15,624 matches
-
Torouțiu a fost o "comandă specială" pentru a zăgăzui vorbele despre otrăvirea cărturarului -, ci de o moarte hărăzită printr-o voință mai presus de fire. Și, pe drept, cei doi cărturari bucovineni meritau această sublimă izbăvire într-o vreme de tristă izbeliște culturală. Nu meritau însă uitarea care i-a învăluit vreme de-o jumătate de veac". E o "uitare" pe care ultimul diriguitor interbelic al revistei "Convorbiri literare", cu adevărat nu o merită. I.E. Torouțiu rămîne în literatura română un
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
marea vale a plîngerii literare, de multe ori în siajul liricii lui Lamartine. "O tristețe fundamentală, care n-atinge, totuși, proporțiile disperării, însoțește demersul său liric. O tristețe și o blîndețe care vor să ocrotească o realitate fragilă, ea însăși tristă, evanescentă (ruinurile, păstorul întristat, filomila) supusă unei legi aspre: soarta" (E.S.). Ca semn distinctiv este o remarcabilă euforie a dulcelui, preluată în alt registru și la altă înălțime de Eminescu. Matricea în care lucrează Ion Heliade Rădulescu este una în
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
moarte". Acesta este cazul lui Bacovia, caz tipic al disperării - aceasta este faimoasa "boală a morții", cea mai teribilă și torturantă contradicție pe care a născut-o existența și care constă, pur și simplu, în a nu putea muri. "Tălăngile - trist/ Tot sună dogit,/ Și tare-i tîrziu,/ Și n-am mai murit..." (Pastel)". Lui Bacovia și moartea-i eșuează, este un vîndut diavolului: "Perpetua aneantizare a lui Bacovia este o rană .profundă, existențială, o crestătură în propria sa carne. Răul
[Corola-publishinghouse/Science/84998_a_85783]
-
unire, despre toleranță, despre binele public, despre sacrificiul nostru pentru binele lor. "Ei cu ei!" Cum rămâne însă cu noi? Ce-ar fi deci "să dăm mână cu mână", să încropim o organizație civică a celor care sunt uimiți și triști că idealurile, suferințele și lupta lor pentru mai bine sunt batjocorite de escroci de Iași care au făcut hora unirii cu mafioți "dă" Bucuresci, vânzându-ne încă o dată. Astăzi, ca și ieri. E timpul ca partidul care a pozat în
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
o întreprindere culturală găzduită cu generozitate de Muzeul Literaturii Române din Iași și finanțată neobosit, prin efortul absolut lăudabil al rudelor celui dispărut: familia Gasparic din Canada și familia Dimitriu din Iași. Ediția din acest an a marcat o premieră tristă: marele poet Cezar Ivănescu nu a mai fost prezent decât în amintirea noastră. El a fost primul (primus inter pares) laureat al festivalului și, fără discuție, principalul ferment al acestei reuniuni poetice în tot acest timp, dispariția sa lăsând un
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
Ivănescu nu a mai fost prezent decât în amintirea noastră. El a fost primul (primus inter pares) laureat al festivalului și, fără discuție, principalul ferment al acestei reuniuni poetice în tot acest timp, dispariția sa lăsând un gol adânc și trist (mi-o aduc aminte pe doamna Dimitriu plângându-l anul trecut, la înmormântare, ca pe o rudă dragă și apropiată, deși nu îl cunoscuse decât în cadrul festivalului). Mă uit în catalogul ediției din acest an și simt nevoia să glosez
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
SAR-ului ("Societatea Academică Română", un think tank înființat de doamna Mungiu cu bani americani și finanțat și azi, perfect transparent, din surse externe) care-și permitea să publice analize economice și politice independente despre feuda iliesciană administrată de domnia sa. Tristul Don Quijote al Alianței Civice (răutăcioșii ar spune azi al "alianței ciuvice"), rătăcit pe la Cotroceni, îi poartă și el sâmbetele, verde ca fierea, pentru adevărurile spuse despre efectele catastrofale ale aventurismului său politic. Traian Băsescu însuși nu prea o are la
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
că alături de Emil Hurezeanu, Cristian Ghinea și Moise Guran, Alina Mungiu reprezintă un brand sigur (în ciuda unui self marketing cam dezinvolt și agresiv, după gustul meu) al analizei profesioniste și, dată fiind singularitatea lor pe piața mediatică românească, ar fi trist să dispară. Nu ar fi oare păcat ca plăcute reprize de shopping și reprezentare la Bruxelles ale unor dame politice indigene să fie tragic curmate de principiile doamnei Mungiu, autoarea unui senzațional text (merită citit, fuga la arhiva pe internet
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
sclav muzical, Mozart de culoare, dansator genial, regele pop, falsul soț al fiicei lui Elvis, mumie criogenată în viață, pedofil nedovedit de justiție, retardat ascuns în Neverland, pradă inocentă a anturajului, miliardar falit, sociopat dependent de calmante și, la final, tristă carcasă umană hăcuită cinic în mass-media de monstruoasa curiozitate a publicului, aducătoare de audiență și de bani pentru oligarhii media de pe tot globul. Românii însă au avut un Michael Jackson al lor. Ia să ne aducem aminte: Muzica occidentală a
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
Sfântu Gheorghe, TNI (ca să mă aliniez și eu la moda obnubilantă a logourilor și siglelor expresive dictate de regulile marketingului contemporan), a decăzut încontinuu, atmosfera în interiorul colectivului și calitatea proiectelor artistice ajungând la praguri de inferioritate și slăbiciune incredibile și triste. Directorii conjuncturali post comuniști, dictați de diverse coterii politice sau amicalități personale, unii cu un imens prestigiu, dar lipsiți de experiență administrativă (Mihai Ursachi), alții branșați la grupurile de interese și găștile interne (Val Condurache) sau fosile comuniste reactivate sfidător
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
îl vlăguiește și îl întărâtă. Nu în ultimul rând, l-am văzut în ultimele luni pe domnul Simirad în conflict cu toată lumea, ignorând imprudent principiul de a nu te război pe mai multe fronturi în același timp, ba chiar, lucru trist și reprobabil, izbind neatent, de-a valma, și în dușmani, dar și în prieteni loiali, pe care riscă să-i piardă pentru totdeauna dacă nu va avea chibzuința să îndrepte, cu tact, răul făcut din nebăgare de seamă. Pe scurt
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
editoriale sunt anunțate cu tam-tam și fast. Editurile mici, mai ales în aceste vremuri de criză, nu-și îngăduie dezmățul publicitar al oligarhilor editoriali, deși acesta este justificat, firește, de nevoile comunicării și marketingului contemporan. Piața cărții românești a făcut triste și inevitabile concesii vulgului pentru a supraviețui și, de aceea, atunci când un editor particular își asumă curajul de a investi într-un produs de calitate, destinat unui public "premium", intelectual, merită a fi salutat. Așa este cazul cu SPIC. Sau
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
septembrie 2009 În urmă cu doar trei zile, Căile Ferate Române au fost, pentru 24 de ore, subiectul de prime time al știrilor TV, mai ceva ca 9/11-le american. Catastrofe și greve, amenințări și revolte, frică și insecuritate, iată bilanțul trist al unor probleme grave, nerezolvate de decenii. Peste toate, ministrul Berceanu, diversionist șmecher și abil manipulator de presă, și-a îndreptat rapid degetul acuzator, fin manichiurat, cum îi stă bine unui metrosexual de fițe, asupra unui fantomatic "acar Păun" oltean
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
în sine un semn că ieșenii duc dorul scenei și că manifestarea, aflată la a doua ediție, e binevenită. Iubitorii de cultură știu că festivalurile nu prea au fost posibile în urbea noastră în lipsa unor susțineri financiare adecvate. După o tristă tradiție, ideile lansate la Iași, cum a fost cazul fabulosului "Festival Internațional de Dans Contemporan" ("EuroDans" - inițiat și organizat eroic de regretatul coregraf Dan Brezuleanu), care a adus, în anii '90, pe scenele ieșene, mari trupe europene sau a lansat
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
a unei țări, mărturisesc că această campanie electorală, prima fără o miză majoră pentru țară, mi-a lăsat un gust amar. E dezolant de jos nivelul dezbaterilor, al loviturilor și al mesajului. E apoi o încrâncenare primitivă, umorală, care arată trista plasare a țării noastre departe de civilizație, în plin deșert al subdezvoltării. Dihonia și spurcăciunea viscerală exhibate indecent în public arată că nu am depășit, încă, atmosfera contondentă creată de securiști, măcinată de ură și haos, care a făcut legea
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
sfâșietor de prematur, de la un prieten și, paradoxal poate, de la o epocă. Trecut la cele veșnice, după o lungă suferință, cel pe care aș vrea să-l evoc aici a lăsat în urma sa, dincolo de o familie îndurerată și de prieteni triști, și amintirea unui timp auroral al presei ieșene pe care îl reprezenta vasta sa experiență jurnalistică. Ne-am cunoscut în urmă cu mai bine de un sfert de veac, în vremurile aurite ale studenției. Eu eram secretarul general de redacție
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
îndreptat la final spre tinerii artiști ovațiile și aplauzele furtunoase izbucnite vulcanic la acutele formidabile ale tânărului tenor Teodor Ilincăi interpretând celebra Nessun Dorma de Puccini. Ei, da, a fost un Vincero de poveste. 12 martie 2010 Știu din experiența tristă a familiei mele că o provocare copleșitoare a celor rămași în viață după dispariția prematură a cuiva drag este lupta cu uitarea. Resimți ca o datorie și ca un dat necesar să refaci periodic traseul intelectual și artistic al celui
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
operatori comerciali să alimenteze bugetul cu sumele prevăzute de lege. E limpede că, fără o lege a fiscului suficient de dură, toate aceste canale de finanțare alternativă rămân doar surse virtuale, realitatea fiind, din nefericire, mult mai constrângătoare și mai tristă. Totuși, din puținul care se adună la nivelul întregii țări, s-au mai făcut în ultimii ani câteva sesiuni de finanțare a proiectelor culturale: expoziții, debuturi, evenimente culturale sau educaționale, programe de antreprenoriat au putut fi sprijinite financiar de către AFCN
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
la dramele umane care îl înconjoară înseamnă să fii tâmpit. Cum am fost și noi, cei care i-am votat pe cei care ne trimit acum înapoi în codru. Cum intri, pe dreapta! 2011 6 ianuarie 2011 Anul acesta, asemeni tristei majoritați a concetățenilor mei (peste 80%, se pare), am stat acasă "la cumpăna dintre ani", nu neapărat din motive de Boc, ci, mai ales, sătul de țopenia agresivă, de bucatele standardizate și de zgomotul infernal cu care stabilimentele de restaurare
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
a lui Mircea Dinescu de a redeveni el însuși și îi mulțumesc că ne-a însoțit la trecerea dintre ani cu o pată de culoare pe măsura ilustrului său precursor genial, George Bacovia, la antipodul căruia se află: "O țară tristă, plină de umor". Îi mulțumesc, de asemeni, lui Mircea Dinescu și pentru epitaful premonitoriu al anului 2011, sub semnul căruia îmi reiau comentariile săptămânale: "Românii care n-au avut ce pune pe masă de Revelion pot întinge cu o bucată
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
dar și din perspectiva a ceea ce mai este cu adevărat, în zilele noastre, urbea care se vrea Capitală a Culturii Europene. Iașul este azi, după un deceniu de mileniu al treilea, un oraș cenușiu, impracticabil din cauza gropilor, murdar, aglomerat și trist. Este un oraș unde monumentele sunt acoperite de cearșafuri, unde instituțiile, cu rare excepții, își desfășoară activitatea în hrube și bordeie de placaj, unde sunt dați afară, la restructurări care vizau administrația, cercetătorii, artiștii și oamenii de cultură, în locul funcționarilor
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
simțit alături de domnia sa în multe demersuri jurnalistice până de curând. Astăzi, acceptând sinecura la Parlamentul European oferită de președinte (tot un fel de mogul în această ipostază, dar pe banii noștri!), domnul Ungureanu nu mai e liber, și asta e trist, catastrofal chiar, nu atât pentru noi, care nu-l mai citim decât accidental (cum a fost cazul acum), ci pentru destinul său public. Domnul Ungureanu se simte "dulăul de pază" al președintelui și sare, ucigaș, la beregata oricui îndrăznește să
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
chipul nostru (ieșeni, români) pe net, adică resursele despre noi, accesibile publicului internațional. Vreau, din capul locului, să spun că ceea ce mă interesează aici nu sunt atât instituțiile și oamenii, cât viziunea și gândirea strategică în acest domeniu. Moștenim încă trista obișnuință a potemkiniadelor (fuga pe net, la Wikipedia!) ceaușiste: credem că imaginea cosmetizată, deși falsă, a realităților noastre ne va aduce beneficii pentru că ne arătăm străinilor mai buni decât suntem cu adevărat. Dacă cineva ar sta să analizeze impactul negativ
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
de a deveni "capitală a culturii europene", se arăta neîncrezător, plecând de la o realitate urbanistică neeuropeană (monumente impozante alterate de vicisitudini și de griul ucigător al arhitecturii staliniste și ceaușiste din preajmă, fațade vechi, străzi desfundate etc.) și de la provincialismul trist al activităților culturale de aici, de care nu prea a auzit multă lume (domnia sa, spre exemplu, nici nu știa că a existat un program de un an al Primăriei numit "IAȘI-600"). Aceste observații, de bun-simț, au fost, după obicei, împachetate
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
călătoria, cunoașterea, sexul sau viața în ansamblul ei. Problema hubului e însă mai mult decât una metafizică. El reprezintă, cum spuneam, o realitate de neocolit, pentru că întreaga noastră existență este azi, din ce în ce mai mult, sub semnul acestei interconectări globale tulburătoare și triste. (Îmi povestea soția ieri, cum privea stupefiată tânăra generație din bloc care "ieșise afară": toți picii de clase primare erau aliniați în scara blocului, fiecare cu câte o mini tabletă în mână, și stăteau, cu ochii încremeniți, fixând nemișcați ecranul
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]