1,668 matches
-
Avea o religie proprie, făurită din împletirea budismului cu creștinismul ortodox. Când avea 25 de ani, tot Berlinul îi era la picioare și se credea atotputernic, nu mai intra pe nici o ușă, atât de mare îi era aureola. Un preot budist care îi devenise îndrumător spiritual i-a spus atunci că tot succesul e relativ, deoarece omul nu este decât o furnică în fața infinitului, și această învățătură l-a făcut pe Sergiu mai puțin vanitos. Eu îl tachinam spunându-i că
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
tețe desăvâr șită, care nu fac nici un gest nelalocul lui, com por ta mentul e ca un strat de flori plivit de buruieni, acolo totul are rostul lui, nimic nu e lăsat la voia întâmplării. Vezi apoi câte un templu budist pe lângă care nu poți trece fără să te prosternezi în fața făpturii zeiești care îți surâde, parcă spunându-ți: „Nu te necăji, totul e tre cător.“ Vrei în Egipt? Stai cu gura căscată în fața giganticelor vestigii, între bându-te ce mâini
Ioana Celibidache : o mătuşă de poveste by Monica Pillat () [Corola-publishinghouse/Imaginative/585_a_978]
-
partidul conservator. Laurian în lit. latine [2] Să-l întreb pe Petruț când a fost batjocura din fața Academiei. Să mă duc la Bobulescu * la Alex. Catargiu cu Laurian. 390 {EminescuOpXV 391} ["MI-E MILĂ DE ORICE VIEȚUIEȘTE"] 2275B Eu sunt budist. Nefiind creștin simplu, ci creștin ridicat la potența a 10 [-a], nu mi-e milă numai de-ai mei, mi-e milă de orice viețuiește, fie aceea un gândac, fie un animal, fie un grec, fie un sârb, fie un
Opere 15 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295593_a_296922]
-
statul liniștit”, acesta este, de fapt, termenul chinezesc pentru „meditație”. Cuvântul meditație îi încurcă și îi sperie pe mulți occidentali, deoarece implică „meditarea” asupra vreunei idei profunde, dar mereu obscure care nu este niciodată definită pe placul cuiva. În tradițiile budistă și taoistă „nonactivitatea” meditației implică totuși un efort conștient pentru a ne goli mintea, în loc să o umplem cu profunzimi intelectuale. Acest tip de meditație este atât relaxant, cât și extrem de revigorant, deoarece eliberează mintea de sporovăiala interioară continuă care înpovărează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
este destinat atât adepților de rând, cât și celor avansați și se concentrează, în primul rând, asupra controlării și echilibrării energiei, și nu asupra obiectivelor mistice. Trecerea la respirația ritmică a început în secolul al V-lea e.n., atunci când călugărul budist Bodhidharma (Ta Mo) a adus pranayama (yoga pentru respirație) din India în China. El a combinat-o cu exercițiile chineze indigene dao-yin elaborate din mișcările animalelor și amestecul rezultat a devenit o practică fundamentală și un numitor comun pentru artele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
medicinale și marțiale chineze. Noua metodă sublinia regularitatea respirației, sincronizarea ritmică, respirația diafragmatică profundă, ținerea moderată a respirației și circularea internă conștientă a energiei vitale extrase din aer. Aceste metode de respirație formează în continuare elementele tehnice centrale ale meditației budiste și taoiste, ca și ale artelor marțiale chineze, și vor fi discutate detaliat în capitolul despre respirație (capitolul 3). Taoismul s-a bucurat de cea mai mare influență în China în timpul dinastiei Tang, dar spre finalul dinastiei Song care a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
ploaie în munții cețoși ai Chinei, având comunități restrânse de pustnici cu aceleași concepții, dedicate cultivării „elixirului intern”. Sihaștrii proveneau din toate păturile sociale - învățați și poeți dezgustați de „lumea de praf”, generali și magistrați, comercianți și cerșetori. Spre deosebire de mănăstirile budiste, existau puține reguli și grupări, ceea ce era în conformitate cu maxima lui Lao Zi, „Dacă nu există reguli, nu există reguli care să fie încălcate”. Fiecare adept își urma propriul program în ritmul său. Atunci când nu practicau discipline spirituale, ei citeau, scriau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
și nutriției și complementul fizic al artelor spirituale pasive ale meditației. Din perspectiva celor Trei Comori, artele medicinei/nutriției hrănesc esența, artele marțiale stăpânesc energia, iar artele meditative cultivă spiritul. Fuziunea corpului cu respirația în timpul exercițiilor îi este atribuită călugărului budist Bodhidharma (Ta Mo), care a venit din India în China în secolului V e.n. În afară de textele sacre budiste, Bodhidharma a introdus și yoga și respirația pranayama în China. Amestecul care a rezultat din combinarea formelor animale chineze indigene de dao-yin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
nutriției hrănesc esența, artele marțiale stăpânesc energia, iar artele meditative cultivă spiritul. Fuziunea corpului cu respirația în timpul exercițiilor îi este atribuită călugărului budist Bodhidharma (Ta Mo), care a venit din India în China în secolului V e.n. În afară de textele sacre budiste, Bodhidharma a introdus și yoga și respirația pranayama în China. Amestecul care a rezultat din combinarea formelor animale chineze indigene de dao-yin cu yoga și respirația ritmică aduse din India de Bodhidharma a dat naștere artelor marțiale chineze, așa cum le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
Chinei. O parte din programul pe care și-l propunea presupunea să îmbunătățească forma fizică pe călugării chinezi de acolo, deoarece erau toți rigizi și pe jumătate invalizi din cauza meditației prelungite în poziția lotusului, fără practicarea exercițiilor fizice. Deși era budist, Bodhidharma a fost influențat puternic de taoismul chinez și, până în ziua de azi, este considerat sfântul ocrotitor al artelor marțiale din China, Coreea și Japonia. Chipul său posomorât și încruntat, cu ochii săi pătrunzători și cu perpetua barbă de o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
secret și pe prințul moștenitor, devenind și favorita lui, ceea ce s-a dovedit a fi un gest foarte înțelept. Conform obiceiului vremii, atunci când împăratul murea, toate consoartele sale erau obligate să se radă în cap și să intre în temple budiste ca maici, soartă care nu o atrăgea pe Wu Tze-tien. Așadar, l-a vrăjit pe prinț cu farmecele sale atât de bine, încât, când acesta a urcat pe tron, la rândul său, iar ea a intrat în mănăstire, el se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
fi doar trăită, și nu descrisă în cuvinte, deoarece necesită o „stare mentală modificată”, care se găsește dincolo de tărâmul gândirii raționale și al logicii liniare. „Calea care poate fi reprodusă în cuvinte nu este adevărata Cale.” Atât taoiștii, cât și budiștii cred că fiecare om este născut cu o „perlă prețioasă a spiritului originar” adânc ascunsă în interiorul ființei sale. Această perlă prețioasă este o oglindă care reflectă întregul Univers. (După cum scrie Chao Pi-chen, „când mintea este liniștită, spiritul radiază o strălucire
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
aceste pepite ca fiind „pietre la rinichi”. Această interpretare este ridicolă, căci pietrele de rinichi pot fi sfărâmate cu ușurință cu ajutorul unui ciocan, căci nu sunt altceva decât minerale anorganice cristalizate. Și, dacă așa ar sta lucrurile, într-adevăr călugărul budist extrem de împlinit care a murit la începutul anilor ’50 în Taiwan și a cărui cenușă a scos la iveală mai bine de 10 000 de pepite ar fi trebuit să aibă rinichii de mărimea unor saci cu făină. În 1985
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
începutul anilor ’50 în Taiwan și a cărui cenușă a scos la iveală mai bine de 10 000 de pepite ar fi trebuit să aibă rinichii de mărimea unor saci cu făină. În 1985, a murit în Taiwan o călugăriță budistă celebră, iar cenușa ei conținea mai bine de 2 500 de „semințe de relicvă”. Aceste pepite nu s-au găsit niciodată în cenușa oamenilor de rând sau în rămășițele adepților obinșuiți, ci doar în cenușa unui grup restrâns format din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
de „semințe de relicvă”. Aceste pepite nu s-au găsit niciodată în cenușa oamenilor de rând sau în rămășițele adepților obinșuiți, ci doar în cenușa unui grup restrâns format din cei mai împliniți adepți ai celor mai înalte discipline spirituale. Budiștii și taoiștii, care au metode de meditație similare la nivelurile cele mai înalte, explică faptul că aceste pepite se formează atunci când focul incinerării acționează asupra rămășițelor brute de Elixir Auriu pe care acești meditatori îl acumulează în centrii energetici situați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
de Spiritele Nemuritoare este așadar deschiderea puternicului Canal Central și trezirea celor opt centri energetici psihici care formează un fel de axă cosmică totemică, de la perineu până în creștetul capului. Acești centri energetici corespund exact „chakrelor” din kundalini yoga hindusă și budistă (vezi figura 11.3). Această disciplină extrem de avansată se numește ling-hsiou („Cultivarea Spiritului”) în limba chineză și este descrisă astfel în Pelerinul taoist: Una dintre cele mai avansate meditații pe care le-a învățat Saihung, meditația ling-hsiou, deschidea centrii psihici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
scopul de a ridica viața prin fiecare dintre centrii din creștetul capului. Făcând o paralelă cu meditația kundalini indiană, taoiștii au deschis fiecare dintre acești centri până când, chiar în vârf, au ajuns în punctul pe care hindușii îl numesc Samadhi, budiștii Nirvana și taoiștii Nemișcarea. Saihung a început să practice atingerea acelui Spirit Nemuritor. Primul centru, localizat la jumătatea distanței dintre anus și scrot, este perineul (hui-yi), un centru sexual care atrage energia brută ca un magnet din organele genitale ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
să înțelegem natura morții, căci moartea este singura certitudine a vieții. Majorității oamenilor le este frică de moarte și o disprețuiesc și, de aceea, trec prin viață ca și cum moartea nu ar exista și viața ar continua la nesfârșit. Taoiștii și budiștii spulberă această iluzie comună văzând viața ca un vis și moartea ca o trezire. În Taoism: Road to Immortality John Blofeld descrie spiritele nemuritoare după cum urmează: Un nemuritor este cineva care, folosindu-și pe deplin toate înzestrările corpului și ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
înveliș sau un receptacul de spirit pur. Atunci când va veni, moartea nu va fi pentru el decât aruncarea unei haine purtate. El a câștigat viața eternă și este pregătit să sară înapoi în oceanul nesfârșit de ființă pură. Taoiștii și budiștii sunt de acord, în general, în legătură cu faptul că moartea are loc în patru etape specifice pentru toate ființele umane, fie ei adepți sau suflete de rând. Mai întâi, omul își pierde orice contact senzorial cu lumea fizică și se scufundă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
că spiritul decedatului îi strigă de pe „cealaltă lume”. Doar după repetate încercări nereușite de a comunica cu viii spiritul decedat își dă seama că a murit și șocul acestei revelații îl face din nou să se piardă în uitarea neagră. Budiștii estimează că perioada dintre moarte și renaștere este, în medie, de cel puțin 49 de ani, deși poate dura mulți ani sau doar câteva zile, în funcție de nivelul de împlinire a spiritului și de alte circumstanțe ale morții. În acest timp
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
circumstanțe ale morții. În acest timp, spiritul își pierde treptat memoria personală din ultima călătorie a sa pe pământ și alunecă tot mai aproape de următoarea lui încarnare ca om, animal, fantomă, demon sau zeu, în funcție de meritele sale din viețile anterioare. Budiștii tibetani numesc „bardo” starea de rătăcire dintre vieți și procesul de merite care hotărăște renașterea este „karma”. Această roată a reîncarnării se întoarce mereu, literalmente „reciclând” la nesfârșit semințele spirituale ale ființelor decedate, până când spiritul individual profită, în cele din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
inițiații plasează capitala Sfântului Regat Shamballa, legendarul ținut subpământean În care s-ar fi adăpostit supraviețuitorii de pe Atlantida sau, după alți autori, ultimul refugiu al Cavalerilor Templieri, depozitul sacru al misterelor, al secretelor și al revelațiilor ce alcătuiesc tezaurul Înțelepciunii budiste, banca de date a tainicelor Învățături ale științelor oculte. Shambhala sau Agartha, tărâmul ascuns al celor nouăzeci și șase de regate Închipuind un lotus Înflorit peste care domnește Suveranul Lumii, Metatron, și unde oficiază regele-preot Kuli’Ka, al cărui palat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
să subliniem că omologarea om-casă și cu deosebire asimilarea creștetului cu acoperișul sau cupola s-au păstrat în vocabularul mistic indian. Experiența mistică fundamentală, adică depășirea condiției umane, este redată prin două imagini: spargerea acoperișului și zborul în văzduh. Textele budiste vorbesc despre arhați care "își iau zborul în văzduh spărgând acoperișul palatului", care, "dorind să zboare, sparg acoperișul casei și se înalță în văzduh" etc.9 Aceste imagini pot fi interpretate în două feluri: pe planul experienței mistice, este vorba
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
regăsește atât în vechea Indie, cât și în Grecia. Nu degeaba se compara Socrate cu o moașă, pentru că îl ajuta pe om să se nască la conștiința de sine, aducea pe lume "omul nou". Același simbolism se regăsește în tradiția budistă: călugărul își părăsea numele de familie și devenea "fiul lui Buddha" (sakya-putto), pentru că era "născut printre sfinți" (ariya). Așa cum spunea vorbind despre sine Kassapa: "Fiu natural al Preafericitului, născut din gura lui, din dhamma (Doctrina), șlefuit de dhamma" etc. (Saµyutta
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
cînd am mai trecut prin Paris, dar încă nu pot să mă obișnuiesc. Pe vremea mea... Sînt în Montparnasse, cunosc locurile, dar îmi este greu să realizez că nu mai sînt la București. Îmi aduc aminte de bancul cu preoții budiști ajunși la New York și care rămîn în aero port cîteva zile cu ochii în gol. Cînd un polițist îi întreabă ce se întîmplă, unul dintre ei îi explică : „Trupurile noastre au venit prea repede, cu avionul ; acum așteptăm să ajungă
Scutecele naţiunii şi hainele împăratului: note de antropologie publică by Vintilă Mihăilescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/609_a_1340]