632 matches
-
cât caracterul și mintea omului în cestiune sânt mai deosebite, rezultă de aci că spiritul național însuși se va impregna de bogăția distinselor spirite individuale ce se ivesc. Pentru demagogie orice merit, în genere orice superioritate, e o insultă făcută platitudinii și înapoierii intelectuale și morale a demagogilor; astfel dar înlăturarea meritului, îngroparea lui de viu, e regula generală de purtare a alianței perpetue a tuturor celor de rând în contra celor ce răsar c-un cap asupra platitudinii generale. Cei de
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
o insultă făcută platitudinii și înapoierii intelectuale și morale a demagogilor; astfel dar înlăturarea meritului, îngroparea lui de viu, e regula generală de purtare a alianței perpetue a tuturor celor de rând în contra celor ce răsar c-un cap asupra platitudinii generale. Cei de rând însă se-aseamănă în toate țările, precum seamănă nulă cu nulă. Unde domnește demagogia orice carne cu ochi poate deveni om mare, pentru că nu se cere nimic de la el. O mărire cam trecătoare, nu-i vorba
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
aceasta ocrotește pe oameni față cu cerințele sociale! Stilul acesta îl avem, se vede, "grație progresului simțitor ce-a făcut la noi știința dreptului". Un mesaj plin de definiții ca cea de sus, plin de fraze de cea mai zilnică platitudine, plin de lucruri cari se-nțeleg de la sine și pentru cari nimeni în lume nu le-a cerut d-lor miniștri o esplicare sau o definiție, un asemenea mesaj cum să nu fie frumos? Noi sîntem siguri că d. Giani
Opere 11 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295589_a_296918]
-
cărui glas, de cele mai multe ori în off, o instituie ca barometru al evenimentelor, dar și al stărilor de conștiință pe care acestea le declanșează. Figuri de profesori care ies în prim-plan, episodic, conturează un univers uman deloc dominat de platitudini sau de complexul provincialului, al ruralului, (în conformitate cu o convingere a lui Theodor Codreanu, afirmată deseori: "Pariul meu existențial și cultural a fost că poți face cultură mare oriunde te-ai afla, că provincia nu este, prin natura ei, strivitoare, ci
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
totuși, prea generală. Elemente ale narcisismului sunt găsite deopotrivă la nivelul biografiei și al operei, Theodor Codreanu situându-se printre acei exegeți ai lui Bacovia care refuză să vadă în viața cotidiană a acestuia un șir de neîmpliniri și de platitudini. Biografismul tradiționalist nu putea avea, aici, nici un fel de căutare, deoarece nu a produs, până acum, decât constatări banale, care au dus la un impas. O revigorare a monografiei de acest tip i se datorează lui Constantin Călin. Însă Theodor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
destrămate sau tranzitorii determină un discurs "deconstructiv", fragmentar, o "reproductibilitate mecanică" și marcat "publicistică". Și iar trebuie spus că aceste creionări simple, din câteva linii și la limitele prozei, nu sărăcesc sensurile. Impresia este, într-adevăr, de improvizație banală până la platitudine, dar aceste texte consemnează, acum, ca într-o agendă contabilă, eliptic, în "stil simplu", ostentativ prozaic: "În iatac.../ Un gând/ Prin întuneric,-/ Genial.../ A dormita..."; Nici un minut/ Pierdut degeaba,-/ Poate că ziua/ Trecu./ Se face seară/ Cina,/ Culcarea.../ Dar, și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
ale UASCR, ale UTC, ale Uniunii Scriitorilor și ale filialelor ei, plasarea "grupării optzeciste" culturale etc. Ce presupunea, în fapt, noul "curent"? Coborârea limbajului în stradă, în "cotidian", adică în derizoriu, în facil, în anodin și în desuetitudinea însoțitoare. Orice platitudine așezată în vers alb era prezentată ca o mare reușită estetică. Alungarea metaforei, epicizarea, demitizarea și persiflarea (peiorativul și ironiile, oricât de ieftine, brutale sau nu), constituiau, laolaltă adunate, calificativele unui atu exprimat de "postmodernism". Și cu cât era mai
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
așa-zis postmodernist (încadrat, însa, în modernismul forte, deșănțat în plin proces tranzitoriu al sfârșitului hegemoniei unei rigidități axiomatice, pozitiviste). Iar acest lucru se petrece, în special, prin analiza paradoxurilor postmodernismului românesc. Căci, dacă în Occident postmodernismul se instaurează prin platitudinea post-ideologică a sub-culturilor, în România fenomenul, aparent inexplicabil, îmbracă haina ideologică a avangardismului de refugiu în lupta împotriva comunismului autohton. Tocmai situarea de cealaltă parte a frontului, raportat la comunism, este paradoxală. Atât comunismul cât și optzecismul subminează naționalul: "Postmodernismul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
le permite lumea de azi. Dintr-un orășel văd țâșnind săgeata unei catedrale. Aceasta îmi amintește că am vrut să scriu odată o Reabilitare a Evului mediu. Căci "noaptea Evului mediu" constituie, mi se pare, una dintre cele mai încăpățînate platitudini didactice. Giotto și Dante nu pot fi decât abuziv anexați Renașterii, ca precursori. Și cum să împăcăm setea de absolut din edificiile gotice cu ideea că în afara Renașterii n-ar exista decât barbarie și confuzie? Poate greșesc și merg prea
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]
-
școală și comunitate- Fanfara de la Zece Prăjini, descoperirea pasionaților de tradiție populară romînească în rîndurile elevilor școlii, formarea viitorilor coordonatori de proiecte culturaleelevii Școlii Normale „Vasile Lupu” Iași, contracararea noianului de kitsch (tendințelor de pseudoartă și prost gust, caracterizate prin platitudine, imitație superficială), punerea în valoare a costumelor populare, ștergarelor și batistelor cusute de către fetele din sat la șezători, a sutelor de păpuși din cîrpăsimboluri ale anului care moare- create de elevi, a aparaturii țărănești, în special a celor de prelucrare
PRACTICI DE SÂNTANDREI by Maria Agapi () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91502_a_92847]
-
D. este un personaj atipic, fiind singurul cu un destin ce stă sub semnul iremediabil al ratării. Încă din adolescență, iubește fără nicio speranță pe d-na T, este un intelectual mediocru, îmbătrânit precoce, iar versurile sale sunt de o platitudine dezagreabilă. E o figură în negativ a lui Pygmalion, eroina încercând în zadar să-l cizeleze și, din punctul ei de vedere, cea mai gravă carență ar fi tocmai nulitatea lui ca poet: "Am încercat să-l fac să-și
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
Nu intenționăm, firește, să reluăm comentariile și trimiterile noastre la mitul lui Pygmelion (v. capitolele anterioare), dar fragmentul citat, întreg contextul, evocă, inevitabil, o astfel de corelație. Doamna T. însăși este conștientă că Sinele, Esența sa rezistă asalturilor locurilor comune, platitudinilor, vulgarităților etc. doar prin Privire. Scena erotică, în care partenerul este D., se consumă, dintr-o milă care "a înmuiat scheletul mândriei"333, iar, spre sfârșit, apare această recunoaștere: "Dar eu simțeam că tot ce eram <<eu>> mi se refugiase
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
Emilia e tot atât de de bine intenționată, tot atât de excesivă și de falsă ca și pe scenă, când joacă furios și prea drastic, cu nădejdea că totuși <<talentul>> ei e apreciat. Aceeași lipsă de gradație, aceeași extenuare inutilă și aceeași impresie de platitudine."427 Prin procedeul ținând de intertextualitate, autorul "consemnează", aproape ca într-o satiră, conținutul cronicilor teatrale: "Cronicile, mi-am aruncat ochii peste ele, erau din diferite ziare. (...) În cele mari, totdeauna numele Emiliei era subliniat cu roșu, într-o listă
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
că mă înșală. Cum așteptam la pândă, cu fruntea arsă și pumnii crispați! Acum, când vine, îi arăt scrisoarea zâmbind. Un moment devine palidă, mă examinează alarmată și bănuitoare, însă când mă vede liniștit, socoate că nu cred. Vorbește mult platitudini încălecate, asociate la întâmplare și zâmbetul meu binevoitor o încurajează."438 Formula lui Hegel 439, după care arta este tentativa de a elimina alienarea, are în vedere același aspect. Referindu-se la aceeași observație, Th. W. Adorno subliniază: "În artefact
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
Vergiliu, Sappho, dar și Metastasio). Introspecția, complicarea senzațiilor, artificializarea stilului, tonul exaltat sau tânguitor dau paginilor sale de poezie amprenta epocii de apus a fanariotismului. Dar lipsa de inventivitate (V. mărturisește că pe alocuri a transcris versurile fratelui său, Alecu), platitudinea și abstracția expresiei mențin versurile la nivelul comun al liricii neoanacreontice din epocă, însă cu două excepții: o meditație spusă într-o curgere muzicală, cvasieminesciană [Un pic dă nădejde d-aș ști c-o să-mi vie] și Durda, de inspirație
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290401_a_291730]
-
Dar, cu excepția acestui episod de dragoste a bătrânului Moromete, e de remarcat că în toată opera lui Marin Preda, împlinirea iubirii are loc în cadrul căsătoriei. Romantismul și prestigiul adulterului și al iubirilor ilicite care furnizează de două secole literatura, disprețuind „platitudinea vieții domestice”, nu încape decât sporadic în viziunea despre lume a lui Preda, în primul rând nu în lumea Moromeților, dar nici în rest, pentru că (și aceasta mi se pare esențial) orizontul lui este unul de cetate clasică. Așa cum spune
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
a scos părerea că e o lume de cazuri anormale, plină numai de psihopați, o lume a dezaxării. Acestei nerozii i se opune alta, în fond foarte apropiată, care laudă la Dostoievski „misticismul”, „viziunea abisală” și celelalte exutorii mântuitoare de „platitudinea” rațiunii și realității. Or, ceea ce e esențial la Dostoievski e tocmai gradul extrem de potențare al rațiunii și realității. Situațiile limită sunt tocmai stadiul maxim al normalului. Paul Zarifopol a făcut cândva următoarea admirabilă observație: „Pentru Dostoievski materialul violent era obiect
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
manteia păgână care-l făcea să presimtă, ca și Sadoveanu al nostru, misterele universului; din adâncul ființei lui îi veneau impulsurile acelui daimon care face dintr-un simplu muritor un supraom. Altfel; și Goethe a exprimat un număr considerabil de platitudini, bineînțeles, niciodată în forme atât de inocent hazlii cum nu rareori i s-a întâmplat bardului nostru. Dar „mediocritatea fără precedent” a lui Goethe nu are în ea însăși absolut nimic comun cu platitudinea, fie ea și excepțională, ca aceea
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
a exprimat un număr considerabil de platitudini, bineînțeles, niciodată în forme atât de inocent hazlii cum nu rareori i s-a întâmplat bardului nostru. Dar „mediocritatea fără precedent” a lui Goethe nu are în ea însăși absolut nimic comun cu platitudinea, fie ea și excepțională, ca aceea care-l caracterizează pe Bardul de la Mircești. Platitudinea acestuia era excepțională, într-adevăr, în primul rând prin faptul că a putut cu drept cuvânt domina o societate și o epocă în care oamenii cu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
hazlii cum nu rareori i s-a întâmplat bardului nostru. Dar „mediocritatea fără precedent” a lui Goethe nu are în ea însăși absolut nimic comun cu platitudinea, fie ea și excepțională, ca aceea care-l caracterizează pe Bardul de la Mircești. Platitudinea acestuia era excepțională, într-adevăr, în primul rând prin faptul că a putut cu drept cuvânt domina o societate și o epocă în care oamenii cu adevărat superiori nu erau deloc puțini. Alecsandri nu pare să fi bănuit ce este
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
pagini (mai ales versuri) care se mai pot citi cu încântare și azi; multe au un farmec străin de arta literară, dar nu puține sunt realmente „inspirate”; aproape nici o bucată nu e însă în întregime neatinsă de ridicol prin stereotipie, platitudinea gândirii și totala ignorare a forței transfiguratoare pe care trebuie s-o aibă poezia. Rămăsesem cu părerea că proza și comediile lui Alecsandri rezistă mai bine decât poeziile. Le-am recitit, atâta cât m-a ținut răbdarea, și nu am
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
plac și mie unii (dar nu prea mulți) așa-numiți „fanteziști” care știu să dea vieții (sau mai exact să descopere în ea) un farmec imprevizibil; de obicei, aceștia tratează cu dezinvoltură și, în fond, cu înțelepciune, prejudecățile rutiniere și platitudinea existenței. Dar există într-adevăr și o prejudecată a fanteziei, cum zice Mazilu; această prejudecată e, în definitiv, ca mai toate prejudecățile, de o perfectă platitudine, deși pretinde a fi tocmai un antidot față de ce se numește obișnuit „platitudinea și
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
de obicei, aceștia tratează cu dezinvoltură și, în fond, cu înțelepciune, prejudecățile rutiniere și platitudinea existenței. Dar există într-adevăr și o prejudecată a fanteziei, cum zice Mazilu; această prejudecată e, în definitiv, ca mai toate prejudecățile, de o perfectă platitudine, deși pretinde a fi tocmai un antidot față de ce se numește obișnuit „platitudinea și vulgaritatea realității”. Fantezia ar fi, chipurile, “înaripată”, în vreme ce realitatea e terre-à-terre. În accepția sa originară, termenul de „fantezie” înseamnă aparență, nălucire, himeră, dar vine de la faneros
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
și platitudinea existenței. Dar există într-adevăr și o prejudecată a fanteziei, cum zice Mazilu; această prejudecată e, în definitiv, ca mai toate prejudecățile, de o perfectă platitudine, deși pretinde a fi tocmai un antidot față de ce se numește obișnuit „platitudinea și vulgaritatea realității”. Fantezia ar fi, chipurile, “înaripată”, în vreme ce realitatea e terre-à-terre. În accepția sa originară, termenul de „fantezie” înseamnă aparență, nălucire, himeră, dar vine de la faneros, care înseamnă: clar, vizibil, luminos. Se vede bine că era vorba întâi de
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
la care temele fundamentale ale lui Sadoveanu sunt coroborate, la baremul și categoria lor proprie, cu Jack London și William Faulkner. Această raportare a lui Sadoveanu la un cosmos cu nume anglo-saxone și mai cu seamă american distruge câteva vechi platitudini și amendează câteva vechi păreri care circulă în legătură cu prozatorul nostru. Transcriu aici o frază a lui Ungheanu care-mi pare esențială: „Mihail Sadoveanu descoperă acel fel de conflict și spațiu pe care l-am numit convențional londonian, deschizând prin revelarea
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]