2,434 matches
-
asupra problematicii acestora, dar insistând, cu îndreptățire, de altfel, asupra modului diletant în care autoarea ediției s-a achitat de o sarcină mult prea dificilă pentru capacitatea domniei sale de punere în circulație critică (așa cum ar fi fost necesar) a acestui corpus de o extraordinară importanță și semnificație pentru studiul vieții și operei marelui poet. "Ne aflăm în fața unei ediții destinate unui impact spune Dan Mănucă înainte de toate, psiho-social, curățită de instrumentele care însoțesc, în mod obișnuit, edițiile critice, dar și de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
despre necesitatea unui institut de cercetare, specializat în această direcție, de înființarea unor catedre universitare (în unele locuri chiar a funcționat și mai funcționează o atare organizare didactică, dar mă tem că numai formal), de nevoia unor sinteze privind imensul corpus de articole și studii ce i s-au consacrat de-a lungul vremii (o primă încercare, cu totul remarcabilă, a fost aceea a lui D. Popovici, în anii de imediat după război; o editare a vastului corpus exegetic a inițiat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
sinteze privind imensul corpus de articole și studii ce i s-au consacrat de-a lungul vremii (o primă încercare, cu totul remarcabilă, a fost aceea a lui D. Popovici, în anii de imediat după război; o editare a vastului corpus exegetic a inițiat, mai anii trecuți, I. Oprișan la editura pe care o conduce, ajungând în prezent la volumul al 25-lea (și, probabil, până la sfârșit vor mai fi necesare încă de trei ori pe-atâtea), în fine, există un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
eminescologie un nou curent, ilustrat de câteva prestigioase nume, așa-ziși "cercetători indisciplinați". Printre ei, desigur, în primul rând, Theodor Codreanu și N. Georgescu, apoi Călin L. Cernăianu deschizând o anchetă juridică de ecou, I. Filipciuc, Constantin Barbu, cu impozantul corpus de documente Codul invers, negreșit Ov. Vuia, îndreptându-ne Spre adevăratul Eminescu, cu toții acreditând, în pofida unor puncte de vedere în conflict, teoria conspirației". Adrian Dinu Rachieru detaliază și nuanțează aceste opinii, alături de care, sau ca un îndreptar pentru cititori, își
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
de altfel. Poetul este văzut și receptat ca un "reprezentant al generației postpașoptiste" el inaugurând în presa acelui moment "critica socială radicală", devenind astfel "fondatorul doctrinei naționale", "într-un veac prin excelență al națiunilor" și realizând "pentru prima dată un corpus coerent de principii naționale". O rapidă ochire face Daniel Ciurel în etapele de receptare critică a publicisticii eminesciene, de la Ibrăileanu, care face o primă periodizare a ei, vorbind de trei "faze" ale dezvoltării, până la D. Vatamaniuc el stăruind asupra a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
propriei imaginații"". Dacă e să-i obiectăm ceva lui Daniel Ciurel mai degrabă o sugestie e faptul că nu menționează titlurile articolelor din care își sustrage exemplele discutate, anul apariției lor și eventual gazeta, mulțumindu-se doar cu trimiterea la corpusul ediției academice de Opere, în general. O asemenea specificare ar face posibilă observarea constanței, pe care Eminescu a menținut-o în cultivarea stilului său gazetăresc, de-a lungul întregii activități. Altfel, tot studiul întreprins de Daniel Ciurel asupra stilisticii retoricii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
pe toate cu o stare de spirit pregătită de poezia modernă și postmodernă". Ediția actuală o reia pe cea în șase volume alcătuită de Perpessicius, cu comentariile acestuia și cu o retrospectivă a principalelor ediții critice de până la el. În privința corpusului poetic eminescian, Eugen Simion nu intervine. El este cel știut și care a stat la baza a numeroase alte ediții. Noutatea constă însă în recomandarea, în selecția pe care criticul o face pentru comentariul său aplicat, din care lipsesc poeziile
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
al unui adevărat cult. Ediția Opere alese (I-VI, 1966-1982), contribuțiile privind biografia și opera, bibliografia Coșbuc, realizată în 1965 în colaborare cu Ioan Domșa (una dintre primele de acest gen apărute la noi), cercetarea comparată a poeziei constituie un corpus de lucrări temeinice. Istoricul literar investighează momentele biografiei lui Coșbuc, insistând asupra chestiunilor controversate (etapele formației intelectuale și universul lecturilor, activitatea publicistică și de traducător, manuscrisele etc.), fără a rămâne în perimetrul strict factologic. Materialul documentar este valorificat și cu
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289577_a_290906]
-
M., 2004, Operă lingvistică, I, Dialectal, popular, vorbit, Cluj-Napoca, Clusium. Wierzbicka, A.,1992, "The semantics of interjection", în Journal of Pragmatics, 18, 2/3, p. 159-193. Yamashita, J., 1994, "An Analysis of Relative Clauses în the Lancaster / IBM Spoken English Corpus", în English Studies, vol. 1, p. 73-84. Zafiu, R., 1992, " La variante roumaine de la langue de bois - esquisse diachronique", în Journal of the American Romanian Academy of Arts and Sciences,16-17, p. 210-219. Zafiu, R., 1998, "Neutrul și "tendințele limbii
[Corola-publishinghouse/Science/85007_a_85793]
-
majoritatea criticilor și istoricilor literari români, interesați să descopere mai ales influențele culturii occidentale, Rosa del Conte insistă asupra primei faze, autohtone, a formației spirituale a lui Eminescu" ne atrage atenția Mircea Eliade în studiul consacrat monografiei amintite. În adevăr, "corpusul de cunoștințe și idei" oglindind tradițiile culturale, Eminescu și l-a întregit direct de la sursă, din atmosfera sufletească a românilor. Este cunoscută lista de cărți vechi și manuscrise pe care Eminescu le propune pentru cumpărare Bibliotecii Centrale din Iași, la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
unul din argumentele cheie ale mariajului carnal Între Mântuitor și Maria Magdalena. Reinterpretarea ideologică a datelor canonice A doua strategie de reabilitare și, implicit, de impunere a Mariei Magdalena ca eroină fondatoare a mișcării feministe este reinterpretarea datelor conținute În corpusul canonic. Amintesc aici câteva titluri provocatoare de dată recentă: R. Atwood, Mary Magdalene in the New Testament Gospels and Early Tradition, 1993; E. De Boer: Mary Magdalene: Beyond the Myth, 1997; J. Schaberg, The Resurrection of Mary Magdalene: Legends, Apocrypha
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
al Noului Testament. De la Fabricius și până astăzi s-au făcut pași enormi În editarea, comentarea, Înțelegerea cinstită, nepartizană a apocrifelor creștine. Cazul României este, ca de obicei, mai special. Pe de o parte, Întâlnim o mefiență cronică față de acest corpus literar din partea teologilor, a așa-zișilor „creștini adevărați”, a zelatorilor „ortodoxiei pure”, a păzitorilor „tradiției nealterate”. Pentru aceștia, nu mai Încape vorbă, cuvântul „apocrif” miroase a pucioasă și nu-și are locul În vocabularul pravoslavnic. Dacă te ocupi, În România
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
secolului al III-lea. Prin urmare, Într-o perioadă când Încă nu exista un canon cert al Noului Testament, unele din scrierile numite astăzi „apocrife” nu deranjau pe nimeni, ba chiar puteau sta alături de cele trei evanghelii sinoptice sau de corpusul epistolelor pauline. * Last but not least, denigratorii au tendința să minimalizeze ori chiar să anuleze caracterul variat, policrom al scrierilor apocrife. Sub eticheta „apocrife” sunt Înghesuite forțat, cu bune sau rele intenții, texte nu numai de origini culturale diferite, dar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
lui Iuda, elaborat, probabil, În cadrul sectei cainite, nu poate fi pus, În nici un caz, alături de Protoevanghelia lui Iacob sau de Pseudo-Evanghelia lui Matei, două produse ale creștinismului popular, „curate” din punct de vedere dogmatic. Se impune așadar o decantare a corpusului apocrif În funcție de procentul de „Învățătură eretică” pe care-l conține fiecare text În parte. Toate mărturiile creștinismului antic, de orice culoare și de orice nuanță (gnostic, iudeo-ebionit, popular) sunt importante, Întrucât toate ajută la conturarea unei lumi altfel inexistentă pentru
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
titlul acestui studiu: „afinități și idiosincrazii patristice”. Unul dintre autorii preferați ai lui Stăniloae este Pseudo-Dionisie Areopagitul. Îl cunoștea din tinerețe, Însă abia mult mai târziu, În ultimii ani ai vieții, a făcut o traducere foarte frumoasă, amplu comentată, a corpusului dionisian. Cartea, apărută În 1996, cuprinde o introducere densă, asupra căreia voi reveni numaidecât, traducerea celor patru tratate și scrisorile (după Migne), scoliile transmise sub numele lui Maxim Mărturisitorul și propriile note ale lui Stăniloae. În ce privește influența exercitată de Pseudo-Dionisie
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
secolul al VII-lea, și a lui Grigore Palamas, a cărui teorie despre „energiile necreate” ar fi fost prefigurată de către Pseudo-Dionisie. Introducerea lui Stăniloae la Operele complete reprezintă, cred, ultima Încercare importantă - și cât de donquichotescă! - de a demonstra autenticitatea corpusului areopagit și de a-l situa pe autor (scris În mod deliberat fără Pseudo-) În anii „apostolici sau postapostolici”. Începând cu lucrările lui Stiglmayr și Koch (sfârșitul secolului al XIX-lea, Începutul secolului XX), primele care au arătat Într-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
secolului al XIX-lea, Începutul secolului XX), primele care au arătat Într-un mod absolut convingător dependența autorului Numelor divine față de filozofia neoplatoniciană, În general, și de cea a lui Proclus, În special, dovezile În favoarea unei datări târzii a acestui corpus misterios s-au Înmulțit. E de ajuns să amintim contribuțiile lui F. Müller, G. della Volpe, R. Rocques, M. Schiavone, Lilla, H.D. Saffrey, R.F. Hathaway, Ritter, Y. de Andia și lista se poate lungi cu ușurință. Saffrey, Hathaway și de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
tratatul De diis al lui Salluste. În paralel, așa cum o arată Lilla, Într-un foarte frumos articol, alți cercetători, precum C. Pera, H. Ch. Puech, V. Lossky, E. von Ivanka, W. Völker, Al. Golitzin au examinat În profunzime dependența autorului corpusului față de Părinții alexandrini și capadocieni. Stăniloae ignoră toate aceste lucrări În Introducerea redactată, să ne amintim, după 1990. El se mulțumește să polemizeze cu preotul-filozof Cicerone Iordăchescu, autor al unei vechi traduceri a lui Pseudo-Dionisie, din 1936, care Îl plasa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
alexandrini și capadocieni. Stăniloae ignoră toate aceste lucrări În Introducerea redactată, să ne amintim, după 1990. El se mulțumește să polemizeze cu preotul-filozof Cicerone Iordăchescu, autor al unei vechi traduceri a lui Pseudo-Dionisie, din 1936, care Îl plasa pe autorul corpusului În secolul al V-lea, conform datelor cercetării moderne. Apoi, expediază În câteva rânduri, destul de politicoase de altfel, teoria lui Gheorghe Drăgulin Însuși, conform căreia sub numele de Dionisie Areopagitul s-ar ascunde, În realitate, un alt Dionisie, cunoscut de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
născut pe teritoriul actual al României -, Însă „dragostea de adevăr” Îl obligă să-l situeze pe Dionisie către sfârșitul secolului I d.Hr. sau mai târziu, În prima jumătate a secolului al II-lea. Citez câteva din argumentele sale: 1) În corpus nu există nici un fel de preocupare pentru apărarea Sfintei Treimi, subiect care era totuși la ordinea zilei În secolele al V-lea și al VI-lea ; autorul pare să nu cunoască terminologia trinitară din scrierile lui Athanasie, Vasile, Grigore din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
și Chiril al Alexandriei. 2) Dimpotrivă, tema principală dezvoltată În aceste scrieri, transcendența Dumnezeului treimic față de lume, ar face din ele o apologie a filozofiei creștine Împotriva păgânismului. 3) La obiecția lui Ipatie al Edessei, care refuza să recunoască vechimea corpusului În fața monofiziților, care o susțineau, Stăniloae răspunde: scrierile lui Dionisie n-au avut o circulație foarte răspândită până În secolul al VI-lea, din pricina caracterului inactual al teologiei pe care o răspândeau. Difuzarea lor s-a făcut doar În cercuri restrânse
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
au avut o circulație foarte răspândită până În secolul al VI-lea, din pricina caracterului inactual al teologiei pe care o răspândeau. Difuzarea lor s-a făcut doar În cercuri restrânse de intelectuali. 4) În ce privește impactul monahismului cu forma mentis a autorului corpusului, Stăniloae susține că ar fi putut exista o formă de monahism incipient, Înainte de Antonie, și că apariția unui mod de viață solitar nu este o caracteristică a creștinismului târziu, Începând cu secolul al IV-lea. 5) În sfârșit, bogăția liturghiei
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
IV-lea. 5) În sfârșit, bogăția liturghiei creștine, așa cum este ea descrisă de Dionisie, Îi Întărește lui Stăniloae convingerea: „Liturghia”, notează el, „s-a scurtat din vremea Constituțiilor apostolice și a lui Iacob și până la Ioan Hrisostom. Faptul că autorul corpusului sugerează existența unei bogate vieți liturgice În comunitățile creștine constituie o nouă mărturie În favoarea vechimii lor”. În continuare, Stăniloae descrie sistemul dionisian În contrast cu „panteismul platonician”. El nu face nici un fel de referire la Proclus, al cărui plan principal - mone, proodos
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
a sistemului dionisian, având pretenții de originalitate. Pentru că funcționarea triadei lui Proclus nu poate fi Înțeleasă În alt fel decât așa cum este prezentată aici de către teologul român și nu admite panteismul. Motivele pentru care Stăniloae apără, Împotriva tuturor evidențelor, autenticitatea corpusului areopagit ne scapă. Dar mesajul este limpede: nici o jignire nu trebuie adusă Tradiției! Trebuie ca Dionisie să rămână ceea ce a fost vreme de secole, adică un autor pe care Tradiția Îl plasează În secolul I d.Hr., convertit de Pavel În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
origeniștii ulteriori. Și oare admiterea, măcar ca alternative ipotetice, a unor asemenea posibilități contradictorii, față de Învățăturile ferme ale credinței, nu ne arată o oscilare chiar În sufletul lui Origen Între credința Bisericii și aceste posibilități contradictorii ?” Pentru Stăniloae, existența unui corpus de Învățături ferme ale credinței, la Începutul secolului al III-lea, pare un lucru evident. Acest corpus dogmatic ar fi fost transmis de către Cristos și apostolii săi prin Biserică, Într-un fel limpede și distinct. Origen ar fi pus la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]