15,624 matches
-
om obișnuit, care cară după sine complexele lumii vechi și nostalgiile organice ale unor vremuri aurorale în care munca decerebrată îi aducea cel puțin satisfacția unei vieți terne, dar lipsită de griji fundamentale, e din ce în ce mai rar. Bătrânețea lui e astăzi tristă și, într-un fel poate nemeritat, devastatoare. Cu pensia ridicolă, cu lumea în care a crezut complet ruinată, cu o speranță de viață abia pâlpâind în sistemul sanitar desfigurat al prezentului, se mai refugiază trist, din când în când, într-
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
operatori comerciali să alimenteze bugetul cu sumele prevăzute de lege. E limpede că, fără o lege a fiscului suficient de dură, toate aceste canale de finanțare alternativă rămân doar surse virtuale, realitatea fiind, din nefericire, mult mai constrângătoare și mai tristă. Totuși, din puținul care se adună la nivelul întregii țări, s-au mai făcut în ultimii ani câteva sesiuni de finanțare a proiectelor culturale: expoziții, debuturi, evenimente culturale sau educaționale, programe de antreprenoriat care au putut fi sprijinite financiar de către
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
o bandă de Spetsnaz mediatic a readus în atenția tuturor decăderea actuală a mass-mediei românești ajunsă, în multe cazuri, din "câinele de pază al democrației" un fel de potaie turbată în slujba unor răufăcători de gang. E aici o poveste tristă și frisonantă care merită disecată cu ceva mai multă aplicațiune, pentru că ea pune în evidență unul dintre cele mai nocive centre de metastază morală a lumii noastre de azi de la care toți am așteptat să fie pe măsura încrederii ce
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
timpului, nu are decât de câștigat din această punere între oglinzile prismatice ale contemporanilor săi, fiind o lectură spectaculoasă și plină de învățăminte. Cât despre noi, "noi, epigonii", rămânem încleiați, și după un secol și un sfert, într-o majoritate tristă, tot așa cum ne descria el, cu o vorbă lehămesită, pe care o repeta mereu, și pe care am găsit de cuviință să o reluăm, artistic, în filigranul acestui text. "Of, neamu' nevoii!". Chiar așa! 15 iulie 2014 Verbiajul dezinhibat al
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
României și Serviciul de Stat de Arhivă al Republicii Moldova, pe baza căruia cele două instituții își vor construi programe comune de cooperare arhivistică și științifică. Prin acest acord, Arhivele Statului Moldovei din Iași (reduse de un ministru de interne de tristă amintire la statutul umilitor de "serviciu județean"), împreună cu colegii din Suceava, Botoșani, Vaslui, Neamț și Bacău, vor dezvolta pe viitor o serie de proiecte comune cu Arhivele Naționale din Chișinău, precum și cu câteva arhive raionale de pe malul celălalt al Prutului
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
în marea ei majoritate, decât cea schițată frugal mai sus. Mă vor ierta, sper, cei care fac acest apostolat public din convingerea iluministă că merită, în orice condiții, să aduci un strop de lumină intelectuală în viețile de cele mai multe ori triste ale acestor copii lăsați în derivă, cu familii sfâșiate sau plecate în lume pentru a câștiga o bucată de pâine, aruncați într-o lume fără repere morale și valori. Pentru ei, pentru acești dascăli de vocație care, în ciuda vitregiilor, își
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
jurnalist liber și coacționar la aceea de milionar de presă și membru în upper managementul-ul unui colos media cu picioarele de lut. Demisia morală a "golănașului mic" a fost, pentru mine cel puțin, una dintre cele mai neașteptate și triste pagini ale istoriei tulburate a presei românești post-decembriste și ea s-a reflectat, treptat, în diluarea imparțialității și a calității revistei, precum și într-un dezastru de management despre care mi-ar plăcea să aflu mai multe detalii. Ruperea redacției și
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
de la vârf a ajuns să facă, pe față, propagandă și manipulare, uitând că, totuși, se adresa "cititorilor mai inteligenți decât ai celorlalți", făcându-ne pe mulți dintre noi să ne aducem aminte, cu obidă, de remarca lui Bacovia: "O, țară tristă, plină de umor! ... Păcat. 6 octombrie 2014 Numai amatorii fac clasemente în artă. E nedrept, și poate indecent, să compari paradigme incomensurabile. Să spui că Johnny Răducanu a fost cel mai mare, să spui că Ion Baciu Jr. e mai
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
abilitate și, mă grăbesc să o spun, a dat o palmă măreață detractorilor săi care îl catalogau, în anii când prefera variantele esențializate și abstracte ale free-jazzului, drept omul "care face pianul țăndări" prin finețea tulburătoare a unui borangic sonor trist și emoționant, iritant catifelat. Accesele sale stihinice din trecut s-au transformat, cu rafinament alchimic, în accente dramatice care fulgeră sclipitor în spațiul sonor atât de straniu și de acaparator pe care pianul, sub mâinile-i neastâmpărate, îl crează în
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
cu rafinament alchimic, în accente dramatice care fulgeră sclipitor în spațiul sonor atât de straniu și de acaparator pe care pianul, sub mâinile-i neastâmpărate, îl crează în jur. Celor care s-au întrebat, poate, ce are de-a face trista comemorare istorică din preambul cu trăirea în transă pe care șamanul armean, cu dexterități de derviș rotitor, ne-a înșurubat-o frugal în suflete, ar trebui doar să le reamintesc că The Entertainer, celebrul rag al lui Scott Joplin cu
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
a început exorcismul, a fost scris exact în anul în care armenii erau măcelăriți. De aceea, dincolo de tehnică și de o arhitectură sonoră unică, am fost invitați să fim martori la o trăire de excepție, în care oftaturile și chiotele triste nu erau întâmplătoare, iar cel care oficia la pian ținea tot timpul ochii închiși nu atât pentru a ne transmite o metaforă a orbirii omului contemporan, post-modern, ci pentru a ne invita să intrăm în lumea lui izvodită din mirodenii
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
catalizator cultural pe care Alexandru Zub l-a jucat la Iași, asemeni lui Constantin Noica la București și Păltiniș, în acei ani sumbri pentru elita intelectualității umaniste tinere. Nu mă îndoiesc că un studiu monografic consistent asupra acelor vremuri de tristă amintire - în care Alexandru Zub te mobiliza să citești și să scrii la standarde profesionale occidentale, în care zecile de mii de pagini xerografiate de el în marile biblioteci ale lumii țineau loc de universitate, merită a fi făcut. În
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
justiția română, la toate palierele ei, îi recunoaște cele mai surprinzătoare drepturi și ranguri acestui personaj bizar, fiind mereu primit cu onoruri de oamenii politici dependenți de servicii, unii dintre ei nesfiindu-se și să se încuscrească cu cei doi triști și famelici clovni cu "sânge albastru" care furnizau subiecte fluviu pentru o presă avidă de cancanuri. Până de curând, mă tot întrebam la ce folosește acest spectacol grotesc și mi se părea bizar ca acest personaj, probabil recrutat de spionajul
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
interesele personale i-a călcat în picioare pe absolut toți cei care i-au fost alături, fac din Traian Băsescu ultimul lider autocrat (soft, ce-i drept!) al țării, care încheie o linie de ascendență voluntaristă și psihologică frisonantă, de tristă amintire, care începe cu Carol al II-lea. În acest interstițiu de putere, până când noul președinte, care, Slavă Domnului!, nu-i datorează absolut nimic domnului Traian Băsescu, își va da măsura proiectului propriu, avem dreptul măcar să sperăm că personalizarea puterii
[Corola-publishinghouse/Science/84960_a_85745]
-
fără număr, Își amintea doar unul dintr-o sută, din cinci sute, dintr-o mie. Și oroarea precisă, fără drept de apel, care se Întindea prin veacuri și prin istorie, lungă ca un bulevard Între două drepte paralele foarte lungi, triste. Certitudinea grafică ce rezuma toate ororile, poate fiindcă nu exista decât o singură oroare, imutabilă și eternă. - Chiar nu-ți amintești de mine? Necunoscutul părea dezamăgit. Dar nimic din el nu-i era familiar lui Faulques. European, a conchis, cercetându
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
și circulară peisajului pe care noaptea aceea, ca multe altele, Îl posta pe malul râului morților: un loc cu ape Întunecate și liniștite, pe al cărui mal opus se adunau, privindu-l, umbre Însângerate care nu răspundeau decât cu vorbe triste. Faulques a căutat sticla cu coniac și și-a turnat trei degete Într-un pahar. Noaptea zboară, a murmurat după prima dușcă. Și nu se pierde În vaiete. Nimeni care să mă iubească cu adevărat, spusese Markovic În acea după-amiază
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
dar a mai zăbovit o clipă. — Ar trebui să te duci În sat, a zis brusc, cu un aer gânditor. S-o cunoști pe femeia de pe șalupă. Nu mai ai multă vreme. Faulques a surâs vag. Un zâmbet delicat și trist. - Și ce-o să se aleagă de tablou? Cine are să-l termine? Markovic și-a dezgolit locul gol dintre dinți. Zâmbetul lui, aproape timid, părea o scuză. - Mă tem că are să rămână neterminat. Dar am pictat deja ce era mai important
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
Constantin asupta lui Magențiu. Faulques luase de la tânăra pictată de Piero della Francesca aerul Andromacăi sale - un umăr și un sân goale, hainele În dezordine geometrică, de parcă tocmai se sculase din pat, cu copilul În brațe - și mai ales privirea tristă, pierdută dincolo de umărul războinicului. Privirea aceea părea să străbată Întinderea circulară a câmpului de luptă până la șuvoiul fugarilor, care părăseau orașul În flăcări, ca și cum femeia se putea recunoaște dinainte În toate celelalte femei, prăzi ale Învingătorului. În fața ei, Înspăimântător cu
[Corola-publishinghouse/Science/2117_a_3442]
-
să mă spuie iarba Că mi-a aflat patima Ce-o am pentru mîndruța. Și să mă spuie pămîntul Că-mi cunoaște legămîntul PÎnă m-o-nghiți pămîntul. Și iar verde micșunea Acolo sus pe-o rămurea Jalnic cînt-o turturea Tristă ca inima mea. Eu crezui că e mîndra Dar ea fu o turturea Și trăsăi cu pușca-n ea Și ea amar mă blestema : - ăă Mă băiete dumneata Să-ți rămînă căsuța Cum rămîne casa mea Cu doi puișori În
Monografia comunei Cătunele, județul Gorj by Păunescu Ovidiu () [Corola-publishinghouse/Science/1828_a_3163]
-
el, momentul cel mai potrivit să facă ceea ce-și propusese demult. Evenimentele - prăbușirea vizibilă a Germaniei, revenirea În prim-plan a vechilor dușmani: evreii, comuniștii, homosexualii, profitorii inacțiunii, noncombatanții de profesie - se pretează (cuvântul Îi aparține) la astfel de triste profeții. Pentru că, nu-i așa, trăim Într-o lume În care „evenimentul depinde de profet”... Anul 1942, an al tuturor deziluziilor, al disperării și al spaimei, se Încheie cu un lamento În care e Închisă Întreaga tragedie a unui scriitor
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
dramă pe care scriitorul o percepe doar În mod accidental. Prea multe conflicte ar fi rămas neconsemnate dacă jurnalul nu ar fi și un spațiu al recuperării dramei interioare, așa cum se Întâmpla și În paginile Katherinei Mansfield: Astă seară sunt tristă. Poate că-i de vină vântul. Faptul că spiritul tău se află lângă mine nu-i suficient. Vreau să fii chiar tu, În carne și oase. Trebuie să mă cufund tot mai mult În scrisul cărții, căci numai așa sunt
[Corola-publishinghouse/Science/1893_a_3218]
-
Calinic de la Cernica. Acatistele, păstrând tonalitatea tradițională și prozodia imnului bizantin, surprind prin poeticitatea lor: „Vezi toamna cum se-mbracă în trup pogorâtor/ Acoperindu-și moartea ca iarba-n rădăcină./ La râul Babel plânsem. Din floarea ce se-nchină/ Acestei triste pravili mai stăruie un dor/ Horit în neodihna miresmelor: lumină./ Ucenicindu-i nopții și bând-o prin tăgadă,/ Lucoare nouă, sfântă, ne-mbată și ne pradă./ Aliluia!” (Acatistul Sf. Ioan Valahul, Starea a treia). Volumele următoare, Istorii agrippine (1976), Anamneze
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285344_a_286673]
-
cu duiumul/ Prețul, trei lei fix/ Poezie... nix” sunt două dintre numeroasele catrene ironice pe care M.-N. i le dedică adversarului. La gloria modestă a numelui Nigrim a contribuit, desigur, și „parodia originală” scrisă de G. Topîrceanu: „De ce e tristă luna oare/ În seara asta? Da, ghicim:/ A auzit la șezătoare/ O epigramă de Nigrim”. SCRIERI: Filosofia socialismului, Câmpulung, 1900; Astrale, București, 1901; La Roumanie à l’Exposition universelle de 1900, Paris, 1901; Londra, București, 1906; Constantinopol, București, 1906; Ce
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288115_a_289444]
-
despre faptul că sume considerabile sunt deturnate spre scopuri antisociale, traficanții și grupurile de criminali sfidând legile și autoritățile. Pe de altă parte, milioane de oameni se adaugă anual celor căzuți deja pradă „morții albe”, un procent alarmant intrând în tristul cortegiu al celor iremediabil pierduți pentru societate. Amploarea planetară a fenomenului depășește sfera preocupărilor medicale și pe cele ale forțelor de ordine și constituie o amenințare la adresa ordinii economice și sociale mondiale, depășind frontierele naționale. Iată de ce în lupta împotriva
[Corola-publishinghouse/Science/2161_a_3486]
-
lume a sfinților, dar altruismul universal este o premisă fantezistă, atât pentru acțiunea, cât și pentru teoria socială. Dacă actorii nu sunt capabili să-și ia angajamente credibile unii față de alții, ei vor pierde multe oportunități de câștig pentru toată lumea trist, dar rațional"68. Cooperarea socială presupune, așadar, integrarea indivizilor și grupurilor într-un "joc" al încrederii reciproce, care este dificil de menținut, sau cu atât mai dificil, în condițiile libertății de alegere a preferințelor legitime. Rolul ideologiei devine din nou
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1080_a_2588]