507 matches
-
fabuleze destul de mult, primii ignorând realitatea anatomică și fiziologică a sexului feminin, celelalte păstrând credința că într-o zi vor fi și ele dotate cu atributele puterii falice. Această bisexualitate potențială pe de o parte, iar pe de altă parte idealizarea parentală pe care copilul pre-puber simte că o deține explică sentimentul frecvent de omnipotență infantilă. Transformarea pubertară duce la pierderea de către copil a acestui sentiment de omnipotență și a acestei bisexualități potențiale. De acum înainte corpul său va fi purtătorul
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
care le trăiește. Adolescența implică, în sfârșit, o profundă schimbare a sistemului de valori, iar unii autori consideră idealul eului ca moștenitorul direct al adolescenței tot așa cum supraeul ar fi moștenitorul perioadei oedipiene. Idealul copilului se hrănește din trei surse: idealizarea copilului de către părinți; idealizarea părinților de către copil; idealizarea copilului de către el însuși. În timpul adolescenței, primele două surse de idealizare sunt în pericol, chiar suprimate. Adolescentul nu-și mai idealizează părinții, ba chiar îi devalorizează. Această acțiune de retragere constituie chiar
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
implică, în sfârșit, o profundă schimbare a sistemului de valori, iar unii autori consideră idealul eului ca moștenitorul direct al adolescenței tot așa cum supraeul ar fi moștenitorul perioadei oedipiene. Idealul copilului se hrănește din trei surse: idealizarea copilului de către părinți; idealizarea părinților de către copil; idealizarea copilului de către el însuși. În timpul adolescenței, primele două surse de idealizare sunt în pericol, chiar suprimate. Adolescentul nu-și mai idealizează părinții, ba chiar îi devalorizează. Această acțiune de retragere constituie chiar esența „crimei parentale simbolice
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
profundă schimbare a sistemului de valori, iar unii autori consideră idealul eului ca moștenitorul direct al adolescenței tot așa cum supraeul ar fi moștenitorul perioadei oedipiene. Idealul copilului se hrănește din trei surse: idealizarea copilului de către părinți; idealizarea părinților de către copil; idealizarea copilului de către el însuși. În timpul adolescenței, primele două surse de idealizare sunt în pericol, chiar suprimate. Adolescentul nu-și mai idealizează părinții, ba chiar îi devalorizează. Această acțiune de retragere constituie chiar esența „crimei parentale simbolice”. În ceea ce-i privește
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
eului ca moștenitorul direct al adolescenței tot așa cum supraeul ar fi moștenitorul perioadei oedipiene. Idealul copilului se hrănește din trei surse: idealizarea copilului de către părinți; idealizarea părinților de către copil; idealizarea copilului de către el însuși. În timpul adolescenței, primele două surse de idealizare sunt în pericol, chiar suprimate. Adolescentul nu-și mai idealizează părinții, ba chiar îi devalorizează. Această acțiune de retragere constituie chiar esența „crimei parentale simbolice”. În ceea ce-i privește, părinții retrag o parte din idealizarea pe care o manifestă față de
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
adolescenței, primele două surse de idealizare sunt în pericol, chiar suprimate. Adolescentul nu-și mai idealizează părinții, ba chiar îi devalorizează. Această acțiune de retragere constituie chiar esența „crimei parentale simbolice”. În ceea ce-i privește, părinții retrag o parte din idealizarea pe care o manifestă față de copilul lor. Într-adevăr, acesta nu se mai arată la fel de supus proiecțiilor lor idealizante ca atunci când era copil. Mai rămâne atunci a treia sursă: idealizarea sinelui prin sine însuși. În adolescență se observă în mod
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
simbolice”. În ceea ce-i privește, părinții retrag o parte din idealizarea pe care o manifestă față de copilul lor. Într-adevăr, acesta nu se mai arată la fel de supus proiecțiilor lor idealizante ca atunci când era copil. Mai rămâne atunci a treia sursă: idealizarea sinelui prin sine însuși. În adolescență se observă în mod efectiv aceste tipuri de oscilații în idealizarea sinelui: adolescentul trece uneori prea repede prin perioade de mulțumire de sine, un fel de narcisism exacerbat, apoi prin faze de profundă repliere
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
lor. Într-adevăr, acesta nu se mai arată la fel de supus proiecțiilor lor idealizante ca atunci când era copil. Mai rămâne atunci a treia sursă: idealizarea sinelui prin sine însuși. În adolescență se observă în mod efectiv aceste tipuri de oscilații în idealizarea sinelui: adolescentul trece uneori prea repede prin perioade de mulțumire de sine, un fel de narcisism exacerbat, apoi prin faze de profundă repliere, de subestimare, de neliniște amplificate adesea. Linia de demarcație dintre devalorizarea celuilalt, mai ales a părinților și
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
invadat de această senzație de vid, de această plictiseală, care amenință travaliul psihic ce este pe cale de a se efectua. Chiar și față de acest sentiment de vid adolescentul poate construi sisteme de apărare: fie să adere la un ideal intermediar, idealizarea unui grup de exemplu; fie să adere la un ideal de tranziție sub forma aderării la o credință religioasă, filosofică, sportivă, culturală, dietetică, estetică etc. Această adeziune este efectuată în general într-o manieră totală, absolută și adesea necritic; sau
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
de dependență între un adolescent și un părinte care se prezintă ca fiind vulnerabil sau fragil: părinte izolat, părinte bolnav fizic (infarct, diabet, boală cronică invalidantă etc.) sau psihic (depresie), părinte devalorizat în plan social (șomaj, marginalizare etc.); - relație de idealizare de neatins dintre un copil și un părinte care ocupă o poziție „grandioasă” în idealul infantil. Această poziție poate fi rezultatul unei competențe speciale a părintelui (părinte care are o poziție socială, artistică etc. strălucitoare) sau poate proveni dintr-o
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
mitic și satisfăcător în totalitate retras, în general, în zona secretă a eului și un obiect periculos, rău, persecutor, ascuns, cel mai adesea, într-un colț, gata oricând să sară asupra pacientului la cea mai mică dovadă de „slăbiciune”), de idealizare (un obiect foarte puternic, omniscient, protector), de devalorizare (un obiect decăzut, devalorizat, nefast), de negare etc., aceștia se apără cu dârzenie împotriva percepției interne a unei absențe, a unei suferințe, a unei amenințări cu separarea. Este evident că, subiacent acestei
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
în adolescență, își are originea cel mai adesea în refuzul de a efectua acest travaliu psihic în adolescență: doliul copilăriei este imposibil. Totuși, această cramponare ce pare adesea disperată ia forme variate în funcție de calitatea fundamentelor narcisiace și a sistemului de idealizare în relație cu calitatea obiectului parental interiorizat. Am propus trei forme principale de depresie, una în relație cu un obiect prea „satisfăcător” la care adolescentul nu poate renunța, o alta care rezultă dintr-un obiect „insuficient” care îi amintește de
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
cu fidelitate. În cazul lui Nicolae, În special triunghiul facial nas-urechi-gură, alcătuit din unghiuri Închise, era dificil de reprodus cu fidelitate și În același timp Într-o formă care să dea o impresie de ansamblu favorabilă. Potrivit interpretării sale retrospective, idealizarea artistică a lui Nicolae și mai ales a Elenei Ceaușescu făcea parte dintr-o normă autorevendicată, impusă din respect față de meseria sa, și nu față de personaje. Această idealizare era independentă de sugestiile pe care, În rare ocazii, le primise din partea
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
care să dea o impresie de ansamblu favorabilă. Potrivit interpretării sale retrospective, idealizarea artistică a lui Nicolae și mai ales a Elenei Ceaușescu făcea parte dintr-o normă autorevendicată, impusă din respect față de meseria sa, și nu față de personaje. Această idealizare era independentă de sugestiile pe care, În rare ocazii, le primise din partea comanditarilor săi. De obicei, nu i se cerea să-și Îmbrace subiectele Într-un mod precis. Odată, Suzana GÎdea a cerut ca Elena să poarte o eșarfă albă
[Corola-publishinghouse/Science/1909_a_3234]
-
trece, precum odinioară, de acest stadiu incipient, care se cere în mod necesar depășit pentru ca femeia să devină, în sfârșit, o "icoană". Or, cristalizarea iubirii într-o formă perfectă, pură, presupune intervenția creatoare a imaginației, pentru că numai imaginația este izvorul idealizărilor de tot soiul și al credinței în "curățenia dragostei", asumată de Andrei ca un dat necesar "pentru înțelegerea rostului vieții". În mod firesc, bărbatul înclină să-și facă iar chip cioplit din femeie, până ce realitatea intervine brutal, spulberând iluzia. Și
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
Lulù, în care, ca tot pățitul, nu mai vrea să vadă o femeie în carne și oase, ci un "fetiș ireal", ipostază idealizată a iubitelor de odinioară (Mab, Igeea), "icoană" proiectată undeva, în eter, dincolo de periculoasele imixtiuni ale concretului trivial. Idealizarea trădează, în subiacent, un acut sentiment de insatisfacție și chiar de resentiment față de femeie, natură duplicitară deprinsă a pune bărbatul în inconfortabila postură de încornorat. Refuzând însă realitatea amorului, mistificând-o cu bună știință, Andrei reușește să iasă din pielea
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
poată gusta plăcerea, dar luând totodată o înțeleaptă distanță. Asemeni poetului care elogia viața la țară din mijlocul forului dar care, coborât la rusticitate, ajungea să regrete ospățurile lui Mecena, eroul lovinescian descoperă în horațianism o mixtură de scepticism și idealizare foarte potrivită cu temperamentul său pasiv, înclinat la visare. Astfel, deși atribuia iubirii "un caracter mistic, de eternitate", ce-l condamna să fie victimă sigură a "eternului feminin", el era conștient de această nevoie firească a sufletului său și o
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
amintit devenea agreat de către tot mai mulți lideri, iar necesitatea introducerii lui în Principatele Române, explicată în diferite moduri. Dacă pentru unii, precum George Costaforu, regimul reprezentativ era important în primul rând prin caracterul său tradițional, ajungând chiar la o idealizare a vechilor Adunări mai ales pentru caracterul lor considerat reprezentativ într-un text intitulat Despre aristocrație 222, I. Heliade Rădulescu considera, în Dossier relatif aux Principautes (1857)223 promulgarea unei constituții moderne doar o aducere la zi a unei situații
by LIVIU BRĂTESCU [Corola-publishinghouse/Science/985_a_2493]
-
este evident că majoritatea artiștilor vremii pornesc de la premisa că funcția principală a artei este aceea de a exprima sentimente puternice. În literatură, începutul secolului al XX-lea a fost definit de realism. Acesta reprezintă o inovație literară ce exclude idealizarea sau subiectivitatea romantică. Deși nu se limitează la un singur secol sau grup de scriitori, este asociat de cele mai multe ori cu mișcarea literară franceză de la sfârșitul secolului al XIX-lea, în special cu romancierii Flaubert (Madame Bovary 1857) și Balzac
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
apoi faptele și virtuțile acestora inspirară geniurile și talentele ce veniră în urmă spre a deveni barzi ca Ossian și alții. Poeții creau eroi și eroii inspirau pe poeți 102. La baza acestui proces, Heliade Rădulescu pune un mecanism de idealizare, adică de schematizare exemplară a acțiunilor și a biografiilor. "A descrie lumea astfel cum este și a tinde către un ideal prin creațiuni, am zis că constituie pe adevăratul poet"103. "Idealizarea" funcționează de fapt ca o fabrică de poezie
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
acestui proces, Heliade Rădulescu pune un mecanism de idealizare, adică de schematizare exemplară a acțiunilor și a biografiilor. "A descrie lumea astfel cum este și a tinde către un ideal prin creațiuni, am zis că constituie pe adevăratul poet"103. "Idealizarea" funcționează de fapt ca o fabrică de poezie încarnată. Mai mult, pe baza acestei tehnici, criticul concepe un vast program de "poetizare" a istoriei și a realității românești, de fapt o operațiune de dramatizare a tuturor narațiunilor de viață pe
[Corola-publishinghouse/Science/84955_a_85740]
-
este ; romanul poate prezenta însuși procesul de transformare. Caracterizarea "plată" (care de obicei se suprapune celei "statice") prezintă o singură trăsătură a personajului, considerată dominantă sau mai izbitoare din punct de vedere social. Ea poate constitui o caricatură sau o idealizare selectivă. Drama clasică (a lui Racine, de pildă) aplică această caracterizare "plată" personajelor principale. 291 Caracterizarea "rotunda", ca si cea "dinamică", are nevoie de spațiu și de subliniere; ea se folosește, evident, în caracterizarea personajelor importante pentru punctul de vedere
[Corola-publishinghouse/Science/85059_a_85846]
-
1970, 1973) a colectat mai întâi din reflecțiile filosofice, producțiile literare și înțelepciunea populară propoziții ce descriu cele două stări sufletești, simpatia (prețuirea) și dragostea. Propozițiile astfel culese au fost organizate în itemi pe următoarele teme mai importante: atracția fizică, idealizarea partenerului, disponibilitatea pentru orice ajutor dat celuilalt, dorința de a-și împărtăși emoțiile, încrederea și toleranța reciprocă, gradul de inteligență pe care și-l atribuie reciproc partenerii. Pe urmă, psihologul social american a rugat câteva sute de studenți să evalueze
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
p. 177). Ea înseamnă propensiunea irezistibilă către persoana iubită, astfel încât factorul afectiv-emoțional copleșește rațiunea, reacțiile comportamentale scăpând, în însemnată măsură, de sub controlul lucidității. Picioarele parcă merg singure înspre ființa dorită, nimeni și nimic nu le poate opri. Dragostea este oarbă, idealizarea celuilalt maximă, eventualele lui defecte sunt convertite în calități, febrilitatea emoțională e de nestăpânit, orice se justifică pentru a fi împreună, ultimul argument fiind chiar acela „pur și simplu nu mă pot opri, nu rezist”. Mixtura în dragostea pasională dintre
[Corola-publishinghouse/Science/2283_a_3608]
-
centrală educației, ca formă de dominare a instinctelor și pasiunilor de către rațiune. Bazată pe individualism și profit, educația occidentală s-a axat pe reducerea formelor de control al vieții private. Această educație atinge inclusiv tema egalității, văzută doar ca o idealizare a invidiei. Liberalismul anglo-saxon (promovat de David Hume, Adam Smith, Adam Ferguson, dar și de francezi precum Montesquieu, Benjamin Constant și Alexis de Tocqueville) a pus accentul pe corectarea carențelor educaționale ale delincvenților și pe reducerea coerciției. Liberalismul francez (reprezentat
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]