1,895 matches
-
cât de epuizată sunt. Dar mă gândesc că probabil toată lumea se simte așa. E normal. — Ai pielea foarte deshidratată. Maya clatină din cap. Își trece mâna expertă peste obrazul meu și-și pune degetele sub bărbia mea, cu un aer îngrijorat. — Ai pulsul foarte accelerat. Nu e ceva sănătos. Te simți tensionată din vreun motiv în momentul ăsta ? — Sunt destul de aglomerată la serviciu, spun ridicând din umeri. E o demență. Dar sunt bine. Pe bune acum, mai frecăm mult menta aiurea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
în care Trish se întoarce în bucătărie, mi-am mai revenit. Pot să fac asta. Sigur că pot. Doar nu e fizică cuantică. E menaj. — Samantha, mi-e teamă că azi va trebui să te lăsăm singură, spune Trish ușor îngrijorată. Domnul Geiger a plecat la golf, iar eu mă duc să văd Mercedesul cel nou al unei foarte bune prietene. Crezi că te descurci singură ? — Sigur că da ! zic, sforțându-mă să nu par exagerat de veselă. Nu vă faceți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
de aer ridic un... ceva strălucitor, de inox. Ce naiba o fi ăsta ? Mă uit repede la eticheta de pe cutie. Formă de savarină. — O formă de savarină ! Exclam. Ce frumos ! Exact ce-mi doream. — N-am luat decât opt, spune Trish îngrijorată. Ajung ? — Ăă... mă uit la cutie neajutorată. Cred că sunt arhisuficiente. — Acum, crațițele. Trish a deschis cu unghia o cutie de vase strălucitoare de aluminiu și-mi întinde unul dintre ele așteptându-mi verdictul. Ni s-a spus că astea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
îmi petrec vremea la coafor scriind e-mail-uri și citind contracte. Dar nu mă pot relaxa și bucura sută la sută de acest moment de respiro. Pe măsură ce citesc articolul „Zece metode pentru a afla dacă ai bikinii prea mici” sunt din ce în ce mai îngrijorată. În momentul în care ajung la „Idile adevărate de vacanță” și Annabel îmi usucă părul cu foehnul, mă cuprinde cea mai veritabilă spaimă. Nu pot fi blondă. Chestia asta nu e pentru mine. Gata ! Annabel mai vâjâie o dată cu foehnul deasupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
voia să plece, încerca să modeleze o păpușă dintr-o fărâmă de lut care, fiind prea moale, i se lipea de degete, Nu e bun, încearcă mai bine cu ăsta, o să vezi că reușești, a spus tatăl. Marta îl privea îngrijorată, el nu obișnuia să mănânce cu capul plecat, parcă încerca, ascunzându-și chipul, să-și ascundă și grijile, poate din pricina discuției cu Marçal, dar am mai vorbit despre asta și nu arăta așa, o fi bolnav, pare prăbușit, lipsit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
niciodată n-ai putut atât de mult. Dormea așa cum ne imaginăm că trebuie să doarmă o piatră, fără vise, fără tresăriri, părea chiar că fără să respire, lăsând în seama lumii toată povara infinitei lui oboseli. Uneori, ca o mamă îngrijorată, anticipând, fără să-și dea seama, neliniști viitoare, Marta se trezea în mijlocul nopții ca să meargă să vadă cum se simte. Intra pe nesimțite în cameră, se apropia încet de pat, se înclina puțin ascultând, apoi ieșea cu tot atâta grijă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
să i se fi părut un miracol, la ora asta din noapte, carnea pe care i-am dat-o. Își trecu mâna peste spinarea animalului, de două ori, de trei ori, prima dată din simplă și obișnuită afecțiune, celelalte cu îngrijorată insistență, parcă era indispensabil să-l liniștească fără întârziere, de fapt pe sine însuși trebuia să se liniștească, să alunge o idee care se ivise brusc din colțul din memorie unde se ascunsese, În Centru nu se primesc câinii. E
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
ajunse la etajul zero-cinci. Era patru și jumătate. Liftul îl duse la etajul treizeci și patru. Nu-l văzuse nimeni. Marta îi deschise ușa în tăcere, cu aceeași grijă o închise, Ce face Marçal, întrebă, E bine, n-ai de ce să fii îngrijorată, ai un bărbat grozav, ascultă-mă pe mine, Ce e acolo jos, Lasă-mă mai întâi să mă așez, mă simt de parcă aș fi bătut, eforturile astea nu mai sunt de vârsta mea, Ce e acolo jos, repetă Marta după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
noastre s-au strecurat În Isfahan. Garnizoana ni s-a alăturat. Sultanul Barkyaruk a fost eliberat. De acum Înainte, cetatea Îi aparține. Khayyam s-a ridicat În picioare. — Djahane! Un strigăt și o Întrebare neliniștită. Vartan nu spune nimic. Expresia Îngrijorată a chipului său nu se potrivește cu Înfățișarea-i războinică. Omar crede că citește În privirea lui o monstruoasă mărturisire. Ofițerul murmură: — Mi-aș fi dorit atât de mult s-o scop, aș fi fost atât de mândru să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
pierdută Într-o lume ostilă, azvârlită, secol după secol, Într-o decădere fără sfârșit. Prietenii lui Fazel se țineau la distanță de aceste manifestări, Djamaledin Îi Învățase să nu se Încreadă În roze-khwan. Nu le ascultau decât cu o bunăvoință Îngrijorată. Am fost frapat de o reflecție rece a lui Șirin, Într-una din scrisorile ei: „Persia e bolnavă, scria ea. La căpătâiul ei există câțiva medici, moderni, tradiționali, fiecare Își propune leacurile, viitorul Îi aparține celui care va obține vindecarea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
făcut, așadar, cale Întoarsă, dar În nici un caz cu intenția de a o revedea pe prințesă; eram convins că, după ce-și luase rămas-bun de la oaspeții ei, se retrăsese. Nu. Stătea Încă așezată, singură, În mijlocul a douăzeci de scaune părăsite. Îngrijorată, cu gândul dus. Fără s-o pierd din priviri, mi-am ridicat servieta, cât mai lin posibil. Șirin era tot nemișcată, din profil, fără să-mi simtă prezența. Într-o tăcere meditativă, m-am așezat, mi-am luat Îngăduința s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
Da, zice, și acum nu mai zâmbește. Becky... voiam să vorbesc cu tine despre ziua de mâine. Se oprește și eu mă holbez la el, simțind cum îmi piere zâmbetul de pe față. — Ce e? zic, încercând să nu par prea îngrijorată. Urmează iar un moment de tăcere, apoi Luke răsuflă cu zgomot. — Uite care‑i treaba. A apărut o ocazie de afaceri de care mi‑ar plăcea să... încerc să profit. Și sunt niște tipi din America cu care trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
aici. Apoi îmi amintesc promisiunea făcută lui Suze. — Nu pot, zic cu regret. I‑am spus colegei mele de apartament că n‑am să cumpăr nimic azi. — Colegei de apartament? zice călugărița. Dar ea ce treabă are cu asta? — E îngrijorată că cheltuiesc prea mulți bani... — Colega ta îți spune cum să‑ți trăiești viața? — Ei, i‑am promis ceva acum câtva timp. A fost un fel de jurământ, să‑i spun... — Dar nu o să știe niciodată! zice călugărița. Dacă tu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
iau banii pe chirie. Nu! sar ca arsă. Nu te prosti. Și așa ai fost prea înțelegătoare cu mine. Nu vreau să‑ți rămân datoare. Prefer să rămân datoare la M&S. Mai uit la ea și îi văd chipul îngrijorat. Suze, nu‑ți fă griji, zău! În mod sigur pot să le mai amân puțin. Dau un bobârnac scrisorii. Și, între timp, o să cer o limită de credit mai mare sau ceva de genul ăsta. De fapt, am făcut deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
fețele. — Separat? spune mama într‑un final. Ce‑i asta? — Vine cu avionul de la Zürich in dimineața asta, îi explic. A trebuit să se ducă acolo pentru afaceri. Dar o să vină, promit. Știe că slujba începe la douășpe? zice mama îngrijorată. I‑ai spus unde e biserica? Da! spun. Serios, o să vină. Îmi dau seama că tonul meu pare ușor nervos, dar n‑am ce face. Sinceră să fiu, și eu sunt oarecum stresată în legătură cu Luke. Era vorba să mă sune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
sfredelitori și victorioși. Dumnezeule, savurează chestia asta, nu? — La urma urmei, sunt cam, da, cam două ore bune de atunci, zice Lucy. Pe puțin! Deci, dacă nu e aici, e un picuț ciudat. Se face că îmi aruncă o privire îngrijorată. Sau poate a avut vreun accident? Poate a fost reținut în... Zürich parc‑ai zis, nu? Mă uit la fața ei încrezută și disprețuitoare și mi se suie tot sângele în cap. — A venit, spun înainte de a mă putea opri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
poate, pentru că acum lumea cam stă pe loc. De ce s‑or fi oprit? — Trebuie să fie pe undeva! zice veselă o femeie. Cine l‑a văzut ultima oară? Urmează o tăcere de mormânt. Două sute de oameni mă fixează. Surprind privirea îngrijorată a mamei și mă uit repede în altă parte. — Adevărul e... Îmi dreg glasul. Acum mi‑am adus aminte, zicea că îl cam doare puțin capul! Așa că poate s‑a dus să... — L‑a văzut cineva cu adevărat? mă întrerupe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
din angajații lui a zbârcit un comunicat de presă și au apărut din greșeală niște cifre confidențiale. Mintea mi se derulează înapoi la conversația pe care am ascultat‑o cu jumătate de ureche și mă uit la chipul lui, din ce în ce mai îngrijorată. — Luke, zic în cele din urmă. Ce se întâmplă? E vreo problemă cu afacerea voastră? Nu, spune Luke fără să se miște. — Atunci ce‑a vrut Michael să spună cu „depinde“? Și cu chestia aia despre schimbatul obiectivelor? Mă aplec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
lucru care, în mod normal, ar trebui să mă facă să‑mi scap ca din greșeală șervetul pe jos și să‑mi fac de lucru în apropierea ei, să văd despre ce e vorba. Însă de data asta sunt prea îngrijorată din cauza lui Luke. Un chelner se apropie de masa noastră și eu clatin din cap spre el. — Luke? Mă aplec spre el. Haide, spune‑mi. E vreo problemă? Nu, zice Luke repede și dă peste cap paharul. Nu e nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
a plătit deja pentru tot tratamentul... — Nu mă interesează pentru ce‑a plătit, zic, dându‑mă înapoi. Puteți să mă epilați pe picioare. Dar nu și pe brațe. Și categoric nu... cealaltă chestie. Aia cu inimoara de cristale. Cosmeticiana pare îngrijorată. — Doamna Sherman e una dintre cele mai fidele cliente ale noastre. Și ea a cerut în mod expres epilat din cap până‑n picioare pentru dumneavoastră. — Dar n‑o să știe niciodată! zic disperată. N‑are de unde să afle. Doar n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
astea, am auzit de testul tău video. E o veste nemaipomenită. Se duce la minibar, își pune un scotch și îl dă pe gât. Apoi își mai pune unul și ia o înghițitură zdravănă în timp ce eu mă uit la el îngrijorată. Îi observ chipul palid și încordat și cearcănele de sub ochi. — Cum merge treaba... e bine? întreb blând. — Merge, îmi răspunde. Asta‑i tot ce pot să‑ți spun. Se duce la fereastră și se uită pe geam, la profilul strălucitor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
putea duce și altcineva la întâlnirile astea? Nu poate veni cineva de la firma ta, care să‑ți preia o parte din povară? Cum ar fi... Alicia? Simt că mor numai când îi pronunț numele, dar, sincer, încep să fiu destul de îngrijorată. Spre ușurarea mea, Luke clatină din cap. — Nu pot să aduc pe altcineva în acest stadiu. Eu m‑am ocupat tot până acum, eu trebuie s‑o duc la capăt. Doar că nu m‑am așteptat să fie atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
dea drept angajată la Fisc. Ar trebui dați în judecată! — Mamă... Închid ochii și‑mi e aproape imposibil să vorbesc. Nu sunt numai minciuni. Nu... nu au inventat chiar tot. Urmează o scurtă pauză și o aud pe mama respirând îngrijorată la telefon. Am... niște datorii. — Ei, zice mama după o pauză și o aud adunându‑și forțele într‑un ton optimist. Ei și ce? Chiar dacă ai, ce treabă au ei cu asta? Se oprește și aud o voce în fundal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
de canapea. Simt c‑aș putea rămâne așa toată viața. — Bex, vezi că mă îngrijorezi, zice Suze. N‑ai mai ieșit de câteva zile. Ce planuri mai ai pe ziua de azi? Deschid scurt ochii și o văd privindu‑mă îngrijorată. — Nu știu. Să mă uit la Cafeaua de dimineață. — Ba nu te uiți la nici o Cafeaua de dimineață! zice Suze apăsat. Haide. Închide Guardian‑ul media. Mi‑a venit o superidee. — Ce? zic suspicioasă, în timp ce ea mă trage la mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
odată cu stelele, Lambert refăcu procedura. ― Remorcher de comerț Noslromo cheamă controlul spațial Sol Antarctica. Avem probleme de navigație. Acesta este un apel prioritar; răspundeți, vă rog. Pentru a doua oară, pârâitul nervos al stelelor umplu puntea comandamentului. Lambert păru brusc îngrijorată. Cu glasul tăios reluă mesajul. ― Mayday! Mayday! Remorcher Nostromo cheamă control spațial din Sol sau oricare altă navă pe recepție. Mayday! Răspundeți! Acest apel nejustificat de pericol (Lambert știa foarte bine că nu se găseau în pericol imediat) rămase fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]