19,069 matches
-
pompos, te rog săprimești scuzele mele cele mai solemne. De aceea am așteptat aici. Ai avut dreptate, perfectă dreptate. Pe tipi i-am expediat numaidecât, le-am dat a înțelege că aici nu e ce cred dumnealor. Eu însumi, îți mărturisesc, am fost indus în eroare. Mi-au spus că te cunosc, că așa și pe dincolo. Dacă știam, nu-i aduceam. Dar, domnule (se scandaliză el), ce stricăciune, ce lipsă de creștere! Asta e noua generație! Păi, domnule, pe vremea
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
ultima vreme nu credeam că ai să mai vii. - Ce prost ești! - Eu am crezut în tine, am fost devotat cuvântului dat(aici Felix avu un scrupul și se opri puțin). Poate am greșit o clipă, sunt gata să-ți mărturisesc, dar n-a fost nimic serios. O eroare, mai puțin decât atât, o desperare, fiindcă tu nu-mi scriai nimic. Otilia râse. - Știu eroarea, te iert solemn! - Ce știi? De unde știi? - Ei, mi-a spus Stănică! Nu știu cum a aflat că
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
fină e selectivă. Cu temperamentul meu, cu educația mea, eu mi-am făcut în cap un anume tip de copil pe care l-aș iubi. Cred că unui om de vârsta mea o să-i îngăduiți să fie sincer și să mărturisească cum că i-ar fi plăcut o fată ca domnișoara Otilia. Dacă prin căsătorie aș căpăta-o acum pe domnișoara Otilia, dar mare, fiindcă nu am timp să mai aștept, m-aș căsători. Însă cum nu se poate, și domnișoara
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
uita la mine. Sunt uneori, fără voia mea, îngîndurat, și asta dă impresia de supărare. Lămurirea lui Pascalopol fu atât de firească, încît Felix căzu într-altă nemulțumire de sine. Va să zică, se grăbise într-un exces de amor propriu și mărturisise moșierului o reacțiune pe care acela n-o băgase de seamă. Pascalopol trecu repede de tot asupra incidentului, și Felix avu cel puțin sentimentul că n-a căzut în complicații mai ridicole. De altfel, ca un semn că luase cuvintele
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
spui nimic? - Papa moare! - Poate că nu, cred că e în afară de vreun pericol imediat. - Toți cei care s-au strâns în jurul lui n-au nici un interes să-l scape, nu-i dau nici un ajutor. - Și eu am impresia asta, îți mărturisesc. Din păcate, sunt prea novice în medicină, ca să am curajul să iau o inițiativă. Cunoștințele mele sunt teoretice. Am putea să chemăm un doctor mare. - N-au să-l lase să vină. - E posibil. M-aș duce să chem pe
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
bun la suflet și vrei să mă aperi, însă tu însuți ai nevoie de un ocrotitor. Afacerile tale pot fi încurcate, bietul papa e un om cam întortocheat și tăcut. Vrei să te trezești cu cine știe ce greutăți? G. Călinescu - Îți mărturisesc, zise Felix, că am zărit la moș Costacheniște socoteli, din care urmează că cheltuiesc cam o mie de lei pe lună și construiesc o casă cu cărămizile din curte. - Dragă Felix, sunt sincer rușinată de chestiunea asta. Te-am prevenit
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
alergase fără să întrebe asupra motivului. Lumina slabă de prin toate odăile îl mirase și se întreba dacă trebue să intre și pe unde să intre. Felix îi povesti repede întîmplarea, îi comunică diagnosticul și recomandațiile lui Stratulat și-i mărturisi ciuda lui că ceilalți își vedeau de treabă și nu executaseră nici o prescriere. Weissmann ceru doi lei, dispăru, se întoarse peste zece minute și propuse lui Felix să meargă sus. Trecură prin sufrageria în care Aglae sforăia țiuit, iar Olimpia
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
ar urmări ceva, și de aceea afecta oarecare răceală ceremonioasă față de Otilia, a cărei liniște mai tristă, ce e drept, dar încrezătoare, îi dovedea lui Felix că se-ntîlnea cu Pascalopol. În cele din urmă, Otilia însăși, văzîndu-l pe Felix adumbrit, mărturisi: - Felix, am observat că mă suspectezi! Nu ești cumintedeloc. Eu sunt tristă de papa și foarte greu m-aș obișnui cu ideea de a-l pierde. Oricât de independentă aș fi, ca fată, simt nevoia unei ocrotiri. Nu mă pricep
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
bine bătrânul. - Ai vârsta, râse doctorul, care e și ea o boală! Dar dă-mivoie, adăugă el, privind în ochi pe bătrân, n-ai avut nici un accident, așa, vreo pierdere de cunoștință, dureri mari în țeastă? Prins în ușa întrebării, bătrânul mărturisi: - Ba-ba a-am căzut jos de aprindere la cap! - Ei, vezi? Să nu se mai întîmple! Trebuie să ții dietă, să nu fumezi, să nu bei alcooluri, să duci un regim descongestionant. Am să-ți dau o rețetă, dar să
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
că va sta mai departe G. Călinescu la el, "tot cu atît". Otilia nu se amestecase numai de rușine, și Felix își chinuise mintea, ca să se convingă că nu poate fi și alt motiv la mijloc, până ce, leal, fata îi mărturisise: - Papa te speculează puțin. E o mică slăbiciune foarteurîtă a lui, de care nu pot să-l vindec, acum la bătrânețe. Fiindcă ai rămas, acum îți spun că-mi pare bine. Felix îndrăznise s-o sărute pe obraz. Fiindcă tutelatul
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
-n gât, de azi de dimineață? Și, ca să confirme suferința, bătrânul emise o tuse pe două note, făcând unison. - Moș Costache, zise Stănică, trebuie să dai și dumneataun aperitiv, acolo, niște vin, niște mezeluri, așa e obiceiul! - Mai bine țuică! mărturisi inocent popa Țuică. Costachese uită foarte încruntat spre Otilia, iar Stănică forță lucrurile: - Scoate, unchiule, un pol, să cinstim fețele bisericești.Părintele titular auzi instrucțiunile date de Stănică Marinei și interveni cu preciziuni: - Ascultă, bre, porc de câine, spune-i
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
haotice, și tușea cu un abandon agresiv râcâiturii din gât. - M-a omorât iarna asta, tăiculiță, bat-o Maica Precistă,mă-njunghie prin oase toți diavolii. Doar cu țuiculiță fiartă îi mai sperii puțin. Și zici că vrei să te mărturisești, găinușa tatei, ai ceva păcate pe suflet? - Orice om are păcate, se tângui evlavioasă Aurica. - Are, tăiculiță, are, că lucrează blestematul ăl împielițat,dar-ar gerurile-n el, cum mă junghie el prin genunchi! Popa Țuică merse așa tușind, chițcăind
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
e bine. Tot osul mă doare, nu mai merge decât să mă frec cu gaz și să beau niște rachiu de drojdie. Stai să văd ce scrie aici, că mi-au căzut ochelarii de pe nas. Spune-mi, puică, n-ai mărturisit strîmb? n-ai călcat vreo făgăduință, care te-ai făgăduit lui Dumnezeu...? aș, de unde să faci tu de astea, găinușo, că ești crudă! Spune-mi, nu ți-ai stricat fecioria ta cu... hm... vorbă tare, asta e pentru bărbați, bogheana
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
ce-i? Dumnezeu iartă, că bărbatu-i porc; nu te împodobești sau te sulimenești, sau cu alte feluri de mirosuri te ungi, puind în gândul tău să înșeli pre mulți tineri spre râvna păcatului? - Dau cu pudră, ca toate femeile, mărturisi Aurica cusentimentul unui mare act spiritual. - Dă-i, tăiculiță, să trăiască și negustorul și să se bucuredracii, he, he, he! Ei, păi ce să te mai întreb? Fasole mănânci, acritură în zilele de post? Anul ăsta nu mi-a ieșit
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
mine de tusea asta. Și să faci și niște mătănii, că nu-i rău, se mai îmblînzește necuratul. - Părinte, zise după oarecare codire Aurica bătrânului, carese grăbea să plece și sufla în degete de frig, eu aș vrea să mai mărturisesc ceva. - Zi, tăicuță, repede. - Iubesc! - Iubește, porumbițo, că acum ți-e vremea, și să vii să-țițin cununiile. - Vezi, că iubesc un om care nu știu dacă se cade... - Doar n-o fi însurat? Se-ntîmplă și de astea, căci coadalui satan
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
miză. Vorbiră în timpul jocului de toate, ca de obicei. Aglae, văzîndu-l pe Titi că stă deoparte, nemișcat, îl întrebă cu intenție: -De ce nu te mai duci și tu să cânți la vioara, stai așa ca o statuie? Titi îi mărturisi că se simte bine așa, altfel s-ar plictisi. Ședea în picioare lângă dulap și, la observația de imobilitate, începu să se legene. - Nu știu cui o semăna copilul ăsta, zise Aglae. Dumnezeui-a dat talente, pictează, cântă, dar e molatic, n-are
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
sunt un om descalificat. Iată despre ce e vorba. Felix s-a întîlnit cu Lili, nepoată-mea, și a făcut asupra ei o impresie extraordinară. Din partea mea, cred că și lui Felix fata i-a plăcut, dar nu îndrăznește să mărturisească din respect pentru tine. Știi, el ține la tine. Însă, ce vrei, dragostea e ceva irațional, un ce care pică așa, din senin, fără nici o logică. Fata, cel puțin, este moartă, bolnavă, la propriu, nu la figurat. A cheltuit ta
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
statornică. În altă zi, Otilia, primind capul lui Felix în poalele sale și răsfirîndu-i încet părul, întrebă: - Felix, la ce ții tu mai mult în viață, în afară de dragoste? de asta nu mai vorbim! Spune-mi cum vezi existența. Felix se mărturisi: - M-am analizat și eu adesea și pot să-ți spun că n-aș puteasuferi să fiu al doilea, într-o categorie de oameni. Nu trebuie să crezi că sunt ambițios sau mândru. Poate că asta vine mai degrabă din cauză că
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
destăinui Otiliei cele petrecute dincolo, și Otilia renunță să mai mute pianul. G. Călinescu - Uite, arătă ea instrumentul Aurichii, ți-l dau ție, dacă vrei. Aurica holbă ochii de surpriză, o sărută zgomotos pe Otilia pe amândoi obrajii și-i mărturisi patetic: - Totdeauna te-am iubit pe tine, că ai fost sinceră, și n-am aprobat-o pe mama. Sper că n-ai să ne părăsești, cel puțin așa curând. Te fericesc, în fond, că ești liberă și poți să faci
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
plece. Dar mai întîi întrebă: - Tu ești ocupat, nu? - Ai nevoie de mine? Sunt la dispoziția ta! - Nu vreau nimic! Te-am întrebat dacă tu ești într-o epocă de studiu, când trebuie să citești mult, să lucrezi. - Asta, da! mărturisi Felix. - Ei, bine, lucrează, e singurul mod de a-mi face plăcere! Nu uita că mi-ai făgăduit că vei face carieră! Otilia începu să împartă în dreapta și în stânga lucruri pe care nu le mai găsea utile (și aproape totul
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
felul acesta, ar trebui să recunoaștem că felul în care fiecare crede că știe nu poate să fie decât o parte din tot ce poate fi știut. Or, noi facem, în sinea noastră ignorantă, invers: deși vrem să știm, și mărturisim în felul acesta că știința se oprește undeva, noi luăm atitudinea absolută a cuiva care ar ști tot ce trebuie știut, adică poziția obstructivă a orgoliului fiecăruia din noi - care crede în fond că știe și ceea ce nu știe. Și
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
un aliaj nesigur: perihoreză, comunicarea idiomurilor etc.), dăm tot peste cuvinte... Te iau martor, Sfinția Ta, și ploaia de afară o iau martoră, ca să zic: nu este vorba aici de o gramatică care ne împiedică să vorbim corect? Cine poate mărturisi adevărurile astea rugându-se la ele? Nu cumva e aici idolatrie, închinare la cuvinte? După terminarea facultății la Sibiu, în 1959, am primit o bursă pentru doctoratul care se făcea la Institutul Teologic din București, într-o aripă specială, izolată
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
mod în care divinul „reacționează“ la atitudinea omului nu poate fi decât cel al rugăciunii, prin care omul recunoaște că divinul nu i aparține lui; și că nu-i aparține lui, omului, decât în sensul unic prin care omul se mărturisește și devine martorul faptului că el aparține divinității. Numai așa divinitatea poate exista. În actul religios, redus la expresia elementară a rugăciunii, se petrec două „reacții“ simultane, o transfuzie (care ne este chiar sugerată de împărtășanie): omul reacționează la divin
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
o transfuzie (care ne este chiar sugerată de împărtășanie): omul reacționează la divin în măsura în care „simte“ (printr-o simțire care nu este cea a afectelor obișnuite ale omului) că și divinul „intră în reacție“ cu atitudinea unică pe care omul o mărturisește în rugăciune. Cel care se roagă, dacă nu simte că se roagă atunci când se roagă, nu poate avea nici o relație cu divinul; nici una, oricâte texte sacre ar ști el și oricâtă teologie ar proclama! „Spune-mi cum te rogi ca să
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
și încoace, dacă „trebuie“ așa, atunci nu mai e altceva de făcut decât de urmat acest imperativ. Or, deși formula lui „trebuie“ face apel la această presupunere, că „trebuie“ consimțit imediat și de către toți semenii la indicația lui trebuie, ea mărturisește contrariul: o precaritate în argumentație, un fel de complex de slăbiciune al celui care-l invocă pe „trebuie“ ca să cerșească în mod abuziv și subversiv adeziunea celor care-l ascultă; „trebuie“ este de fapt invocat, nu în cazul unor cerințe
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]