19,653 matches
-
încurcat termenii pentru traversare pe mare și pe uscat 1, eu nu-i port pică... Labienus se pune și el pe râs. — Las’ că și mie mi-a reproșat limbajul comun și expresiile prea banale! Sallustius se încruntă. Nu e obișnuit să fie întrerupt. Ter mină mârâit: — I-aș ierta orice numai pentru că i-a scris lui Cicero că do rește să servească republica, dar în nici un caz să-i supraviețuiască. Republica! suspină Vipsania. Ce cuvânt magic! Trezește încă nostalgii, deși
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
din spatele lui îi salută cu respect Marcus Vinicius. — Ce vrei să spui cu asta? îl întreabă istoricul, iritat, pe nou-venit. Tonul e răstit, la limita impoliteții. Fără să se formalizeze, acesta răspunde calm: Nimic altceva decât că predecesorii noștri erau obișnuiți să răsplătească meritele, acolo unde le găseau. Labienus se ridică în picioare și bate din palme: — Bravo! Cu o mișcare nonșalantă a mâinii, Claudius Nero îl cheamă pe Vinicius lângă el. — Ne-ai adus cumva un fi... filozof? încearcă să
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
prostul. Dar se înfrânează. Adevărul e că nici el nu înțelege aberația la care a ajuns poporul Romei, care a transformat un sacrificiu uman în tr-o sărbătoare de o veselie exorbitantă. Este totuși ciudat că tinerelul acesta nu e deloc obișnuit cu cutumele de pe aici, își zice. Inima îi zvâcnește dureros în piept. Dar el, cum de s-a obișnuit? Pentru că a văzut același lucru și acasă, în Iudeea? Sufletul i s-a asprit, e conștient de acest lucru. Și totuși
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
a transformat un sacrificiu uman în tr-o sărbătoare de o veselie exorbitantă. Este totuși ciudat că tinerelul acesta nu e deloc obișnuit cu cutumele de pe aici, își zice. Inima îi zvâcnește dureros în piept. Dar el, cum de s-a obișnuit? Pentru că a văzut același lucru și acasă, în Iudeea? Sufletul i s-a asprit, e conștient de acest lucru. Și totuși, de fiecare dată când ajunge în subsolurile amfiteatrelor, se simte de parcă ar coborî în Infern. Dacă ar fi să
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
mai poate abține: — Augustus născocește mereu distracții noi ca să-i țină cu sufletul la gură. Chiar și în anii când vistieria mai secătuiește, preferă să facă economii în altă parte, dar tot îi oferă norodului distracțiile cu care s-a obișnuit. Îi ține ocupați ca să aibă pace și liniște, pricepi? Zâmbește mai mult pentru sine: — Ce să-i faci? De când descendenții lui Romulus și Remus nu mai au cui să-și vândă sufragiile, ei, care altădată împărțeau puterea, fasciile, legiunile, totul
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
pus să se întă rească malurile și unul dintre cei trei curatori ai apelor conduși de Messalla Corvinus este responsabil cu regularizarea cursului fluviului. Pe el l-au considerat oamenii vinovat de nenorocire. Pe Celer. Între timp, ochii s-au obișnuit îndeajuns cu întunericul ca să străpungă prin obscuritate. Își plimbă privirea pe trupul ușor diform din cauza sarcinii. Revine la gândurile dinainte. Agrippina e diferită de flușturaticele din ziua de azi. N-o preocupă decât căminul, soțul și copiii... Fugitiv, pe față
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
îl cheamă cu degetul pe Neron: — Ia povestește-i tu tatălui tău pe unde a rătăcit Ulise. Băiatul se desprinde nehotărât de grup. — Hai, cutează, îl îndeamnă profesorul, dând din cap încu rajator. Către Germanicus: — Viitorul orator trebuie să se obișnuiască încă de tânăr să nu se teamă de oameni. Nero îi ignoră cu dispreț remarca. Începe să peroreze. În liniștea care se lasă, pare că i se adresează lui Homer însuși. Purtat de îndrăzneală, arată tot ce poate. Germanicus îl
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
mul te alte dregătorii urbane și militare. Rudele și prietenii lui sunt copleșiți cu onoruri de către principe. După cum unul este sau nu intimul lui Seius Strabo, în aceeași măsură se socotește și prietenia lui față de Augustus. Reia lectura. „M-am obișnuit ca nădejdile și dorințele mele să le aduc mai întâi la urechile tale și ale împăratului și, numai după aceea, să cer ajutorul zeilor.“ Tiberius Nero ciocăne nervos cu degetele în tăblia mesei. Bine, bine, totuși de ce apelează la el
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
în numele Vrancei au fost deosebite, iar următoarele împărțiri ale munților (1815, 1817) s-au făcut prin lăsarea acestor cheltuieli pe seama satelor (Stahl, 1998, vol. I, p. 135). La împărțirea din 1818, satul Poiana este nemulțumit de pierderea unui munte care obișnuia să îi fie atribuit, și nu acceptă împărțirea, făcând recurs la starostie și ulterior la domn, deși, pe parcurs, primise în compensație diferite bucăți „spre a se mulțumi”. Acesta este un prim moment serios de tensiune, diferit de nemulțumirile curente
Acţiune colectivă şi bunuri comune în societatea românească by Horia Paul Terpe () [Corola-publishinghouse/Administrative/793_a_1821]
-
care am reținut cuvântul coffey (cafea). Crezând că vrea să-mi ofere o cafea, am refuzat-o politicos, spunându-i că nu doresc așa ceva. Repetînd cuvântul, a ținut să-mi spună că numele ei e Coffey. De altfel, acolo doamnele obișnuiau să se prezinte, iar pe stradă, dacă memoria nu te mai ajuta, nimic nu le împiedică de a-ți aminti cine sunt. Altă dată suntem invitații familiei Müller. Sunt veniți cu doi îngerași din Hawai. Sunt o pereche foarte reușită
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
în aceste registre el era obligat să noteze numele fermierilor de la care cumpără și prețul ce-l plătește. Nimic mai simplu. Comisia se interesa dacă într-adevăr prețul plătit fermierului era cel corect în raport cu costurile sale. Prețul cel obișnuit pe piață - prețul de vânzare al laptelui - era ușor de aflat. Ministerul arbitra dacă comerciantul era onest, dacă făcea speculă sau nu. În cazul când făcea speculă, deci dacă încasa pe lapte un preț mare și plătea fermierului prea puțin
30.000km prin SUA. 1935-1936 by Prof. dr. Nicolae Corn??eanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83483_a_84808]
-
ferate și modelele mici, multicolore, de locomotive și vagoane Îmi apăreau ca niște jucării dătătoare de siguranță, piese dintr-o Bengodi pentru un Pinocchio, dintr-o Madurodam olandeză, dintr-o Italie În Miniatură, dintr-un Disneyland... Deja Începeam să mă obișnuiesc cu alternarea aceea de neliniște și Încredere, de teroare și dezamăgire (oare nu-i acesta, de fapt, un Început de boală?) și mi-am zis că vedeniile din biserică mă tulburaseră pentru că ajunsesem În ea sedus de paginile lui Jacopo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
de indigeni și Îți petreci ani mulți neștiut de nimeni, pe o insulă locuită numai de papuași, cu fete care-ți cântă cântece de dor intens, zbuciumându-și sânii abia acoperiți de ghirlanda din flori de pua. Începi să te obișnuiești, ei Îți spun Jim, cum le zic albilor, o fată cu pielea chihlimbarie ți se strecoară Într-o seară În colibă și-ți zice: „Eu a ta, eu cu tine”. În fond e frumos, seara, să stai Întins pe verandă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
nu țineau pisici și În casă, În ciuda obiceiurilor oamenilor de rând, care le considerau animale suspecte. Și același lucru se poate spune despre capetele de Bafomet, poate că nu erau decât niște relicvarii În formă de capete, În epocă se obișnuia... Firește, sunt unii care susțin că Bafomet era o figură alchimică”. „Alchimia are mereu un amestec”, zise Diotallevi cu convingere, „Templierii cunoșteau probabil secretul fabricării aurului”. „Bineînțeles că-l cunoșteau”, zise Belbo. „Asediezi un oraș sarazin, tai gâtul copiilor și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
practica descântece și făcături și a obține de la zeii unei lumi, oricare ar fi ea, moartea fundașului advers, uitând de puterea dominantă, care-i voia extatici și entuziaști, condamnați la irealitate. Încetul cu Încetul, am pierdut sentimentul diferenței. Așa cum mă obișnuiam puțin câte puțin să nu mai Încerc să recunosc rasele În universul acela de chipuri ce purtau Înscrise pe ele istoria unor procese centenare de hibridări necontrolate. Am renunțat să stabilesc unde s-ar situa progresul, unde revolta, unde complotul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
-mi un răgaz de trei ani...” A urmat o lungă pauză. Pe chipul lui Garamond se zugrăvi o expresie de jenă dureroasă. „Cum? Pe spezele dumneavoastră? Nu, nu-i vorba de sumă, suma poate fi limitată... Numai că Manuzio nu obișnuiește... Sigur, o știți mai bine ca mine, până și Joyce și Proust... Desigur, Înțeleg...” Altă pauză Încurcată. „Bine, mai vorbim. Eu am fost sincer, dumneavoastră sunteți cel nerăbdător, să facem ceea ce se numește o joint venture, americanii se pricep la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
să-și lichideze cecul la purtător, să ceară cedarea cincimii din moștenire, să facă un Împrumut, să-și vândă cele câteva acțiuni, Parisul merită o liturghie. Se oferă timid să participe la cheltuieli. Garamond se va arăta jenat, Manuzio nu obișnuiește, dar În fine — afacerea-i Încheiată, m-ați convins, În fond și Proust, și Joyce au trebuit să se plece În fața asprei necesități, costurile sunt atât și-atât, noi tipărim deocamdată două mii de exemplare, dar contractul va fi pentru un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
mă duce mereu la ședințe spiritiste. M-am Împrietenit acolo cu un ectoplasm nemaipomenit, acum mereu Întreabă de mine, imediat ce se materializează!” Belbo se uită la Lorenza ca și cum ar fi vrut s-o Întrebe ceva, apoi renunță. Cred că se obișnuise să audă de la Lorenza că frecventează cele mai Îngrijorătoare medii, dar hotărâse să se arate preocupat doar de cele care puteau arunca o umbră asupra legăturii lor amoroase (oare o iubea?). Iar În aluzia aceea a ei la Picatrix, el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
mă voi limita la a vă trimite la sfârșit de an o notiță scurtă, pe care o voi menține În limitele simbolicului. Dacă o veți socoti excesivă, Îmi veți trimite o casetă cu vinuri de calitate”. Belbo rămase perplex. Era obișnuit să trateze cu consultanți cârcotași și nesătui. Deschise geanta pe care o adusese cu el și scoase un manuscris dactilo voluminos. „N-aș vrea să vă faceți idei prea optimiste. Vedeți-l, de exemplu, pe acesta, care mi se pare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
munți, și promitea răzbunări exemplare. Noi, copiii, Încă nu știam ce erau aceia partizani. O sumedenie de povești circulau pe seama lor, dar nimeni nu-i văzuse. Se vorbea de un șef al badoglienilor, unul Terzi (un supranume, bineînțeles, cum se obișnuia atunci, și mulți ziceau că și-l luase de la Terzi acela din desenele animate, prietenul lui Dick Fulmine), fost plutonier de carabinieri, care, În primele lupte Împotriva fasciștilor și a trupelor SS, Își pierduse un picior și comanda toate brigăzile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
sunt Sophia ta și numai a ta, doar nu te-ai supărat dintr-atâta...” Belbo Îi trecu cu tandrețe brațul pe după umeri, o sărută pe tâmplă, Îi aranjă părul, după care zise către cei din sală: „Iertați-o, nu-i obișnuită să bea atât de mult...” Am auzit câteva râsete Înăbușite printre cei prezenți. Cred că le-a auzit și Belbo. La ușă, el mă zări În treacăt și făcu un gest despre care n-am Înțeles dacă era pentru mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
care, de-a lungul anilor, au dormit În el, au făcut dragoste În el, au murit În el, s-au zvîrcolit În el cuprinși de febră. Degaja un miros ușor acru, asemeni picioarelor Încălțate În ciorapi vechi. Dar Kay se obișnuise cu el, și nu-l băga de seamă. Pentru ea, camera nu era decît un loc În care dormea sau stătea lungită fără să Închidă ochii. Pereții erau goi, fără personalitate, așa cum Îi găsise. Nu atîrnase niciodată vreun tablou, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
niște mici criminali perfecți, nu crezi? Viv aprobă - dar de data asta cu un aer mai absent. Își sorbi ceaiul, Își fumă țigara, și stătură cîteva minute fără să scoată o vorbă. Se trage cortina, se gîndi Helen, căci se obișnuise cu felul de-a fi al lui Viv: să facă mici confidențe, să Împărtășească amintiri și apoi să se retragă brusc, de parcă ar fi dezvăluit prea mult. Lucrau Împreună de aproape un an, dar tot ce știa despre viața privată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
lui.“ Și apoi cădea cortina. Helen, totuși, nutrea respect pentru asemenea cortine; ea Însăși avea cîteva lucruri pe care prefera să le lase În Întuneric... Mai bău ceai, apoi Își deschise geanta și scoase lucrul de mînă. În timpul războiului se obișnuise să tricoteze șosete și fulare pentru soldați; acum trimitea lunar Crucii Roșii cîte un pachet cu diverse lucruri aspre În culori incerte. În acel moment tricota niște capișoane pentru copii. LÎna era de calitatea a doua, cu noduri ciudate; o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Mundy. Holul era strîmt și Întotdeauna se simțeau stînjeniți cînd domnul Mundy Îi făcea loc să treacă. Ajunse la baza scărilor, se opri lîngă standul de umbrele și-și descheie pardesiul. Mereu avea nevoie de cîteva minute pentru a se obișnui cu Întunericul de-acolo. Privi În jur clipind. — Frate-meu e pe-aici? Domnul Mundy Închise ușa. — E-n salon. Intră, dragă. Dar Duncan Îi auzise deja vorbind și strigă: — A venit Vivien? V, vino să mă vezi aici! Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]