor și galopează ca nebunii spre Amir. Un pâlc de achingii e În calea lor. Îl zdrobesc. Turcii sunt călcați În copitele cailor. - Vântul... spuse, deodată, Oană. S-a pornit vântul. Vine furtună... Erina ridică privirile. Era adevărat. Un vânt puternic pornise din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sens... spuneai că achingii s-au oprit, că Apărătorii șarjează, că nimeni nu poate ataca pe vântul ăsta... - Nimeni... doar călărețul acela... vine pieziș pe direcția vântului... poate am uitat să-ți spun un detaliu. - Detaliu? - E singurul călăreț care galopează pe furtuna asta. Toți s-au oprit și au culcat caii. Nici ienicerii nu pot avansa, se agață de ierburi să rămână pe loc. - Un achingiu? - Încerci să fii atent? La ce te gândeai? - Mă gândeam că nimic nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]