7,215 matches
-
imagine și imaginație 2. Între cele două cuvinte cel care constituie sursă primară este termenul imagine, care este rădăcină și pentru imaginație, dar cu toate acestea s-a dezvoltat o singură direcție de înțelegere a termenului. În majoritatea dicționarelor 3 imaginarul este definit ca ireal: "imaginar, Care există numai în imaginație, fictiv, ireal, substantivat domeniul al imaginației"4. Această tendință se datorează tradiției în care a fost folosit acest cuvânt, perioada specifică modernității în care imaginea, imaginația și implicit imaginarul au
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
3 imaginarul este definit ca ireal: "imaginar, Care există numai în imaginație, fictiv, ireal, substantivat domeniul al imaginației"4. Această tendință se datorează tradiției în care a fost folosit acest cuvânt, perioada specifică modernității în care imaginea, imaginația și implicit imaginarul au fost desconsiderate. Ceea ce era imaginar nu putea fi real și nu se putea lega de imagine în general care reprezenta un mod de cunoaștere. Tendința de a lega imaginarul doar de ceea ce este fantastic, rupt de real și de
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
cuvânt, perioada specifică modernității în care imaginea, imaginația și implicit imaginarul au fost desconsiderate. Ceea ce era imaginar nu putea fi real și nu se putea lega de imagine în general care reprezenta un mod de cunoaștere. Tendința de a lega imaginarul doar de ceea ce este fantastic, rupt de real și de aici în incompatibilitate cu adevărata cunoaștere, este remarcată de Mircea Eliade în Imagini și simboluri: "A avea imaginație însemnă a te bucura de o bogăție interioară, de un flux neîntrerupt
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
psihologice, cât și la adevărul spiritual. Imaginile imită modele exemplare (...) A avea imaginație însemnă a vedea lumea în totalitatea ei; căci puterea și menirea imaginilor constau în faptul că arată tot ce rămâne refractar conceptului"5. Și filosoful român leagă imaginarul tot de termenul imaginație, în schimb el subliniază puterea de a vedea lumea într-un mod holistic specifică imaginației. De această dată imaginația nu este o formă de non-cunoaștere ce determină doar construcții fantastice, ci dimpotrivă o formă complexă de
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
dimpotrivă o formă complexă de a vedea realitatea. Acest sens nu este asemănător cu cel descris de dicționarele noastre ci prezintă o modalitate de cunoaștere, specifică omului, strâns legată imagine ca ansamblu și de mimesis. De aceea, pentru a analiza imaginarul din noua perspectivă trebuie să ne întoarcem la sensul lui primordial care s-a pierdut, acela legat de imagine și nu doar de imaginație. În limba latină termenul păstrează legătura cu cel care trebuie considerat cuvântul de bază pentru familia
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
imaginea unui obiect. Prin urmare modalitatea în care era înțeles termenul imago se păstrează și în limba română, mai puțin însă acela de portret funerar. Ținând seama de sensul original al termenului imaginar ar trebui să reorientăm și să redefinim imaginarul din mai multe perspective. Datorită sensului pe care îl are termenul imaginarius considerăm că pot fi urmărite două direcții fundamentale în încercarea de a defini imaginarul. Prima direcție este de origine psihologică și își are rădăcinile în psihologia percepției. Modalitatea
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
seama de sensul original al termenului imaginar ar trebui să reorientăm și să redefinim imaginarul din mai multe perspective. Datorită sensului pe care îl are termenul imaginarius considerăm că pot fi urmărite două direcții fundamentale în încercarea de a defini imaginarul. Prima direcție este de origine psihologică și își are rădăcinile în psihologia percepției. Modalitatea în care se formează imaginea individuală este foarte importantă pentru construcția imaginarului. Direcția aceasta este susținută și de înțelesul medieval și ulterior cartezian dat imaginației 9
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
imaginarius considerăm că pot fi urmărite două direcții fundamentale în încercarea de a defini imaginarul. Prima direcție este de origine psihologică și își are rădăcinile în psihologia percepției. Modalitatea în care se formează imaginea individuală este foarte importantă pentru construcția imaginarului. Direcția aceasta este susținută și de înțelesul medieval și ulterior cartezian dat imaginației 9. ("A închipui nu e nimic altceva decât a contempla forma lucrului corporal sau imaginea"10). Identitatea dintre imaginație și imagine reprezintă un argument în plus pentru
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
înțelesul medieval și ulterior cartezian dat imaginației 9. ("A închipui nu e nimic altceva decât a contempla forma lucrului corporal sau imaginea"10). Identitatea dintre imaginație și imagine reprezintă un argument în plus pentru a include în aria studiilor privind imaginarul și analiza universului perceptual. La acest argument se adaugă și modalitatea în care se formează imaginea perceptivă. Aceasta nu se realizează în mod static, ci există o interrelaționare între obiectul și subiectul percepției. Imaginea lumii exterioare este construită pas cu
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
este construită pas cu pas începând de la prima imagine a unei persoane și terminând cu realizarea unei imagini complexe despre lume. Primul pas constă în formarea imaginii perceptive, următorul în analiza imaginilor ce rămân și care alcătuiesc un istoric al imaginarului. Astfel studiile privind arta vizuală, indiferent de modalitățile acesteia de manifestare trebuie incluse în știința generală a imaginarului. Dar nu se pot realiza astfel de interpretări fără implicarea elementelor simbolice, a ceea ce se află dincolo de imagine, a încărcăturii specifice unei
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
complexe despre lume. Primul pas constă în formarea imaginii perceptive, următorul în analiza imaginilor ce rămân și care alcătuiesc un istoric al imaginarului. Astfel studiile privind arta vizuală, indiferent de modalitățile acesteia de manifestare trebuie incluse în știința generală a imaginarului. Dar nu se pot realiza astfel de interpretări fără implicarea elementelor simbolice, a ceea ce se află dincolo de imagine, a încărcăturii specifice unei imagini. Încercările de interpretare au determinat o nouă direcție ce surprinde zona inconștientă a imaginarului. Un element important
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
știința generală a imaginarului. Dar nu se pot realiza astfel de interpretări fără implicarea elementelor simbolice, a ceea ce se află dincolo de imagine, a încărcăturii specifice unei imagini. Încercările de interpretare au determinat o nouă direcție ce surprinde zona inconștientă a imaginarului. Un element important în modalitatea în care este perceput imaginarul este perspectiva lui Mircea Eliade. Filosoful român reconsideră imaginarul, introducându-l între modalitățile epistemice ca o modalitate viabilă de cunoaștere: "Gândirea simbolică nu este apanajul exclusiv al copilului, al poetului
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
de interpretări fără implicarea elementelor simbolice, a ceea ce se află dincolo de imagine, a încărcăturii specifice unei imagini. Încercările de interpretare au determinat o nouă direcție ce surprinde zona inconștientă a imaginarului. Un element important în modalitatea în care este perceput imaginarul este perspectiva lui Mircea Eliade. Filosoful român reconsideră imaginarul, introducându-l între modalitățile epistemice ca o modalitate viabilă de cunoaștere: "Gândirea simbolică nu este apanajul exclusiv al copilului, al poetului sau al dezechilibratului; ea este consubstanțială ființei umane; precedă limbajul
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
află dincolo de imagine, a încărcăturii specifice unei imagini. Încercările de interpretare au determinat o nouă direcție ce surprinde zona inconștientă a imaginarului. Un element important în modalitatea în care este perceput imaginarul este perspectiva lui Mircea Eliade. Filosoful român reconsideră imaginarul, introducându-l între modalitățile epistemice ca o modalitate viabilă de cunoaștere: "Gândirea simbolică nu este apanajul exclusiv al copilului, al poetului sau al dezechilibratului; ea este consubstanțială ființei umane; precedă limbajul și gândirea discursivă. Imaginile, simbolurile, miturile nu sunt creații
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
al dezechilibratului; ea este consubstanțială ființei umane; precedă limbajul și gândirea discursivă. Imaginile, simbolurile, miturile nu sunt creații arbitrare ale psihicului, ele răspund unei necesități și îndeplinesc o funcție: dezvăluirea celor mai secrete modalități ale ființei"11. Pornind de la problematica imaginarului mitic și religios, acesta este dezvoltat în jurul conceptelor de simbol, simbolism. O imagine simbolică capătă realitate distinctă de celelalte imagini, ea manifestându-se într-o lume a realităților contradictorii și nu poate fi cunoscută decât în sine. În acest context
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
mai grav decât a o mutila; însemnă a o anihila, a o anula ca instrument de cunoaștere"12. Imaginea are un rol de cunoaștere unic tocmai prin forma holistică de a transmite informații statutul ei fiind unul primordial. Prin aceasta imaginarul uman este o formă primordială de cunoaștere și singura universală. Cele două atribute ale imaginarului îl transformă pe acesta într-un axis mundi al cunoașterii. Direcția lui Eliade este continuată și amplificată de Ioan Petru Culianu. Fundamentată epistemic mult mai
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
de cunoaștere"12. Imaginea are un rol de cunoaștere unic tocmai prin forma holistică de a transmite informații statutul ei fiind unul primordial. Prin aceasta imaginarul uman este o formă primordială de cunoaștere și singura universală. Cele două atribute ale imaginarului îl transformă pe acesta într-un axis mundi al cunoașterii. Direcția lui Eliade este continuată și amplificată de Ioan Petru Culianu. Fundamentată epistemic mult mai clar, acesta viziune universală asupra imaginarului, introduce în aria sa majoritatea acțiunilor omenești. La fel
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
de cunoaștere și singura universală. Cele două atribute ale imaginarului îl transformă pe acesta într-un axis mundi al cunoașterii. Direcția lui Eliade este continuată și amplificată de Ioan Petru Culianu. Fundamentată epistemic mult mai clar, acesta viziune universală asupra imaginarului, introduce în aria sa majoritatea acțiunilor omenești. La fel cum Eliade considera că imaginarul prin simbolurile sale se manifestă la nivelul omului indiferent de mediul în care trăiește, Culianu vorbește despre o unitate de scopuri între universul magic specific Renașterii
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
într-un axis mundi al cunoașterii. Direcția lui Eliade este continuată și amplificată de Ioan Petru Culianu. Fundamentată epistemic mult mai clar, acesta viziune universală asupra imaginarului, introduce în aria sa majoritatea acțiunilor omenești. La fel cum Eliade considera că imaginarul prin simbolurile sale se manifestă la nivelul omului indiferent de mediul în care trăiește, Culianu vorbește despre o unitate de scopuri între universul magic specific Renașterii și cel modern 13. Într-o perspectivă epistemică teleologică nu există diferențe între știința
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
sale se manifestă la nivelul omului indiferent de mediul în care trăiește, Culianu vorbește despre o unitate de scopuri între universul magic specific Renașterii și cel modern 13. Într-o perspectivă epistemică teleologică nu există diferențe între știința modernă și imaginarul renașterii, iar diferențele ce apar nereprezentând o evoluție, ci mai degrabă o involuție din punctul de vedere al controlului inconștientului și a propriilor fantasme. Astfel putem vorbi despre o universalitate a imaginilor ceea ce face ca analiza imaginarului să nu poată
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
știința modernă și imaginarul renașterii, iar diferențele ce apar nereprezentând o evoluție, ci mai degrabă o involuție din punctul de vedere al controlului inconștientului și a propriilor fantasme. Astfel putem vorbi despre o universalitate a imaginilor ceea ce face ca analiza imaginarului să nu poată fi redus la identitatea dintre fantastic și imaginar. Considerăm că este necesar a se face distincția dintre cele două, pentru că imaginarul poate fi organizat rațional. Chiar dacă le încadrează în domeniul fantasiei multe dintre exemplele folosite de Culianu
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
și a propriilor fantasme. Astfel putem vorbi despre o universalitate a imaginilor ceea ce face ca analiza imaginarului să nu poată fi redus la identitatea dintre fantastic și imaginar. Considerăm că este necesar a se face distincția dintre cele două, pentru că imaginarul poate fi organizat rațional. Chiar dacă le încadrează în domeniul fantasiei multe dintre exemplele folosite de Culianu reprezintă o știință a imaginarului prin apartenența lor la structurile luminoase ale imaginarului, pe când universul fantastic este cu precădere inconștient și de aici o
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
redus la identitatea dintre fantastic și imaginar. Considerăm că este necesar a se face distincția dintre cele două, pentru că imaginarul poate fi organizat rațional. Chiar dacă le încadrează în domeniul fantasiei multe dintre exemplele folosite de Culianu reprezintă o știință a imaginarului prin apartenența lor la structurile luminoase ale imaginarului, pe când universul fantastic este cu precădere inconștient și de aici o formă de imaginar tenebros. Motivul pentru care apar aceste confuzii sunt de ordin organizatoric, lucrările filosofului român fiind de analiză a
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
că este necesar a se face distincția dintre cele două, pentru că imaginarul poate fi organizat rațional. Chiar dacă le încadrează în domeniul fantasiei multe dintre exemplele folosite de Culianu reprezintă o știință a imaginarului prin apartenența lor la structurile luminoase ale imaginarului, pe când universul fantastic este cu precădere inconștient și de aici o formă de imaginar tenebros. Motivul pentru care apar aceste confuzii sunt de ordin organizatoric, lucrările filosofului român fiind de analiză a mentalităților și o încercare de definire a imaginarului
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
organizat rațional. Chiar dacă le încadrează în domeniul fantasiei multe dintre exemplele folosite de Culianu reprezintă o știință a imaginarului prin apartenența lor la structurile luminoase ale imaginarului, pe când universul fantastic este cu precădere inconștient și de aici o formă de imaginar tenebros. Motivul pentru care apar aceste confuzii sunt de ordin organizatoric, lucrările filosofului român fiind de analiză a mentalităților și o încercare de definire a imaginarului. Prin această analiză a mentalității și universului magic este realizată și o reconsiderare a
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]