2,160 matches
-
contraindicate, o soluție in extremis este reprezentată de inserția unui CVC permament. Acesta are un traiect subcutanat, dezvoltându-se la acest nivel un manșon fibros cu rolul de împiedicare a pătrunderii germenilor la nivelul cateterului. Deși „permanent”, acest tip de cateter rareori funcționează mai mult de 1 an, fiind expus trombozei sau chiar infecției. Eficiența hemodializei depinde de: fluxul sangvin (ideal >300 ml/min) fluxul dializatului (500-900 ml/min) eficiența dializorului (parametri precum suprafața, clearance-ul pentru uree, clearance-ul pentru molecule cu
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
și hemoroizii se pot agrava în cursul DP, de aceea este recomandabil să fie rezolvate chirurgical înainte de inițierea acesteia. Herniile parietale netratate pot afecta drenajul lichidului de dializă și eficiența DP. Obezitatea morbidă face mai dificilă operația de implantare a cateterului de DP și vindecarea post-operatorie. Atingerea parametrilor DP adecvate poate fi, de asemenea, dificilă (sunt necesare volume mari de dializat). în plus, DP poate determina sau agrava probleme respiratorii, metabolice, articulare și digestive la acești pacienți. Pacienții cu malnutriție severă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
fi, de asemenea, dificilă (sunt necesare volume mari de dializat). în plus, DP poate determina sau agrava probleme respiratorii, metabolice, articulare și digestive la acești pacienți. Pacienții cu malnutriție severă pot avea probleme de vindecare a plăgii abdominale după inserția cateterului, probleme de complianță la regimul de DP și risc crescut de agravare a stării de nutriție, din cauza pierderilor de proteine în dializat. La pacienții cu acuitate vizuală redusă sau cu afecțiuni locomotorii (neuro-musculare sau articulare) ale mâinilor, autoadministrarea DP este
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
volumul de dializat prescris. Pacienții cu boli intestinale cronice inflamatorii sau ischemice au un risc crescut de peritonită, agravarea ischemiei sau perforații intestinale în cursul DP. Infecțiile peretelui abdominal și ale pielii riscă să determine contaminarea orificiului de ieșire al cateterului peritoneal, infecții ale tunelului subcutanat și peritonite. Un risc crescut de infecții există și la pacienții cu stomii digestive sau urinare. Un episod de diverticulită se poate complica cu peritonită. De aceea, antecedentele de diverticulită recurentă constituie o contraindicație relativă
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
sau câteva ore pe zi, de obicei în cursul nopții. Dializa peritoneală continuă ambulatorie (DPCA) este o formă de dializă portabilă, care nu necesită alte echipamente decât pungile cu lichid de dializă și o linie de conectare a acestora la cateterul de DP. Schimburile sunt efectuate manual de către pacient sau de altă persoană din anturajul acestuia. Simplitatea sa, prețul de cost redus și independența de aparatura automată au făcut ca DPCA să devină forma cea mai populară de DP. Ea permite
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
schimb, DPA nu este recomandabilă pentru pacienții low-transporteri, care au nevoie de schimburi lungi. Formele cele mai folosite de DPA sunt DP continuă ciclică (DPCC) și DP intermitentă nocturnă (DPIN). d. Accesul peritoneal Accesul peritoneal în DP se face prin intermediul cateterelor peritoneale. Acestea sunt făcute din cauciuc siliconat și au două segmente: intraperitoneal și extraperitoneal. Extremitatea internă a segmentului intraperitoneal, care se plasează în fundul de sac al lui Douglas, are numeroase orificii, ce permit trecerea lichidului. Poate fi dreaptă sau spiralată
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
au două segmente: intraperitoneal și extraperitoneal. Extremitatea internă a segmentului intraperitoneal, care se plasează în fundul de sac al lui Douglas, are numeroase orificii, ce permit trecerea lichidului. Poate fi dreaptă sau spiralată, uneori prevăzută cu anumite dispozitive (crose sau discuri). Cateterele cu vârful spiralat ar oferi, teoretic, avantajul unor dureri mai mici la infuzia dializatului (prin reducerea „efectului de jet”), al unui risc mai mic de migrare, de obstruare cu oment și de traumatizare viscerală. Segmentul extraperitoneal are, la rândul său
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
mic de migrare, de obstruare cu oment și de traumatizare viscerală. Segmentul extraperitoneal are, la rândul său, o parte subcutanată și o parte externă. Partea subcutanată este dreaptă sau curbă și dotată cu unul sau două manșoane de Dacron (poliester). Cateterele curbate din fabricație sunt mai stabile. Manșoanele de Dacron induc o fibroză locală, cu rol de fixare și de barieră antimicrobiană. în prezent, cel mai folosit în întreaga lume este cateterul Tenckhoff, care are vârful drept sau spiralat și segmentul
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
dotată cu unul sau două manșoane de Dacron (poliester). Cateterele curbate din fabricație sunt mai stabile. Manșoanele de Dacron induc o fibroză locală, cu rol de fixare și de barieră antimicrobiană. în prezent, cel mai folosit în întreaga lume este cateterul Tenckhoff, care are vârful drept sau spiralat și segmentul subcutanat drept, prevăzut cu două manșoane. e. Sistemele de DP în DPCA, sistemul cel mai folosit în prezent este sistemul cu două pungi, în „Y”. Acest sistem include o piesă intermediară
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
în prezent este sistemul cu două pungi, în „Y”. Acest sistem include o piesă intermediară (conectorul), care are trei ramuri în formă de „Y” și un robinet (disc rotativ) cu trei căi. înainte de efectuarea schimbului, un ram se atașează la cateter, al doilea ram se conectează la o pungă goală de drenaj, iar al treilea ram la o pungă nouă, plină cu soluție proaspătă. Primul pas al schimbului este drenajul dializatului efluent din cavitatea peritoneală în punga goală, după deschiderea robinetului
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
clătire permite îndepărtarea mecanică a microorganismelor din sistem înainte de infuzia dializatului („flush before fill”). Urmează o nouă rotire a robinetului, ce permite introducerea soluției în cavitatea peritoneală, după care punga rămasă goală se aruncă, iar piesa intermediară este detașată de cateter (sistem cu deconectare). Ea va fi reconectată înainte de efectuarea schimbului următor. Sistemele de DPA sunt constituite din următoarele elemente: Pungile de depozitare a soluției de DP - care se conectează la tubulatura ce aprovizionează cycler-ul. Majoritatea sistemelor conțin un tub separat
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
de transfer și pungile cu soluție. Bacteriile provin fie de pe mâinile pacienților sau ale personalului, fie din atmosferă. Calea periluminală reprezintă poarta de intrare a germenilor în 20-30 % din cazuri. Contaminarea se face atunci când nu există o etanșeitate perfectă între cateter și tegument, de exemplu în cazul infecțiilor orificiului de ieșire sau ale tunelului subcutanat. Calea transmurală intestinală este incriminată în 25-30 % din cazuri. Contaminarea peritoneală se poate face fie prin traversarea peretelui intestinal, în caz de constipație, diverticuloză colică sau
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
sau ale tunelului subcutanat. Calea transmurală intestinală este incriminată în 25-30 % din cazuri. Contaminarea peritoneală se poate face fie prin traversarea peretelui intestinal, în caz de constipație, diverticuloză colică sau boli inflamatorii intestinale, fie printr-o leziune intestinală produsă de cateter, apărută precoce sau la distanță de implantarea acestuia. Manifestările clinice sunt: dureri abdominale, tulburări digestive, febră, frisoane. La examenul obiectiv abdomenul este sensibil la palpare, difuz, rar cu apărare musculară. Dializatul efluent este tulbure. Examenele de laborator evidențiază leucocitoză sangvină
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
antibiotice administrate anterior (pentru altă suferință). Peritonite cu culturi negative, adesea repetate, se pot întâlni și în alte afecțiuni: peritonită tuberculoasă, peritonită non-infecțioasă cu eozinofile (alergică), tumori, leucemie, limfom. Principalele măsuri de prevenire a peritonitelor sunt următoarele: Implantarea corectă a cateterului de DP, crearea unui tunel subcutanat cu traiect descendent, evitarea traumatismului și a hematomului local, administrarea de antibiotice preoperator, îngrijirea corectă post-operatorie a orificiului de ieșire; Respectarea tehnicii corecte a schimburilor, a măsurilor de asepsie și a pașilor dializei, implică
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
terapia pe baza acesteia. După 4 zile, se evaluează eficacitatea tratamentului (simptome clinice, examen citologic al dializatului), în funcție de care se decide continuarea sau modificarea sa. în caz de evoluție nefavorabilă, se ia în discuție reevaluarea diagnosticului (peritonită secundară?) sau ablația cateterului de DP. Durata optimă a tratamentului depinde de etiologie și de evoluția clinică. în peritonitele cu germeni Gram-pozitivi (mai puțin cele cu S. aureus), cu germene Gram-negativ unic și în cele cu cultură negativă, antibioticele trebuie continuate cel puțin o
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
de rezistență la ampicilină se indică vancomicină sau clindamicină, iar în caz de rezistență la vancomicină, linezolid, sau quinupristin/dalfopristin (ultima nu este activă asupra Enterococcus faecalis). în peritonitele cu enterococi rezistenți la vancomicină, este de luat în considerare ablația cateterului de DP. Peritonita cu Staphylococcus aureus sensibil la meticilină se tratează cu o cefalosporină de generația I. Dacă după 24 - 48 ore răspunsul la tratament nu este satisfăcător, se adaugă rifampicină P.O. Pentru S. aureus rezistent la meticilină (ce
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
pot folosi linezolid, daptomycin sau quinupristin/dalfopristin. Peritonita cu Staphylococcus epidermidis se tratează cu cefalosporină I, iar în caz de rezistență sau recădere (50 % din cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă, înlocuirea cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
Staphylococcus epidermidis se tratează cu cefalosporină I, iar în caz de rezistență sau recădere (50 % din cazuri), cu vancomicină sau clindamicină. Peritonitele repetate cu S. epidermidis sugerează colonizarea porțiunii intraabdominale a cateterului de dializă peritoneală și necesită, de regulă, înlocuirea cateterului. Peritonitele cu E. coli, Klebsiella sau Proteus se tratează cu ceftazidimă, dacă antibiograma indică sensibilitate. Peritonitele cu Pseudomonas și cu Stenotrophomonas (Xanthomonas) necesită asocierea ceftazidimei cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
cu (cel puțin) un al doilea antibiotic: piperacilina, ciprofloxacina, aztreonam, aminoglicozid sau trimetoprim-sulfametoxazol. Tratamentul peritonitelor fungice se inițiază cu flucitozină în asociere cu fluconazol sau voriconazol sau caspofungin sau amfotericina B. Peritonitele plurimicrobiene au, de regulă, cauze intraabdominale, chirurgicale. Ablația cateterului de DP este indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
indicată în următoarele situații: peritonite asociate cu infecții ale orificiului de ieșire și ale tunelului cutanat, refractare la tratament, peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter peritoneal, timp în care pacientul este tratat prin HD. 3. Complicații mecanice Durerea sau disconfortul abdominal apărute în timpul influxului se datorează
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
peritonite cu Pseudomonas rezistent la tratament, peritonitele fungice și tuberculoase, peritonitele secundare (chirurgicale), peritonitele recidivante și cu recăderi frecvente. După ablația cateterului de DP, se recomandă, de regulă, lăsarea unui interval liber de minimum trei săptămâni până la implantarea unui nou cateter peritoneal, timp în care pacientul este tratat prin HD. 3. Complicații mecanice Durerea sau disconfortul abdominal apărute în timpul influxului se datorează distensiei bruște a peritoneului și apare mai frecvent la inițierea DP sau atunci când se crește volumul intraperitoneal. Pot fi
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
tulbure indică diagnosticul de peritonită. Scurgerile de lichid de dializă din cavitatea peritoneală pot apărea precoce, sub 30 zile (5 - 10 %), sau tardiv, la peste 30 zile după implantare (2 - 4 %). Pot fi exteriorizate la nivelul orificiului de ieșire al cateterului, subcutanate, vaginale sau pleurale (hidrotorax). Scurgerile precoce sunt rezultatul unor orificii de ieșire prea largi sau suturii incorecte a peritoneului în jurul cateterului. Apar mai frecvent la obezi, vârstnici, multipare, pacienți cu diabet zaharat sau cu sindrom nefrotic (cu edem al
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
tardiv, la peste 30 zile după implantare (2 - 4 %). Pot fi exteriorizate la nivelul orificiului de ieșire al cateterului, subcutanate, vaginale sau pleurale (hidrotorax). Scurgerile precoce sunt rezultatul unor orificii de ieșire prea largi sau suturii incorecte a peritoneului în jurul cateterului. Apar mai frecvent la obezi, vârstnici, multipare, pacienți cu diabet zaharat sau cu sindrom nefrotic (cu edem al peretelui abdominal). De asemenea, sunt favorizate de inițierea precoce a schimburilor. Se manifestă, cel mai frecvent, prin exteriorizarea lichidului de dializă prin
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
pacienți cu diabet zaharat sau cu sindrom nefrotic (cu edem al peretelui abdominal). De asemenea, sunt favorizate de inițierea precoce a schimburilor. Se manifestă, cel mai frecvent, prin exteriorizarea lichidului de dializă prin plagă sau prin orificiul de ieșire al cateterului. Scurgerea subcutanată se întâlnește mai rar și se manifestă prin edem al peretelui abdominal și, uneori, tulburări de drenaj. în cazul unei scurgeri precoce, se vor reduce, temporar, volumele intraperitoneale sau se recurge la DPI, în poziție culcată. Uneori este
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]
-
vaginală). Scurgerile tardive subcutanate pot fi adesea oculte, dificil de diagnosticat și se manifestă prin reducerea drenajului, ce poate fi greșit interpretată ca insuficiență de ultrafiltrare. Tratamentul este același ca în cazul scurgerilor precoce. Dacă tratamentul conservator nu este suficient, cateterul va trebui ândepărtat. Herniile și eventrațiile sunt provocate sau agravate de presiunea intraabdominală crescută, în special la pacienții cu defecte congenitale sau dobândite ale peretelui abdominal. Cel mai frecvent se întâlnesc herniile ombilicale, inghinale, la nivelul liniei de incizie sau
[Corola-publishinghouse/Science/2339_a_3664]