2,708 matches
-
mai înainte, Bruno Valetti nu fusese acolo. Era doar bețivul care se încurca în propriile sale cuvinte și mai eram eu, care apăsam cu disperare butoanele hotelurilor de mîna a zecea de pe planul turistic al Florenței. În zadar: beculețele rămîneau stinse nici un pat liber. Exact în clipa aceea, ridicînd ochii de pe harta atît de neprimitoare pentru un pîrlit ca mine, am văzut în fața mea un omuleț ciudat, care mă urmărea cu o privire amuzată. Era o prezență reconfortantă, cu statură măruntă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1495_a_2793]
-
reală egalitate între cetățeni. Operele lui Aldstair MacIntyre (1981, trad. it. 1988) și Charles Taylor (1989, trad. it. 1993) au reluat dezbaterea care, după apariția bine cunoscutei Teorii a justiției a lui John Rawls (1971, trad. it. 1982), părea aproape stinsă. După cum se știe, Rawls susține că doar o „justiție neutră poate să protejeze cu adevărat o societate democratică pluralistă; cum această neutralitate riscă, așa cum stăteau lucrurile deja în gândirea liberală clasică a lui Locke, să favorizeze nedreptățile sociale în numele libertății
[Corola-publishinghouse/Administrative/1923_a_3248]
-
cea mare”, și cea din dreapta, cu plita, cuptorul, două paturi și o masă între ele, așezată în dreptul geamului dinspre miazăzi, ambele încăpeir cu pâmânt pe jos, fețuite înaintea Crăciunului și Paștelui, atunci când erau văruiți și pereții cu zeamă de var stins amestecată cu chindrus. Așa le vede și acum bărbatul împlinit și arătos, așa le va păstra în suflet toată viața. Înainte de a părăsi „casa” și ograda devenite amntiri, canadianul de 40 de ani și noi, însoțitorii lui, ne-am așezat
CHEMAREA AMINTIRILOR by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/504_a_769]
-
acum. Acum eram doar doi autostopiști cu rucsacuri În spate, cu salopetele noastre În care se Îmbibase tot jegul străzilor - eram doar umbrele aristocraților care fuseserăm. Camionul ne lăsase la marginea de sus a orașului, la intrare, și, cu pași stinși, ne-am tîrÎt bagajele pe străzi, pe sub privirile amuzate sau indiferente ale trecătorilor. În depărtare, portul radia de strălucirea atrăgătoare a vaselor sale, iar marea, neagră și Îmbietoare, ne chema - mirosul ei cenușiu ne dilata nările. Am cumpărat pîine - care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1962_a_3287]
-
-i dă mâna să intre În detalii, după ce ăsta și-a dat În petic joia trecută cu hotelul și bordelul și miliția, dar uite că vameșul insistă: — Și de unde ziceți că sunteți de loc? Laur și Andrei Îmi aruncă priviri stinse, sunt supți și galbeni ca ceara, iar eu caut la rându-mi un semn și-un răspuns pe fețele lor, În timp ce vameșul ne măsoară pe câteștrei răbdător și circumspect. Suntem și noi, rup Într-un târziu, dintr-un loc de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2023_a_3348]
-
o empatie, chiar prietenie. Nu cred În ideea că animalele nu au suflet. Iar peste sufletul lor se adaugă sufletul nostru. Zgomote Înfundate - „Ține-l de picioare, Ioane”, „Vezi unde bagi cuțitul” - și guițături de s-aude-n șapte sate, grohăituri din ce În ce mai stinse. Treaba este terminată. Și a fost Întuneric și Între timp s-a făcut ziuă, primul moment. Foc domol de paie, miros de păr pârlit, glume, râsete. Mai Întâi, animalul este Înfășurat atent În flăcări de paie, după care este Întors
[Corola-publishinghouse/Administrative/1951_a_3276]
-
săvârșire fără sfârșire"; „nefinire" pentru a exprima, printr-un prefix negativ nesfârșitul de dinaintea existenței lucrurilor, dimensiunea lor apriorică (pe când „infinirea" înseamnă nemărginirea pierdută în celălalt sens al devenirii): „Infinirea în schimb, cu prefixul ei in, care aduce o negație mai stinsă, te trimite înainte ". Având totuși la îndemână termenii deja existenți în limbă „infinit", „infinitate", „nemărginit", „nemărginire", Eminescu a simțit nevoia să creeze alții noi: „nefinire și infinire". Și asta pentru că dimensiunea infinitului a existat întotdeauna în „nemarginile" sufletului său: (Sărmanul
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea - de la teorie la practică 1 by Luminiţa Teodorescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/427_a_1385]
-
lichidelor organice Stagnarea Qi-ului în ficat, dezechilibre ficat/plămâni / inimă Creșterea Yang - ului în ficat, glere pe meridianele locale, atac al vântului Scăderea energiei renale înnăscute, vid de sânge la ficat Privire (priviri patologice) Observații Interpretări Calitatea strălucirii • privire ternă, stinsă, inexpresivă • privire inconstantă • privire intensă • privire goală, fixă, pierdută Tulburări ale Shen-ului Dezechilibre superficiale Dezechilibre profunde Tabel grav de obstrucționare cu glere Tan sau cu staze sângelui Natura strălucirii • privire angoasată • privire speriată, temătoare, anxioasă • privire îngrijorată • privire tristă • privire
[Corola-publishinghouse/Science/2060_a_3385]
-
constipație sau scaun amestecat cu diaree, gură uscată și senzație frecventă de sete. Tratament 25S și 11IG elimină căldura din intestinul gros. Vidul energiei plămânilor Simptome Oboseală cvasipermanentă, dispnee, sufocare, prezența frecventă a simptomelor cardiace, astm, insuficiență respiratorie, tuse, voce stinsă, paloare, aderențe ale țesuturilor externe și tendino-musculare, formarea de Tan în țesuturile externe și tendino-musculare. Tratament • 13V • 1P • 12VC • 17VC Căldură plenitudine în stomac Simptome Dureri și arsuri la stomac, dificultăți digestive, grețuri care pot duce la vărsături, afte și
[Corola-publishinghouse/Science/2060_a_3385]
-
puternic, încât nu le mai poate apropia. Furtuna îl împinge cu o forță irezistibilă către viitorul spre care stă cu spatele, în vreme ce în fața sa mormanul de dărâmături crește necontenit, până la cer. Această furtună noi o numim progres." V Adenda 1. "Stinsul" un pretext după Ioana Em. Petrescu (cecitatea sacră, ochii malefici, eresul din ochii iubitei) "Viziunea orbitoare întunecă vederea", spune într-un loc Ioana Em. Petrescu (Eminescu și mutațiile poeziei românești p. 12) deschizând breșa acelei dihotomii, de-acum atotcuprinzătoare pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
orb. Bezna poate fi resimțită ca un zid, un pustiu. Orbul, în schimb, are un "ochi lăuntric". El poate fi un "vehicul al beznelor". De aceea orbul inspiră teamă, este privit cu suspiciune și pare de altundeva, un "străin". 3. "Stinsul". Cred că ar trebui să acceptăm pentru "demonul" eminescian o natură bipolară demoniacă și ascetică în același timp. Partea demonică ar fi "scânteierile" din priviri, ochii suri, tulburi și vineți, "focul din priviri" care nu mângâie ci îngheață. Dar partea
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
ochiul nu mai încearcă să ia în stăpânire lumea, ci să-i străvadă începutul, originea. Este o răscruce, acea întorsătură (Kehre, la Heidegger), acel "drum întrerupt" închiderea în sine, pe care Ioana Em. Petrescu a formulat-o cu nebănuită profunzime. "Stinsul" ochiului ("Pentru-a luci deplin / menit îi pare stinsul" din postuma Și tot n-ați înțeles) este suferința ființei eminesciene: ochii care se sting deasupra ta, arși de patima iubirii "ochii tăi ce străluceau mistuitor și înfocat" devin "osteniți și
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
ci să-i străvadă începutul, originea. Este o răscruce, acea întorsătură (Kehre, la Heidegger), acel "drum întrerupt" închiderea în sine, pe care Ioana Em. Petrescu a formulat-o cu nebănuită profunzime. "Stinsul" ochiului ("Pentru-a luci deplin / menit îi pare stinsul" din postuma Și tot n-ați înțeles) este suferința ființei eminesciene: ochii care se sting deasupra ta, arși de patima iubirii "ochii tăi ce străluceau mistuitor și înfocat" devin "osteniți și se aprind cu mult mai rar", ei privesc acum
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
Și tot n-ați înțeles) este suferința ființei eminesciene: ochii care se sting deasupra ta, arși de patima iubirii "ochii tăi ce străluceau mistuitor și înfocat" devin "osteniți și se aprind cu mult mai rar", ei privesc acum doar "cu stinsele lumini" (Din noaptea). Pe acest jar trăiește "cugetarea" la Eminescu: fantezia, o "vedere" numai pe cenuși: "... Cugetarea cu raze reci pătrunde, / Lovește chipul dulce creat de fantezie...". Doar "ochiu-nchis" ține mai departe "visul frumos" (Povestea magului...). E ochiul semnului-vis, un
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
59 (ZIDUL PIRAMIDA, CETATEA • RUINA NISIPUL, MUȘUROIUL CENUȘA PRAFUL • PERSONAJE: REGI, "POPULI" • GALBENUL ASFINȚITULUI • SARMISEGETUZA "UN VIS DE PIATRĂ...") 59 IV. "PUSTIU E ÎN DOME ȘI ZEII SUNT MORȚI" 99 (PULBEREA COLBUL PLEAVA • PUSTIUL • NIMICUL) 99 V. ADENDA 125 1. "STINSUL" UN PRETEXT DUPĂ IOANA EM. PETRESCU (CECITATEA SACRĂ, OCHII MALEFICI, ERESUL DIN OCHII IUBITEI) 127 2. DOUĂ MOTIVE: "CĂRȚILE VECHI" LA EMINESCU ȘI "BIBLIOTECA" LA BORGES 137 3. SCRIITORII SĂTMĂRENI ȘI MIHAI EMINESCU 147 Un liant între Sătmar și M.
[Corola-publishinghouse/Science/1516_a_2814]
-
românul preferă soluția de mijloc, de compromis. Calea de mijloc e cea mai bună. Conflictele le rezolvă prin „înțelegeri” („o împăcare dreaptă e totdeauna mai bună ca o judecată strâmbă”) sau le mușamalizează. În arta plastică, preferă nuanțele - „nuanțele fine, stinse, stoarse din sângele diafan al buruienilor” (Blaga, 1936/1985, p. 281). În muzică, „substanța sonoră e alcătuită în mare parte din tonuri intermediare, imprecise, de stăruitoare nuanțare a stărilor sufletești” (Blaga, 1936/1985, p. 289). Sentimentele tipic românești - dorul, jalea
[Corola-publishinghouse/Science/1922_a_3247]
-
de prozator, dar ivindu-se la tot pasul, firesc, pe parcursul narațiunii. Și natura lui - observă Mihai Ralea - „e o natură istorizantă, natura care a văzut, a auzit, a înghițit multe suflete”. Se găsește aici „un cimitir de veleități și frământări stinse”, iar „strigoii neosteniți închiși în ea îi dau o mișcare și un suflet. Șoaptele lor se aud câteodată toamna, ca și speranțele lor de înviere, primăvara. Un fluid, ca o osmoză, curge mereu de la om către pământ și de la pământ
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289422_a_290751]
-
Pământul. Intriga este simplă, lăsând în umbră psihologia eroilor, dar coerența tabloului schițat, precum și atingerea unei probleme grave - alienarea omului prin tehnica omniprezentă - rețin atenția. „Povestea astronomică” O tragedie cerească închipuie distrugerea Pământului și a planetei Marte de către o stea stinsă, accentul căzând nu atât pe aspectul de anticipație, cât pe progresia spaimei și pe modalitățile diferite de trăire a catastrofei: resemnat, filosofic, pe „planeta roșie”; convulsiv, apocaliptic, pe cea „albastră”. Ultima „poveste fantastică” se arată anecdotică, excesiv demonstrativă. Ca traducător
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285364_a_286693]
-
pregătește să marcheze ora, dar din cele șapte gonguri se aud doar cinci: Inspectând în voie salonul de zi ce servea și de bibliotecă, Reta trecuse la peretele de vest, - zugrăvit în albastrul pal, celelalte aveau culoarea simplă a varului stins - singurul neacoperit de rafturi de cărți, dominat de "Plata dijmei", cealaltă achiziție nemaipomenită a doctorului Merișor, tablou al cărui preț Chiril o lăsase pe frumoasa vizitatoare să-l descopere singură, și pe care ea, dezorientată în casa străină în care
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
Până atunci figurile dizgrațioase ale celor șase orbi o înspăimântaseră: Bruegel i se părea prea crud. Acum însă tabloul începuse să o intereseze: primul orb, cel din fruntea coloanei, zăcea în șanț: fața orientată spre un cer de un albastru stins, gura întredeschisă, o mână pe inutilul toiag iar alta întinsă spre nicăieri; un al doilea orb este înclinat, gata să se prăbușească și parcă nu-i vine să creadă: are gura înghețată a uimire; al treilea, și-a pierdut echilibrul
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
pe mai multe niveluri, care mai degrabă se întrepătrud decât se succed. O primă parte, descrierea propriu-zisă, transpune compoziția plastică în discurs verbal "[...] primul orb, cel din fruntea coloanei, zăcea în șanț: fața orientată spre un cer de un albastru stins, gura întredeschisă, o mână pe inutilul toiag iar alta întinsă spre nicăieri; un al doilea orb este înclinat, gata să se prăbușească și parcă nu-i vine să creadă: are gura înghețată a uimire; al treilea, și-a pierdut echilibrul
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
Ca să nu mai vorbesc de degetele mele care singure văd mai multe decât ochii multora dintre voi. Ehe, dar mai și greșesc, le mai încurc și eu, dar nu de pomană, deh, ca tot omul) și iată ochii albaștri și stinși ai pentru totdeauna, ca și în cerul neiertător, în ei nu mai poți citi nimic. Poți vedea însă barba lui vânătă și gura strânsă și bărbia întinsă înainte de spaima unei presimțiri, mai poți vedea în neîncrederea și resemnarea lui o
[Corola-publishinghouse/Science/84951_a_85736]
-
puțin asupra creațiilor actoricești, criticul nu-și ascunde admirația pentru marii interpreți, dintre care lui Ștefan Iulian, Grigore Manolescu, C. I. Nottara le consacră pătrunzătoare portrete (Profile din teatru). În publicistica vremii, o voce de luat în seamă, din păcate stinsă prematur, a fost aceea a lui Sphinx. A tradus, după un text intermediar francez, Othello de Shakespeare. SCRIERI: Observări sociale și morale, București, 1881. Repere bibliografice: C. Dobrogeanu-Gherea, Studii critice, I, îngr. Z. Ornea, București, 1976, 35-67; Ist. teatr. Rom
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289083_a_290412]
-
enunțiativ istoric, procedeu curent în sec. al XIX-lea, se găsește deja la Racine, în povestirea lui Teramen (Fedra, V, 6, v. 1503-1506): T86 Fugarii lui năvalnici, atît de-obișnuiți De glasul lui s-asculte, pășeau ACUM mîhniți, Cu ochii stinși, cu fruntea înspre pămînt plecată Părînd a-i înțelege gîndirea întristată. (Trad. Tudor Măinescu, ESPLA, 1956: 311) IMP, PS și corespondenții lor compuși (MmcP1 și TA) sînt timpurile preferențiale ale acestui mod de enunțare în care privirea retrospectivă se construiește
by JEANMICHEL ADAM [Corola-publishinghouse/Science/981_a_2489]
-
mergînd. Soldații lui din gardă îl însoțeau, tăcînd. Pornise spre Micena, cu gîndul dus departe Și frînele din mînă le dase la o parte Fugarii lui năvalnici, atât de-obișnuiți De glasul lui s-asculte, pășeau acuma mîhniți, Cu ochii stinși, cu fruntea înspre pămînt plecată Părînd a-i înțelege gîndirea întristată. 1570 Și-acum nici al tău tată n-ar ști să-l recunoască. Tezeu O fiul meu! Speranța de care sunt lipsit! Voi, zei fără-ndurare, prea lesne m-
by Jean-Michel Adam [Corola-publishinghouse/Science/1083_a_2591]