274 matches
-
de Winthrop este luată din Matei 5:14: "Voi sunteți lumina lumii. O cetate așezată pe munte nu poate fi ascunsă." Fragmentul a fost copiat din predica "Un model de milă creștinească" ținută de Winthrop la bordul vasului înaintea plecării puritanilor din Anglia. Odată ajunși în Massachusetts, Winthrop a început să fie văzut ca un moderat. A respins, de exemplu, sugestia unor puritani ca femeile lor să fie obligate să poarte un voal. 10 Primul discurs inaugural al președintelui George Washington
by Madeleine Albright [Corola-publishinghouse/Science/1028_a_2536]
-
a fost copiat din predica "Un model de milă creștinească" ținută de Winthrop la bordul vasului înaintea plecării puritanilor din Anglia. Odată ajunși în Massachusetts, Winthrop a început să fie văzut ca un moderat. A respins, de exemplu, sugestia unor puritani ca femeile lor să fie obligate să poarte un voal. 10 Primul discurs inaugural al președintelui George Washington, New York, 30 aprilie 1789. 11 O scrisoare a președintelui George Washington, citată în Barry Kosmin și S. Lachman, One Nation under God
by Madeleine Albright [Corola-publishinghouse/Science/1028_a_2536]
-
Din „Revista nouă” se reproduc și Amintiri din pribegia după 1848 de lon Ghica. Mai multe traduceri, din operele istoricului Theodor Mommsen (Războaiele romanilor la Dunăre), ale lui Luigi Capuana (Scârba), Ouida (romanul Molii), Dostoievski (Femeia altuia), Armando Palacio Valdès (Puritanii), Edgar Allan Poe (Inima revelatoare) ș.a., sunt publicate în foileton. R.Z.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286732_a_288061]
-
socială, din mai multe motive. În primul rând, încă din vremea Elisabetei, calvinismul devenise extrem de activ în Anglia, unde a dat naștere puritanismului, și în Scoția, unde s-a transformat în prezbiterianism. În scurtă vreme, anglicanismul a devenit ținta atacurilor puritanilor deoarece, în ochii lor, nu era decât un catolicism deghizat. În al doilea rând, regele Iacob era la origine calvinist (prezbiterian), dar a îmbrățișat repede religia anglicană. El vedea în puritanism o primejdie la adresa autorității regale, motiv pentru care nu
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
un catolicism deghizat. În al doilea rând, regele Iacob era la origine calvinist (prezbiterian), dar a îmbrățișat repede religia anglicană. El vedea în puritanism o primejdie la adresa autorității regale, motiv pentru care nu a dat curs cerințelor de reformă ale puritanilor și i-a obligat să practice anglicanismul 3. În al treilea rând, "începând din acest moment trebuie să se distingă în clerul englez trei grupări: o grupare a înaltei biserici, cea mai puțin îndepărtată de biserica romană și care acceptă
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
șaselea rând, stilul de viață al lui Iacob I îi impunea acestuia o politică de pace cu Spania, motiv pentru care dorea să-l căsătorească pe fiul său Carol cu o infantă spaniolă, iar asta îl făcea suspect în ochii puritanilor, care doreau mai degrabă implicarea Angliei în războiul religios de pe continent și nu doreau deloc alianțe care ar fi impus acordarea de libertăți catolicilor englezi. Așadar, conflictele dintre rege și parlament care au măcinat viața politică a Angliei în secolul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
în 1625, opoziția dintre rege și parlament s-a accentuat, atât pe linia conflictului religios, cât și pe linia conflictului de interese. Evenimentele dramatice care au urmat a fost consecința directă a radicalizării celor două tabere. Pe de o parte, puritanii, care deveniseră majoritari și doriseră implicarea în Războiul de 30 de ani de partea protestanților, erau furioși că expedițiile conduse de Buckingham pe continent sfârșiseră cu înfrângeri lamentabile 13. Pe de altă parte, regele, căsătorit până la urmă cu o prințesă
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
lamentabile 13. Pe de altă parte, regele, căsătorit până la urmă cu o prințesă catolică din Franța, era lipsit de experiența politică, de caracterul pragmatic și de cunoștințele teologice ale lui Iacob I și nu era capabil să gestioneze conflictul cu puritanii. El nu susținea ideea dreptului divin cu argumente teologice, cum făcuse Iacob I, ci mai degrabă dintr-un sentiment de superioritate și de autoritate cultivat în atmosfera coruptă de la Curte, pe care religia puritană egalitaristă nu le mai putea accepta
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
atmosfera coruptă de la Curte, pe care religia puritană egalitaristă nu le mai putea accepta. În afară de asta, este suficient să ne gândim la evoluția economică ulterioară a Angliei protestante (și a coloniilor engleze), ca să ne dăm seama că imperialismul economic al puritanilor nu putea fi satisfăcut de politica comercială a monarhiei de drept divin. Dincolo de conflictele ideologice, războiul de pe continent urma să aibă consecințe economice serioase, iar Anglia nu participa în nici un fel la disputa pentru cucerirea rutelor comerciale: până și comerțul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
ca o contribuție a lor la securitatea țărmurilor. De asemenea, "ajutat de juriștii săi, care găsiseră niște drepturi arhaice în hrisoave vechi, regele restabili unele taxe căzute în desuetudine"20. În această perioadă a avut loc o represiune dură a puritanilor, orchestrată de Biserica Anglicană condusă de arhiepiscopul William Laud, o figură importantă a arminianismului. Momentul culminant l-a constituit tentativa de a impune scoțienilor prezbiterieni ritualul anglican, ceea ce a determinat o puternică rezistență din partea prezbiterienilor scoțieni și o radicalizare a
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
de Biserica Anglicană condusă de arhiepiscopul William Laud, o figură importantă a arminianismului. Momentul culminant l-a constituit tentativa de a impune scoțienilor prezbiterieni ritualul anglican, ceea ce a determinat o puternică rezistență din partea prezbiterienilor scoțieni și o radicalizare a rezistenței puritanilor englezi. Carol a încercat, în 1639, să înfrângă rezistența Scoțiană prin forța armelor, fără să convoace parlamentul, ceea ce a constituit "prima dată, după 1323, când un monarh englez nu a convocat parlamentul în timp de război". După eșecul acestui Prim
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
financiare. Împins de o delegație a 12 membri din Camera Lorzilor, regele a trebuit să convoace un nou parlament în noiembrie 1640, care era și mai radical decât cel anterior. Cunoscut sub denumirea de Parlamentul cel Lung și dominat de puritani, acesta a impus controlul parlamentar asupra guvernării regale, condamnând pentru înaltă trădare câțiva miniștri, între care contele Strafford, guvernatorul Irlandei. Regele a trebuit să accepte că parlamentul nu putea fi dizolvat împotriva voinței lui (de aceea a fost numit "cel
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
tot rege, dar noi, dacă vom fi învinși, nu vom fi decât niște răzvrătiți și niște trădători"24. Pe măsură ce se desfășura războiul, era din ce în ce mai evident că partida puritană era de fapt divizată între moderați și radicali. Cei dintâi erau prezbiterieni, puritani atașați de ideea unei biserici naționale după model anglican, având respect pentru instituțiile anglo-saxone și pentru Prayer Book, deși erau adversari ai episcopatului; ceilalți erau puritani independenți și sectariști, animați de un spirit mistic, revoluționar și egalitarist. Dacă parlamentul era
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
partida puritană era de fapt divizată între moderați și radicali. Cei dintâi erau prezbiterieni, puritani atașați de ideea unei biserici naționale după model anglican, având respect pentru instituțiile anglo-saxone și pentru Prayer Book, deși erau adversari ai episcopatului; ceilalți erau puritani independenți și sectariști, animați de un spirit mistic, revoluționar și egalitarist. Dacă parlamentul era format în majoritate din prezbiterieni, "armata era formată în majoritate din independenți și sectari, oameni pasionați, inspirați, fiecare fiind un predicator și un profet, toți democrați
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
că acest lucru poate fi adevărat în starea naturală, dar nu în starea civilă unde judecata privată trebuie să se supună "conștiinței publice" care este legea. Cu toate acestea, Leviathan a fost atacat în egală măsură de anglicani și de puritani. Aceasta pentru că Hobbes nu a fost de acord cu doctrina protestantă conform căreia Papa este Antichristul; dimpotrivă, el a susținut că Papa îndeplinește un serviciu legitim, prin delegarea serviciului de către suveranii care îl recunosc. Această teorie a înfuriat pe toată lumea
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
timp, el a mers atât de departe în susținerea autorității regale încât clericii anglicani vedeau în asta un pericol. Hobbes contesta revelația episcopilor și îi transforma în simpli slujitori ai religiei publice, iar acest lucru îi făcea vulnerabili față de argumentele puritanilor independenți care nu admiteau episcopatul. Dar Hobbes îi viza în egală măsură și pe puritani, spunând că de la autoritatea civilă primesc pastorii puterea lor asupra altor oameni, și că numai regele primește direct de la Dumnezeu autoritatea spirituală. Teza că episcopii
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
în asta un pericol. Hobbes contesta revelația episcopilor și îi transforma în simpli slujitori ai religiei publice, iar acest lucru îi făcea vulnerabili față de argumentele puritanilor independenți care nu admiteau episcopatul. Dar Hobbes îi viza în egală măsură și pe puritani, spunând că de la autoritatea civilă primesc pastorii puterea lor asupra altor oameni, și că numai regele primește direct de la Dumnezeu autoritatea spirituală. Teza că episcopii și alți clerici își trag puterea de la suveran are drept corolar teza că tot ce
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
republicani și prezbiterieni. În 1654, el a publicat tratatul Of Liberty and Necessity ca răspuns față de atitudinea lui Bramhall, în care a inclus o "epistolă către "cititorul sobru și discret", extrem de anticlericală"70. Aceasta i-a adus destui simpatizanți printre puritani. Era un motiv și mai serios pentru Bramhall și pentru regaliști să se distanțeze de Hobbes. "Hobbes reprezenta o amenințare teribilă pentru păstrarea unității dintre Carol al II-lea și anglicanismul laudian (bramhallian)"71. În 1655, Bramhall, aflat încă în
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
limitele inacceptabile ale discursului public"76. Asocierea sau disocierea hobbismului de patriarhalism și de partida monarhistă a condus la necesitatea unei reevaluări a dreptului natural. Pe de o parte, anglicanii radicali respingeau anti-episcopalismul lui Hobbes și îi acuzau pe dizidenții puritani că folosesc argumentele ateiste sau eretice ale lui Hobbes. Respingerea lui Hobbes era cu atât mai urgentă cu cât, după îndepărtarea lui Clarendon de la guvernare, Hobbes a căpătat influență la Curte, unde avea discipoli pe contele Arlington și pe alți
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
deschis o altă pistă, utilizând o versiune alternativă a teoriei dreptului natural. Parker spunea că starea de natură nu mai este o stare de război și, prin urmare, poate fi considerată o sursă de obligație morală. Pe de altă parte, puritanii atașați de Biserica Angliei respingeau în egală măsură episcopatul anglican și sectarismul puritanilor independenți. Ei susțineau reglementarea religiei de către magistrați, dar fără episcopi. În acest punct ei nu doreau să fie confundați cu Hobbes, care susținea monarhia absolută și era suspectat
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Parker spunea că starea de natură nu mai este o stare de război și, prin urmare, poate fi considerată o sursă de obligație morală. Pe de altă parte, puritanii atașați de Biserica Angliei respingeau în egală măsură episcopatul anglican și sectarismul puritanilor independenți. Ei susțineau reglementarea religiei de către magistrați, dar fără episcopi. În acest punct ei nu doreau să fie confundați cu Hobbes, care susținea monarhia absolută și era suspectat de ateism. În consecință, aveau nevoie de un instrument de argumentare care
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
să lupte pe mai multe fronturi, dar și să stabilească puncte comune cu oamenii rezonabili din taberele adverse. O astfel de poziție a fost posibilă în virtutea latitudinarismului 78: anglicanii Tenison și Parker erau latitudinarieni, la fel cum va fi și puritanul Locke. "S-a sugerat că la începutul secolului al XVII-lea "anglicanii" au fost cei care au adoptat teoriile dreptului natural, pe când "puritanii", luând o poziție mai sumbră asupra naturii umane, s-au bazat numai pe Scriptură în căutarea adevărurilor
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
fost posibilă în virtutea latitudinarismului 78: anglicanii Tenison și Parker erau latitudinarieni, la fel cum va fi și puritanul Locke. "S-a sugerat că la începutul secolului al XVII-lea "anglicanii" au fost cei care au adoptat teoriile dreptului natural, pe când "puritanii", luând o poziție mai sumbră asupra naturii umane, s-au bazat numai pe Scriptură în căutarea adevărurilor morale. De fapt, aceasta e dificil de susținut. [...] Doctrina legii naturale a fost formulată pentru a fi compatibilă cu teologia calvinistă a grației
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
cu privire la lucrurile indiferente, "nici ordonate, nici interzise de excelența superiorului"81, despre care Dumnezeu nu a spus nimic. Dificultățile de acest tip au generat o serie de erezii în cadrul protestantismului și au provocat reacții dure ale calviniștilor, în special ale puritanilor (prezbiterieni și independenți). Astfel, arminianismul susținea că sursa obligației morale se află în rațiune și în armonia lucrurilor, precum și în utilitatea virtuții, în timp ce arianismul vedea sursa obligației în natura lucrurilor; socianismul postula că rațiunea umană este suficientă pentru a descoperi
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
și obligația virtuții, iar deismul admitea că obligația se bazează pe utilitate și pe natura lucrurilor, iar rațiunea este singura lumină naturală a omului. În ceea ce îl privește pe Grotius, el a fost acuzat de arminianism, iar aceasta explică de ce puritanii din Anglia care argumentau împotriva patriarhalismului, dar și împotriva lui Hobbes, nu au folosit doctrina lui Grotius. Aceasta ar fi permis să fie criticată teoria lui Hobbes printr-o versiune anti-absolutistă a dreptului natural, bazată pe o interpretare mai rezonabilă
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]