19,653 matches
-
la domnul Leonard; era la două-trei străzi de casă. De cîteva minute o luase la pas și conversa cu o fată blondă. Fata, totuși, nu prea reacționa. — Mă mir că poți merge repede pe tocurile astea Înalte, spuse Kay. — Te obișnuiești, cred, răspunse fata nepăsătoare, nu-i mare scofală. Ai fi uimită! Nu se uita la Kay, ci Înainte, pe stradă. Urma să se Întîlnească În cîteva clipe cu o prietenă, spunea ea. Am auzit că-i un exercițiu la fel de bun
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
pe iarbă. Apoi luă o sticlă de gin cu portocale și două pahare din plastic, unul roz, altul verde. Erau ale copiilor, Viv știa asta - pe limbă le simțea rugoase, În locul În care fuseseră mușcate și apoi aruncate. Dar se obișnuise cu asemenea lucruri, nu avea rost să le dea atenție. Ginul cu portocale se Încălzise În mașină: luă o Înghițitură și-i simți imediat fierbințeala, ceea ce o făcu să se destindă. Despachetă senvișurile. Reggie mînca bucăți mari, Înghițind pîinea Înainte de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
soare s-o vadă mai clar, iar Reggie, nu se uită la pasăre ci la ea. — Așa-i mai bine, zise el. Înainte parc-aș fi vorbit cu o fată oarbă. Ea reveni pe pătură și Închise ochii. — Te-ai obișnuit cu ele, bineînțeles. — Ha-ha. O clipă rămase nemișcat, apoi se aplecă peste ea și culese ceva. Simți o gîdilătură pe față și-și frecă obrazul, crezînd că-i o muscă. Dar era el: ținea În mînă un fir lung de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cu linii curbe și proeminente, păr vălurit și față inexpresivă. Clătină din cap și dădu să zîmbească. Len părea dezgustat. — Nici nu știi ce pierzi, Îți jur pe Dumnezeu. Fata-i trăsnet. Are un tip, dar e În armată. Era obișnuită s-o facă regulat, și-acum o pișcă. Pe cuvîntul meu că, dacă soră-sa n-ar fi atît de drăguță, m-aș ține eu după ea... O ținu tot așa pînă cînd se auzi sirena fabricii, apoi zise: — Ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
din față pentru a se uita neliniștit În josul străzii... Încă o dată, Își dădu seama că Duncan Îl urmărește. Își Întoarse capul, și privirile li se Întîlniră. Fraser zîmbi și spuse: — Uitasem cît de insondabil ești, Pearce. Cred că m-am obișnuit cu tipi care nu fac altceva decît să trăncănească. Îmi pare rău, zise Duncan. Am putea merge, dacă vrei. — Pentru Dumnezeu, n-am vrut să zic asta! Doar că - ei, dar tu nu-mi spui nimic despre tine? Eu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cu ambele mîini să nu se verse. Între timp, Începu să-și revină. Își șterse gura și se uită la Fraser. — Presupun că mă crezi țicnit. — Nu spune porcării! Nu-ți amintești...? Duncan i-o luă Înainte. — Vezi, nu sînt obișnuit să merg prin astfel de locuri de unul singur. Nu sînt ca tine. Fraser scutură din cap, de parcă se simțea sîcÎit sau exasperat. Se uită la Duncan, apoi privi În altă parte. Își schimbă postura și mai bău bere. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
mai venea să zîmbească. CÎnd Îi sesiză accentul, totuși, Își schimbă atitudinea. Îi Întinse punga, spunînd: — Poftiți, doamnă. Probabil că se strîmbase Într-un fel pe la spatele ei, În timp ce ieșea, pentru că ceilalți clienți izbucniră În rîs. Și cu asta se obișnuise. Își puse punga la subsuoară și-și vîrÎ mîinile În buzunarele pantalonilor. Cel mai bine era să-i dai Înainte, să sfidezi, să-ți dai capul pe spate, să mergi fudul și să-ți joci „rolul“. Uneori era obositor, mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
penar, cu sertare secrete și panouri glisante. Farfuriile și ceștile erau fixate cu bare și curele. Totul era prins bine ca și cum s-ar fi așteptat la valuri uriașe; de fapt, suprafața canalului era destul deliniștită, ușor deconcertantă, dacă nu erai obișnuit cu ea, sau dacă uitai la ce să te aștepți. Kay se apleca Întotdeauna puțin cînd se afla În ambarcațiunea lui Mickey. Dacă se Îndrepta, atingea tavanul cu creștetul capului. Mickey, Însă, se mișca dezinvolt și ușor, dînd la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cînd Îmi spuneam că vor fi altfel. Te aștepți ca lucrurile să se schimbe sau oamenii să se schimbe, dar e o prostie, nu-i așa? Pentru că nici oamenii și nici lucrurile nu se schimbă. Nu prea. Trebuie să te obișnuiești cu ele. Expresia ei era acum lipsită de orice artificiu și atît de solemnă Încît Helen Întinse mîna și-i atinse brațul. — Viv, zise ea. Arăți Îngrozitor de tristă. Viv Își reveni. Culoarea Îi apăru din nou În obraji și rîse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
admirație. Ești o proastă fără scăpare, se gîndi ea aproape veselă. În cele din urmă luă lama, o spălă, o Înșurubă la loc sub miezul metalic, și puse aparatul la loc În cutie. Stinse lumina, așteptă ca ochii să se obișnuiască Încet cu Întunericul, apoi trecu În hol și urcă spre dormitor. Julia stătea Întinsă pe o parte, cu spatele la ușă și cu fața cufundată În Întuneric, iar părul ei era negru, intens, În comparație cu albul pernei. Nu-ți puteai da seama dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
pantofii, să pună un șervet pe blatul din bucătărie și să-și calce o cămașă. Cămașa avea gulerul moale, ca acelea pe care le purta Fraser; și, cînd o Îmbrăcă, fierbinte Încă de la fier, o lăsă descheiată la gît - așa cum obișnuia Fraser. Se gîndi să renunțe și la Brylcreem cu care-și dădea pe păr. Se Întoarse În dormitorul lui și stătu În fața oglinzii pieptănîndu-și părul Într-o parte și alta, Încercînd diverse stiluri de cărare sau lăsîndu-l să-i cadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
radio se schimbă, apoi Îi urmă altul peste o jumătate de oră. Vechea pendulă continua să bată orele grele și goale. Abia la nouă și jumătate Înțelese că Fraser nu o să vină. Dezamăgirea era cumplită - dar, la urma urmelor, era obișnuit cu dezamăgirile; primul ghimpe păli, se transformă Într-un sentiment stabil, gol. Lăsă cartea, fără să mai Învețe tabelul de semne. Era conștient de privirea domnului Mundy, dar nu era În stare s-o Înfrunte. Iar cînd domnul Mundy se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
zise el. Își trase mîna și o apucă Încet, tîrÎndu-și picioarele pe coridor, spre dormitorul lui. Duncan intră În camera lui și Începu să se dezbrace. Camera era mică - una de băiat, chiar Încăperea În care domnul Mundy Însuși obișnuia să doarmă cînd era tînăr și locuia În casa asta Împreună cu părinții și sora lui. Patul era Înalt, victorian, cu măciulii de alamă lustruite la fiecare colț; odată, Duncan deșurubase una și găsise o bucată de hîrtie Înăuntru, mîzgălită cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
el, invitîndu-l, cînd Duncan o să intre... Nu era mare lucru. Mai nimic. Duncan se mai gîndi la alte lucruri. Deasupra patului domnului Mundy era o poză: o scenă cu un Înger conducîndu-i pe copii peste un pod Îngust și accidentat. Obișnuia să se uite la ea pînă se Încheia Întîlnirea lor. Se uita la pliurile complicate ale veșmîntului Îngerului și la fețele victoriene ale copiilor, late și de o inocență răutăcioasă. Lăsă pieptănul jos și mai luă o dată bucata de pipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
o oră să traverseze În modul acesta ireal și fascinant Shapherd’s Bush și Hammersmith, apoi Își Încetini pașii și deveni mai precaut, cînd găsi capătul străzii lui Fraser. Casele de aici erau mai impozante decît cele cu care era obișnuit; majoritatea erau vile edwardiene din cărămidă, convertite În cabinete medicale sau case pentru orbi sau - cum era cazul pe strada asta - , În pensiuni. Fiecare avea un nume pus deasupra intrării cu litere din plumb. Casa lui Fraser, după cum observă el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
să-și scoată batista și să-și șteargă fața. Ca și cum vizitele Îl lăsau fără suflare. Se uita În urmă la poarta ciudată, cenușie, cu aspect medieval, ca un om care tocmai Încasase un pumn. „Dacă m-aș fi gîndit vreodată“, obișnuia el să spună, sau „Dacă mi-ar fi spus cineva“. — Mulțumesc lui Dumnezeu că maică-ta nu-i aici, Vivien, ca că fie obligată să vadă asta, Îi zise el astăzi. Viv Îl luă de braț. — Cel puțin n-o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
la Savoy. — Nu-mi pasă unde este, spuse ea. — Numai așteaptă! N-o să-mi pese unde-o să fie, atît timp cît ești tu acolo. Rostise cuvintele astea aproape cu timiditate. Se uitară unul la altul - numai atît, se priviră, obișnuindu-se unul cu celălalt. Nu-l văzuse de o lună. Era staționat lîngă Worcester, și ajungea la Londra o dată la patru-cinci săptămîni. Asta, pe vreme de război, era o nimica toată, și ea știa. Cunoștea fete cu prieteni În Africa de Nord
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
pentru că ura timpul care-l ținea departe de ea, chiar doar pentru o lună. Îl ura pentru că făcea din ei doi străini, cînd ar fi trebuit să fie foarte apropiați. Îl ura pentru că i-l lua tocmai cînd abia se obișnuise cu el. Poate că el citi toate astea pe chipul ei. O trase lîngă el, să o mai sărute o dată. Dar cînd Îi simți apăsarea, se trase Înapoi, amintindu-și ceva. — Așteaptă, zise el, descheindu-și clapa buzunarului. Am un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Îi simțea, prin rochia subțire, toate locurile și umflăturile hainei, nasturii și cutele. Începu să i se Întărească: ea simți cum se mișcă Înăutrul pantalonilor și Îi apasă burta. Era o chestie uluitoare, se gîndea ea, chiar acum - nu se obișnuise deloc cu asta. Uneori el Îi aducea mîna la ea. „Asta ți se datorează“, spunea el În glumă. „E a ta. Numele tău e scris pe ea.“ Dar azi nu spuse nimic. Erau amîndoi prea serioși. Se trăgeau și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cedînd greutății lui, dar mișcîndu-și În continuare coapsele. Uită de taică-său, de frate-său, și de război; simți cum apăsarea o făcea să-și iasă din sine, ușurată. Așteptatul, se gîndi Kay, era partea cea mai neplăcută; nu se obișnuise deloc cu asta. CÎnd se dădea Alarma, la cîteva minute după ora zece, se simțea mai bine. Se Întinse În scaun și căscă din plin. — Aș vrea doar cîteva fracturi simple În seara asta, Îi spuse lui Mickey. Nimic prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
devastat, munților de moloz sau caselor Înșiruite devenite gropi. Tunurile antiaeriene continuau să lovească puternic, iar printre exploziile de flăcări, Kay auzi deprimanta vibrație a avioanelor, șuierul ocazional și vîjÎitul bombelor și rachetelor. Sunetele semănau cu acelea dintr-o seară obișnuită de Guy Fawkes de dinainte de război; mirosurile, totuși, erau altele: nu mirosul acela simplu - se gîndi Kay - de praf de pușcă obișnuit, ci vaga putoare de cauciuc ars de la tunuri și duhoarea șarpnelelor explodate. Străzile erau goale și puțin cețoase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În Închisoare echivala cu o viață de om. O lună În Închisoare era ca o stradă Învăluită În ceață: puteai vedea lucrurile aproape ție, dar restul era cenușiu, vid, fără capăt. Își zise: CÎt de mult te-ai schimbat! Pentru că obișnuia să mediteze zile Întregi la toate micile detalii ale vizitelor tatălui său; stătea chinuit, revăzînd fața lui, auzindu-i vocea, și pe a lui - ca un tip nebun care proiecta un film iară și iară. Sau compunea scrisori furioase, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
s-ar putea s-o fac. Acum trăiesc doar pentru stație. Îi mulțumesc lui Dumnezeu pentru război! GÎndul la vremurile de pace, și nu mă deranjează că o spun, mă umple de groază. — Ei, zise Kay, ar trebui să te obișnuiești cu ideea asta. SÎntem la douăzeci și cinci de kilometri de Roma - sau cîți or fi - și-i nu-i decît o chestie de zile. În următoarele zece minute discutară despre situația din Italia, apoi continuară să vorbească, așa cum făceau oamenii pe timpul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ridică și le scutură așa cum face un temnicer. — Ce zici? Le-am luat de la gardianul local. Am intrat și am ieșit din jumătate dintre casele de aici. Marylebone nu mai are secrete pentru mine. Ai crede că oamenii s-au obișnuit să mă vadă scotocind prin jur - dar, nu. Cineva m-a văzut războindu-mă cu un lacăt, și a chemat poliția. A zis că o femeie care „arăta evident a străină“ Încearcă să intre cu forța Într-o casă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
prin ușa aia de-acolo, e ceva mai multă lumină. Helen traversă holul și se trezi la intrarea Într-un salon cufundat Într-un fel de amurg, datorită unei ferestre ale cărei obloane erau parțial trase. O clipă, pînă se obișnui cu Întunericul, camera i se păru În regulă, apoi Începu să vadă mai bine și merse Înainte. — O, ce păcat! Cu mobila asta frumoasă! Pentru că acolo se aflau un covor pe podea, o canapea remarcabilă și scaune, un taburet și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]