3,441 matches
-
la asta nu mă așteptam), nu știam cum să reacționez. I-am dat un leu și, numai că nu mi-a pupat mâna...; mi-a mulțumit, chipul îi devenise luminos. La întoarcerea spre șosea, ieșind din Războieni lăsam în urmă priveliști minunate, niște case în curțile cărora trebăluiau gospodarii; îmi ziceam "poate sunt urmașii celor care-l slujiseră pe domnitor în lupte, sau care-și pierduseră viețile în bătălii”. În amintirea uneia dintre ele s-a ridicat monumentul, în amintirea luptei
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
fiindcă la ieșirea din sat, utilaje specifice pregăteau drumul pentru asfaltare. Mai bine mai târziu decît niciodată, doar că asfaltul avea să fie numai prin sat. Efortul depus pe când pedalam pe pietriș la deal, avea să-mi fie compensat de priveliștile pentru vederea cărora aș face orice sacrificiu. Printr-o pădure, pe un drum care cu greu putea fi numit așa, pe lângă o altă casă a unui alt pădurar, (dotată cu cerberii lătrători aferenți), am ajuns într-o zonă tare vitregită
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
în argint, având o valoarea intrinsecă inestimabilă). Pe lângă pavilionul nerestaurat, după ce am neglijat niște înaripate supărăcioase, la drum, cu peisaje demne de penelul unui pictor, spre Butea. Parcursesem vreo 25-26 kilometri fără dificultăți mari. La deal, lungimea drumului devenea supărătoare. Priveliștile compensau oboseala și căldura devenită supărătoare; noroc de un izvor amenajat , loc de popa și odihnă. La Butea, localitate în care mai fusesem cu bicicleta când eram elev, am găsit noul pe străzi. Știam că prin anii 50, un preot
Periplu pe bicicletă by Mihai Ştirbu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1781_a_92271]
-
timid, de sfios și de pămpălău, încât mergea ca un îngrămădit privind în jos, cu limba-n dinți și cu fălcile-ncleștate, neîndrăznind o apropiere suspicioasă față de juna libelulă, prima și penultima lui iubire nemuritoare...! Și-ntr-o fină discordanță Cu priveliște sonoră Merg așa cam la distanță El major și ea minoră." (G. Topîrceanu) "Când eram pe Ialooo...." Nu, nu se mai puteau abține, degeaba! Cântecul ăsta le răscolea cele mai intime și profunde sentimente. Cu ochii înecați în lacrimi, nemaivăzând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
boțituri și rupturi, care de care mai turtite, mai găurite, sfârtecate și incomplete, încât bietul de el ar fi amețit completamente, căzând țeapăn peste mormanul de putregaiuri care așteptau să fie azvârlite la gunoi sau arse în sobă. La această priveliște funebră, bătrânul a avut un șoc puternic și, de frica unui atac cerebral, a șters putina. Era normal: unde să pună surprizele? Sărmanul bătrân a considerat că, în loc să ne pună în situația de a suna la 112, și văzând cu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
Biled, Checea, Arad) și, firește, în spitale și lazarete. Din lista scrierilor editate de Dimitrie Iov, amintim: Moartea regelui Carol. Scrisori către un nepot (Craiova, 1915); În lunca Trotușului (București, 1923); Amintiri și lacrimi (București, 1932); Duduia Adela (București, 1932); Priveliști basarabene (București, 1941 - Premiul Academiei Române); Gospodarul din Orhei (București, 1942); D-aia n-are ursul coadă... (București, 1943); Moldova de la Nistru (București, 1943). În Biruitorii de la Țiganca (București, 1943) ne prezintă vitejia și eroismul ostașilor români în luptele pentru eliberarea
Personalităţi ieşene: omagiu by Ionel Maftei () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91547_a_93092]
-
sticluța ei de parfum cu miros de mere. Dar, în plină liniște sufletească, am fost lovit, năucit de ceea ce era alături, într-o farfurioară; era dantura dânsei, cu rânjetul mort a două șiruri de dinți, cu gingiile roșii, era o priveliște de parcă aș fi găsit-o pe Regină decapitată. Mătușa Nadia era asasinată. M-am întors, am închis ușa și am plecat, trist, pentru totdeauna trist, am luat-o singur pe câmp, până am auzit mașina plecând. Aceasta a fost prima
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
dintre credincioși și între credincioși și Cler, această comuniune a bunurilor! "Mulțimea credincioșilor era o inimă și un suflet și nimeni nu ținea ceva din avutul propriu ca un bun al său, ci toate le aveau în comun"284. Dulcea priveliște pe care o oferea această fraternitate, nemaicunoscută pînă atunci în Alexandria, l-a făcut pe Filo, deși evreu, să scrie o carte de elogiere. Această carte a fost mereu privită de Sfinți cu un fel de încîntare evanghelică, și se
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
temporară Biserica decît prin forța brută, cînd acesta este unicul său mijloc natural de funcționare? Ei bine, forța este cu totul opusă spiritului Bisericii; ce impresie face Biserica atunci cînd armele sale sînt lanțurile, bastoanele și sabia? Aceasta este o priveliște ori-bilă. Ce crudă mască! Ea este deopotrivă respinsă și de cei buni și de cei răi. Puterea temporară nu cunoaște nici o altă cale de a oferi protecție și, deținînd comanda, comandă cît de mult poate; fără a fi capabilă să
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
după ce a durat 180 de ani. Astfel, divina Providență s-a servit de acești barbari invadatori de ținuturi ale Bisericii pentru ca să consolideze domnia romană, punînd la pămînt puterea de la Ravenna. 122 I Timotei, III, 1. 123 Mulți iau scandalul drept priveliștea marii lucrări dedicate Bisericii de către cei religioși care nu sînt pastori, ci posedă privilegiile care îi eliberează de jurisdicția episcopală. Este limpede și sigur că acesta este un mijloc desemnat de Providență pentru a susține Biserica lui Dumnezeu într-o
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]
-
amintesc de urcușul prin propileele de stâncă ale Pietrei Mari, cu difi cul tățile lor atrăgătoare, care aminteau de Strunga Dracului, iar apoi de muchia ascuțită a crestei. Se lăsase ceață, așa că nu vedeam decât pietrăria imediată a muntelui, fără priveliști largi, desfătătoare, fără viitor... Nu avea rost să înaintăm prea departe. Așa că am cules o bucățică de calcar alb ca amintire și ne-am în tors. Trebuia să ne grăbim: începea a doua mea facultate, rod nu atât al pasiunii
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
YCR în drum spre poalele Tâmpei. După ce am depășit Ploieștiul, am ales intenționat varianta de drum mai dificilă, cea prin Cheia, tocmai pentru a ne îndestula din... amrutul descris mai devreme; acțiunea s-a dovedit a fi o reușită, deoarece priveliștea ce ni se desfășura dinaintea ochilor a justificat opțiunea și a asigurat rețeta subtilei poțiuni divine. Dacă tot veni vorba de traseu cred că, din toate punctele de vedere, ar trebui luat în considerare de către sahaja yoghinii ce au drum
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
-se de noi. Era ceva nou ce nu-ți puteai închipui că e adevărat până ce nu vedeai cu ochi tăi. Am pornit iar la drum, în mintea mea încercam să-i găsesc o explicație fenomenului pe care tocmai îl observasem. Priveliștea ce era în jur nu mă lăsa să gândesc limpede. O următoare oprire a fost la Văliug la lac, imaginea și ciripitul păsărilor din preajmă îmi crea o stare de liniște, pe care am dorit să o păstrez măcar într-
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
sau cameră am dorit. La propunerea pictorului ce venea de la Moldova Veche, am căzut de acord să stăm împreună. Camerele erau doar cu câte două paturi. Am optat pentru ultima cameră de la ultimul etaj, care avea vederea în spatele cabanei. O priveliște minunată de munte, în comparație cu imaginea bisericii din partea opusă. Un peisaj cu diferite tonuri de verde care mă fascina creându-mi o stare de relaxare, care îmi permitea să creez liber îmbogățindu-mi imaginația pentru a putea da naștere unor tablouri
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
diferite tonuri de verde care mă fascina creându-mi o stare de relaxare, care îmi permitea să creez liber îmbogățindu-mi imaginația pentru a putea da naștere unor tablouri reușite. Era exact ce ne trebuia. Neputându-ne lua ochii de la priveliște am căzut de acord că vom picta în cameră, un spațiu destul de confortabil și amenajat cu bun gust. După despachetarea bagajelor, am coborât alături de noul meu coleg de cameră, Bogdan Brăila, care mă rugase să renunțăm la așa zisa formulă
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
și o hartă turistică cu marcajele traseelor din zona munților Semenic. Din totdeauna am fost atras de munte, îmi plăcea să calc pe poteca marcată urmărind cu atenție semnele de marcaj, cutreierând diferite zone pitorești unde la fiecare câțiva pași priveliștea se modifică devenind o altă imagine care te atrage încântându-ți ochii cu frumusețea ei, să aud doar ciripitul păsărilor, foșnetul frunzelor sau susurul apelor din preajmă. Acum aveam ocazia să mă delectez plimbându-mă pe Semenic, fiind o zonă
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
la coborâre. Aveau dreptate și în plus aveam șansa să stau mai mult sus, ajungând și la timp la masă. Astfel înconjurat de un miros de oaie și în acordurile specifice lor, am urcat pe Semenic, bucurându-mă totuși de priveliștea ce o putem observa din mașină. Ajunși sus, mulțumesc pentru amabilitate ciobanilor, îndreptându-mă spre cabana ce era situată la o anumită distanță de locul de unde am coborât. Priveliștea era minunată, se simțea că aerul este mai puternic datorită altitudinii
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
acordurile specifice lor, am urcat pe Semenic, bucurându-mă totuși de priveliștea ce o putem observa din mașină. Ajunși sus, mulțumesc pentru amabilitate ciobanilor, îndreptându-mă spre cabana ce era situată la o anumită distanță de locul de unde am coborât. Priveliștea era minunată, se simțea că aerul este mai puternic datorită altitudinii. Fiind duminică, primul popas l-am făcut la mica bisericuță de lemn ce se afla construită în apropierea cabanei. Un așezământ de credință destul de mic, dar destul de aproape de Dumnezeu
Aventuri în insula naivilor by Mihai DASCĂLU , Gustav Ioan HLINKA , Costel IFTINCHI () [Corola-publishinghouse/Memoirs/316_a_626]
-
lacul; dacă m-aș lua după secvența pe care mi-o propune memoria ar trebui să accept absurditatea că am venit să-i conduc singur, un băiețel de vreo patru ani. Părinții nu se văd pe mal; e posibil ca priveliștea acelei mari suprafețe de apă plumburie să mă fi impresionat până la a-mi inculca, o dată cu plecarea rudelor, un sentiment de solitudine care, dezvoltându-se monstruos, până la a deveni totală, a șters orice altă prezență umană din preajmă, lăsându-mă singur-singurel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
Emilia (mama Doinei și al lui Marius), înhumată neprohodită. Se deschisese apoi și groapa soțului Ștefan, și osemintele amândurora, la un loc, fuseseră slujite acum după cuviință. În 1975, când i-a fost dat să vadă - ca o premoniție? - cumplita priveliște, lui Marius îi mai rămăseseră mai puțin de 12 ani de trăit. A privit atunci în fundul gropii în care zace acum. * Coșmar. După o lungă zi petrecută pe câmp cu elevii, la cules de căpșuni, Doina visează într-o noapte
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
ochii ațintiți peste uriașa întindere mișcătoare ce nu cunoaște, decât arareori, o clipă de repaos, și percepția mea e umilită de atâta frumusețe. Așa că-mi întorc privirile în sus, la zborul pescărușilor și al rândunicilor. Avântul acelor bătăi de aripi, priveliștea superbă a acelor trupuri vii, suspendate și ținute de o forță obscură în văzduh, izbutesc să-mi umple sufletul de extaz. Mai ales când observ că trupul meu e tot mai neputincios. Și totuși am zburat și eu de atâtea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
impudic în piețe, mi se părea că percep semnalele neechivoce ale unei depravări ieșite de sub orice control. Am fost străfulgerat de gândul tragic că nu mai există putință de scăpare din acest marasm. Pe timp de noapte, periferia Romei oferea priveliști dezolante. Aici se transportau mii de cadavre de oameni și animale cărora li se dădea foc în gropi speciale, săpate ziua. Fumul înecăcios și duhoarea încinsă te opreau să-naintezi în afara zidurilor. Înăuntrul acestora, miasmele fetide îți infestau nările, aducându
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
construite din piatră, aveau numeroase încăperi, care dădeau cu fața spre mare. Nu se deosebeau prea mult de cele romane. Abia sosit, m-am stabilit într-o casă situată pe colina cea mai înaltă, de pe care se putea admira o priveliște extraordinară; vedeam pe o latură corăbiile albe ce intrau în port, tăind albastrul mării și, de cealaltă parte, mă atrăgea verdele pădurilor întinse, bântuite de lupi, ce înconjurau Tomisul. La nord se întindea lacul, paralel cu țărmul mării. În jurul lacului
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Sulmona, mă desfătam privind culmile muntelui Morrone, adesea albite de ninsori abundente. Nu înțeleg de unde îmi venea acea stare de fericire. De ce mă bucura atâta vederea zăpezii? O uriașă mantie albă acoperea casele și copacii, transformând în mod încântător toată priveliștea. Atunci parcă mă simțeam cu totul eliberat de greutatea trupului și aveam impresia că pot să mă ridic foarte ușor de la pământ și să zbor. Ocupant roman Am fost obligat să părăsesc insula și să mă ascund ca un laș
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Imperiului Roman. A fost o aventură primejdioasă, dar copleșitoare. Am străbătut o lungă bucată de drum în carul unui țăran, tras de doi boi, apoi am ajuns la destinația noastră pe jos. Ninsese. Zăpada imaculată, în lumina dimineții, așternea asupra priveliștii un văl magic. Nu era simplu să înaintăm, și adesea am alunecat și am căzut, înșelați de stratul gros și pufos care ascundea gropile. Însă toată candoarea aceea strălucitoare izbutise să elibereze în noi un extaz adânc, dându-ne o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]