160 matches
-
puține ori, muzica lui Mozart restituită ca un conglomerat de discursuri și jocuri textuale în care adîncimea era înlocuită de multiple suprafețe mate, dar alunecoase. Așa se face că am ajuns să-mi fie uneori frică să receptez un opus mozartian, chiar și atunci cînd lucrarea e mai puțin "vînturată", cum e cazul Concertului pentru fagot KV.191. Teamă de o interpretare impersonală, glacială ori, dimpotrivă, hiper-personalizată, incandescentă, marcată de voința instaurării unor noi tonalități emoționale sau de euforia unei libere
O carte, un concert, o orchestră by Liviu Dănceanu () [Corola-journal/Journalistic/11503_a_12828]
-
fagotistul Șerban Novac, posesorul unei capacități exemplare de a purifica elementarul (ceea ce nu poate fi descompus mai departe), și a-l ilustra prin formule tehnice și expresive astfel încît să se facă vizibile imensa complexitate, dar și elementaritate a stilului mozartian. Șerban Novac a reușit ca, printr-o gradare procesuală, intens fenomenală a evenimentelor sonore, să suspende dureroasa inadecvare ce se poate ivi între redarea obiectelor muzicale și destinația lor de a oglindi această complexitate și elementaritate. Șerban Novac a adoptat
O carte, un concert, o orchestră by Liviu Dănceanu () [Corola-journal/Journalistic/11503_a_12828]
-
asupra resorturilor cinematografiei ca artă totală privită prin fereastra pe care Truffaut o lasă închisă special pentru a sublinia depărtarea și apropierea deopotrivă pe care ecranul o așază între noi și lume. Criticul începe prin a risipi iluzia de grație mozartiană cu un minunat l'air de rien pe care o lasă o parte din filmografia truffaultiană, - o probă o oferea și ultimul film al lui Truffaut, De-ar veni odată Duminica!, pe care Magda Mihăilescu l-a recomandat spre vizionare
François Truffaut, bărbatul care era filmul by Angelo Mitchievici () [Corola-journal/Journalistic/7092_a_8417]
-
în cînd, și în adîncul ei. Sebastian e într-adevăr un „artist amabil“, care, din instinct muzical, „se ferește să apese, să stăruie“ într-o manieră disonantă în enunțurile lui artistice și eseistice. Făcîndu-i în fond un compliment de tip mozartian 1, Vladimir Streinu observă că o „ușurință fericită și egală“ îl face pe scriitor să se miște dezinvolt „în genurile și printre genurile pe care le cultivă“. De aici și calitatea scrisului sebastianic, și deficiența lui ce dau un efect
"Grodek". A treia variantă by Ion Vartic () [Corola-journal/Journalistic/5841_a_7166]
-
nume" - Leopold Hager, Michel Plasson, Christoph Eschenbach; formații camerale prestigioase - "St. Martin in the Fields", "I Musici di Roma", Orchestra de Cameră din Lausanne, Cvartetul "Kodaly" etc.; soliști străluciți - violoniștii Sarah Chang, Maxim Vengerov, pianiștii Rudolf Buchbinder, Maria Joaso Pires, mozartianul prin excelență Christian Zacharias, Aldo Ciccolini (un favorit al publicului pe vremea când venea des în București), Maurice André, cea mai sonoră trompetă a secolului, ș.a. Repertoriul bine echilibrat oferă răspuns la gusturi și preferințe diferite. În afara muzicii enesciene despre
Festivalul Internațional "George Enescu" by Elena Zottoviceanu () [Corola-journal/Journalistic/15925_a_17250]
-
17,00!) în care Vlad Vizireanu dirija lucrări de Enescu, Liszt, Beethoven, iar la 19,30 să rămâi în continuare în Sala Mare a Palatului pentru a nu pierde nici un sunet din cele modelate de cuplul Barenboim-Lupu, într-o viziune mozartiană suprasensibilă, care a țintit fără echivoc chiar miezul misterios al Adevărului în Concertul nr. 10 pentru două piane în Mi bemol major, KV 365, și apoi să te lași absorbit de atmosfera spiritualizată a celor Patru piese sacre de Verdi
Festivalul international "George Enescu" by Despina Petecel Theodoru () [Corola-journal/Journalistic/83703_a_85028]
-
celebrul cvartet ”Amadeus”. La Octetul de Mendelssohn, s-au unit cu membrii Cvartetului ”Gaudeamus”, iar la Octetul de Enescu li s-a alăturat Cvartetul ”Ad libitum.” Am regăsit semnele magiei și în concertul în care Maxim Vengherov a făcut sunetele mozartiene să vorbească, să-și destăinuie forța și fragilitatea, luciditatea și starea de contemplare, sobrietatea și afectivitatea, predispoziția spre glumă și seriozitate; în cele două seri în care Rudolf Buchbinder a dovedit că deține secretul sculptării meticuloase, cu vigoare și delicatețe
Festivalul international "George Enescu" by Despina Petecel Theodoru () [Corola-journal/Journalistic/83703_a_85028]
-
Queffélec, o muziciană ce aparține tradiției celei mari a culturii franceze a instrumentului său; coerență și claritate, eleganță și farmec, transparențe deloc sticloase ale sunetului, reprezintă împreună datele unui stil tipic francez, nu neapărat romantic dar sensibil, privind abordarea creației mozartiene. La cererea insistentă a publicului, ne-a dăruit o bijuterie din marele tezaur al sonatelor lui Domenico Scarlatti; ne-a amintit că maestrul absolut, marele patriarh al pianisticii franceze actuale, rămâne în continuare Aldo Ciccolini, cel care, cu decenii în
Evenimentele actuale ale stagiunii muzicale... by Dumitru Avakian () [Corola-journal/Journalistic/7437_a_8762]
-
acestui procedeu în tematic la Beethoven o putem asocia cu modul de implementare organică (tematică) a citatului în lucrările lui Alfred Schnittke. Cu alte cuvinte, gândirea lui Berio operează cu accepțiunea idiosincratică a citatelor utilizate, atitudine identică atitudinii bachiene sau mozartiene, prin utilizarea aceluiași material muzical în diferite lucrări (Bach), sau prin înlocuirea anumitor pasaje cu altele asemănătoare dintr-o lucrare diferită (Mozart)<footnote Analiza comparativă a acestui tip de procedură convențională în lucrările lui Mozart și reformularea convenționalului în tematic
Fenomenul compresiei stilistice ?n muzica european? (II) by Oleg Garaz () [Corola-journal/Science/83140_a_84465]
-
traseele melodice ale lucrării. Expresia relativ convențională a muzicii capătă o motivație a sensurilor cărora tânărul muzician le conferă veridicitate, și, în plus, farmec inspirator. Și acum, ca și în alte situații, în cazul violonistului Alexandru Tomescu claritatea construcției Concertului mozartian, al patrulea, în re major, se sprijină pe limpezimea, pe eficiența gândirii artistice. Este expresia vie a unei inteligente și necondiționate implicări ce asigură, spre exemplu, strălucirea diamantină în realizarea Preludiului în mi major de Johann Sebastian Bach, miniatură oferită
Tineri performeri by Dumitru Avakian () [Corola-journal/Journalistic/9550_a_10875]
-
care nu rămâne o suprafață de decorațiuni, ci o suprapunere de sensuri ale planurilor simultane sau succesive. Interpretarea chopiniană a Elisabethei Leonskaia profita de îndelungul ei contact cu vocile polifoniei bachiene (atît de familiare lui Chopin) și considerabil, de pianistica mozartiana care este una din virtuțile stilului ei. (Să gândim clasic: stilul este omul!) Firește, la atâta detaliu rafinat poate apărea o fragmentare a panourilor arhitecturale. Dar Chopin însuși, la început de carieră, nu a construit aceste concerte "în mare". Leonskaia
Festivalul International "Chopin" by Ada Brăvescu () [Corola-journal/Journalistic/17454_a_18779]
-
dezgust și justificată spaimă, refuzate. Cele două excelente volume memorialistice ale prietenului său de-o viață, Nicolae Balotă, autentifică În Caietul albastru fascinanta forță „negativă” a frumuseții ca pavăză contra degradării, ca reacție dezgustată, ireconciliabilă, chiar dacă și candidă, aeriană, luminoasă, mozartiană, adolescentină, contra mediocrității agresive, a prolificelor ei tertipuri și toxine. Un oricât de lung citat nu pare prea lung: „Marii profeți ai sfârșitului de ev: Marx, Nietzsche, Kierkegaard, Dostoievski, Freud, ca și epigonii lor literari sau filosofi - Joyce, Kafka, D.H.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
al unui profet nihilist și apocaliptic, era, credeam, tocmai relația dintre entuziasmul juvenil față de barbarie și scepticismul statornic față de civilizație, progres, democrație. Nu s-a ajuns la astfel de prea complicate și importante chestiuni. Părea pregătit pentru o seară destinsă, mozartiană, ca primăvara drogată de frumusețe a Parisului. Privirea și gestica sa, cerând și dăruind admirație, se Îndreptase, cu delicată vibrație cavalerească, spre Cella... Conversația n-a fost lipsită, totuși, mai ales la Început, de sarcasmul care Îl consacrase pe filosof
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
În gândacul kafkian, ci și În zgârie-nori și În gena infinitezimală din lentila microscopului, În mașina de zburat și Înotat, În guma de mestecat, În semnul de circulație și, inevitabil, În semnul de Întrebare. Saul Steinberg jonglează, cu o vivacitate mozartiană, cum el Însuși a spus, cu toate emblemele rutinei contemporane, ascunzându-se sub clișeu și dezvăluindu-se prin mască, pentru a regenera, cu seriozitatea și ușurința nepăsătoare a harului de copil ingenuu și genial, gravele dileme nerezolvabile ale comediei umane
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
a fost cea mai familiară este a sopranei americane Teresa Stich-Randall, legată de unul dintre cele mai frumoase discuri cu cantate de Johann Sebastian Bach, din cele înregistrate la Viena de dirijorul Hermann Scherchen. Am descoperit-o apoi în înregistrările mozartiene ale dirijorului Hans Rosbaud din anii ‘50, la Festivalul de la Aix-en-Provence, unde a fost pe rând o extraordinară Fiordiligi, alături de cealaltă Teresa, Berganza, ca parteneră în Dorabella, apoi Donna Anna și contesa în Nunta lui Figaro. Despre duo-ul Stich-Randall-Berganza
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2174_a_3499]
-
limitele ciclului de simfonie stabilite de Haydn și Mozart și le-a extins la proporții grandioase. Astfel, prima parte din simfonia a III-a, ,,Eroica”, este de 2 ori mai mare decât partea I-a a celei mai mari simfonii mozartiene ,,Jupiter”, iar întinderea simfoniei a IX-a nu se poate măsura cu nici o lucrare de acest gen apărută până atunci. Adâncirea contrastelor dintre părți, sau din cadrul aceleiași părți și mărirea dimensiunilor simfoniei, a fost începută încă de Mozart. Dar, ceeace
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
El adâncește legătura dintre secțiunile formei, înăsprește contradicțiile dintre teme, sau dintre fragmentele contrastante. În simfonia I-a trăsăturile stilului beethovenian nu sunt încă precis conturate. Simfonia este alcătuită după tiparele tipului clasic, iar substanța ei vădește încă puternice rezonanțe mozartiene; în special în partea a II-a, ce amintește Andantele din simfonia în sol minor de Mozart. Cea de-a doua simfonie însă, reprezintă un mare pas înainte. Prin tonul ei convingător, bărbătesc, prin atmosfera viguroasă, ea prevestește pe autorul
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
chip deosebit atenția. Partea I-a. După o introducere lentă, urmează o mișcare vioaie, allegro con brio, scrisă în formă de sonată. Viorile prime expun în piano tema I. Ea e zburdalnică, dar conține germenii clocotului lăuntric Beethovenian. Tema II, mozartiană prin grația ei, este cântată la început în imitații de către oboi și flaut, fiind acompaniată de coarde. După un joc de accente ce alternează între suflători și coarde, urmează un moment culminant, în care orchestra își concentrează întreaga capacitate sonoră
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
care nu mai e susținută de ritmul ce sugera tic-tac-ul metronomului: Partea a III-a ,,Tempo di Menuetto”, se deschide cu o temă ce amintește menuetele viguroase ale lui Haydn. În schimb, a doua secțiune melodică vădește o fină rezonanță mozartiană. Este parcă o evocare a ,,frumoaselor vremuri de odinioară” o parodiere a stilului pompos, aici de o grație excesivă, a saloanelor veacului al XVIII-lea. Trio-ul, partea mijlocie, începe cu un dialog câmpenesc între cei doi corni și clarinet
Simfoniile lui Beethoven by MIHAIL MANCIU [Corola-publishinghouse/Journalistic/449_a_930]
-
de ani când scrie masivul volum și este încă sclavul mecanicii în trei timpi a gândirii hegeliene, deși conținutul cu care umple schema este liber, efervescent și "literar". " Stadiile imediate ale erosului" sânt prezentate și analizate cu ajutorul a trei opere mozartiene. Primul stadiu ― Nunta lui Figaro ― este întruchipat de Cherubino, ipostază a senzualității care se trezește și al cărei obiect nu este pe deplin precizat. Dorința este ca atare confuză și, pentru că nu cunoaște satisfacerea și nu poate deveni bucurie debordantă
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
și să preiau ilustrația (50 de planșe color) la Enciclopedia zmeilor a lui Cărtărescu, la care Banuș lucrează de peste un an. Pentru suflețelul meu, vreau să cumpăr de la FNAC filmul lui Losey după Don Giovanni și să văd ce casete mozartiene mai găsesc. Am să dau și o raită pe la târgul de carte, care pică exact în săptămână aceasta, având ca invitat de onoare editurile din Italia, mai rafinate, poate, în materie de grafică de carte decât cele franțuzești. marți, 19
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
de la Claves, ultimul disc Haskil și am avut un soi de revelație. Un disc apărut cu întârziere din cauza exigențelor copyright-ului, dar care nu ar trebui să lipsească din nici o colecție sau discografie a pianistei noastre. Din nou două concerte mozartiene, cel de-al 19-lea în fa major, KV 459 și al 24-lea în do minor, KV 491. Ambele au fost înregistrate perfect de radioul elvețian romand, în concerte ale Orchestrei de Cameră din Lausanne, sub bagheta lui Victor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
a fost Elena Cernei, una din solistele cvartetului vocal ce interpretează cele două capodopere. Indiscutabil, interpretările și înregistrările sunt de o mare calitate, iar remasterizarea pe discurile compact fără cusur. Vocile soliștilor, mai ales soprana și mezzosoprana, eroinele Marii misse mozartiene, impresionează prin emisia vocală clară, cristalină, de o mare puritate. Excepționale mi se par corurile Filarmonicii și Radioului, conduse în epocă de Dumitru D. Botez și Ștefan Mureșianu. Îi las pe criticii de profesie să judece mai mult, personal fiind
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
cristalină, de o mare puritate. Excepționale mi se par corurile Filarmonicii și Radioului, conduse în epocă de Dumitru D. Botez și Ștefan Mureșianu. Îi las pe criticii de profesie să judece mai mult, personal fiind impresionat mai ales de concepția mozartiană modernă a lui Constantin Silvestri, în tradiția pământeană a unui Hermann Scherchen în anii ’50. Comparațiile cu interpretările de epocă sunt posibile, înregistrări contemporane, cu Eugen Jochum și Ferenc Fricsay pe podium și mari voci de soprane, ca Irmgart Seefried
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2189_a_3514]
-
intelectual atinge valori maxime, se-nșeală. Păi, profesorul de servici e director atunci...” “Dar directorul?...” întreabă o voce rămasă neidentificată din sală. “Directorul are și alte treburi, mai tu o ședință, mai ... altceva...” V.4. ... Jupiter! Acordurile maiestuoase ale muzicii mozartiene îmi inundă sufletul. Zeul e, parcă, mai altfel aici. Sigur, la fel de puternic, de măreț, însă mai pământean, mai uman. Ai crede că Wolfgang Amadeus Mozart l-a surprins exact în momentele sale de supremă slăbiciune. Sau de măreție fără seamăn
Filigran by Alexandru Poamă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/363_a_1431]