19,653 matches
-
cenușă Împrăștiată din șemineu. Făcu un pas, și ceva Îi trosni sub pantof - o bucată de cărbune ars. Lăsase o pată neagră pe covor. Se uită Înapoi la Julia. — Mi-e teamă să Înaintez, zise ea. Nu pare sigur. — Te obișnuiești cu asta, nu-ți fie teamă. Am tot bătut scările În sus și-n jos fără să mă gîndesc o clipă. — Ești sigură că nu-i nimeni aici? Nimeni de genul bătrînei despre care mi-ai povestit săptămîna trecută? Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
arătă lui Helen cum marca distrugerile - simbolurile pe care le folosea, sistemul de măsurare, chestii de genul ăsta. — Pare o chestie foarte tehnică, zise Helen impresionată. — Probabil că nu-i cu nimic mai tehnică decît lucrurile pe care te-ai obișnuit să le faci la biroul tău - bilanțuri, completări de fișe, nimicuri. La chestii dintr-astea sînt absolut nepricepută. Nu mi-ar place absolut deloc să am de-a face cu oameni care intră și ies, solicitînd diverse lucruri. Nu știu cum de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
ce putea din aerul rece care se prelingea printre golurile din tîmplărie. Fereastra dădea Într-o curte. Putea auzi sunetul mașinilor de scris și al telefoanelor din Încăperile de sus. Dacă asculta cu atenție, putea discerne, peste acele sunete, zgomotele obișnuite din Wigmore Street și Portman Square: mașini și taxiuri, oameni ducîndu-se la cumpărături, la restaurante, sau Întorcîndu-se acasă de la muncă. Făceau parte din categoria aceea de zgomote, se gîndi Viv, pe care le auzeai de mii de ori, dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
din cauza gheții, dar Își croi drum fără lanternă. Auzea clinchetul paharelor, bîzÎitul vocilor aburite de bere, ritmul amețit al pianului mecanic venind din diverse cîrciumi din Rathbone Place. Sunetele acestea o făceau să se simtă mai bine. Era o zi obișnuită de sîmbătă. Oamenii ieșiseră În oraș și se distrau. Ea de ce nu? Încă nu avea treizeci de ani... Se afla În strada Percy, și trecuse deja de ferestrele camuflate ale cafenelelor și restaurantelor de-acolo. Traversă Tottenham Court Road și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
În inimă și trăgea de ea. Ajunse la stația de metrou din Russell Square, și aici străzile erau mai aglomerate. Fu prinsă pentru scurt timp, Într-un nod de lume care ieșea de pe peroane și stătea neajutorată, așteptînd să se obișnuiască Încet cu Întunericul de-afară. La fel ca sunetele din cîrciumele din Rathbone Place, imaginea aceasta Îi dădea mai multă Încredere. Își continuă drumul, trecu de grădina din Foundomnul ing Estate, ezită o singură clipă la intrarea În Mecklenburgh Place
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
priviră În altă parte, de parcă ar fi fost stînjenite sau ar fi rămas perplexe - pentru că, după cîte Își dădu seama Helen, nu-ți puteai imagina În nici un fel acea vreme cînd a trece pe la Julia cu Kay era o chestiune obișnuită; era imposibil să te gîndești cum a putut să stea lîngă Kay, pe scară, vorbind politicos, văzînd cum Între Julia și Kay plutea o atmosferă ușor Încordată. Apoi Îi trecu prin minte ce se Întîmplase de atunci. De fapt, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Încercau să inițieze jocuri sau runde de cîntece vesele. În ultima vreme, diversele mirosuri ale locului Începuseră s-o Înspăimînte pe Viv, care se temea că o să i se facă rău. Așa că În ultimele săptămîni, atunci cînd sunau sirenele, se obișnuise să rămînă În camera pe care o Împărțea cu Betty și o altă fată, Anne. Betty și Anne dormeau orice s-ar fi Întîmplat - Anne amețindu-se cu veramon, iar Betty puîndu-și o mască pe ochi și dopuri din ceară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
i se scurge, Încet și fierbinte, tot mai mult sînge. În cele din urmă, fu sigură că Îi curge pe picioare, udîndu-i ciorapii și intrîndu-i În pantofi... Stătu nemișcată În timp ce Reggie bîjbîia cu cheile În Încuietorile cu care nu era obișnuit, apoi rămase așa Încă, atunci cînd el se duse de la o fereastră la alta, izbind mici piese de mobilier care-i erau În drum, lovindu-se la fluierele picioarelor, făcînd vasele de porțelan să zăngăne. — Pentru Dumnezeu, spuse ea slăbită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
cînd mi-ai luat ceaiul acela. Am stat În soare, tu ai Închis ochii și ți-am privit fața... Cred că atunci s-a Întîmplat, Julia. Se priviră intens, tăcute, apoi se apropiară și se sărutară. Helen Încă nu se obișnuise cu diferența dintre săruturile Juliei și ale lui Kay - cu ciudățenia relativă a gurii Juliei, cu moliciunea ei și atingerea bruscă și seacă a rujului, cu apăsările repetate și tatonările limbii. Dar ciudățenia asta era excitantă. Sărutul fiind imprecis, deveni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
nu facă nimic. Duncan stătea În patul lui. Era Întins pe pat, mai mult sau mai puțin confortabil, cu mîinile sub cap. Par mai aproape decît sînt, zise el. — Nu te deranjează? Îl Întrebă Fraser nevenindu-i să creadă. — Te obișnuiești cu asta. — Nu te Îngrijorează că o bombă Împuțită s-ar putea Îndrepta spre tine și că tu nu poți decît să bagi capul la cutie? Celula era luminată de luna nefiresc de strălucitoare. Fața lui Fraser se vedea clar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
lui spre care trenul se grăbea să ajungă, nu putea s-o facă. Poate că existau În visele ei, sau era fantome; era prea tînără. Cioc-cioc-cioc se auzi la fereastra dormitorului lui Duncan. Cioc-cioc-cioc. Și partea ciudată era că se obișnuise cu sirenele, cu focurile de mitralieră și bombele; dar zvonul acesta, ca un ciocănit de pasăre, Îl trezi, și aproape că-l sperie de moarte. Cioc-cioc-cioc... Întinse mîna spre noptieră și aprinse lanterna; mîna Îi tremura, așa că, atunci cînd Îndreptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
vorba. Kay Îi dădu mîna, la fel ca Mickey, și se prezentă. Helen o privi În față, apoi se Întoarse spre Mickey. Credeam că sînteți băiat, spuse ea, Începînd din nou să tușească. — Toți cred asta, răspunse Mickey. M-am obișnuit. Poftim, bea niște apă. Adusese un termos. În timp ce Helen bea, Kay căută o etichetă de rănit În buzunarul hainei, și completă diverse detalii; prinse eticheta de gulerul lui Helen. — Uite, ca un colet, vezi? Apoi ea și Mickey stătură În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
Ce e? Arăt groaznic? De ce rîzi? Rahat. Mă duc Înapoi să mă schimb. — Nu, Ellie! Începu el să se scuze. E doar din cauză că arăți exact ca mama. În mod normal, tu nu te Îmbraci așa, asta-i tot. Nu sînt obișnuit să te văd În haine de genul ăsta. — O, Doamne, am gemut. E Îngrozitor. Trebuie să mă schimb. Nu! zise el, acum pe un ton ferm. Nu mai avem timp. În plus, ar trebui să iei asta drept un compliment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
frați vitregi. Cu toate astea, cred că nu i-am Întîlnit decît de cîteva ori. — Și asta-i tot? se Îngrozi Linda. Nu mai ai pe nimeni? Unchi? Mătuși? Bunici? — Nu și nu e chiar atît de rău. M-am obișnuit, dar am visat Întotdeauna să am frați și surori și să fac parte dintr-o familie numeroasă, ca a voastră. — Bun, zise ea, cuprinzîndu-mi umerii cu un braț și strîngîndu-mă. Pentru că acum poți să fii membră a acestei familii. Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Cumpărasem toate revistele de design interior (Architectural Digest, House & Garden, World of Interiors), rupsesem paginile care Îmi plăcuseră și Încercasem să copiez camerele văzute acolo cît am putut mai bine, În limita bugetului meu minuscul. Aveam colegi și prieteni care obișnuiau să se mute odată la cîțiva ani, care se plictiseau de casele lor și voiau ceva mai mare și mai confortabil, dar eu n-am simțit niciodată nevoia asta. Știam că apartamentul meu era tot ce-mi dorisem vreodată și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
din urmă, pe băieți. Mi-a trecut și mie receptorul de fiecare dată, ca să pot fi și eu felicitată, apoi Îmi lăsă telefonul ca să-mi pot suna și eu prietenii. Nu că ar fi fost mulți În categoria asta. Mă obișnuisem să pun munca Înaintea vieții personale și nu mi se păruse niciodată ciudat că, aparent, nu aveam alți prieteni În afară de colegii de serviciu. Dar am sunat-o pe Sally, cea mai bună prietenă a mea de la birou, și pe Fran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
și simplu că e prea mult. Pentru că n-am avut niciodată o familie, nu știu cum să mă descurc. — Dar ai susținut Întotdeauna că exact asta ți-ai dorit. — Știu și e adevărat. Doar că Îmi ia mai mult timp să mă obișnuiesc decît m-am așteptat. Trebuie să-mi mai lași un răgaz, adaug eu și respir adînc. Eu aproape că nu am avut mamă și știu că ea Încearcă să umple golul ăsta, dar eu nu știu cum să mă port cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
atentă. — Ce e? Pot să mi-o imaginez pe Linda făcînd ochii mari și dînd din umeri, Întruchiparea inocenței Înseși. — Nu mă lua pe mine cu „ce e?“, zice Michael, iar vocea lui nu e cea cu care m-am obișnuit, ci una puternică și fermă, de judecător, cea pe care o folosește la serviciu, cea care intimidează și sperie, care-i asigură reputația de avocat de frunte. Ți-am spus că Ellie o să se supere. Ți-am spus că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
știu că e supărat din cauză că sînt și eu, pentru că ține la mine și a anticipat momentul ăsta, iar acum simte că s-ar fi putut strădui mai mult să-l prevină, dar că nu a făcut-o deoarece e prea obișnuit să asculte de Linda fără să crîcnească, să-i permită mereu personalității ei puternice să cîștige. Ce vrea asta să Însemne, repetă el, este că tu auzi numai ce vrei tu și că, de fiecare dată cînd cineva Îți spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
În lume și urăsc faptul că omul ăsta se uită la mine cu o expresie ce vrea să spună că n-aș putea avea nimic de discutat care l-ar interesa și pe el cîtuși de puțin. — Nu sînt foarte obișnuit cu copiii, Îmi zice cu o figură plictisită. Dar, din fericire, Lisa se ocupă de chestiile astea. Nici nu mă așteptam la altceva. — Lisa Îmi spunea că ești fotograf, fac eu o Încercare. În ce domeniu? — Editoriale, În general, răspunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
aici, domnule T., spune el de obicei, citind cronica unui film. Ar trebui sau nu să merg să-l văd? Sună bine. Iar Tom gîngurește Încîntat. În concluzie, diminețile de duminică seamănă destul de mult cu acelea de sîmbătă pe care obișnuiam să le am În trecut. Îmi iau micul dejun, Îmi beau ceaiul, apoi mă vîr Înapoi În pat, cu ziarele. Odată ce am isprăvit de citit, de regulă Închid telefonul și ațipesc la loc. PÎnă mă trezesc iarăși, de obicei pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
cît timp e treaz? — Am intrat acum vreo zece minute. Michael pufnește, iar eu Îmi dau seama că minte, dar nu am energia, așa că repet. — Bine. Deci, a dormit cam o oră și jumătate În loc de cele trei cu care e obișnuit, ceea ce Înseamnă că, pînă la ora cinci, va deveni de nesuportat. Mersi mult, Linda. O să ai tu grijă de el În după-amiaza asta cînd o să fie complet epuizat și va urla? — Da, sare ea plină de entuziasm, bineînțeles. O să-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
că e e periculos să ai o prietenă frumoasă și divorțată, mai ales una cu un copil. Multe din fetele astea, fetele ca Lisa, caută siguranță și un bărbat cu bani care să le ofere viața cu care s-au obișnuit. Îmi scapă un scurt hohot de rîs. — Bărbat cu bani? Ei bine, un criteriu ca ăsta face ca Dan să fie neeligibil, nu? RÎzi, tu, rîzi, zice Linda, fără vreo urmă de zîmbet pe chip, dar ascultă-mă pe mine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
cel corect (anume că noi, eu și Dan, sîntem părinții, adulții, cei care dictează cum și cînd fac copiii ceea ce fac), Încît mă Înfurie la culme faptul că Trish persistă În greșeală, cum s-ar zice. Pe Tom l-am obișnuit cu un program Încă de la Început. Se trezește la șapte, Își ia micul dejun, apoi doarme puțin la nouă. Zilnic, la unsprezece și jumătate, mănîncă de prînz, după care, cel tîrziu pînă la amiază, absolut invariabil, trage un pui de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
Se reculege și mă Întreabă: Ce-ai de gînd să faci acum? — Acum? Stau În pat și trebuie să-i dau bietului Tom ceva de mîncare. Probabil moare de foame. Nu, după aia. În dimineața asta. — Nu știu. O să mă obișnuiesc cu noul meu statut de mamă singură, presupun. O să vin pe la tine. O să-l iau și pe Oscar cu mine și-o să putem discuta cum trebuie despre toate. — SÎnt OK, Trish. Nu e nevoie să faci asta. — Sigur că e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]