2,571 matches
-
răspîndea economia și propunînd o reconstrucție de la bază. Succesul operei lui Veblen este cu atît mai remarcabil cu cît el nu a știut să construiască o doctrină coerentă. Fundamentul doctrinar îl constituie filosofia pragmatică americană, dar și raționamentul intuiționist german, dialectica marxistă și darwinismul social al lui Herbert Spencer. Conform acestei abordări, Veblen a calificat peiorativ doctrinele ricardiene și post-ricardiene ca discipline "taxonomice", ce-și au rădăcinile într-o filosofie a dreptului natural și într-o psihologie hedonistă, ce consideră oamenii
[Corola-publishinghouse/Science/1563_a_2861]
-
indicării ca atare unei realități ce era înțeleasă ca inefabilă și paradoxală. Un termen nu poate să descrie, el poate doar să indice. S-a instituit pe această cale o situație ce am putea-o prezenta ca pe o delicată dialectică a relației între trăire și expresie. În această situație nu a fost nevoie de o speculație conceptuală care să fie preocupată de o conti¬nuă redefinire a termenilor , căci nu era nimic de definit. O modificare a cuvintelor filosofiei pe cale
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
Atât unul cât și celălalt se preocupă de natura lumii, și ambii se dovedesc a fi aristotelicieni din perspectiva felului de a argumenta, dar și al preluării unor teme ale Stagiritului. Însă Chumnos ne oferă un stil mai rafinat, o dialectică mai subtilă, ambiții mai mari în intențiile filosofiei sale. Dar ceea ce contează este că între cei doi elementul de continuitate înseamnă creditarea comună a paradigmei pe care aristotelismul o aduce în explicarea lumii. Oricât ar avansa un autor de filosofie
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
greacă în forma sa clasică a fost în mod esențial legată de o anume înțelegere a ființei, de sensul ei „tare”: ființa constituie o unitate, iar făpturile individuale își reduc în ultimă instanță propria „ființă” la necesara relație cu aceasta. Dialectica unu- multiplu este în cele din urmă rezolvată în favoarea recunoașterii a ceea ce reprezintă pentru grec, de la eleați încoace, caracteristicile Ființei, mai cu seamă a caracterului său de unitate absolută, și în consecință orice multiplicitate nu este decât relativă și aparentă
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
a ceea ce înseamnă modul personal de experiere a lumii și de realizare a comuniunii între persoane. 6. Unu și Trei. Unu și multiplu Tradiția filosofică bizantină a fost, de la originea sa, pusă în situația de a formula propria înțelegere a dialecticii raportului unumultiplu plecând de la o înțelegere a numărului, care de la pitagorei, eleați și Platon, dar mai cu seamă odată cu neoplatonicienii, dobândise o dimensiune ce depășea înțelesurile simple ale matematicii, către implicații metafizice și mistice. Spiritualitatea creștină aducea în spațiul bizantin
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
eternă în Dumnezeu, chiar prin lucrarea de desăvârșire a părților ei componente. Secolele care urmează și care consemnează acea serioasă reluare a lecturilor și interpretărilor din clasicii greci, nu au însemnat mai puțin și o altă manieră de reaproximare a dialecticii atât de sensibile pentru bizantini a raportului între Unu și multiplicitate. Se impun și alte teme care implică acest raport, cum ar fi unitatea lumii, sau unitatea sufletului ori a intelectului. Ca exemplu, Theodorus II Lascaris, împărat al Niceei (1254-1258
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
raporturilor între Persoanele Treimii cele ce sunt un singur Dumnezeu, să amintim doar distincția palamită a unei „divinități superioare” și a unei „divinități inferioare”. Se poate observa că trecerea timpului a însemnat pentru evaluarea bizantină a înțelegerii UniTreimii, și a dialecticii unu-multiplicitate, o continuă provocare și nevoie de reprecizare ce a dus la un evident salt al limbajului pe care filosofia l-a pus în funcțiune, cu tot mai adânci nuanțări și resemnificări a termenilor, dar și la apariția unor
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
Dionisie la acei nori „plini de lumină în mod desăvârșit”, ceea ce înseamnă că în mod paradoxal pe această ultimă treaptă nu este vorba de o neputință totală în cunoașterea lui Dumnezeu. Desigur că referința la simbolismul întunericului și luminii ca dialectică în experiența cunoașterii pleacă de la Dionisie, însă cea mai elaborată expresie o găsim în palamism. În textele palamite găsim elemente ce ne permit să evaluăm mai bine implicațiile acestui al treilea nivel în apofază. Așa cum se descrie în textele lui
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
prin har, se găsește în paradoxalitatea stării în care vede nevăzând, căci actul de cunoaștere în asemenea stare are necontenit caracterul unei avansări printr-o putere exterioară facultăților intelectului. Pentru a aprofunda înțelesurile pe care spiritualitatea bizantină le-a dat dialecticii apofatic-catafatic în continua lor completare reciprocă pe calea cunoașterii, este necesară discutarea rolului pe care analogia, ca metodă de cunoaștere l-a jucat. Știm că rolul analogiei în actul de cunoaștere reprezenta pentru bizantini o moștenire venită de la Aristotel. Stagiritul
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
său, care prin argumentațiile teoretice pe care le vor pune în joc, vor da un impuls serios confruntărilor între cele două tabere. Este vizibilă tot mai mult dimensiunea filosofică a disputelor. Cele două tabere se înfruntă mai mult pe terenul dialecticii, recursul la textului evanghelic jucând mai mult rolul de punct de pornire, context în care hermeneutica bizantină cunoaște în această vreme o nouă dimensiune. Această tendință de justificare în planul rațiunii, și nu doar al temeiului oferit de textele Tradiției
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
cel al lui Ioan Damaschin. În prima parte a veacului al VIII-lea, Ioan scrie trei tratate împotriva iconoclaștilor. Ceea ce caracterizează maniera de discurs a acestor texte este grija deosebită pentru forma argumentativă, logica formală a lui Aristotel constituind fundamentul dialecticii lui Damaschin. Chiar când autorul bizantin își propune o clarificare inițială a noțiunii de icoană o face prin prisma logicii aristoteliciene, mergând pe deosebirea între genul proxim și diferența specifică. În al treilea tratat „Icoana este o asemănare, un model
Dan CHIŢOIU by Repere în filosofia bizantină () [Corola-publishinghouse/Science/91598_a_92852]
-
un ținut pustiu și terifiant, locuit de animale vorace și de monștri (unul dintre aceștia fiind omul însuși, în starea sa frustă și de nefinisare), care trebuie înfrânt, supus prin raționalizare, disciplinat prin rigoare, prin programe educative precise și prin dialectică. Prima consecință a fenomenului spun specialiștii este conturarea omului european ca om agonal: ca un om care luptă mereu și la tot pasul împotriva a ceva, fie că e vorba de iraționalul terifiant care-l înconjoară, sau de terifiantul lăuntric
Deimografia : scenarii ale terorii în proza românească by Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Science/1392_a_2634]
-
de interes mai general. Viața și condiția de ziarist în provincie îi permit să creioneze o anume atmosferă, sugestivă ea însăși pentru cadrul de desfășurare a epicului. Prozatorul nu urmărește atât conflictele grave sau senzaționalul acestora, cât mai degrabă o dialectică interioară a personajelor. În lumea romanescă a lui Ș. existența are ritmuri trepidante, care erodează energiile și, în atari condiții, refugiul în meditație, în trecătoare și iluzorii idile înseamnă doar soluții de moment, paleative ale unui parcurs plin de neprevăzut
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289899_a_291228]
-
lui Mircea Eliade, ca și a problematicii sacrului în lume și la români în genere, alături de conservatismul din convorbirile cu Teodor Cazaban, circumscriu istoria dilemelor naționale în context european, în dialog cu puseurile americanofobe din același spațiu al Europei, cu dialectica alogenie-autohtonism, catolicism-ortodoxie, ca și cu relația dintre Biserica Ortodoxă Română și laicatul „intelighenției” ș.a.m.d. Se poate spune că, prin B. și confrații săi, dialogul subteran al generației „Criterion” cu generația ’90 este menit unor rezultate din ce în ce mai surprinzătoare. SCRIERI
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285539_a_286868]
-
pentru „peregrinul” în spirit, către începutul absolut al marilor paradigme. Anabaza prin tărâmul sinelui străpunge până în „depărtarea” transcendenței, unde se împlinește suprema identificare cu marele însingurat divin. Volumele Depărtarea lăuntrică (1980) și Discurs despre liniște (1989) transferă în regimul erosului dialectica paradoxală („iubito ce-mi dărui/un trup de înalt/ într-un trup de prăpăstii”) a lăuntrului spiritual care dezmărginește insul precar. Dar sacra tautologie eu/celălalt, consubstanțiali și deopotrivă transcendenți sinelui, se vede perturbată de o „geografie” simbolică enigmatică, iar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286755_a_288084]
-
Dilthey sau despre păcatul originar al filozofiei, Radu Gabriel Pârvu • Discursul filosofic postmodern, Camelia Grădinaru • Discursul puterii, Constantin Sălăvăstru • Estetică pragmatista. Artă în stare vie, Richard M. Shusterman • Filosofia artei, Florence Begel • Filosofie românească interbelică, Viorel Cernica • Formele elementare ale dialecticii, Jean Piaget • Înțelegerea filosofiei, Yves Cattin • Introducere în filosofia minții, Teodor Negru • Istoria NATO, Jiři Fidler, Petr Mareš • Jean Calvin. Providența, predestinarea și estetică simbolului religios, Mihai Androne • Lexic de filosofie, Alain Graf • Mării filosofi contemporani, Alain Graf • Marile curente
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
german: "Da nun eine Vorstellung der Einbildungskraft auf Begriffe bringen soviel heißt als sie exponieren, șo kann die ästhetische Idee eine inexponible Vorstellung derselben (în ihrem freien Spiele) gennant werden." Kritik der Urteilskraft, p. 202. 166 În Cartea întâia a dialecticii transcendentale pomenește, în treacăt, anevoința gânditorului de "a găsi termenul cel mai potrivit pentru conceptul sau" (A312 / B369, p. 309 din tr. sp.), cu toate că asupra relației între aceste două elemente, a rolului factorului lingvistic în procesul de cunoaștere nu emite
by VASILICA COTOFLEAC [Corola-publishinghouse/Science/1106_a_2614]
-
ale trecutului: „Voi merge încet, poate grav, spre vârsta mea nouă, voi privi atent la formele inedite, îmi voi umple sacul cu obșteștile încântări - scrie el tot aici. Dar și: „voi sta să ascult alături de discipoli învățăturile bătrânilor maeștri”. În dialectica specifică avangardei, atari afirmații ilustrează totuși acel moment de „cumințire” și „clasicizare”, dacă nu chiar de “îmbătrânire”, ce urmează inevitabil fazei de maximă efervescență a revoltei anticonvenționale 2. Coroborate însă cu amintita preferință pentru scris și cu neabandonatul interes pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1852_a_3177]
-
identifică cu metodele de investigație științifică, ele având un specific aparte, o destinație pedagogică. Dar nici nu-și pot tăgădui descendența din acestea din urmă, Întrucât procesul de Învățământ, prin Însăși natura lui reflectorie, se supune acelorași legi generale ale dialecticii cunoașterii umane și Îndeosebi ale celei științifice. Ca atare, ele rămân tributare unor distincții epistemologice, situându-se, de exemplu, fie pe o poziție a cunoașterii figurative (bazată pe reprezentări simbolice, verbale, sub formă de cuvinte, definiții, imagini etc.), fie pe
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
urmă, Într-un mod comun și unitar de acțiune, care sedesfășoară În condițiile unei interdependențe de mare subtilitate și de inducție reciprocă. Fiecare subiect se raportează la celălalt; comportamentul profesorului determină comportamentul elevilor săi, și invers. Numai În ambianța acestei dialectici a relațiilor interpersonale, activitatea instructivă (educativă) se traduce Într-un fapt de modelare fină și necontenită, de transformare cumulativă a diferitelor laturi ale personalității celui care Învață. Acesta este un climat propice unei adevărate umanizări, adică a cultivării În copilul
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
cunoaștere și de acțiune (Întemeiată pe cunoaștere), adică spre elaborarea unor noi structuri cognitive și operaționale, esența metodei de Învățământ rezultă din esența Însăși a activității de Învățare, ca formă specifică a cunoașterii umane, supusă, În principiu, acelorași legi ale dialecticii cunoașterii științifice și artistice. În acest sens, metoda reprezintă pentru elev o cale de acces la cunoașterea adevărurilor și a procedurilor de acțiune, la Însușirea științei și tehnicii, a culturii și a comportamentelor umane, În general. Metoda devine pentru el
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
cu metodele de predare, care exprimă comportamentele și atitudinile celui care predă. Aceasta Înseamnă că, sub influența metodologiei aplicate, suferă transformări nu numai individualitatea elevilor, ci și comportamentul profesorului se adaptează la condițiile psiho-sociale ale clasei, realizându-se o adevărată dialectică pedagogică - după expresia lui H. Wallon - În care și elevii, și profesorul se află Într-o constantă interacțiune și acomodare reciprocă, subtilă și neîncetată (Leroy, 1974, p.23). Informațiile pertinente despre performanțele fiecărui ins În parte și ale clasei cu
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
În fracțiuni de secundă, ca cele care au loc În interiorul atomului și al moleculei, al organismului viu, al creuzetei ori al marilor laboratoare uzinale etc. Demonstrația mișcării. Aceste modalități, care facilitează Înțelegerea relațiilor temporale și spațiale atât de necesare sesizării dialecticii vieții, se asociază cu ușurință mișcării, prezentării realității În dinamismul ei. Ilustrarea mișcării constituie una dintre cele mai importante și prețioase inovații pe care tehnicile audiovizuale o aduc În domeniul demonstrației didactice; este una dintre cele mai eficiente posibilități de
[Corola-publishinghouse/Science/2051_a_3376]
-
euro-american al prezentului). Marea revelație a lecturilor acelei perioade a fost o spun fără ezitări Theodor Adorno, principalul estetician al echpei frankfurteze. De la deconstrucția pozitivismului și a diverselor variante de idealism, pe care filozoful o face, alături de Max Horkheimer, în Dialectica Iluminismului (1947), pînă la teoria "falsității întregului" din Minima Moralia (1951), noțiunea totalizării, din Dialectica negativă (1966), "prismele" Criticii culturale și societății (1955) sau sugestia capacității artei de a exprima ceea ce ideologia ar ascunde, din Teoria estetică (1969, rămasă neterminată
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]
-
Theodor Adorno, principalul estetician al echpei frankfurteze. De la deconstrucția pozitivismului și a diverselor variante de idealism, pe care filozoful o face, alături de Max Horkheimer, în Dialectica Iluminismului (1947), pînă la teoria "falsității întregului" din Minima Moralia (1951), noțiunea totalizării, din Dialectica negativă (1966), "prismele" Criticii culturale și societății (1955) sau sugestia capacității artei de a exprima ceea ce ideologia ar ascunde, din Teoria estetică (1969, rămasă neterminată datorită morții subite a autorului), Adorno mi-a oferit imaginea cea mai completă a gînditorului
[Corola-publishinghouse/Science/1479_a_2777]