1,661 matches
-
a întins mâna politicos să o ajute; ceilalți, obligați, i-au imitat parcă imaginea lor se reflecta într-o oglindă uriașă cu marea ca fundal. N-au simțit nevoia să se mai despartă conștienți de clipele acelea inegalabile. Au alergat voioși, ținându-se strânși de mâini pe plaja întinsă dar pustie, scăldați în soarele dogorâtor al după amiezii, până s-au avântat în imensitatea mării. Când au intrat în apă cu viteză, rezistența ei i-a despărțit pentru o clipă și
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
strecurându-se prin codru fără să le simți, pâraie fără număr care izvorau din poienițe și adormeau înfiorați, în timp ce bădicul Ion pleca în nopțile cu lună, la pădure după lemne. A doua zi dimineața, vedeau uimiți cum soarele a răsărit voios, zgomotele satului reveneau la viață și mulțumeau bunului Dumnezeu de minunățiile naturii și de apa rece din fântână. Acum ghicea în cafea, dar cu un talent ce depășea puterea lui de înțelegere. Tot era de bine și se adeverea peste
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
frunte, abia atingînd-o, apoi rosti cu voce scăzută: - Te las să te odihnești. Atît să știi: să nu te sperie viitorul: Ești În afara timpului. Și dispăru. 19. - Sărut-mîna! spusei și Îi sărutai mîna dreaptă pe care mi-o Întinse cu voioasă surprindere copilărească domnișoara Marga Popescu. Nu ne văzuserăm din ianuarie, eram În iunie; de atunci pînă acum timpul zburase deasupra noastră neobservat. Ne Întîlnirăm Întîmplător pe strada principală a orașului, - fostă strada Regală - pe vremuri locul de promenadă a protipendadei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
planșe rupte-n bucăți, truse strivite pe podea, cioburi, cărți arse, Fahrenheit 451. Ateneul scapă. LÎngă galeriile Orizont, o altă femeie terifiată, stîlcită În bătaie. Ora 14:30. Pe Magheru trec continuu basculante cu mineri care cîntă și-și agită voios bastoanele. LÎngă Leonida, un camion frînează brusc, patru, cinci ortaci sar din el și-ncep să alerge cu toată viteza Înapoi, spre Nottara, cu bastoanele ridicate. Se reped spre un tînăr care se pare că la trecerea mașinilor ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
colivie. — Da. I-am dat drumu’. — Vai, ce drăguț, spuse ea În bătaie de joc. Toți soldații sînt așa de sentimentali? — SÎnt un soldat bun. — Te cred. Așa și vorbești. Frate-meu ce fel de soldat era? — Foarte bun. Mai voios ca mine. Eu nu eram voios. Asta-i o lipsă. — Dar tu ești un adept al autocriticii și vorbești din cărți. Aș fi mai bun dac-aș fi mai voios. Chestia asta Însă n-aș putea s-o Învăț niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
Vai, ce drăguț, spuse ea În bătaie de joc. Toți soldații sînt așa de sentimentali? — SÎnt un soldat bun. — Te cred. Așa și vorbești. Frate-meu ce fel de soldat era? — Foarte bun. Mai voios ca mine. Eu nu eram voios. Asta-i o lipsă. — Dar tu ești un adept al autocriticii și vorbești din cărți. Aș fi mai bun dac-aș fi mai voios. Chestia asta Însă n-aș putea s-o Învăț niciodată. — Și toți cei voioși sînt morți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
Frate-meu ce fel de soldat era? — Foarte bun. Mai voios ca mine. Eu nu eram voios. Asta-i o lipsă. — Dar tu ești un adept al autocriticii și vorbești din cărți. Aș fi mai bun dac-aș fi mai voios. Chestia asta Însă n-aș putea s-o Învăț niciodată. — Și toți cei voioși sînt morți acum. — Ba nu. Basilio e voios. — Atunci o să moară și el. — Maria? Nu mai vorbi așa.Vorbești ca o fatalistă. — Și tu vorbești din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
nu eram voios. Asta-i o lipsă. — Dar tu ești un adept al autocriticii și vorbești din cărți. Aș fi mai bun dac-aș fi mai voios. Chestia asta Însă n-aș putea s-o Învăț niciodată. — Și toți cei voioși sînt morți acum. — Ba nu. Basilio e voios. — Atunci o să moară și el. — Maria? Nu mai vorbi așa.Vorbești ca o fatalistă. — Și tu vorbești din cărți. Te rog, nu m-atinge. Ai inima de gheață și te urăsc. Acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
tu ești un adept al autocriticii și vorbești din cărți. Aș fi mai bun dac-aș fi mai voios. Chestia asta Însă n-aș putea s-o Învăț niciodată. — Și toți cei voioși sînt morți acum. — Ba nu. Basilio e voios. — Atunci o să moară și el. — Maria? Nu mai vorbi așa.Vorbești ca o fatalistă. — Și tu vorbești din cărți. Te rog, nu m-atinge. Ai inima de gheață și te urăsc. Acum suferea din nou, el, care crezuse că are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
ieșit pe cealaltă. Am și alte răni mai jos, pe picioare. — Enrique, te rog, iartă-mă. N-am de ce să te iert. Da’ nu-i prea plăcut că nu pot face dragoste, și-mi pare rău că nu-s mai voios. Putem face dragoste după ce se vindecă de tot. — Da. — Și o să-ți treacă. — Da. — Și o să am grijă de tine. — Nu. Eu o să am grijă de tine. Chestia asta nu mă-ncurcă În nici un fel. MĂ doare doar dacă sînt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2087_a_3412]
-
imediat ce vă place la cineva, ca să nu ajungeți să răcniți mai apoi, când ceva nu vă place. Vă veți înțelege mult mai bine cu oricare om, fie el mare sau mic. Vă va ierta când greșiți. Vă veți juca mai voios împreună. Eu am învățat asta de la niște pisici bătrâne de pe stradă. Erau încă destul de vesele și jucăușe. PAM uită uneori că noi, pisicile, ca și voi, copiii, când ne jucăm - învățăm. Ea crede că pierdem vremea sau că avem chef
Ticuță Reporterul by Eugenia Grosu Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91767_a_107350]
-
căprioare și pentru alte multe vietăți de poveste. Din loc în loc, cu sunet cristalin, răzbesc din adânc și ies la lumină, izvoarele. Ele curg zglobii la vale, se întâlnesc unele cu altele, își dau mâna, se împletesc și fug împreună, voioase, către câmpie, sub forma unor ape din ce în ce mai mari. Munții înalți poartă numele de Munții Carpați. Spinările lor, puternice, stâncoase, nu opresc trecerea oamenilor dintr-o parte într-alta a Țării. Un înțelept care i-a străbătut și cercetat de aproape
Ticuță Reporterul by Eugenia Grosu Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91767_a_107350]
-
Ana merge, de obicei, pe jos sau cu bicicleta, pe drumuri obișnuite, prin păduri, peste munți. Când se oprește din mers, stă dreaptă ca o lumină, cu capul ușor dat pe spate ca să poată privi mereu cerul. Are un zâmbet voios și încrezător iar când vorbește cu tine te privește în ochi cu înțelegere și dragoste. Poate vorbi cu arborii, cu păsările, cu izvoarele. Exact așa cum stă bine oricărui reporter - când vrea să se înțeleagă cu toți. Ana știe să citească
Ticuță Reporterul by Eugenia Grosu Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91767_a_107350]
-
bucuri când o prinzi, indiferent câți ani ai, te transformi imediat în copil. În copilul care ai fost, dacă acuma ești mare. Un adevărat miracol. În fiecare dimineață, când se trezește, Ana își pune pe chip un zâmbet cald și voios, zâmbetul pentru prieteni, iar seara îl schimbă cu zâmbetul pentru vis. Acum Ana se îndreaptă spre palatul lui Verde Împărat și e foarte îngrijorată. O vedeți, copii? Desenați-o aici: Ce e cu Prințul acesta? E un prinț adevărat. PAM
Ticuță Reporterul by Eugenia Grosu Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91767_a_107350]
-
reportaj de la fața locului”, cum spun unii, pentru că reportajul e întotdeauna de la „fața locului”. SST! Acum e pauză. O pauză cu mere: Prințul Culorilor anunță în clipa asta că tocmai a luat ființă „Clubul mâncătorilor de mere” și îi îmbie, voios, pe toți ceilalți cu un coș plin. Are acolo mere mari roșii, mere galbene, dar cred că sunt și ceva pepeni printre mere, pentru că prea sunt mari. Toată lumea muncește și mănâncă mere. Eu mă deosebesc de toată lumea. Și eu
Ticuță Reporterul by Eugenia Grosu Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91767_a_107350]
-
ești un dinozaur Bruce, dar tu i-ai lăsat pe puțoii ăștia să te descrie așa. Ține-ți cărțile de joc lîngă piept frățîne. — LÎngă piept Ray, așa cum ți-am spus și eu mereu. — Așa mi-ai zis, spune el voios. Se uită prin cameră și nu-și poate ascunde dezgustul. Se ridică În picioare. Lennox cel victorios, Robertson cel Învins. Cine s-ar fi gîndit la una ca asta. Poate Lennox. Oricum Bruce, treso tai. Mai e doar un lucru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2029_a_3354]
-
din coroana ei fermecată, ca amintire. Atunci am început să văd toate frumusețile acestui anotimp plin de iubire: iarba și floricelele care, cu greu, răsăreau din pământul înghețat, mugurașii, care se nășteau pe crengile goale, mielușeii care zburdau liberi și voioși pe câmpul animat de iarba verde și de zborul vesel al păsărelelor. Așa s-a sfârșit ultima zi de iarnă și prima zi de primăvară din acel an. Așa mi-am dat seama ca Primăvara este cu adevărat anotimpul învierii
ANTOLOGIE:poezie by Jenica-Daiana Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_691]
-
când a venit tata să mă ia acasă, nu mai prididea lăudându-mă: - Bun băiat ai, sfios și cuminte ca o fată mare și priceput în ale gospodăriei - o ajutasem la treburile casnice - așa cum o ajutam pe mama. Am plecat voios acasă de reușită la examenul de admitere, urmând ca la 1 octombrie să fiu prezent la internatul școlii cu unele produse alimentare și plata bursei 2500 lei din vremea aceea. Ceilalți reușiți plăteau 7500 lei, o diferență substanțială. Când tata
Călător... prin vâltoarea vremii : (călătoria continuă) , Vol. 4. : Din aproape, în tot mai aproape by Alexandru Mânăstireanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/563_a_1317]
-
dăruire, vârsta ei ce nu rotunjise cifra lui 20. De atunci, când venea dimineața în biroul lui Alex, i se așeza pe genunchi, îl săruta, se juca puțin cu părul lui inelat și apoi pleca spre locul ei de muncă voioasă, cu inima plină, spre o zi în care nici o umbră nu putea să-i întunece existența. Totul a culminat însă într-o dimineață când Marghiolița, femeia de serviciu, care nu bătea niciodată la ușă, a venit să ia gunoiul și
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3122]
-
valize; ea plângea mai departe În hohote. Din dragoste, m-a lăsat să iau din casă orice cărți am vrut eu. Când a sunat taximetristul la intrare, a fugit sus răvășită; am plecat fără să ne luăm rămas-bun. Mă simțeam voios precum chiriașul călătorind Între două etaje, deși cu sfâșiere mută simțeam cum se rupea În mine o etapă a existenței și Începea alta mai dură; sfânta gratuitate de care m-am bucurat până acum ca un rege Începea să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2326_a_3651]
-
se trudească iar cu copil mic. Pe când Nicu scobora de pe portiță și trecea drumul, baba Ioana luă din casă două oale și merse la fântâna ce se afla nițel mai încolo, lângă casa jandarmilor, la marginea uliței. Câinii o însoțiră voioși, grăbindu-se să miroase toate porțile și șanțurile, parc-ar fi uitat ceva. Nicu, deși abia apucase să intre în curte, nu mai avu stare. Își luă biciul și porni săgeată după babă. Își aduse aminte însă că și ei
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
grei Babaroaga și nici n-ați vrut să ne cunoașteți pe noi, sărăcimea. Atunci era bun pământul. Acu, pentru că se împarte la toți, nu vă mai place. ― Ba mie-mi place, măi Toderiță, numai să-mi dați! zise Marin Stan voios. ― Apoi ți-ai luat și de la arendașul Cosma ce-ai putut, dar acu te faci că nu ne cunoști! vorbi Leonte Orbișor cu imputare. ― M-a chemat cineva pe mine, Leonte? Spune tu... Apoi atunci? făcu Marin înțepat deodată. ― Dar
Răscoala by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295613_a_296942]
-
îngustau. Când și când, din spatele gardurilor strâmbe, făcute din uluci puse la întâmplare, se repezea câte o potaie lătrând. Petrache săltă poarta cu amândouă mâinile, dar și așa marginile îi scârțâiră pe pietriș. Ușa casei se deschise cu un clinchet voios, de la clopoțelul rămas deasupra intrării. După război, bunică-sa începuse să facă păpuși, să aibă cu ce-și crește odraslele orfane, iar clopoțelul vestind vreun mușteriu umplea casa de bucurie. Maică-sa fusese frumoasă, se mai vedea câte ceva în profilul
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
Hai înapoi, la treabă... De data asta alene, cu orbul ceva mai hotărât, căci acum știa drumul, chiar dacă îl citea de-a-ndoaselea, cu Coltuc privind spre pridvorul bisericii și spre ceasul cel mare din stația de tramvai și cu Ologu țopăind voios pe cârjele sale și fredonând un cântec lipsit de vreo noimă. Lumea se ducea la ora asta mai degrabă spre Piața Universității. Ghirlandele se întinseseră deja de-a latul bulevardului ; odată cu căderea serii, începeau să pâlpâie, fără să aibă un
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]
-
se înclinau, mulțumind. Uneori Ologu își scotea căciula într-un entuziasm pe care-l căpătase odată cu berea și cu imboldul că atât de lung și de viguros i se va vedea piciorul lipsă, când lumea va fi întreagă, pe cât de voios și de dornic de viață va fi. Femeia se apropie de Coltuc. Era frumoasă ca din poveste, părul blond rămânea nepăsător la vântul care se întețise, ca împietrit în jurul chipului alb. Ochii îi erau limpezi, de culoare violet, ei sileau
Jocul celor o sută de frunze și alte povestiri by Varujan Vosganian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/602_a_1369]