481 matches
-
în Cimitirul Evreiesc Golders Green. Fundația Vuitton a achiziționat violoncelul "Davidov Stradivarius" pentru suma de 1 milion de lire sterline lăsându-l apoi în folosință celebrului violoncelist Yo-Yo Ma. Violoncelista Nina Kotova deține în prezent violoncelul "1673 Stradivarius", numit de violoncelistul Lynn Harrell " Du Pré Stradivarius" în amintirea lui Jacqueline. Violoncelul Peresson din 1970 este în prezent dat spre folosință violoncelistului Kyril Zlotnikov din Cvartetului Ierusalim . Controversata peliculă "Hilary și Jackie" semnată de Anand Tucker în 1998 are la bază volumul
Jacqueline du Pré () [Corola-website/Science/314675_a_316004]
-
lăsându-l apoi în folosință celebrului violoncelist Yo-Yo Ma. Violoncelista Nina Kotova deține în prezent violoncelul "1673 Stradivarius", numit de violoncelistul Lynn Harrell " Du Pré Stradivarius" în amintirea lui Jacqueline. Violoncelul Peresson din 1970 este în prezent dat spre folosință violoncelistului Kyril Zlotnikov din Cvartetului Ierusalim . Controversata peliculă "Hilary și Jackie" semnată de Anand Tucker în 1998 are la bază volumul " Un geniu în familie", și este interpretată de Emily Watson în rolul "Jacqueline" și Rachel Griffiths în rolul "Hilary". Deși
Jacqueline du Pré () [Corola-website/Science/314675_a_316004]
-
de critică și-box-office și a primit mai multe nominalizări la premiile Oscar, a stârnit o o serie de proteste, în special în Londra, sediul central al lui du Pre. Un grup de colegi apropiați, printre care s-au numărat și violonceliștii Rostropovich și Julian Lloyd Webber, a trimis o scrisoare de protest publicației "The Times". Clare Finzi, fiica lui Hilary, a considerat filmul "O deformnar grosolană a realității ce nu poate fi lăsată fără urmări". Studeții de la Colegiul Regal de Muzică
Jacqueline du Pré () [Corola-website/Science/314675_a_316004]
-
cultură din România (Filarmonica „George Enescu” din București, Filarmonica din Târgu Mureș, Filarmonica „Mihail Jora” din Bacău etc.). În decursul timpului colaborează cu dirijorii Christian Badea, Tiberiu Soare, Paul Staicu, Silvio Wyller, Alexandre Myrat, Vlad Conta, Traian Ichim, Daisuke Soga, violonceliștii Alexandru Moroșanu, Lăură Buruiana, organiștii Steffen Schlandt, Hans Eckard Schlandt, Georges Athanasiades, Marcel Costea, Paul Cristian, Christine Chiriac, pianiștii Alexandru Petrovici, Tatiana Moroșanu, Luminița Berariu, Andreiana Roșca, Eugen Dumitrescu, Corina Răducanu și Remus Manoleanu, harpista Carolina Caia. De asemenea susține
Cristina Radu () [Corola-website/Science/315783_a_317112]
-
ambii cântând la violă Rodin începe să studieze violoncelul abia la vârsta de 13 ani. Studiază apoi la Conservatorul din București cu Aurel Niculescu și la Conservatorul Santa Cecilia din Roma cu Radu Aldulescu și Franco Maggio Ormezowsky, și marele violoncelist Mstislav Rostropovich. A fost prim solo cellist în orchestrele din Cagliari, Teatro Massimo Palermo; Orchestra Simfonică Siciliană Palermo, Orchestra Arturo Toscanini Parma, și Orchestra Simfonică Radio Leipzig unde lucrează și în prezent. A cântat adesea cu pianiștii Albert Paley , Justus
Rodin Moldovan () [Corola-website/Science/336567_a_337896]
-
Järvi, John Nelson, Marcello Viotti și Manfred Honeck . In prezent trăiește în Leipzig alături de familia sa și face parte din muzicienii români din diasporă care încă se întorc des să concerteze în țara natală. Sunetul lui se remarcă printre ceilalți violonceliști prin culoare aparte și vibrato și căldura și emoția pe care le transmite .
Rodin Moldovan () [Corola-website/Science/336567_a_337896]
-
(n. 29 decembrie 1876, El Vendrell, Tarragona - d. 22 octombrie 1973, San Juan, Porto Rico), numele la naștere în catalană Pau Carles Salvador Casals i Defilló, a fost un renumit violoncelist și dirijor catalan. A făcut numeroase înregistrări ca solist și dirijor, fiind memorabile între altele cele din 1936-1939 ale suitelor pentru violoncel de Johann Sebastian Bach. Pau Casals s-a născut la 29 decembrie 1876 la El Vendrell, în regiunea
Pablo Casals () [Corola-website/Science/330865_a_332194]
-
cânta la ceea ce părea o pipă enormă în formă de violoncel, și după ce a asistat la recitalul de violoncel al profesorului Josep Garcia din Barcelona la Centrul Catolic din El Vendrell, copilul le-a spus părinților că vrea să devină violoncelist. Nefiind încă dispus să cumpere copilului un violoncel adevărat, tatăl său i-a improvizat un instrument, având o tigvă de dovleac drept cutie de rezonanță. Când a împlinit 11 ani, în ciuda dificultăților financiare și ale rezervelor tatălui care îl predestinase
Pablo Casals () [Corola-website/Science/330865_a_332194]
-
și profesorul de violoncel Edouard Jacobs, a refuzat consimțământul și scuzele lor tardive și a decis să plece la Paris. În aceste împrejurări regina Maria Cristina i-a retras bursa. După zile dificile petrecute la Paris, unde a cântat ca violoncelist secund în orchestra teatrului Folies Marigny, el a revenit la Barcelona. Din octombrie 1896 a predat la Școala municipală de muzică din Barcelona, iar din noiembrie același an a devenit profesor de violoncel la Conservatorul del Liceu. Paralel, a dat
Pablo Casals () [Corola-website/Science/330865_a_332194]
-
predat la Școala municipală de muzică din Barcelona, iar din noiembrie același an a devenit profesor de violoncel la Conservatorul del Liceu. Paralel, a dat concerte în saloanele din Barcelona, o vreme împreună cu orchestra Escalas. Apoi a fost angajat ca violoncelist în Orchestra Teatrului Grand du Liceu. În 1897 l-a cunoscut la Barcelona pe Camille Saint-Saëns. Împreună cu violoniștii Mathieu Circkboom și Josep Rocabruna și cu violistul Rafael Gálvez, Casals a întemeiat cvartetul Crickboom. Cu Granados și cu Mathieu Crickboom a
Pablo Casals () [Corola-website/Science/330865_a_332194]
-
folosea și un alt violoncel construit de Goffriller în 1710, precum și un violoncel Tononi de prin 1730. O strânsă relație de prietenie s-a format între Pablo Casals și George Enescu, parteneri pe scenele europene, prietenie bazată pe, cum spunea violoncelistul, „simpatie și o compatibilitate incredibilă”. El spunea despre violonistul și compozitorul român că este „unul dintre cei mai geniali compozitori ai epocii muzicale moderne”. În anii 1960 Casals a predat în cadrul unor master classes în întreaga lume, de pildă la
Pablo Casals () [Corola-website/Science/330865_a_332194]
-
au deschis o școală de muzică,au pus bazele unui cor mixt și a unei orchestre simfonice. Culturalizarea muzicală a locuitorilor Brăilei prin intermediul concertelor simfonice și camerale a început chiar din anul înființării. Directorul școlii de muzică a fost numit violoncelistul Petrică Jean, care a preluat catedrele de vioară și violoncel și a pus bazele primului cvartet de coarde. La numai trei luni de la înființare, Societatea Filarmonică Lyra și-a urcat pe scenă mica ei orchestră condusă de Petrică Jean. Joi
Societatea Filarmonică Lyra () [Corola-website/Science/313724_a_315053]
-
Nu mă uita de George Cavadia). În 1891, cu ocazia aniversării a 8 ani de la înființarea Societății Filarmonice Lyra, a avut loc un concert simfonic la care și-au dat concursul în calitate de soliști, flautistul, Emilio Mayer, pianistul Em. Drossino și violoncelistul Petrică Jean. În 1894, este invitată să susțină un concert brăileanca P. Georgescu, cântăreață perfecționată la Paris, pe care brăilenii o cunoșteau și ca profesoară de filozofie (Lupta națională, 20 noiembrie 1894). În 1895 vine Trupa de comedii și operete
Societatea Filarmonică Lyra () [Corola-website/Science/313724_a_315053]
-
ani, a Orchestrei „Barbu Lăutaru” din București (din 1949 până în 1970). Toată familia sa s-a născut în Ploiești (atât tatăl cât și bunicul). Ambii lăutari au cântat în vestitul taraf al lui Dobrică Marinescu. A avut mai mulți frați: violoncelistul Alexandru Stănescu, pianistul Ion Stănescu, și cel mai mare, Gheorghe Stănescu, care a murit de tânăr. Într-o formulă "Trio-Stănescu" (Alexandru, Ion și Nicu) au concertat la Radio București în perioada interbelică, abandonând drumul început în Conservator. S-a născut
Nicu Stănescu () [Corola-website/Science/320434_a_321763]
-
de muzică. descinde dintr-o familie de muzicieni. Tatăl său, Franz Seraphim (Serafim) Caudella (28 decembrie 1812 - 26 decembrie 1868), muzician autodidact, a venit din Viena și s-a stabilit la Iași, în 1830, unde a lucrat pentru început ca violoncelist pe lângă trupele de teatru franceză și germană. După ce s-a făcut cunoscut predând muzica unor copii de boieri, a fost numit, la 1 octombrie 1860, ca primul director al nou înființatei școli de muzică, care din 1864 a devenit Conservatorul
Eduard Caudella () [Corola-website/Science/310312_a_311641]
-
1946 a fost solist concertist al Filarmonicii de Stat "George Enescu". În cadrul instituției a interpretat atât concerte simfonice cât și muzica de cameră. A colaborat în cadrul unui trio de muzică de cameră cu fratele său, pianistul Valentin Gheorghiu și cu violonceliștii Vladimir Orlov, Radu Aldulescu, Cătălin Ilea și Mirel Iancovici. La prima ediție a Festivalului Internațional "George Enescu", a câștigat împreună cu fratele său, pianistul Valentin Gheorghiu, premiul întâi pentru cea mai bună interpretare a Sonatei a 3-a de George Enescu
Ștefan Gheorghiu (violonist) () [Corola-website/Science/320052_a_321381]
-
nu are o adâncime psihologică pe care aceștia ar fi meritat-o. Mai reușite sunt portretele executate după modele și astfel, au rezistat timpului personaje cu o notorietate redusă cum a fost de exemplu Ion Kalinderu (1904). Remarcabile sunt portretele violoncelistului Andrei Chefneux (1925), al verișoarei sale Lucia Mantu (1914), "Portretul de familie" (1900), precum și portretele unor profesori și cărturari ieșeni. Majoritatea portretelor realizate în perioada anilor 1920 - 1930, au în execuția lor adâncimea psihologică și măiestria realist artistică din epoca
Octav Băncilă () [Corola-website/Science/307612_a_308941]
-
București) a fost un actor român de teatru și film. A fost fiul inginerului francez Ludovic Cazaban și al austriecei Aneta Checais. a fost fratele scriitorului Theodor Cazaban. A urmat gimnaziul și liceul la Fălticeni. Pasionat de muzică, a fost violoncelistul orchestrei Liceului “Nicu Gane” din Fălticeni, condusă de prof. Aurel Mihăilescu. Vocația lui principală a fost, însă, cea actoricească. A început prin a juca în piesele puse în scenă la Liceul “Nicu Gane”. În 1924 s-a înscris la Conservatorul
Jules Cazaban () [Corola-website/Science/309451_a_310780]
-
simțită prezența tânărul pictor bănățean Ștefan Szőnyi. Elev al lui Virgil Simionescu cu care deprinsese tehnica uleiurilor și taina peisajelor plein air-iste, deja în perioada de început a îmbrățișat stilul expresionist. Culorile puternice de roșu-albastru-alb conturate cu negru (Sfântul Sebastian, Violoncelistul) îl apropiau mai degrabă de influențele expresioniste decât de post-impresioniștii școlii franceze. Portretele sale tematice, deosebit de elegante, de inspirație istorică le-a așternut pe pânză întro manieră simbolistă sugerându adesea o atmosferă mistică-legendară. Seria de „Profeți”, „Apocalipsa” iar mai târziu
Muzeul de Artă din Timișoara () [Corola-website/Science/305279_a_306608]
-
a fost pentru scurtă vreme secretar literar, mai întâi la Teatrul „Giulești” și apoi la Teatrul „Ion Vasilescu”. A fost căsătorit cu muzicologul și criticul muzical Luminița Vartolomei Kivu (n. 1945) și au avut doi fii: Andrei Kivu (n. 1970, violoncelist, stabilit la Paris) și Ionuț Kivu (n. 1980, actor la Teatrul „Odeon”). A încetat din viață la 31 august 1989, răpus de un cancer pulmonar. Debutul său a avut loc în timpul studenției, cu o cronică de carte în Gazeta literară
Dinu Kivu () [Corola-website/Science/333636_a_334965]
-
reeditat în anul 1981 de Editura Cartea Românească din București. Tematica centrală a acestei nuvele o constituie problematica teatrului, adică mai precis revitalizarea sacrului, revelarea sensului existenței și salvarea spiritului prin intermediul spectacolului. Nuvela evocă o întâlnire ratată cu sacrul a violoncelistului Antim, care-și trădase adevărata vocație de artist și suferise o regresiune spirituală datorită neputinței de a recunoaște misterul revelației și de a înțelege că imaginația poate schimba realitatea. El își întrerupe ascensiunea către Cer, ratând astfel împlinirea într-un
Uniforme de general () [Corola-website/Science/335624_a_336953]
-
și încearcă să evoce într-un mod romanțios istoria misterioasă a familiei Calomfir. Vizita capătă astfel o semnificație simbolică, reprezentând o călătorie misterioasă într-un timp demult dispărut. Incursiunea nocturnă în pod este întreruptă de sosirea neașteptată în casă a violoncelistului Manolache Antim (o rudă bătrână și mai îndepărtată a lui Ieronim), împreună cu noua sa elevă, Maria Daria Maria. Muzician excepțional remarcat de Pablo Casals, el citise în copilărie o povestire misterioasă care-i revelase caracterul sacru al artei și trăia
Uniforme de general () [Corola-website/Science/335624_a_336953]
-
Perspectiva istorică poate fi transformată astfel într-un timp mitic, în care existența omului devine interpretarea unui rol, iar "„cât timp ne vom putea costuma și vom putea juca, suntem salvați!”". Planurile narațiunii se întrepătrund, iar povestea tinerilor și povestea violoncelistului și a elevei sale sunt prezentate în paralel, cu flashback-uri în trecutul personajelor. Timpul trece, iar Vladimir decide să plece spre casă, fiind condus de Ieronim și Maria Da Maria, ce își continuă apoi plimbarea împreună. Rămas singur, Antim
Uniforme de general () [Corola-website/Science/335624_a_336953]
-
erau prieteni și cu care te întâlneai când voiai și unde voiai, nu numai în oglindă...”"). Criticul literar Angelo Mitchievici a împărțit personajele lui Mircea Eliade în trei tipuri, în funcție de nivelul de cunoaștere sau de inițiere la care au acces: Violoncelistul Antim din această nuvelă este artistul ratat, conștient că a trădat idealul artistic. Pasionat de entomologie încă din adolescență (la fel ca și Eliade), el a citit pe la vârsta de 14-15 ani o povestire stranie care i-a schimbat viața
Uniforme de general () [Corola-website/Science/335624_a_336953]
-
Premiul Globul de Aur pentru cel mai bun film într-o limbă străină. Filmul începe în 1988 înainte ca blocul răsăritean să înceapă să se dezintegreze. František Louka, un bărbat ceh de vârstă mijlocie ce era burlac convins, este un violoncelist ce își câștigă existența cântând la funeraliile organizate la crematoriul din Praga. El și-a pierdut locul de muncă de la Filarmonica Cehă deoarece fusese trecut de către autorități pe lista neagră ca „nesigur politic” după ce fratele său fugise în Occident. Un
Kolja () [Corola-website/Science/335906_a_337235]