15,310 matches
-
poliție la Scotland Yard. Amândoi se numesc Nick și au un ajutor pe nume Walter. Un capitol din două e despre Dyer și poveștile lui de taină. Restul (începând cu partea a doua, capitolul 6) îl prezintă pe Hawksmoor descifrând misterele trecutului și alunecând lent în ele. La început, alternanța trecut -prezent (la cel puțin două sute șaptezeci de ani distanță) e năucitoare. Treptat începem să ne amintim leimotive (nu suntem departe de tehnica motivelor reluate, din The Waste Land de T.S.
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
și cea mai înaltă piatră, cum era obiceiul. La o rafală de vânt s-a dezechilibrat și a căzut. A pierit pe loc iar Dyer a comentat: A ieșit din temniță. De fapt chiar mărturisește (nu ascunde nimic lectorului, așa că misterul aparține în exclusivitate secolului XX), Abia m-am putut stăpâni să nu surâd văzându-l; m-am ascuns în spatele unei expresii îndurerate. N-a fost nevoie să ucidă el însuși, cum a făcut-o mai târziu. A pus să fie
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Piramidă. Mama lui, care e văduvă (tatăl a fost brutar și a murit cu cinci ani în urmă) e înspăimântată de această atracție, care-i aduce copilului moartea. Scriind acest capitol, scriitorul iar ne dezvăluie (doar nouă, nu și poliției) misterul, relatând faptele așa cum au decurs. O ființă care pare a fi pe jumătate om, pe jumătate stafie, îl face pe băiat să se ascundă în tunelul bisericii. Băiatul trăiește experiența supranaturală a unei alte lumi, drumul înapoi se pierde, are
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Capitolele comunică între ele. Nu numai că fiecare începe cu ultimul cuvânt al celui precedent, dar și incidentele sunt paralele, trecutul e actualizat. Partea a doua (capitolul 6) îl introduce pe Hawksmoor, șeful detectivilor londonezi, care caută mai mult un mister decât o crimă. Trei copii au fost sugrumați lângă trei biserici (toate ridicate de Nicholas Dyer, ceea ce el nu știe încă), și nu se găsește nicio amprentă. Posibile versuri continuă să apară. Hawksmoor aude pe stradă un refren ca un
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
neputincios în a găsi vinovați), fără a dezvălui cum e să te pierzi în necunoscut. Totul e sugerat până la exasperare, aluziile sunt în primul rând lirice. Nu se afirmă nimic clar. În acest roman, Peter Ackroyd este un Desperado al misterului nesfârșit, pe care îl împărtășim, al întunecimii pe veci. Lectura acestui roman ne face părtași la contopirea albului cu negrul, a zilei cu noaptea, a binelui cu răul, rațiunii cu neînțelegerea, a detectivului cu criminalul. Suntem în mare criză de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
ca Huxley) schimbarea de perspectivă, ceea ce implică existența tehnicii punctelor de vedere interferate, la fel ca Julian Barnes în Papagalul lui Flaubert, Ackroyd amestecă narațiunea cu istoria literară. Unicul personaj care narează la persoana întâia este de fapt chiar miezul misterului: e vorba de Chatterton însuși. Pe măsură ce istoria lui se clarifică, el alunecă lent către persoana a treia și, voit ori involuntar, autorul iese în față. Avem de-a face cu o carte oarecum deprimantă, despre tot soiul de morți: de la
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
și Chatterton: părăsit de nevastă în 1856, acesta a fost salvat de la sinucidere de stafia lui Chatterton. Cartea în întregime s-ar vrea bântuită de stafia tinereții pierdute și a bătrâneții nevăzute, dar Ackroyd nu e în stare să stârnească misterul. Aura ireală e înlocuită de ingeniozitate prozaică. Andrew Flint, la rândul lui, e în curs de a scrie o biografie a lui George Meredith atunci când îl vizitează Charles. Vivien lucrează ca secretară la "Cumberland și Maitland, o mică galerie de
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
lui Huxley), se luptă din răsputeri să aibă umor și cade într-o narațiune tradițională. Subiectul e destul de banal. Charles descoperă un portret care, decide el, îl reprezintă pe Chatterton între două vârste. Trăiește entuziasmul de a fi părtaș la mister. Reușește să pună mâna pe niște manuscrise care îi confirmă că Chatterton și-a înscenat moartea și a continuat să scrie semnând Cowper, Gray, Blake și primii romantici. Charles însuși resimte o durere constantă (migrene și o tumoare ce duce
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
și a continuat să scrie semnând Cowper, Gray, Blake și primii romantici. Charles însuși resimte o durere constantă (migrene și o tumoare ce duce la un atac fatal), dar respinge ideea de moarte. Nu se gândește decât cum să dezvelească misterul. Ackroyd încearcă și el să ne facă părtași la mister, făcând stafia lui Chatterton să defileze pe alocuri, dar nu simțim niciun fior. Charles moare la fel de autentic ca și Chatterton, lucru pe care îl aflăm într-un sfârșit. Nu există
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
primii romantici. Charles însuși resimte o durere constantă (migrene și o tumoare ce duce la un atac fatal), dar respinge ideea de moarte. Nu se gândește decât cum să dezvelească misterul. Ackroyd încearcă și el să ne facă părtași la mister, făcând stafia lui Chatterton să defileze pe alocuri, dar nu simțim niciun fior. Charles moare la fel de autentic ca și Chatterton, lucru pe care îl aflăm într-un sfârșit. Nu există niciun mister. Asistăm la un șir de falsuri care nu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
încearcă și el să ne facă părtași la mister, făcând stafia lui Chatterton să defileze pe alocuri, dar nu simțim niciun fior. Charles moare la fel de autentic ca și Chatterton, lucru pe care îl aflăm într-un sfârșit. Nu există niciun mister. Asistăm la un șir de falsuri care nu duc nicăieri. Romanul se încheie prea clar pentru gustul unui lector Desperado. Ackroyd încearcă să aducă lirism în proza lui. Folosește frânturi de fraze ca refren. Multe amănunte sunt inutile și plicticoase
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Charles îl citează pe Montaigne: Nu eu fac cartea ci cartea mă face pe mine. Nu așa stăteau lucrurile în Hawksmoor, care cerceta ce există după viață, între vieți, în afara vieții. Aici moartea e punctul final și își distruge propriul mister. Ni se spune că Harriet întotdeauna prefera istorisiri în care finalul era de neînțeles. E și politica lui Henry James. Același era efectul lui Hawksmoor. Faptul că portretul lui Chatterton între două vârste se destramă când încearcă Merk să-l
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
parte preocuparea tocită pentru iubire și acțiune, Ackroyd scrie un roman visător, care devine un gen în sine. Capitolele fără soț (ultimul e nouăsprezece) sunt scrise la persoana întâia, de către Timothy Harcombe. Ele își relatează viața pe scurt și acumulează mister după mister. Capitolele cu soț cuprind visele lui Tim în clipe de transă, când alunecă în trecut, muzică, literatură, pictură veche. Unul este un poem despre scriitori de demult, altul o prelegere de compoziție muzicală, altul dezvăluie tainele picturii. Aceste
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
tocită pentru iubire și acțiune, Ackroyd scrie un roman visător, care devine un gen în sine. Capitolele fără soț (ultimul e nouăsprezece) sunt scrise la persoana întâia, de către Timothy Harcombe. Ele își relatează viața pe scurt și acumulează mister după mister. Capitolele cu soț cuprind visele lui Tim în clipe de transă, când alunecă în trecut, muzică, literatură, pictură veche. Unul este un poem despre scriitori de demult, altul o prelegere de compoziție muzicală, altul dezvăluie tainele picturii. Aceste capitole cu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cu cât aflăm mai multe lucruri, cu atât sporește și intriga. E de fapt un privilegiu să fim incluși în această proză afectivă, visătoare, care ne bântuie mult după ce am părăsit-o, lungă vreme după ce ne-am dat seama că misterele au să rămână nedezlegate. Suntem învățați să iubim neîncheierea, să pătrundem esența neînceperii, să intuim adevărul de neconceput că trăim într-o lume fără început și fără de sfârșit. Ackroyd forțează, cu tandrețe, marginile înțelegerii, ajutându-ne să îndurăm neputința. Istoria
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cu ultimele vorbe ale capitolului anterior. Toate aceste vise sunt derutante, atașante, captivante, ele devenind supapa prin care năvălește lirismul lui Ackroyd. În al doilea capitol, Timothy își descrie copilăria cum o vedea el, ceea ce înseamnă că nu se elucidează misterul, doar ne e relatat. E fericit că nu merge la școala primară. Tatăl e un "profesor răbdător și conștiincios", care-l pune să studieze zilnic câte o pagină de istorie engleză, una de știință și alta din Shakespeare. Clement Harcombe
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
doar ființe bântuite". Nu ne e dat să aflăm dacă și Clement Harcombe e o astfel de ființă bântuită. Peste micul lui grup de adepți, peste fiul lui, plutesc singurătatea și frica. Clement nu e descifrat niciodată, el rămâne un mister în viață, dar și după aceea. Tim învață de la tatăl lui că lumea cea mare, lumea cealaltă, e o lume a iubirii. Clement îl întreabă pe Tim dacă mama acestuia, Cecilia Harcombe (1891-1913), care a murit la naștere, "a luat
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Harcombe (1891-1913), care a murit la naștere, "a luat vreodată legătura" cu el. Suntem făcuți să credem că se încrede și se bizuie pe puterile supranaturale ale fiului mai mult decât ar trebui. O bucată de vreme aceasta e un mister și o sursă de suspans, dar în final Ackroyd destramă taina. Fiecare pagină e interesantă în sine, independent de înțelesul general al cărții, care nu e tocmai lămurit. Romanul este, de fapt, o stare de spirit. În timpul unui film după
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Conan Doyle i-a inventat un dublu. Trăim în câteva lumi paralele deodată. Toată cartea e construită pe paralelisme ale personajelor cu ele însele, pe o existență simultană în mai multe lumi. Mici indicii (locuri, perosnaje ce apar repetat) readuc misterul, deși nu e nevoie să ne ostenim să ținem minte, întrucât totul e repetat și explicat la vremea cuvenită. Se insistă asupra temei muzicii. William Byrd, compozitor care mai încolo, în alt vis, chiar ține o prelegere despre muzică, declară
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Platon suprapune două tipuri de inteligență, două moduri de a înțelege universul. Una e înțelegerea limitată, fie ea trecută ori viitoare. Alta este înțelegerea pe care o doresc autorul și protagonistul lui, Platon. Platon vede două lumi deodată, intuiește infinitul, misterul lumii pe care o credem unică. Nu e acceptat nici de trecut nici de propriul lui prezent. E inadaptabil. Exact această inadaptabilitate o resimțim când citim ultima pagină a romanului. Intriga nu contează absolut deloc. Platon e judecat, decide să
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
intrigă e de fapt încercarea romancierului de a ne educa în spiritul relativului. E un relativ care trece dincolo de teoria lui Einstein. E un relativ îmbogățit cu o dimensiune sufletească. Întreaga operă a lui Ackroyd e o fereastră deschisă spre mister. Revenind din lumea noastră de întuneric, care e o peșteră de umbre sub lumea "stafiilor de lumină" (p. 100) unde trăiește el, Platon încearcă să facă lumina să perceapă întunericul, dar nici asta nu poate. Sugestia romanului este că suntem
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
înțelegem nimic". Iată o frază care etichetează interesant spiritul vremii: Bătea peste toate vântul schimbării și venise vremea lectorului modern, care nu mai citește niciun rând. Mensonge e o distopie a criticii literare. Niciodată auzit, văzut, identificat, Mensonge este un mister. N-a scris nimic, dar cartea lui a fost publicată și s-a epuizat. El e autorul care se neagă pe sine: visul secret al deconstructivismului devine realitate. Bradbury se mulțumește să comenteze: A avut un mare ecou și între
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Harry trăiește într-o lume înăbușitoare, un univers neîncăpător, un cinematograf unde se vând înghețată și speranțe de viitor. De aici până la "trecerea" lui Mark Underwood de la necredință la catolicism fervent e drum lung și insuficient explicat. Mark rămâne un mister, într-un roman altfel destul de confortabil. Romanul e agreabil, bine istorisit, cu eroi conturați. Textul își creează o lume a lui. O lume banală, liniștitoare, cât se poate de tradițională. Povestirea fragmentată în episoade, care sunt fiecare străfulgerări de gânduri
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Lodge, așadar, este spionarea (nu divulgarea) conștiinței. Cum ne dăm clar seama că romanul abia începe (mai avem multe pagini de citit), alegem să agresăm noi înșine intimitatea iar autorul se supune și nu confruntă vocile direct, nu le tulbură misterul. Claritatea lui Lodge e dezarmantă. La prima vedere, odată cu ultima pagină a romanului, nu mai e nimic de adăugat, nu e loc pentru interpretări. În spatele clarității se ascund firele narațiunii și mai ales ale parodiei (parodia altor texte, altor narațiuni
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
adjectivul derivat de la numele lui Pinter pentru a descrie mișcarea postmodernă majoră pe care maniera lui a creat-o: e vorba de "pinteresc" (varianta engleză a cuvântului este "pinteresque"). Pe nesimțite, mai lăudat, mai hulit, iubit sau detestat pentru marele mister pe care-l aduce pe scenă, Pinter a ajuns un clasic în viață al postmodernnității. Cu el începe și se încheie un capitol. Cred că foarte curând vom putea spune, cu el se încheie postmodernitatea însăși, după care majoritatea dintre
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]